Τα εγκλήματα του καπιταλισμού

(Με αφορμή τη νέα όξυνση του αντικομμουνισμού)

«Το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά…στάζοντας αίμα απ’ όλους τους πόρους…Με 10% κέρδος αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο…με 20% γίνεται ζωηρό, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους, με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνέψει να το διαπράξει…»
(Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τ.1, σελ.785)

Πράγματι, πως εδραιώθηκε και αναπτύχθηκε ο καπιταλισμός, από τα γεννοφάσκια του ως την αυγή του 20ου αιώνα;
-Μέσα από τη βίαιη μετατροπή εκατομμυρίων αγροτών σε μισθωτούς εργάτες: «Έτσι, ο αγροτικός πληθυσμός, που με τη βία τον απαλλοτρίωσαν…υποτάχθηκε με τερατώδικους τρομοκρατικούς νόμους, με μαστιγώσεις, με στιγματισμούς και με βασανιστήρια σε μια πειθαρχία τέτοια που απαιτεί το σύστημα της μισθωτής εργασίας.» (1)
-Μέσα από τη στυγνή εκμετάλλευση των εργατών, με εξοντωτικούς όρους εργασίας και μισθούς που μόλις επαρκούσαν -και πολύ συχνά δεν επαρκούσαν- για την επιβίωσή τους. Ενδεικτική των άθλιων όρων ζωής και εργασίας της νεαρής εργατικής τάξης είναι μια βρετανική Έκθεση για την Κατάσταση του Εργαζόμενου Πληθυσμού το 1842, που μεταξύ άλλων ανέφερε πως το μέσο προσδόκιμο ζωής για τους εργάτες στη βιομηχανική πόλη του Λίβερπουλ δεν ξεπερνούσε τα 15 χρόνια, ενώ στο Μάντσεστερ «σχεδόν το 54% των παιδιών των εργατών πεθαίνουν πριν τα πέμπτα τους γενέθλια.» (2)
-Μέσα από την εκτεταμένη εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας (ανήλικων ακόμα και 5-6 χρονών). Τα παιδιά ήταν πιο «υπάκουοι» εργάτες –υπό την απειλή και του ξύλου-, πιο φτηνοί και δεν συνδικαλίζονταν. Το 1900 στις ΗΠΑ εργάζονταν επίσημα στη βιομηχανία 2.000.000 παιδιά κάτω των 15 ετών (Federal Census, 1900).
Σε πόσα εκατομμύρια μετριούνται άραγε όλα τα παραπάνω θύματα του καπιταλισμού; Άγνωστο. Η εργατική ζωή είναι πολύ ασήμαντη, φτηνή και αναλώσιμη για να καταγραφεί η απώλειά της, τότε από τους αστούς ή σήμερα από την αστική ιστοριογραφία…
Αυτό που είναι δεδομένο, είναι βεβαίως η απάντηση των καπιταλιστών απέναντι στους εργάτες που τολμούσαν να σηκώσουν κεφάλι: τρομοκρατία, φυλακή, εξορία ή ακόμα και θάνατος. Το 1877-1879 π.χ. στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ εκτελέστηκαν στην αγχόνη 20 απεργοί ανθρακωρύχοι που είχαν αντιδράσει στη μείωση των μισθών τους, ενώ μόνο τις 3 πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα δολοφονήθηκαν από τις επίσημες δυνάμεις καταστολής του αστικού κράτους (αστυνομία, στρατός), τους ιδιωτικούς στρατούς των εργοδοτών και διάφορες ακροδεξιές παρακρατικές ομάδες 682 εργάτες.
Χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι (με πρωτοπόρους τους «εγκληματίες» κομμουνιστές) παγκοσμίως έδωσαν τη ζωή τους αγωνιζόμενοι για αυτά τα -έστω και πενιχρά- δικαιώματα και κατακτήσεις που γνωρίζουμε σήμερα (που και αυτά, σε περίοδο υποχώρησης του διεθνούς εργατικού-κομμουνιστικού κινήματος και καπιταλιστικής κρίσης, τα παίρνουν πίσω).

Αποικιοκρατία και δουλεμπόριο

Όμως, ο καπιταλισμός, δεν αρκέστηκε μόνο στη δολοφονική εκμετάλλευση του δικού του λαού. Τουναντίον, οι ενδογενείς ανάγκες και οι αδηφάγες ορέξεις του για περισσότερα κέρδη, φτηνό εργατικό δυναμικό, πρώτες ύλες και αγορές, είχαν ως αποτέλεσμα ένα ακόμη μελανό κεφάλαιο στην Ιστορία του: αυτό της αποικιοκρατίας. Όταν η βίαια κατάληψη και εκμετάλλευση εδαφών και λαών έφτασε στο αποκορύφωμά της το 1914 σχεδόν το 1/2 του πλανήτη και το 1/3 του πληθυσμού του τελούσαν υπό την αποικιακή εκμετάλλευση μόλις 6 καπιταλιστικών κρατών.
Αμέτρητες υπήρξαν οι πολεμικές επιχειρήσεις κατάκτησης ή καταστολής των εντόπιων λαών, που, στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν συντριπτικά άνισες και συχνά κατέληγαν σε σφαγές. Το 1857-1867 οι Βρετανοί εξολόθρευσαν κοντά 10.000.000 Ινδούς στην προσπάθειά τους να τους καθυποτάξουν. Η αποικιακή εκμετάλλευση του Κονγκό από τους Βέλγους το 1885-1908 άφησε πίσω της 10-15.000.000 νεκρούς. (3) Η ομηρία μελών της οικογένειας των εργατών, καθώς και η τιμωρία τους με ακρωτηριασμό, υπήρξε συνήθης πρακτική των εταιριών εκμετάλλευσης καουτσούκ, κλπ. στο Κονγκό. (4) Ολόκληρα έθνη, όπως οι αυτόχθονες της Βορείου, Κεντρικής και Νοτίου Αμερικής, της Αυστραλίας, κ.ά., σχεδόν αφανίστηκαν. Ο ΟΗΕ υπολογίζει τα θύματα του δουλεμπορίου σε 17.000.000 (με άλλες εκτιμήσεις να κάνουν λόγο ακόμα και για 60.000.000). (5) Τα υπερκέρδη από το εμπόριο και την εργασία των δούλων έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του καπιταλισμού στις ΗΠΑ και όχι μόνο. (6)
Η αποδόμηση της αποικιοκρατίας θα συντελεστεί βασικά μόλις στις δεκαετίες του 1950-1970, υπό το βάρος και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων που αναπτύχθηκαν στις εν λόγω χώρες (με τη σημαντική ηθική και υλική υποστήριξη της «εγκληματικής» ΕΣΣΔ), δίχως βέβαια αυτό να σημαίνει πως έπαψε ταυτόχρονα και η ποικιλόμορφη εκμετάλλευση των λαών από τους ντόπιους και διεθνείς καπιταλιστές.

Πόλεμος

Οι οξύτατοι ανταγωνισμοί μεταξύ των καπιταλιστών διαφόρων κρατών επέφεραν πολυάριθμες εθνοκαθάρσεις, τοπικές και περιφερειακές συγκρούσεις, καθώς και δύο παγκόσμιους πολέμους. Εκατομμύρια άνθρωποι του μόχθου αλληλοσφάχτηκαν στο βωμό της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των ολιγαρχών του πλούτου (καλυπτόμενων πίσω από «πατριωτικούς» ή «θρησκευτικούς» μανδύες).
Σε 9.500.000 νεκρούς και 20.000.000 τραυματίες (εκ των οποίων 3.500.000 έμειναν ανάπηροι) υπολογίζονται τα θύματα της πρώτης παγκόσμιας αιματοβαμμένης αναδιανομής του κόσμου (1914-1918). Οι νεκροί του Β’ παγκοσμίου πολέμου (1939-1945) ξεπέρασαν τα 50.000.000. (7) Σε 20.000.000 αποτιμά ο ΟΗΕ τους νεκρούς των 120 και πλέον πολεμικών συγκρούσεων που σημειώθηκαν την περίοδο 1945-1991 και 3.000.000 το 1991-2005. Συνολικά οι νεκροί από πολέμους τον 20ο αιώνα άγγιξαν τα 110.000.000, καθιστώντας τον 5 φορές πιο φονικό από ότι ο 19ος και 3 φορές πιο φονικό από ότι οι 4 προηγούμενοι αιώνες μαζί. (8)
Από τα πολεμικά εγκλήματα του καπιταλισμού στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε ενδεικτικά τον πόλεμο της Κορέας (1950-1953) με 4.500.000 νεκρούς (τα ¾ άμαχοι), καθώς και τον πόλεμο των Γάλλων στην Ινδοκίνα (1946-1955) και κατόπιν των Αμερικανών στο Βιετνάμ (1956-1975), που στοίχησε τη ζωή σε πάνω από 3.000.000 ανθρώπους, οι οποίοι πάλευαν για την ανεξαρτησία τους.
Να σημειώσουμε πως τα παραπάνω -όπως και συνολικά τα εγκλήματα του καπιταλισμού- διεκπεραιώθηκαν με την βούλα κάθε είδους πολιτικού διαχειριστή της εξουσίας του κεφαλαίου: Έτσι, στη σφαγή του βιετναμικού λαού έβαλαν την υπογραφή τους, τόσο ο «συντηρητικός» Ρ. Νίξον, όσο και ο «προοδευτικός» Τζ. Κένεντι πρωτύτερα. Την αιματηρή καταστολή του αλγερινού λαού (καθώς και της Ινδοκίνας, του Μαρόκου, της Τυνησίας, κ.ά.) ξεκίνησε ο Σοσιαλιστής πρόεδρος της Γαλλίας Β. Οριόλ και συνέχισαν οι «δεξιοί» Ρ. Κοτί και Ντεγκώλ. Την Γιουγκοσλαβία (πιο πρόσφατα, το 1999) αιματοκύλισαν από κοινού Αμερικανοί Δημοκρατικοί (Μπ. Κλίντον), Βρετανοί Εργατικοί (Τ. Μπλερ), Ιταλοί «νεοκομμουνιστές» (Μ. Ντ’Αλέμα), κοκ.

Δικτατορίες-φασισμός

Δεκάδες δικτατορικά καθεστώτα διάφορων μορφών εγκαθιδρύθηκαν απ’ άκρη σ’ άκρη της υφηλίου στη διάρκεια του 20ού αιώνα, με την άμεση παρότρυνση και στήριξη του κεφαλαίου (και των διεθνών στηριγμάτων του, όπως ο αμερικανικός ή ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός), προκειμένου να ξεπεραστούν οι εσωτερικές δυσκολίες του, να καθυποταχθεί το λαϊκό κίνημα και γενικότερα να θωρακιστεί η εξουσία του. Εκατομμύρια άνθρωποι φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, «εξαφανίστηκαν» και δολοφονήθηκαν ως συνέπεια.
Ο φασισμός-ναζισμός, ως μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, προκρίθηκε τη δεκαετία του 1920 και του 1930 από τμήματα της αστικής τάξης σε μια σειρά χώρες ως «λύση» εξόδου από την καπιταλιστική κρίση, αντιμετώπισης της ριζοσπαστικοποίησης πλατιών μαζών του εργαζόμενου πληθυσμού και προετοιμασίας για τον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο Μπ. Μουσολίνι δεν θα μπορούσε να είχε καταλάβει την εξουσία στην Ιταλία δίχως τις «ευλογίες» των Ιταλών βιομηχάνων, του αστικού πολιτικού κόσμου και του Βατικανού, που κυριολεκτικά του παρέδωσαν την ηγεσία της χώρας στο πιάτο.
Αντίστοιχα, ο Χίτλερ δεν θα είχε ανέλθει στην εξουσία, αν δεν είχε την αποφασιστική πολιτική και οικονομική στήριξη της συντριπτικής μερίδας των Γερμανών βιομηχάνων και τραπεζιτών (που χρηματοδότησαν το περιβόητο «Ταμείο του Χίτλερ»). Στη συνέχεια οι ίδιοι αποκόμισαν αμύθητα κέρδη από το καθεστώς του «γύψου» που επέβαλαν οι Ναζί στην Γερμανία, από τον πόλεμο, αλλά και από την εκτεταμένη χρήση σκλάβων-εργατών από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεκάδες χιλιάδες εξ αυτών άφησαν την τελευταία τους πνοή δουλεύοντας υπό εξοντωτικές συνθήκες στα εργοστάσια μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, όπως η Krupp, η I. G. Farben, η Volkswagen, η Heinkel, κ.ά. Μόνο από το Μαουτχάουζεν άντλησαν σκλάβους-εργάτες 45 εταιρίες. Οι δεσμοί αυτοί αίματος μεταξύ ναζισμού και μονοπωλίων καταγράφηκαν λεπτομερώς στις δίκες της Νυρεμβέργης, ωστόσο ελάχιστοι από τους κατηγορούμενους για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας καταδικάστηκαν (και αυτοί αμνηστεύτηκαν λίγο αργότερα για να μετάσχουν στη μεταπολεμική αντικομμουνιστική εκστρατεία), ενώ οι ευθύνες τους θάφτηκαν στην λήθη. (9)
Σημαντικό όμως ρόλο στην οικονομική και στρατιωτική ισχυροποίηση της Γερμανίας προπολεμικά έπαιξαν και τα μονοπώλια των «δημοκρατικών» καπιταλιστικών κρατών: Τόσο η Ford, η General Motors, η General Electric, η Standard Oil (η σημερινή Exxon-Mobil), η IBM, η τράπεζα Chase Manhattan, κ.ά. έκαναν τεράστιες επενδύσεις στη ναζιστική Γερμανία, επωφελούμενοι του «εξαιρετικού» επιχειρηματικού περιβάλλοντος που προσέφερε, αλλά και συμμεριζόμενοι τον αντικομμουνιστικό προσανατολισμό της. Τόσο ο πρόεδρος της IBM T. Watson όσο και ο πρόεδρος της Ford H. Ford τιμήθηκαν για τις υπηρεσίες τους στο Γ’ Ράιχ παρασημοφορούμενοι από τον ίδιο τον Χίτλερ το 1937 και 1938 αντίστοιχα.
Και όμως, το Ίδρυμα Φορντ (Ford Foundation), υπήρξε μεταπολεμικά ένας από τους βασικότερους χρηματοδότες παγκοσμίως στην «παραγωγή» και προώθηση της «μαύρης ιστορίας του κομμουνισμού» (σε συνεργασία με την CIA), μέσα από πανεπιστημιακά ιδρύματα, εκδόσεις, δημοσιεύματα στον Τύπο, αλλά και «αντισταλινικές» αριστερές οργανώσεις, κλπ. Το ίδιο και το Ίδρυμα Ροκφέλερ, κ.ά. (10) Πάνω σε αυτές τις «έγκυρες» αναλύσεις «πατά» μέχρι τις μέρες μας η αντικομμουνιστική αναθεώρηση της Ιστορίας στη διαχρονική της προσπάθεια να διαστρεβλώσει τις συνειδήσεις των λαών.
Σε όλες ανεξαιρέτως τις υπό ναζιστική κατοχή χώρες υπήρξαν σημαντικά τμήματα της αστικής τάξης που έκαναν χρυσές δουλειές πάνω στην πείνα και το θάνατο των λαών των χωρών τους, χρηματοδότησαν τα ένοπλα αστικά σώματα που αντιμάχονταν τους αντάρτες (ως επί το πλείστον κομμουνιστές «εγκληματίες»), για να «αναβαπτιστούν» μετά τον πόλεμο σε «εθνικόφρονες» και «ευεργέτες», πρωτοπόροι στον αγώνα κατά του «κομμουνιστικού κινδύνου», πάντοτε όμως εκμεταλλευτές του ιδρώτα του εργαζόμενου λαού.

Εγκλήματα δίχως τέλος

Στα αναρίθμητα εγκλήματα του καπιταλισμού περιλαμβάνεται ακόμη η «λευκή» (αστική) τρομοκρατία στη Ρωσία το 1917-1922 με 300.000 νεκρούς μεταξύ του άμαχου πληθυσμού, στην Φινλανδία μετά την επανάσταση του 1918 με 22.500 εκτελεσθέντες και νεκρούς στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στην Βουλγαρία από τη δικτατορία του Τσαγκώφ το 1923 με 30.000 νεκρούς, στην Κίνα από τους αστούς εθνικιστές το 1927-1928 με 300.000 κομμουνιστές νεκρούς, στην Ισπανία από τις δυνάμεις του Φράνκο το 1936 και έπειτα με δεκάδες (κάποιες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για εκατοντάδες) χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους, στην Ινδονησία από τη δικτατορία του Σουχάρτο το 1965-1966 με εκατοντάδες χιλιάδες κομμουνιστές νεκρούς, κοκ.
Περιλαμβάνεται επίσης η αναίτια (από στρατιωτικής άποψης) χρήση ατομικών όπλων από τις ΗΠΑ στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι το 1945 (που στοίχισε τη ζωή σε 200.000+ αμάχους), τα καθεστώτα φυλετικών διακρίσεων που ίσχυσαν σε μια σειρά χώρες («Απαρτχάιντ», Νότια Αφρική), η καταστροφή του περιβάλλοντος, και πολλά άλλα.

Οι συνέπειες της αντεπανάστασης

Το 1991 η «εγκληματική» ΕΣΣΔ έπαψε να υπάρχει. Τι επιπτώσεις είχε στους λαούς της το «βασίλειο της ελευθερίας» του καπιταλισμού; Φτώχεια, πείνα, θάνατος. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, μόνο την πρώτη δεκαετία από την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Ρωσία, πέθαναν πρόωρα 7.000.000 άνθρωποι, οι οποίοι ωστόσο θα ζούσαν, αν είχε διατηρηθεί το προηγούμενο (δηλαδή το Σοβιετικό) προσδόκιμο ζωής. Όπως αναφέρει σχετικά Έκθεσή του 2005: «Δεδομένης της απουσίας πολέμων, λιμών ή επιδημιών, δεν έχει ξαναϋπάρξει ιστορικό προηγούμενο τέτοιας κλίμακας απωλειών» σε ανθρώπινες ζωές. (11)
Σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF 18 εκατομμύρια παιδιά στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες ζούσαν στα τέλη της δεκαετίας του 1990 σε συνθήκες «ακραίας φτώχειας». Στη Ρωσία και την Ουκρανία 1 στα 7 παιδιά υποσιτίζονταν, ενώ μέχρι πρότινος εξαλειφθείσες αρρώστιες θέριζαν (η Εσθονία π.χ. εμφάνιζε το 1999 το υψηλότερο ποσοστό φυματίωσης στον κόσμο). Το 2005 υπήρχαν επισήμως 150.000 άστεγα παιδιά στη Ρωσία (νούμερο που εκτιμάται από τη UNISEF ως πολύ χαμηλότερο του πραγματικού), ενώ 500.000 γυναίκες είχαν γίνει αντικείμενο αγοραπωλησίας. (12)

Και τα εγκλήματα του καπιταλισμού συνεχίζονται

Τις τελευταίες 2 δεκαετίες ο αριθμός των βίαια εκτοπισμένων ανθρώπων από τις εστίες τους (λόγω πολέμων, διωγμών, κλπ.) σχεδόν διπλασιάστηκε, από 33,9 σε 65,6 εκατομμύρια (εκ των οποίων 5,5 αφορούσαν τη Συρία, 2,5 το «απελευθερωμένο» από τους ιμπεριαλιστές Αφγανιστάν και 1,4 το Νότιο Σουδάν όπου μαίνονται οι συγκρούσεις για τον έλεγχο των πετρελαίων). Τα 51% όλων αυτών είναι παιδιά (στοιχεία Ύπατης Αρμοστείας ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, 2016).
Σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (ILO), σήμερα στον κόσμο, κάθε 15 δευτερόλεπτα ένας εργάτης πεθαίνει και 153 τραυματίζονται από «ατύχημα» ή ασθένεια στο χώρο εργασίας. Ετήσια, τα νούμερα αυτά «μεταφράζονται» σε 2.300.000 εργάτες νεκρούς και 317.000.000 τραυματίες. Στην ηγέτιδα χώρα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, το 2015 καταγράφηκαν 2.905.900 εργατικά ατυχήματα, ενώ την τελευταία δεκαετία έχουν χάσει τη ζωή τους κοντά 50.000 εργάτες (στοιχεία ILO και US Bureau of Labor Statistics).
Ταυτόχρονα, τα παιδιά συνεχίζουν να αποτελούν αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης. Το 2000 η παιδική εργασία αφορούσε 246.000.000 παιδιά, εκ των οποίων τα 171.000.000 απασχολούνταν σε βαριές και επικίνδυνες εργασίες (στοιχεία ILO).
Το 2014 οι άνθρωποι που ζούσαν και εργάζονταν υπό καθεστώς «δουλείας» ανέρχονταν σε 35,8 εκατομμύρια (Global Slavery Index, 2014).
Ο αριθμός των υποσιτιζόμενων ανθρώπων στην υφήλιο αυξήθηκε από 850.000.000 το 1980 σε 1.000.000.000 το 2010. Το 2009 πέθαναν από την πείνα 8.100.000 παιδιά κάτω των 5 ετών (22.000 κάθε μέρα). (13)
Ένα από τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα του καπιταλισμού σε βάρος της ανθρώπινης ζωής έχει βεβαίως να κάνει με την εμπορευματοποίηση της υγείας. Η περίπτωση της απειλής της Νοτίου Αφρικής με εμπορικές κυρώσεις από τις ΗΠΑ (1999) και η συνεπακόλουθη προσφυγή 40 κολοσσών της φαρμακοβιομηχανίας εναντίον της, επειδή προτίθετο να κατασκευάσει φτηνό φάρμακο για το AIDS, είναι πράγματι χαρακτηριστική του εγκληματικού τρόπου που ο καπιταλισμός θέτει στο ζύγι την ανθρώπινη ζωή, τον πόνο και τον θάνατο. Αρκεί να αναφέρουμε πως το 2016 υπήρχαν 36,7 εκατομμύρια προσβεβλημένοι από τη νόσο (εκ των οποίων τα 1,8 παιδιά), ενώ κατέληξαν εξαιτίας της 1 εκατομμύριο άνθρωποι. Στη ζυγαριά του καπιταλισμού όμως βαραίνουν σαφώς περισσότερο τα τεράστια κέρδη που βγάζει από αυτή την υπόθεση (11,8$ δις μόνο από τις 7 βασικότερες χώρες-πελάτες). (14)
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, κάθε χρόνο, περίπου 100.000.000 άνθρωποι εξωθούνται κάτω από τα όρια της φτώχειας προσπαθώντας να ανταπεξέλθουν στις ιατροφαρμακευτικές τους ανάγκες (WHO, Fact Sheet, no.323, December 2015). Συνολικά, σχεδόν το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει τη δυνατότητα πρόσβασης σε φάρμακα απαραίτητα για την επιβίωσή του λόγω κόστους, ενώ κάθε χρόνο πάνω από 13.000.000 παιδιά πεθαίνουν από αρρώστιες, οι οποίες κατά τ’ άλλα θα μπορούσαν να αποτραπούν ή να αντιμετωπιστούν από τη σύγχρονη ιατρική. Μελέτη του American Journal of Public Health (2009) έδειξε πως κάθε χρόνο κοντά 45.000 Αμερικανοί έχαναν τη ζωή τους μην έχοντας ιατροφαρμακευτική ασφαλιστική κάλυψη.
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν «φυσικά φαινόμενα». Είναι το αποτέλεσμα ενός σάπιου συστήματος που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Το διάστημα 2000-2014 ο παγκόσμιος πλούτος υπερδιπλασιάστηκε (από 117 σε 263 τρις δολάρια). Ωστόσο, τον πλούτο αυτό δεν τον καρπώνονται αυτοί που τον παράγουν. Έτσι, το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού που είναι εκατομμυριούχοι (δηλαδή οι αστικές τάξεις όλων των χωρών) έχουν στην κατοχή τους το 44% του παγκόσμιου πλούτου. Για να το θέσουμε αλλιώς, 35 εκατομμύρια αστών διαθέτουν τριπλάσια περιουσία απ’ ότι 4,3 δισεκατομμύρια εργαζομένων. Το «χάσμα» μεταξύ πλούσιων και φτωχών αυξήθηκε παγκοσμίως από 11 προς 1 το 1911, σε 35 προς 1 το 1950, 72 προς 1 το 1992, φτάνοντας σήμερα το 100 προς 1. (15)
Ως αποτέλεσμα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης του 2008, 43.000.000 άνθρωποι έμειναν άνεργοι και πάνω από 200.000.000 έπεσαν κάτω από τα όρια της φτώχειας (στοιχεία ΟΗΕ, ILO). Την ίδια στιγμή, το διάστημα 2008-2014, οι εκατομμυριούχοι παγκοσμίως αυξήθηκαν κατά 54%, ενώ οι δισεκατομμυριούχοι διπλασιάστηκαν (στοιχεία Credit Suisse). Στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 28, το 2012, το 16,9% του πληθυσμού βρισκόταν στα όρια της φτώχειας και το 9,9% τα είχε ξεπεράσει, ενώ 26.200.000 ήταν άνεργοι. Οι άστεγοι υπολογίζονταν σε 4.100.000 (στοιχεία Eurostat, Commission). Και όμως, το 2008-2013, οι εκατομμυριούχοι στην ΕΕ (πλην Βρετανίας) αυξήθηκαν κατά 850.000! (Credit Suisse)
Το 1997 ο ΟΗΕ (και όχι κάποια «κομμουνιστική προπαγανδιστική μηχανή») είχε τονίσει: «Πολλοί πιστεύουν ότι η εξάλειψη της φτώχειας δεν είναι οικονομικά εφικτή. Σε μια παγκόσμια οικονομία της τάξης των 25$ τρις, αυτός ο ισχυρισμός είναι εξόφθαλμα λανθασμένος.» Ακολούθως, υπολόγισε πως για την εξάλειψη της παγκόσμιας φτώχειας (βασική εκπαίδευση για όλους, στοιχειώδη σίτιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κλπ.) θα απαιτούνταν τότε περίπου 80$ δις, «δηλαδή λιγότερο από το 0,5% του παγκόσμιου εισοδήματος και λιγότερο από την περιουσία των 7 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο», καταλήγοντας: «Έλλειψη πολιτικής βούλησης και όχι οικονομικών πόρων, είναι το πραγματικό εμπόδιο στην εξάλειψη της φτώχειας.» (16) Για να δώσουμε ένα ακόμη μέγεθος: το 2016 ξοδεύτηκαν σε εξοπλισμούς 1,686 τρις δολάρια.
Βεβαίως, είναι ουτοπικό να αναζητεί κανείς στον καπιταλισμό την «πολιτική βούληση» να εξαλειφθούν τα δεινά που ο ίδιος γεννά.

Συμπέρασμα

Το βασικό συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω είναι ένα. Εσύ άνθρωπε του μόχθου, εσύ που παράγεις όλο αυτό τον απίστευτο πλούτο που προαναφέραμε: Υπάρχει λόγος που σήμερα ζεις στην εργασιακή ανασφάλεια, χωρίς δικαιώματα, που με το ζόρι συντηρείς την οικογένειά σου. Υπάρχει λόγος που κάποιοι λίγοι γίνονται πλουσιότεροι ενώ οι περισσότεροι οριακά τα βγάζουν πέρα. Υπάρχει λόγος που παντού μαίνονται εστίες πολέμων, που αλληλοσφάζονται οι λαοί, που ξεριζώνονται από τις εστίες τους, που πεθαίνουν από την πείνα, που δεν έχουν πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στην εκπαίδευση, στα βασικά αγαθά που μπορεί και παράγει σήμερα ο ανθρώπινος πολιτισμός και τεχνολογία. Και αυτός ο λόγος έχει όνομα: Είναι ο εγκληματικός καπιταλισμός, που ζει και αναπτύσσεται πάνω στη δική σου εκμετάλλευση, τη φτώχεια, τη δυστυχία και το θάνατο. Γιατί, όλος αυτός ο πλούτος, δεν παράγεται για να καλύψει τις δικές σου ανάγκες, τις ανάγκες των ανθρώπων, αλλά για να αυγαταίνουν τα κέρδη των καπιταλιστών.
Όταν λοιπόν όλα αυτά που προαναφέραμε συμβαίνουν γύρω σου, τη στιγμή που οι άρχουσες τάξεις εγκληματούν σε βάρος σου με χίλιους τρόπους, αυτοί φωνάζουν για τον «εγκληματικό κομμουνισμό» και τον Στάλιν.
Ναι, ο κομμουνισμός είναι «εγκληματικός» όσον αφορά τον καπιταλισμό. Γιατί σκοπός του είναι η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ο καπιταλισμός νικήθηκε για ένα μικρό διάστημα σε ένα τμήμα του πλανήτη και απέδειξε, παρά τα όποια προβλήματα και αδυναμίες, πως μια άλλη, ανώτερη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, είναι εφικτή. Ο κομμουνισμός ενέπνευσε επί έναν αιώνα κάθε αγώνα, κάθε διεκδίκηση των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων απανταχού της γης. Και θα συνεχίζει να τους εμπνέει, μέχρι την τελική νίκη! Αυτό το γνωρίζουν οι αστοί, που πασχίζουν να καλύψουν τη σαπίλα του συστήματός τους, πίσω από τη δυσωδία του αντικομμουνισμού…

Του Αναστάση Γκίκα (Μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του KKE)
Πηγή: Ριζοσπάστης, 3/9/2017

Παραπομπές:

1. Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τ. 1, σελ. 761-762
2. F. Engels, The Condition of the Working Class in England, σελ.121.
3. Guardian, 24/8/2007, 18/7/2002
4. D. Renton, D. Seddon & L. Zeilig, The Congo: Plunder and Resistance, εκδ. Zed Books, Λονδίνο, 2007, σελ. 30-31.
5. http://www.worldfuturefund.org/Reports/Slavedeathtoll/slaverydeathtoll.html#2
6. Huffinghton Post, 24/2/2014, The Nation, 1/5/2015, Forbes, 3/5/2017.
7. Οι εκτιμήσεις ως προς τους ακριβείς αριθμούς ποικίλλουν. Τα στοιχεία είναι από τη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 26, σελ. 411 και 430.
8. Human Development Report, 1991 και 2005, σελ. 82 και 153-155 αντίστοιχα.
9. Βλ. «Μονοπώλια και φασισμός: Δεσμοί αίματος που δεν παραγράφονται», στον «Ριζοσπάστη», 23/8/2009.
10. F. S. Saunders, Who paid the piper? The CIA and the Cultural Cold War, εκδ. Granta Books, 2000.
11. Human Development Report, 2005, σελ. 23.
12. K. Ondrias, Crimes of Democracy versus Crimes of Communism, εκδ. Trafford Publishing, Oxford, 2007, σελ. 144-145.
13. Human Development Report, 2010, σελ. 35, UNISEF, Press Release, 17/9/2010.
14 Guardian, 5/8/1999, Independent, 1/12/2010.
15 Credit Suisse, Global Wealth Report, 2014, Human Development Report, 1999, Oxfam International Report, 2014.
16. Human Development Report, 1997, σελ. 112.

Πάσα Αγγελίνα: Μια ελληνίδα «Ήρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας» της Σοβιετικής Ένωσης

Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από την Σύγχρονη Εποχή ένα βιβλιαράκι με τίτλο «Πάσα Αγγελίνα: Άξιο τέκνο ενός καταξιωμένου λαού.» Η αλήθεια είναι πως, με μια πρώτη ματιά, το συγκεκριμένο βιβλίο μάλλον «ξεγελά» τον υποψήφιο αναγνώστη. Που να φανταστεί κανείς πόσο πλούτο μπορεί να περικλείει ένα τόσο μικρό βιβλιαράκι, πόσες πόρτες στην σκέψη μπορεί να ανοίγει, πόση δύναμη και αισιοδοξία να εμφυσεί και να εμπνέει…
Κι όμως, πρόκειται για ένα μοναδικό βιβλίο-παράθυρο στο νέο κόσμο που άρχισε να οικοδομείται στην Σοβιετική Ένωση πριν 100 χρόνια. Τόσο η μαρτυρία της ίδιας της Πάσα Αγγελίνα, όσο και ο μεστός και καταπληκτικός πρόλογος του Αναστάση Γκίκα (μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ) για την πρωταγωνίστρια και την εποχή της, δίνουν με απλό, κατανοητό και συνάμα εξαιρετικά διεισδυτικό και εύστοχο τρόπο, μέσα σε λίγες και μόνο σελίδες, όλο το μεγαλείο εκείνου του πρωτόγνωρου εγχειρήματος, με τις δυσκολίες, τις προκλήσεις του, αλλά και τη δυναμική, την επαναστατική αισιοδοξία του, τον ηρωισμό που εμφύσησε στους ανθρώπους του μόχθου στο χτίσιμο του δικού τους κόσμου, σαρώνοντας κάθε όριο και περιορισμό στο διάβα τους.
Η παρούσα έκδοση αποτελεί, τέλος, την καλύτερη απάντηση στην έκρηξη του αντικομμουνισμού που βιώνουμε για μια ακόμη φορά στις μέρες μας.
Μόλις κάτι λιγότερο από 150 σελίδες διαβάζεται ακόμα και σε μια μέρα. Άλλωστε, θα κολλήσετε τόσο με το συγκεκριμένο βιβλίο που δύσκολα θα το αφήσετε πριν το τελειώσετε!!

Ακολουθούν ενδεικτικά ορισμένα αποσπάσματα από τον Πρόλογο του βιβλίου:

Στις 25 Οκτώβρη 1917 (7 Νοέμβρη με το νέο ημερολόγιο) τα κανόνια του καταδρομικού «Αβρόρα» («Αυγή») «σάλπισαν» την έφοδο του επαναστατημένου λαού και στρατού κατά των Χειμερινών Ανακτόρων, σηματοδοτώντας την έναρξη της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Η επανάσταση αυτή, που «συγκλόνισε τον κόσμο», δεν ήταν απλώς μια «στιγμή» στην Ιστορία, αλλά το αποτέλεσμα μακρών, επίμονων και επίπονων ζυμώσεων, προσπαθειών και αγώνα στις γραμμές της ρωσικής εργατιάς και αγροτιάς (…)
Βεβαίως, η νίκη των επαναστατημένων εργαζόμενων λαών της Ρωσίας και η εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας δεν σήμαινε ταυτόχρονα και τερματισμό της ταξικής πάλης, που τα επόμενα χρόνια θα γινόταν όλο και οξύτερη, καθώς τα απομεινάρια των εκμεταλλευτριών τάξεων (που συνέχιζαν να διατηρούν οικονομική ισχύ, αλλά και επιρροή) ενέτειναν τον πόλεμο εναντίον της με κάθε μέσο, ενώ η ατομική ιδιοκτησία (που δεν εξαλείφθηκε μονομιάς) παρέμενε φυτώριο κάθε είδους εμποδίου στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Από την άλλη μεριά, η Επανάσταση απελευθέρωσε ανεξάντλητες κοινωνικές δυνάμεις, έδωσε νέο νόημα και περιεχόμενο στις έννοιες της αυτοθυσίας και του ηρωισμού, στα δικαιώματα και τις ελευθερίες των εργαζομένων, των γυναικών, των νέων. Ο εργάτης, ο μέχρι πρότινος απόκληρος της αστικής κοινωνίας, έγινε συνειδητός συνδημιουργός της Ιστορίας, πραγματικός κύριος του τόπου του, του πλούτου που παρήγε, της ζωής και του μέλλοντός του. Ένας από τους πρωτοπόρους οικοδόμους αυτού του νέου κόσμου που γεννιόταν εκεί με τη νίκη της Επανάστασης, ήταν και μια νεαρή εργάτρια γης ελληνικής καταγωγής, η Πάσα Αγγελίνα. (…)
Εργάτρια γης από τα 8 της χρόνια, η Πάσα γνώρισε από πολύ μικρή τι σήμαινε σκληρή δουλειά, αλλά και εκμετάλλευση. Όντας λοιπόν άνθρωπος του μόχθου, που ταυτόχρονα απεχθανόταν την αδικία, δεν μπορούσε παρά να «πάρει τη θέση» της στις επάλξεις του αγώνα. Έτσι, εντάχθηκε στην Κομμουνιστική Νεολαία (Κομσομόλ) από τα μαθητικά της χρόνια, ενώ το 1937, σε ηλικία 24 ετών, έγινε μέλος του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκοι). Έκτοτε θα εκλεγόταν αντιπρόσωπος σε όλα τα συνέδρια του Κόμματος, από το 18ο (1939) έως το 21ο (1959). (…)
Εκλέχθηκε [επίσης] πρώτη φορά βουλευτής του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ το 1937, λίγο πριν συμπληρώσει τα 25 της χρόνια, ενώ στη συνέχεια θα εκλεγεί τέσσερις ακόμη φορές συνεχόμενα (το 1946, το 1950, το 1954 και το 1958).
Τιμήθηκε δύο φορές με τον τίτλο του «Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας» (το 1947 και το 1958), τρεις φορές με το παράσημο Λένιν, με το παράσημο της Κόκκινης Σημαίας της Εργασίας, καθώς και το Βραβείο Στάλιν (Κρατικό Βραβείο της ΕΣΣΔ). (…)
Η Πάσα Αγγελίνα λοιπόν υπήρξε πράγματι ένα καταξιωμένο τέκνο της ΕΣΣΔ. Έτσι, στο φόντο και του γενικότερου συσχετισμού που είχε διαμορφωθεί μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο (και την ιδιαίτερη απήχηση που είχε κατακτήσει η ΕΣΣΔ στους λαούς όλου του κόσμου με την τεράστια συμβολή της στη νίκη κατά του φασιστικού Άξονα), οι συντάκτες της Παγκόσμιας Βιογραφικής Εγκυκλοπαίδειας (της οποίας η 4η έκδοση βρισκόταν σε εξέλιξη στις ΗΠΑ), αποφάσισαν να συμπεριλάβουν την Πάσα Αγγελίνα ανάμεσα στους «διακεκριμένους ανθρώπους» όλων των χωρών. Για το σκοπό αυτό, της έστειλαν ένα σχετικό ερωτηματολόγιο, ζητώντας της να το συμπληρώσει με μια σειρά βιογραφικά στοιχεία.
Καθώς όμως το συμπλήρωνε, η Πάσα διαπίστωσε πως, παρά τις τόσες ερωτήσεις, έλειπε η πιο βασική, η πιο ουσιώδης, η πιο σημαντική απ’ όλες: «Το ερωτηματολόγιο», αναφέρει η ίδια, «ήταν τόσο σχολαστικό, που μου ζητούσε να δώσω λεπτομέρειες, όπως π.χ. την ημερομηνία του γάμου μου, το πατρώνυμο της μητέρας μου, κ.ά. Αλλά αυτό το λεπτομερές ερωτηματολόγιο δεν περιλάμβανε την κύρια, την βασική ερώτηση, δηλαδή, ποιες ήταν οι συνθήκες που έδωσαν τη δυνατότητα σε μένα, μία πρώην αγράμματη εργάτρια γης, να γίνω μία νομοθέτης, μια βουλευτής του Ανώτατου Σοβιέτ;» Ωστόσο, θα προσθέσει στη συνέχεια, «αν δεν θέσεις το ερώτημα ‘υπό ποιες συνθήκες;’ δεν μπορείς να κατανοήσεις και να εκτιμήσεις την καταξίωση ενός Σοβιετικού πολίτη -και επομένως- τη δική μου. Το κύριο, το βασικό, δεν είναι το συγκεκριμένο άτομό μου, αλλά το γεγονός ότι η ανάδειξή μου δεν ήταν κάποια εξαίρεση στον κανόνα… εγώ αναδείχθηκα μαζί με το λαό, έγινα ηρωίδα μαζί με το σύνολο του ηρωικού λαού μου. Και αυτό είναι το κύριο, το βασικό.»
Ακολούθως, η Πάσα Αγγελίνα αποφάσισε να «ξεφύγει» από τα στενά όρια του ερωτηματολογίου, εξηγώντας ακριβώς τα παραπάνω. Η «απάντησή» της αυτή, δεν αναπαράχθηκε βεβαίως αυτούσια από την Παγκόσμια Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια (που περιέλαβε ωστόσο το όνομά της στη σχετική λίστα με τους «διακεκριμένους ανθρώπους» όλων των χωρών). Εκδόθηκε όμως ως μπροσούρα στην ίδια την ΕΣΣΔ, τόσο στα ρωσικά, όσο και σε μια σειρά άλλες γλώσσες.
Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μετάφραση της αντίστοιχης αγγλόφωνης έκδοσης, που τυπώθηκε στην ΕΣΣΔ το 1949 με τίτλο «Η απάντησή μου σε ένα Αμερικανικό ερωτηματολόγιο».

Η συνέχεια στην ίδια την έκδοση…

Διαδήλωση αγροτών. Στο πανό τους γράφει: «Εμείς οι κολχόζνικοι στη βάση της γενικής κολλεκτιβοποίησης θα καταργήσουμε τους κουλάκους ως τάξη.»

Εμείς, θα κλείσουμε τη σύντομη παρουσίασή μας αυτού του εξαιρετικού πραγματικά βιβλίου με το τελευταίο απόσπασμα από τον Πρόλογο του Αναστάση Γκίκα:

Πολλοί -άλλοτε καλοπροαίρετα άλλοτε όχι και τόσο- μας ρωτούν συχνά στους δρόμους, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στα αμφιθέατρα και στα σχολεία, όπου ζουν και παλεύουν οι κομμουνιστές, τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, οι πρωτοπόροι αγωνιστές:
«Μα που έγιναν αυτά που λέτε; Αυτά για τα οποία παλεύετε;»
«Ωραία όλα αυτά, αλλά δεν γίνονται, είναι ανέφικτα!»
Σίγουρα η Ελλάδα του 2017 δεν είναι η Ρωσία του 1917. Σήμερα, η χώρα μας -η ανθρωπότητα συνολικότερα- διαθέτει πολύ μεγαλύτερες παραγωγικές δυνατότητες, τεχνογνωσία, κλπ., απ’ ότι έναν αιώνα πριν. Επιπλέον, υπάρχει η ιστορική-πολιτική πείρα από εκείνη την πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης του νέου κόσμου, με τα θετικά όσο και τις αδυναμίες που προέκυψαν στην πορεία: Πείρα, που το Κόμμα μας μελετά πράγματι επιστάμενα και σε βάθος, αντλώντας τα απαραίτητα συμπεράσματα και διδάγματα!
Ναι, η Ελλάδα του 2017 δεν είναι η Ρωσία του 1917: Σήμερα υπάρχουν και περισσότερες δυνατότητες και πείρα και –κυρίως- γνώση!
Τηρουμένων των «αναλογιών», λοιπόν, στην αφήγηση της Πάσα Αγγελίνα δίνονται πολλές απαντήσεις πάνω στα ερωτήματα που αναφέραμε παραπάνω. Δίνεται μια, μικρή μεν, αλλά πολύτιμη όσο και περιεκτική εικόνα εκείνου του πρώτου στην Ιστορία της ανθρωπότητας εγχειρήματος οικοδόμησης ενός νέου κόσμου, απαλλαγμένου από εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αποτυπώνονται, τόσο οι δυσκολίες και οι προκλήσεις, όσο και οι προοπτικές. Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Χρειάστηκε πολύ κόπο, πολύ δουλειά. Χρειάστηκε επίσης σκληρή πάλη με τα υπολείμματα του παλιού που αντιμάχονταν το νέο το οποίο γεννιόταν με λύσσα, αλλά και με τις παλιές αντιλήψεις και νοοτροπίες, που βρίσκονταν ριζωμένες στις συνειδήσεις των ανθρώπων από αιώνες.
Όμως, η οικοδόμηση του νέου κόσμου, όσο δύσκολη και αν ήταν, όσες δυσχέρειες και αν είχε, ήταν μια όμορφη, ανώτερη υπόθεση, που αφύπνισε, ενέπνευσε και κινητοποίησε εκατομμύρια «απλούς» ανθρώπους -πρώην απόκληρους της αστικής κοινωνίας. Γιατί, εν τέλει, ήταν δική τους υπόθεση. Για πρώτη φορά στην Ιστορία της ανθρωπότητας εργάζονταν και αγωνίζονταν πραγματικά για τον εαυτό τους. Ο νέος κόσμος που άρχισε να οικοδομείται στην ΕΣΣΔ στα θεμέλια της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης το 1917 –εκατό χρόνια πριν!- έφερε πράγματι τα πάνω κάτω. Ανέδειξε τις ανεξάντλητες δυνάμεις του γίγαντα λαού. Εμφύσησε νέες αξίες και νέα ιδανικά. Άνοιξε –όπως είπε ο Λένιν- το δρόμο, όχι μόνο για τους λαούς της Ρωσίας, αλλά για τους λαούς όλου του κόσμου, προς ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον που μας αξίζει, το σοσιαλισμό-κομμουνισμό
Έναν τέτοιο κόσμο λοιπόν θέλουμε, για έναν τέτοιο κόσμο αγωνιζόμαστε. Οι δικοί μας «Κόκκινοι Οκτώβρηδες» είναι μπροστά μας!…

Το εξώφυλλο της έκδοσης