Τίτλος πρωτότυπου: «The Soviet Union: Facts, Descriptions, Statistics» (1929), εκδόσεις «Soviet Union Information Bureau» (Washington D C)
Η ΕΣΣΔ είναι μια ένωση των σοβιετικών Δημοκρατιών, βασιζόμενη στην αρχή του εθελοντικού συγκεντρωτισμού. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, που αντιπροσωπεύει τους λαούς εντός της Ένωσης, ασκεί την πλήρη αρχή σε όλα θέματα σχετικά με την κεντρική διοίκηση της Ένωσης, δηλαδή, άμυνα, διεθνείς σχέσεις, μεταφορά και επικοινωνίες, πολιτική ασφάλεια. Η ομοσπονδιακή αρχή ασκεί επίσης ρόλο επιτηρητή προκειμένου να εξασφαλιστεί ο συντονισμός και η ομοιομορφία στους κανονισμούς που έχουν επιπτώσεις στα οικονομικά θέματα, την εργασία και τη γενική ευημερία. Η είσοδος στην Ένωση δεν περιορίζει την αυτονομία των Δημοκρατιών στον τομέα της εσωτερικής διοίκησης. Η βάση του αντιπροσωπευτικού συστήματος στηρίζεται επάνω στα Σοβιέτ ή τα εκλεκτορικά συμβούλια.
Το σοβιετικό σύνταγμα και οι νόμοι έχουν σχεδιαστεί ώστε να αντέχουν το μεγαλύτερο πιθανό βαθμό αυτονομίας και πολιτιστικής ανάπτυξης για τις διάφορες εθνικές ομάδες. Οι τελευταίες είναι ελεύθερες να διατηρούν τα ιδιαίτερά τους έθιμα, τους θεσμούς και τις γλώσσες τους, ενώ μια εθνική ομάδα αρκετά πολυάριθμη και που εντοπίζεται γεωγραφικά μπορεί στα πλαίσια έγκρισης να διαμορφώσει μια αυτόνομη δημοκρατία ή μια περιοχή με βαθμό πλήρους τοπικής διοικητικής αυτονομίας. Τα Σοβιέτ, που είναι τα συμβούλια των εκπροσώπων μιας εργαζόμενης ομάδας πολιτών, έχουν ως σκοπό να αντιπροσωπεύσουν άμεσα την παραγωγική ζωή της χώρας. Στις πόλεις η βάση της αντιπροσώπευσης είναι κυρίως επαγγελματική, με εξαίρεση τα πρόσωπα στα ανοργάνωτα επαγγέλματα (όπως οι νοικοκυρές) τα οποία ψηφίζουν με γεωγραφικά κριτήρια.
Στις αγροτικές περιοχές, όπου η παραγωγική ζωή είναι ομοιογενής, η βάση της αντιπροσώπευσης είναι γεωγραφική. Κάθε χωριό εκλέγει το τοπικό του Σοβιέτ. Τα διάφορα Σοβιέτ του χωριού στέλνουν τους εκπροσώπους σε έναν Σοβιέτ δήμου (Volost), ο οποίος εκλέγει μια εκτελεστική επιτροπή επιφορτισμένη με την άσκηση της διοικητικής εξουσίας του χώρου υπό την αρμοδιότητά της. Ομοίως στις κωμοπόλεις ή τις πόλεις οι εκπρόσωποι από τις διάφορες παραγωγικές ομάδες της κοινότητας συγκεντρώνονται στο Σοβιέτ της κωμόπολης ή της πόλης. Το Περιφερειακό Κογκρέσο των Σοβιέτ αποτελείται από τους εκπροσώπους από των Σοβιέτ των χωριών και των αστικών οικισμών άνω των 10.000 κατοίκων. Οι εκπρόσωποι των Σοβιέτ του χωριού καθορίζονται με αναλογία ενός ανά 1.000 κατοίκους, ενώ στις αραιοκατοικημένες περιοχές δύο ή περισσότερα χωριά έχουν την δυνατότητα να συνδυαστούν και να στείλουν έναν εκπρόσωπο. Τα Σοβιέτ των πόλεων στέλνουν έναν εκπρόσωπο για κάθε 200 ψηφοφόρους. Το Επαρχιακό Κογκρέσο των Σοβιέτ αποτελείται από τους εκπροσώπους των αστικών Σοβιέτ, από τα Σοβιέτ των βιομηχανικών περιοχών με πληθυσμό 5.000, και από τα Σοβιέτ των Volost.
Με αυτό τον τρόπο, από την αρχική τοπική ή επαγγελματική μονάδα, τα Σοβιέτ με πυραμοειδή εξέλιξη φτάνουν μέχρι τα Κογκρέσα των Σοβιέτ που αντιπροσωπεύουν τα μεγαλύτερα διοικητικά τμήματα, τις αυτόνομες δημοκρατίες και τις περιοχές, τις ιδρυτικές δημοκρατίες, και την ολόκληρη Σοβιετική Ένωση. Το ανώτατο όργανο της αρχής είναι το Πανενωσιακό Κογκρέσο των Σοβιέτ. Αυτό αποτελείται από τους αντιπροσώπους των Σοβιέτ των πόλεων και δήμων, καθώς και των επαρχιακών Κογκρέσων των Σοβιέτ. Συνέρχεται τουλάχιστον μια φορά ανά δύο έτη.
Κατά τη διάρκεια του διαστήματος μεταξύ των συνεδριάσεων του Πανενωσιακού Κογκρέσου των Σοβιέτ, η ανώτατη αρχή ασκείται από την κεντρική εκτελεστική Επιτροπή, που αποτελείται από το Συμβούλιο της Ένωσης και το Συμβούλιο των Εθνοτήτων. Το Συμβούλιο της Ένωσης εκλέγεται από το Κογκρέσο από τους αντιπροσώπους των έξι ιδρυτικών δημοκρατιών, αναλογικά προς τον πληθυσμό τους. Έχει 450 μέλη. Το Συμβούλιο των Εθνικοτήτων διαμορφώνεται από τους αντιπροσώπους των ιδρυτικών και αυτόνομων Δημοκρατιών (πέντε εκπρόσωποι από κάθε έναν) και των αντιπροσώπων των αυτόνομων περιοχών (ένας εκπρόσωπος από κάθε ένα) σε σύνολο 139 μελών. Τα μέλη του Συμβουλίου εκλέγονται στα δημοκρατικά και περιφερειακά συνέδρια των Σοβιέτ.
Η κεντρική εκτελεστική Επιτροπή συνεδριάζει τρεις φορές ετησίως. Κατά τη διάρκεια του διαστήματος μεταξύ των συνόδων της κεντρικής εκτελεστικής Επιτροπής, η προεδρία της Επιτροπής αποτελεί το ανώτατο νομοθετικό, εκτελεστικό, και διοικητικό όργανο της αρχής. Η προεδρία της κεντρικής εκτελεστικής Επιτροπής αποτελείται από 27 μέλη, εννέα που αντιπροσωπεύουν το Συμβούλιο της Ένωσης, εννέα που αντιπροσωπεύουν το Συμβούλιο των Εθνοτήτων και εννέα που εκλέγονται από τα δύο Συμβούλια στην κοινή σύνοδο. Το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων αποτελεί το εκτελεστικό και διοικητικό όργανο της κεντρικής εκτελεστικής Επιτροπής. Τα μέλη του Συμβουλίου εκλέγονται για δύο έτη.
Σε κάθε μια από τις έξι ιδρυτικές Δημοκρατίες το νομοθετικό και διοικητικό σχήμα είναι διαμορφωμένο αναλογικά με αυτό της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Κάθε μια διαθέτει Κογκρέσο των Σοβιέτ, την κεντρική εκτελεστική Επιτροπή του, καθώς και το Συμβούλιο των Λαϊκών του Επιτρόπων το οποίο περιλαμβάνει τα Επιτροπάτα που είναι απαραίτητα για την λειτουργία μιας ιδρυτικής Δημοκρατίας. Το ίδιο γενικό σχέδιο επαναλαμβάνεται επίσης σε κάθε μια από τις αυτόνομες Δημοκρατίες, και παρομοίως και στις αυτόνομες περιοχές με εξαίρεση του ότι οι τελευταίες δεν διαθέτουν Συμβούλια Επιτρόπων. Στον σχεδιασμό τους η προεδρία της κεντρικής εκτελεστικής Επιτροπής είναι αυτή η οποία εκπληρώνει τις λειτουργίες του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων.
Στο σοβιετικό διοικητικό σχήμα, τα Λαϊκά Επιτροπάτα διαιρούνται σε τρεις κατηγορίες: Επιτροπάτα σε επίπεδο ολόκληρης της Ένωσης, Επιτροπάτα που αποτελούν μέρος του διοικητικού σχήματος των ιδρυτικών Δημοκρατιών, καθώς επίσης και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, Επιτροπάτα που εμφανίζονται στο επίπεδο των ιδρυτικών Δημοκρατιών και μόνο. Τα Επιτροπάτα σε επίπεδο ολόκληρης της Ένωσης περιλαμβάνουν: Εξωτερικών Υποθέσεων, Στρατού και Ναυτικού, Μεταφορών, Ταχυδρομείων και Τηλέγραφων, Εμπορίου. Αντίστοιχο τμήμα του Εμπορίου που αφορά το εσωτερικό εμπόριο υπάρχει επίσης και σε επίπεδο ιδρυτικών Δημοκρατιών. Τα Λαϊκά Επιτροπάτα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και των κυβερνήσεων των ιδρυτικών Δημοκρατιών αποτελούνται από αυτά του: Ανώτατου Οικονομικού Συμβουλίου, Εργασίας, Οικονομικών, Επιθεωρήσεως των Εργατών και των Αγροτών. Τα Λαϊκά Επιτροπάτα σε επίπεδο ιδρυτικών Δημοκρατιών και μόνο αποτελούνται από αυτά της: Γεωργίας, Εσωτερικών Υποθέσεων, Δικαιοσύνης, Εκπαίδευσης, Υγείας, Κοινωνικής Πρόνοιας.
Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ένωσης, που συνδέεται με την κεντρική εκτελεστική Επιτροπή, περιλαμβάνει στις λειτουργίες του τα εξής:
• Να παρέχει στα ανώτατα δικαστήρια των ιδρυτικών Δημοκρατιών συμβουλευτικές ερμηνείες αναφορικά με την ομοσπονδιακή νομοθεσία.
• Να παρέχει στην κεντρική εκτελεστική Επιτροπή τις απόψεις σχετικά με τις αποφάσεις των ανώτατων δικαστηρίων των ιδρυτικών Δημοκρατιών που μπορούν να έρθουν σε αντίφαση με την γενική νομοθεσία της Ένωσης, ή να έχουν επιπτώσεις στα συμφέροντα των άλλων δημοκρατιών.
• Να εκφέρει γνώμη, έπειτα από ανάλογο αίτημα της κεντρικής εκτελεστικής Επιτροπής, αναφορικά με την συνταγματικότητα της νομοθεσίας των ιδρυτικών Δημοκρατιών.
• Να αποφασίσει για τις νομικές διαφωνίες μεταξύ των ιδρυτικών Δημοκρατιών.
• Να εξετάσει τις περιπτώσεις κατηγοριών ενάντια σε ανώτερα υπαλληλικά στελέχη της Ένωσης.
Μια πυραμιδική αντιπροσωπευτική μορφή, παρόμοια με αυτήν που υιοθετείται για την ολόκληρη ένωση, με τα τοπικά Σοβιέτ και τα Σοβιέτ πόλης ως βάση, διαμορφώνεται σε κάθε μια από τις έξι ιδρυτικές Δημοκρατίες και στις αυτόνομες δημοκρατίες και τις περιοχές. Το μόνιμο δικαστικό σύστημα καθιερώθηκε στις 1 Ιανουαρίου του 1923. Περιλαμβάνει τα Λαϊκά Δικαστήρια (περιφερειακά) με αστικές και ποινικές αρμοδιότητες, τα Επαρχιακά Δικαστήρια (Εφετεία), τα ανώτατα δικαστήρια των ιδρυτικών Δημοκρατιών, και το ανώτατο δικαστήριο της Ένωσης, που υποδιαιρείται στα διάφορα δικαστήρια ειδικών αρμοδιοτήτων. Υπάρχουν επίσης ειδικά Δικαστήρια Εργασίας, τα οποία μπορούν να αποτελούνται από τοπικά Λαϊκά Δικαστήρια τα οποία συνεδριάζουν ειδικά για εργασιακά ζητήματα. Ο Αστικός Κώδικας, ο Ποινικός Κώδικας, ο Κώδικας Γεών και ο Κώδικας Εργασίας, καθώς και οι Κώδικες της Αστικής και Ποινικής Διαδικασίας, υιοθετήθηκαν τον Νοέμβριο του 1922. Ο πρώτος Κώδικας της Πολιτικής Υπόστασης (Civil Status), που προσδιορίζει το γάμο, τα δικαιώματα οικογένειας και κηδεμονίας, υιοθετήθηκε το 1918.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου εμφύλιου πολέμου και ξένης επέμβασης η τοπική εφαρμογή της δικαιοσύνης ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος στα χέρια των επαναστατικών δικαστηρίων και των ειδικών δικαστηρίων. Η Ειδική Επιτροπή για την Καταπολέμηση της Αντεπανάστασης (Cheka), που καταργήθηκε στα τέλη του 1922, είχε την έκτακτη αρμοδιότητα αντιμετώπισης σημαντικών παραβάσεων ενάντια στη δημόσια τάξη. Ένα ομοσπονδιακό Πολιτικό Τμήμα με διευρυμένες αρμοδιότητες (O.G.P.U.) είναι συνδεμένο με το Ενωσιακό Συμβούλιο Λαϊκών Επιτρόπων με σκοπό την καταπολέμηση της πολιτικής και οικονομικής αντεπανάστασης, της κατασκοπείας και της ληστείας. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ένωσης έχει την επίβλεψη αναφορικά με τη νομιμότητα των ενεργειών της O.G.P.U.
Ο Κόκκινος Στρατός
Τα ανώτατα όργανα της στρατιωτικής εξουσίας αποτελούνται από το Πανενωσιακό Κογκρέσο των Σοβιέτ, την κεντρική εκτελεστική Επιτροπής, το Συμβούλιο των Επιτρόπων, και το Συμβούλιο Εργασίας και Άμυνας. Το Πανενωσιακό Κογκρέσο και η κεντρική εκτελεστική Επιτροπή έχουν το δικαίωμα να κηρύξουν τον πόλεμο και να συνάψουν ειρήνη, να επικυρώσουν τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς, να εποπτεύσουν την οργάνωση και την κατεύθυνση των οπλισμένων δυνάμεων. Οι νόμοι και άλλα μέτρα που αναφέρονται στην ένοπλη άμυνα λαμβάνονται μέσω του Συμβουλίου των Επιτρόπων. Το Συμβούλιο της Εργασίας και της Άμυνας συντονίζει τη δράση όλων των οργάνων που σχετίζονται με την ενίσχυση των μέσων υπεράσπισης της χώρας. Το Στρατιωτικό Επαναστατικό Συμβούλιο της Ένωσης είναι το ανώτατο όργανο της κεντρικής στρατιωτικής διοίκησης. Η προεδρία της περιλαμβάνει τους Επιτρόπους για το Στρατό και το Ναυτικό ενώ οι αρμοδιότητες των μελών του επικυρώνονται από το Συμβούλιο των Επιτρόπων. Το Στρατιωτικό Επαναστατικό Συμβούλιο είναι υπεύθυνο για την άμεση καθοδήγηση των δυνάμεων εδάφους και θάλασσας σε όλους τους κλάδους. Ο Κόκκινος Στρατός Σοβιετικής Ένωσης αριθμεί τα 562.000 άτομα (1929). Η δύναμη αυτή έχει διατηρηθεί σταθερή από το 1924. Πριν από τον πόλεμο η δύναμη του στρατού στη Ρωσία εν καιρώ ειρήνης ήταν 1.400.000 άτομα. Στις αρχές του 1914 αυτός ο αριθμός αυξήθηκε σε 1.800.000 άτομα. Η δύναμη του κόκκινου στρατού έχει κυμανθεί ως εξής στο παρελθόν:
|
1920
|
3,538,000
|
|
1921
|
4,110,000
|
|
1922
|
1,590,000
|
|
1923
|
703,000
|
|
1924-28
|
562,000
|
Η κοινωνική σύνθεση του στρατού είναι: εργαζόμενοι 15 τοις εκατό, αγρότες 75 τοις εκατό, άλλα στοιχεία 10 τοις εκατό. Η εθνική σύνθεση του Κόκκινου Στρατού έχει ως εξής: Ρώσοι 64.8 τοις εκατό, Ουκρανοί 17.4 τοις εκατό, Λευκορώσοι 4.2 τοις εκατό, Εβραίοι 2.1 τοις εκατό, Ταρτάροι 2 τοις εκατό, και άλλοι 9.5 τοις εκατό. [Σημείωση: ο Κόκκινος Στρατός ήταν μεταξύ των πρώτων αληθινά πολυφυλετικών στρατών του κόσμου όπου τα μέλη από τις διαφορετικές εθνικές ομάδες αντιμετωπίζονταν σωστά.] Λιγότερο από 10 τοις εκατό των κληρωτών που καλούνται στο στρατό είναι πλέον αναλφάβητοι, συγκριτικά με τη μεγάλη πλειοψηφία πριν από τον πόλεμο. Όλοι διδάσκονται γραφή και ανάγνωση στο στρατό. Η πορεία της κατάρτισης περιλαμβάνει ένα εντατικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Μέχρι το 1927 υπήρχαν 710 λέσχες και 9.546 βιβλιοθήκες στον Κόκκινο Στρατό. Η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική εκτός από τα πρόσωπα ορισμένων κατηγοριών που στερούνται από το δικαίωμα να ψηφίσουν στις σοβιετικές εκλογές. Για εκείνους που εισέρχονται στο στρατό η υπηρεσία διαρκεί περί τα 21 έτη (μεταξύ των ηλικιών 19 και 40), αν και η ενεργός υπηρεσία είναι περιορισμένη από δύο έως τέσσερα έτη.
Το ποσοστό του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού που αφιερώνεται στις στρατιωτικές και ναυτικές δαπάνες έχει μειωθεί σταθερά τα τελευταία χρόνια. Στον προϋπολογισμό του 1926-27 το ποσοστό για τέτοιες δαπάνες, συμπεριλαμβανομένης της ιατρικής και υγειονομικής εργασίας, ήταν 13.9, και στον προϋπολογισμό του 1927-28 η αντίστοιχη δημοσιονομική κατανομή ανήλθε στο 13.4 τοις εκατό. Στον προϋπολογισμό του 1913 οι στρατιωτικές και ναυτικές δαπάνες διαμόρφωναν το 28.2 τοις εκατό του συνόλου. Οι ετήσιες στρατιωτικές δαπάνες κατά κεφαλήν του πληθυσμού στην ΕΣΣΔ είναι 5.4 ρούβλια.
Η Νομοθεσία περί Γάμου
Η ελάχιστη ηλικία γάμου είναι 18 έτη και για τους άνδρες και για τις γυναίκες. Η πολυγαμία είναι τιμωρητέα με ποινική δίωξη. Υπάρχουν αυστηροί κανονισμοί σχετικά με το καθήκον των γονέων να υποστηρίξουν και να εκθρέψουν τα παιδιά τους, και οι γονείς που βρέθηκαν να παραμελούν τα καθήκοντά τους μπορούν ακόμη και να στερηθούν από τα δικαιώματά τους ως γονείς, και από τα παιδιά τους. Οι ανύπανδρες μητέρες έχουν δικαίωμα βοηθήματος για την υποστήριξη των παιδιών τους. Οι γονείς και η κοινωνία έχουν τα ίδια καθήκοντα και υποχρεώσεις ως προς παιδιά που γεννήθηκαν μέσα ή έξω από τα όρια του γάμου.
Τα διαζύγια μπορούν να εξασφαλιστούν από τις κατάλληλες αρχές με αμοιβαία συγκατάθεση. Εάν ένας από τους συμμετέχοντες στο γάμο εισάγει μια αντίρρηση, η υπόθεση μεταφέρεται στα δικαστήρια. Το επίδομα διατροφής είναι πληρωτέο σε καθέναν από τους δυο γονείς (άντρα ή γυναίκα) εάν καθίσταται ανίκανος για την εργασία. Υπάρχουν απαραβίαστες απαιτήσεις για την φροντίδα των παιδιών. Ο ακόλουθος πίνακας δίνει τους αριθμούς για τους γάμους και τα διαζύγια για το ευρωπαϊκό μέρος της R.S.F.S.R. (Ρώσικη Σοβιετική Ομοσπονδία Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών), καθώς και για την Ουκρανία και τη Λευκορωσία, ανά 1.000 πληθυσμού:
|
|
1911-13
|
1925
|
1926
|
|
|
Γάμοι
|
Διαζύγια
|
Γάμοι
|
Διαζύγια
|
Γάμοι
|
Διαζύγια
|
|
Ευρωπαϊκό τμήμα της Ρ.Σ.Ο.Σ.Δ.
|
8.2
|
….
|
9.8
|
1.5
|
10.6
|
1.5
|
|
Ουκρανία
|
8.3
|
….
|
10.6
|
1.8
|
9.8
|
1.4
|
|
Λευκορωσία
|
7.4
|
….
|
10.5
|
1.3
|
9.9
|
1.6
|
Η Σοβιετική Δημοκρατία
Μέσω των διάφορων οργανώσεων, επίσημων, οικονομικών και οργανώσεων πολιτών, υπολογίζεται ότι μεταξύ 9.000.000 και 10.000.000 ατόμων συμμετέχει ενεργά στη διοίκηση της Σοβιετικής Ένωσης. Η οργάνωση της κοινωνίας έχει ως σκοπό να δώσει στις δημόσιες δραστηριότητες το ευρύτερο δυνατό πεδίο καθώς και να παρέχει στο μέγιστο δυνατό αριθμό του πληθυσμού την ευκαιρία να συμμετάσχει ενεργά στην κατεύθυνση των δραστηριοτήτων αυτών. Συνολικά 1.539.458 πολίτες υπηρετούσαν το 1927 ως εκλεγμένοι εκπρόσωποι στα διάφορα Σοβιέτ (τοπικά, δήμων, επαρχιακά, σε επίπεδο Δημοκρατίας και Ομοσπονδίας). Κατά συνέπεια πάνω από ενάμισι εκατομμύριο και τους πολίτες, σχεδόν το 2.5 τοις εκατό του συνολικού ενήλικου πληθυσμού, διαμορφώνουν τμήμα των διοικητικών μηχανισμών της χώρας. Από 10 έως 12 τοις εκατό αυτών των εκπροσώπων είναι γυναίκες. Εκτός από αυτούς τους εκλεγμένους εκπροσώπους πάνω από ένα εκατομμύριο επιπλέον εργαζομένων και αγροτών συμμετέχει στις δραστηριότητες των διάφορων επιτροπών, επιτροπάτα, κύκλων και άλλων οργανισμών που οργανώνονται από τα Σοβιέτ με σκοπό την έρευνα, τη μελέτη και την επίβλεψη των διάφορων κλάδων των σοβιετικών δραστηριοτήτων.
Τα συνδικάτα διαθέτουν πάνω από 11.000.000 μέλη, εκ των οποίων ενάμισι περίπου εκατομμύριο υπηρετούν ως μέλη των επιτροπών ή των υποεπιτροπών εργοστασίων ή ως εκπρόσωποι εργοστασίων και γραφείων. Αυτοί οι συνδικαλιστές και εκπρόσωποι των εργατών διαδραματίζουν έναν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της βιομηχανικής διαδικασίας, στην επίλυση των προβλημάτων της παραγωγής και στις πολιτιστικές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Οι συνεταιριστικές κοινότητες έχουν 35.000.000 μέλη, εκ των οποίων 500.000 παίρνουν ενεργό μέρος στη διεύθυνση της διανεμητικής και παραγωγικής εργασίας αυτών των οργανώσεων, οι οποίες έχουν μια αυξανόμενη σημασία στην οικονομική ζωή της χώρας.
Τα 1.400.000 μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος διαμορφώνουν το πιο ενεργό στοιχείο στη χώρα, που πρωτοστατεί στην παραγωγική και πολιτιστική πρόοδο. Πλάι στο Κομμουνιστικό Κόμμα βρίσκεται η Ένωση της Κομμουνιστικής Νεολαίας, με 2.000.000 μέλη μεταξύ των ηλικιών 16 και 23, και οι Πρωτοπόροι (Πιονιέροι), με 1.700.000 μέλη μεταξύ των ηλικιών 8 και 15. Μεταξύ 1.500.000 και 2.000.000 αυτών των νέων συμμετέχει στις διάφορες δημόσιες δραστηριότητες.
Επιπλέον, οι διάφορες εθελοντικές κοινότητες/ σύλλογοι, με συνολική δύναμη μελών που ξεπερνά κατά πολύ τα 10.000.000, παίζουν έναν ενεργό ρόλο στις δημόσιες υποθέσεις. Αυτοί περιλαμβάνουν, για παράδειγμα, τους Φίλους της Αεροπορίας, τον σύλλογο Ενάντια στα Χημικά, τον Σύλλογο των Αυτοκινήτων και των Δρόμων, και πολλούς άλλους, συμπεριλαμβανομένων και των τοπικών συλλόγων αμοιβαίας βοήθειας και αλληλεγγύης στα χωριά και των συλλόγων ‘προστασίας’ που ‘υιοθετούν’ τα χωριά τα οποία δύνανται πολιτιστικής ή υλικής ενίσχυσης. Οι ανταποκριτές εργαζομένων και αγροτών για το Σοβιετικό Τύπο, σχεδόν 350.000 σε αριθμό, αντιπροσωπεύουν επίσης έναν ισχυρό ενεργό κοινωνικό παράγοντα.
Η σοβιετική εξωτερική πολιτική
Οι βασικές γραμμές της Σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής εκφράστηκαν κατά την διάρκεια της διάσκεψη αφοπλισμού στη Γενεύη το φθινόπωρο του 1927, στην οικονομική διάσκεψη στη Γενεύη τον Μάιο του 1927, καθώς επίσης και από τις επίσημες δηλώσεις κατά τη διάρκεια των πρόσφατων ετών από τον πρόεδρο Rykov του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων ή από τον κ. Tchitcherin, Λαϊκό Επίτροπο για τις εξωτερικές υποθέσεις, ή τον κ. Litvinov, Βοηθό Επίτροπου για τις εξωτερικές υποθέσεις. Οι κεντρικές άξονες της πολιτικής περιστρέφονται γύρω από την ειρήνη και το εμπόριο. Ξεκάθαρη στην εξωτερική πολιτική είναι η θέση ότι το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα, όπως καθιερώνεται στη Σοβιετική Ένωση, και τα συστήματα που υπάρχουν σε άλλες χώρες, μπορούν να υπάρξουν ειρηνικά δίπλα-δίπλα, και ότι η Σοβιετική Ένωση και άλλες χώρες μπορούν να συνεργαστούν στο εμπόριο και την οικονομική ανάπτυξη. Αυτή η θέση παρουσιάστηκε πλήρως από τους σοβιετικούς εκπροσώπους στην οικονομική διάσκεψη στη Γενεύη και έγινε αποδεκτή τυπικά από τους εκπροσώπους από άλλες χώρες.
Η τάση της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής υποδείχθηκε περαιτέρω στη διάσκεψη αφοπλισμού που διοργανώθηκε στη Γενεύη τον Μάρτιο του 1928, στην οποία ο κ. Litvinov, εξ ονόματος της σοβιετικής κυβέρνησης, παρουσίασε ένα σχέδιο για τον άμεσο και πλήρη αφοπλισμό από όλες τις χώρες. Όταν οι άλλοι συμμετέχοντες στη διάσκεψη παρουσίασαν μια απροθυμία να δεχτούν αυτό το σχέδιο ως βάση της συζήτησης, ο κ. Litvinov παρουσίασε ένα εναλλακτικό σχέδιο που προβλέπει τον προοδευτικό μερικό αφοπλισμό. Όταν η σοβιετική κυβέρνηση ανέλαβε την εξουσία το 1917, απηύθυνε μια πρόταση σε όλες τις χώρες για μια άμεση ειρήνη χωρίς προσαρτήσεις ή αποζημιώσεις.
Στις 1 Νοεμβρίου του 1917, η σοβιετική κυβέρνηση διακήρυξε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης για εκείνα τα έθνη τα οποία αποτελούν ιδρυτικά μέρη της παλαιάς ρωσικής αυτοκρατορίας. Στις 22 Νοεμβρίου, η κυβέρνηση εξέδωσε ένα μανιφέστο καταδικάζοντας την αποικιακή πολιτική των προηγούμενων ρωσικών κυβερνήσεων. Περίπου εκείνη την περίοδο εγκαινίασε την πολιτική της ενάντια στις μυστικές συνθήκες με την έκδοση των μυστικών συνθηκών και των όρων των προηγούμενων ρωσικών κυβερνήσεων. Τα ειδικά προνόμια και οι εδαφικές μερίδια που αποσπάστηκαν με εξαναγκασμό από την Κίνα από τις προηγούμενες ρωσικές κυβερνήσεις εγκαταλείφτηκαν τυπικά. Αυτή η εγκατάλειψη ενσωματώθηκε αργότερα στη συνθήκη μεταξύ της ΕΣΣΔ και την Κίνα το 1924.
Οι αρχικές διακηρύξεις της σοβιετικής κυβέρνησης σχετικά με τους λαούς της ανατολής εγκαινίασαν την ανατολική πολιτική αυτοδιάθεσης για αυτούς τους λαούς και πιστοποίησαν το δικαίωμά τους στην αυτό-ανάπτυξη ανεμπόδιστα από την ξένη παρέμβαση. Αυτή η πολιτική έχει διατηρηθεί χωρίς αλλαγή.
Οι αρχικές προσπάθειες της ΕΣΣΔ να καθιερώσει κανονικές διπλωματικές σχέσεις με άλλες χώρες στέφθηκαν αργά με επιτυχία. Μεσολάβησε μια περίοδος επεμβάσεων που χρηματοδοτούνταν από στο εξωτερικό. Το 1918 τα Συμμαχικά στρατεύματα δημιούργησαν βάσεις σε απομακρυσμένα σημεία όπως το Vladivostok και τον Αρχάγγελο ασκώντας πιέσεις προς στο εσωτερικό. Για μια σύντομη περίοδο τα Βρετανικά στρατεύματα αντικατέστησαν τις Τουρκικές και Γερμανικές δυνάμεις στις περιοχές πετρελαίου του Μπακού. Η ‘ανεξάρτητη’ κυβέρνηση, που καθιερώθηκε αρχικά από τους Γερμανούς στη Γεωργία, μετατράπηκε σε μια ‘ανεξάρτητη’ κυβέρνηση που λειτουργούσε υπό των Συμμάχων, ένα έδαφος που περιέχει τα πλουσιότερα ορυχεία μαγγανίου στον κόσμο και άλλο ορυκτό πλούτο. Καθιερώθηκε ένας οικονομικός αποκλεισμός της σοβιετικής Ρωσίας. Αυτό συνεχίστηκε λίγο πολύ αφότου τελείωσαν οι επεμβάσεις και οι εμφύλιοι πόλεμοι. Κατά τη διάρκεια των πρώτων ετών η εξωτερική πολιτική ήταν σε μεγάλο βαθμό ένα θέμα σε ημερήσια διάταξη, σε ένα έθνος που απορροφήθηκε πλήρως σε μια απελπισμένη προσπάθεια να κρατηθεί ζωντανό.
Καθώς οι συγκρούσεις υποχώρησαν, το 1920, τα κράτη στα δυτικά σύνορα άρχισαν να συνάπτουν διπλωματικές σχέσεις με την ΕΣΣΔ. Το Αφγανιστάν, η Περσία και η Τουρκία έπραξαν το ίδιο. Η Γερμανία, που ήταν συνδεμένη με στενούς οικονομικούς δεσμούς με την παλαιά αυτοκρατορία, ακολούθησε. Μια εμπορική συμφωνία συνάφθηκε με τη Μεγάλη Βρετανία. Το 1922 η σοβιετική κυβέρνηση συμμετείχε στις Διεθνείς Διασκέψεις στη Γένοβα και τη Χάγη. Το 1924 πραγματοποιήθηκε η de jure αναγνώριση της ΕΣΣΔ από τη Μεγάλη Βρετανία, την Ιταλία, τη Νορβηγία, την Αυστρία, την Ελλάδα, τη Σουηδία, την Κίνα, τη Δανία, το Μεξικό και τη Γαλλία, με τη σειρά που ειπώθηκαν.
Τον Αύγουστο του 1924 μια Γενική Συνθήκη και μια Εμπορική Συνθήκη συντάχτηκαν και υπογράφηκαν με την κυβέρνηση MacDonald στην Αγγλία. Το κεφάλαιο VI της Γενικής Συνθήκης περιελάμβανε τη διευθέτηση όλων των εκκρεμοτήτων σχετικά με τις αξιώσεις του χρέους. Η κυβέρνηση Baldwin, που σύντομα κατόπιν διαδέχτηκε την κυβέρνηση MacDonald, δεν επικύρωσε αυτές τις συνθήκες. Για αρκετά έτη διεξάγονταν και οι διαπραγματεύσεις με τις διαδοχικές γαλλικές κυβερνήσεις όσον αφορά τα χρέη της προηγούμενης Τσαρικής κυβέρνησης. Το καλοκαίρι του 1926 και το φθινόπωρο του 1927 οι συζητήσεις εμφανίστηκαν να πλησιάζουν σε μια διευθέτηση του ζητήματος, αλλά και στις δυο περιπτώσεις τελικά απέτυχαν. Οι διαπραγματεύσεις είναι ακόμα ανοικτές [σημείωση: το 1929 που γράφτηκε η παρούσα έκθεση] και μια ενεργός επανάληψη των συνομιλιών φαίνεται να είναι δυνατή.
Κατά τη διάρκεια των πρόσφατων ετών η σοβιετική κυβέρνηση έχει προωθήσει την ιδέα εξασφάλισης της ειρήνης μέσω της σύναψης σύμφωνων ουδετερότητας και μη βίας με τους γείτονές της. Ολοκλήρωσε τέτοια σύμφωνα με τη Γερμανία, την Τουρκία, τη Λιθουανία και το Αφγανιστάν μέχρι το 1926. Μια παρόμοια συνθήκη υπογράφηκε με την Περσία το 1927. Μεταξύ άλλων συνορευουσών χωρών η πρόοδος των διαπραγματεύσεων είναι κάπως καθυστερημένη από τις εχθρικές διεθνής επιρροές, αλλά εντούτοις σημειώνεται πρόοδος. Μέχρι το 1926 η ανάπτυξη των σχέσεων με άλλες χώρες είχε σημειώσει σημαντική πρόοδο. Στη Γερμανία μια πίστωση 300.000.000 Μάρκων για το Σοβιετικό Εμπόριο καθιερώθηκε υπό την αιγίδα της γερμανικής κυβέρνησης. Την άνοιξη του 1927 μια παρόμοια εμπορική πίστωση που ανέρχεται σε 10.000.000 Λίρες Αγγλίας, ήταν στο στάδιο της ρύθμισης από την τράπεζα Midland στην Αγγλία. Λίγο πριν αυτή η πίστωση επρόκειτο να αναγγελθεί τα γραφεία της Αrcos, της Σοβιετικής εμπορικής οργάνωσης στο Λονδίνο, δέχτηκαν επίθεση και εν συνέχεια η Βρετανική κυβέρνηση διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις.
Μια εκστρατεία ενάντια στις κανονικές διπλωματικές σχέσεις με την ΕΣΣΔ είχε προηγηθεί αυτής της επιδρομής για μερικές εβδομάδες. Άρχισε νωρίς στη διάρκεια του ίδιου έτους μετά από τη διακοπή μιας διάσκεψης μεταξύ των αντιπροσώπων του σοβιετικού συνδικάτου πετρελαίου και των αντιπροσώπων ξένων ενδιαφερόντων πετρελαίου. Στη διάσκεψη συζητήθηκαν προτάσεις για τη διανομή των γρήγορα αυξανόμενων εξαγωγών πετρελαίου της Σοβιετικής Ένωσης. Η διάσκεψη διαλύθηκε μετά από την επιμονή του Sir Henri Deterding, που αντιπροσωπεύει τη Royal Dutch-Shell, ο οποίος προσέβλεπε σε ένα μονοπώλιο των σοβιετικών εξαγωγών πετρελαίου και έναν περιορισμό των σοβιετικών εξαγωγών του ακατέργαστου πετρελαίου. Καμία άλλη χώρα δεν ακολούθησε το βρετανικό παράδειγμα στη διακοπή των σχέσεων. Το μόνο μόνιμο αποτέλεσμα του γεγονότος ήταν μια σημαντική μετατόπιση στο σοβιετικό εμπόριο. Ο όγκος των σοβιετικών παραγγελιών που θέτονταν συνήθως στην Αγγλία μεταφέρθηκαν στη Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σημειώθηκε, εντούτοις, μια μικρή μείωση των σοβιετικών πωλήσεων στην Αγγλία. Το γεγονός δεν είχε καμία επίδραση στη γενική εξωτερική πολιτική της σοβιετικής κυβέρνησης στο χτίσιμο ειρηνικών και κερδοφόρων σχέσεων με άλλες χώρες. Η πολιτική της μίσθωσης των παραχωρήσεων στα ξένα ενδιαφέροντα για τις περιορισμένες περιόδους αναπτύσσεται και επεκτείνεται. Το πολυμερές Σύμφωνο του Kellogg για την εγκατάλειψη του πολέμου υπογράφτηκε στο Παρίσι στις 27 Αυγούστου του 1928 από τους αρχικούς υπογράφοντες που αντιπροσώπευαν τη Γερμανία, το Βέλγιο, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία και τις κυβερνήσεις των, την Ιταλία, την Ιαπωνία, την Πολωνία και Τσεχοσλοβακία. Δύο ημέρες αργότερα η προεδρία της κεντρικής εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΣΣΔ, σε ένα ειδικό ψήφισμα, εξουσιοδότησε τον κ. Litvinov, να ενεργήσει ως Λαϊκός Επίτροπος για τις εξωτερικές υποθέσεις και να υπογράψει το σύμφωνο στο Παρίσι, ψηφίζοντας την είσοδο της ΕΣΣΔ στο Σύμφωνο. Στις 29 Δεκεμβρίου, ο κ. Litvinov, σε ένα υπόμνημα προς στην Πολωνική κυβέρνηση, πρότεινε να ενεργοποιηθεί το σύμφωνο αμέσως μεταξύ της κυβέρνησης της Πολωνίας και της κυβέρνησης της ΕΣΣΔ. Παρόμοιο υπόμνημα εστάλη από την ΕΣΣΔ και στη Λιθουανική κυβέρνηση.
Erodotos Weblog 