Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας του ΚΚΕ (1931-1956)
1927
1937
1939
1940
1941
1945
- Λόγος στα 4χρονα του ΕΑΜ (28/9/1945)
- Ορθοδοξία (9/9/1945)
- Λόγος στη Θεσσαλονίκη Παρασκευή 24/8/1945
- Ελλάδα και Αγγλία (5/6/1945)
1946
- Κατευνασμός! (10/11/1946)
- Η φωνή της Αγγλίας (27/10/1946)
- Λόγος στο 8ο Συνέδριο του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας (5/1946)
- Το μέλλον για την Ελλάδα λέει μόνο: Λαϊκή Δημοκρατία (14/4/1946)
- Εποχή της Λαϊκής Δημοκρατίας (13/4/1946 )
- Ο κομμουνιστής λαϊκός αγωνιστής, μέλος του ΚΚΕ (16-19/3/1946)
- Για την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία (2/2/1946)
- Ο Μαρξισμός-Λενινισμός στην Ελλάδα (1/1946)
1947
- Απόρρητες οδηγίες Ζαχαριάδη-Ιωαννίδη προς Βαφειάδη (17/4/1947)
- Το ιδεολογικό μέτωπο (1947)
- Γράμμα στο Ριζοσπάστη 11/3/1947 (9/3/1947)
1948
1949
1950
- Καινούρια Κατάσταση – Καινούρια καθήκοντα (9/10/1950)
- Λόγος στην 7η Ολομελια της ΚΕ του ΚΚΕ (3/1950)
1951
1952
1956
- Αποσπάσματα από τις σημειώσεις και τα στενογραφημένα πρακτικά των συναντήσεων-συζητήσεων (Φλεβάρης 1956) του Ν Ζαχαριάδη με την «Επιτροπή των 6 ΚΚ»
Πηγή: http://zaxariadis.blogspot.com/
Ο Νίκος Ζαχαριάδης στην πολιτική προσφυγιά
Erodotos Weblog 
Ένα σύντομο βιογραφικό του Ν. Ζαχαριάδη:
«Ο Ν. Ζαχαριάδης γεννήθηκε στην Ανδιανούπολη στις 27 Απριλίου 1903. Ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το εργατικό κίνημα και τις σοσιαλιστικές ιδέες στην Κωνσταντινούπολη. Το 1921 πήγε στην Σοβιετική Ένωση, όπου και εντάχθηκε στο Κόμμα των Μπολσεβίκων (1922). Θήτευσε στην KUTV το 1923 (βλέπε επόμενο κεφάλαιο), ενώ το 1924 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Ελλάδα. Δραστηριοποιήθηκε στην ΟΚΝΕ, διώχθηκε και φυλακίστηκε πολλές φορές. Απέδρασε το 1929 καταφεύγοντας στην ΕΣΣΔ, απ’ όπου γύρισε το 1931 για να αναλάβει Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, θέση στην οποία παρέμεινε 25 χρόνια. Ταυτόχρονα διετέλεσε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κ.Δ. μέχρι και τη διάλυσή της το 1943. Την περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας πιάστηκε και φυλακίστηκε (Σεπτέμβρης 1936). Παρ’ όλα αυτά κατόρθωσε στις 31 Οκτωβρίου 1940 να απευθύνει το ιστορικό «Ανοικτό Γράμμα» στον ελληνικό λαό, καλώντας τον σε μαζική συμμετοχή στον αντιφασιστικό αγώνα. Παραδόθηκε στις κατοχικές δυνάμεις και στάλθηκε στο Νταχάου. Επέστρεψε τον Μάη του 1945. Στα πλαίσια της λεγόμενης «αποσταλινοποίησης» (20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ) καθαιρέθηκε από Γ.Γ. της ΚΕ του ΚΚΕ κατά την 6η Ολομέλεια του 1956, ενώ η επόμενη (1957) τον διέγραψε και από μέλος του Κόμματος. Πέθανε (αυτοκτόνησε) στις 1 Αυγούστου 1973 στο Σουργκούτ της Σιβηρίας.»
(Από το βιβλίο του Α. Γκίκα «Ρήξη και Ενσωμάτωση»)
Σ’ευχαριστώ…χρήσιμη προσθήκη!
Μια πραγματικά ενδιαφέρουσα ιστορική, ηγετική, «μυθολογική» σχεδόν και ταυτόχρονα τραγική προσωπικότητα. Μένει ακόμα να γραφτούν πολλά και να ειπωθούν ακόμη περισσότερα για το Νίκο Ζαχαριάδη…
Ασε, το τι κυκλοφορεί δεν λέγεται…ιδίως στο στυλ της παραπολιτικής σαπουνόπερας! είναι να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο
Σε αυτά συγκαταλέγεις και το πρόσφατα εκδοθέν πόνημα της Έλλης Παππά ας πούμε;
Μη με αρχίζεις τώρα, σε παρακαλώ μεσημεριάτικα:ppp