Πριν λίγες ημέρες πραγματοποιήθηκε στην Αγία Βαρβάρα εκδήλωση «για τις σταλινικές εκτοπίσεις», όπου μετείχαν οι γνωστοί «προοδευτικοί» κομμουνιστοφάγοι Βλάσσης Αγτζίδης (μετανοήσας ΜΛας, πρώην μαθηματικός, νύν κομπογιανίτης ιστορικός και καριερίστας αντικομμουνιστής), Ιβάν Τζούχα (Στέλεχος του Ρωσικού «Κόμματος των Δεξιών Δυνάμεων», επίσης κομπογιανίτης ιστορικός και καριερίστας αντικομμουνιστής), ενώ επρόκειτο να προβληθεί (τελικά αναβλήθηκε) και «ντοκυμαντέρ» των Τέλογλου και Alexis Παπαχελά (US Embassy, CIA), κ.α. Μπορει η βλακεία και η γραφικότητα των ίδιων και των «ιστορικών» τους «αναλύσεων» να είναι εξόφθαλμη και να μη «πιάνει» πολύ, ούτε στους ίδιους τους Ποντίους, αλλά ούτε και γενικότερα, αλλά η έξαρση του αντικομμουνισμού σε όλες του τις εκφάνσεις είναι άξια προβληματισμού. Βέβαια στην Ελλάδα υπάρχει ισχυρό -σχετικά- εργατικό / λαϊκό κίνημα και οι αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας αντέχουν σε τέτοιες διαστρεβλώσεις, προπαγάνδες, συκοφαντίες. Εδώ αντέξαν μια ολόκληρη μετεμφυλιακή περίοδο, μια χούντα και έναν ψυχρό πόλεμο…
Δεν πρέπει ωστόσο τέτοιες χυδαιότητες να μένουν αναπάντητες. Εδώ στον Ηρόδοτο έχουμε ασχοληθεί ήδη πολύ με το θέμα (περισσότερο ίσως από ότι θα πρεπε), αλλά δε πειράζει. Βρίκαμε άλλο ένα άρθρο-απάντηση του Α. Γκίκα (Δρ. Πολιτικών Επιστημών, Συνεργάτη του Τμήματος Ιστορίας του ΚΚΕ) στον Βλ. Αγτζίδη, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφημερίδα «Εύξεινος Πόντος» και παρότι μας πήρε πολλές βδομάδες να το αντιγράψουμε (δεν υπήρχε ηλεκτρονικά), νομίζουμε ότι άξιζε ο κόπος. Ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψη πόσο τους τσαντίζει ο Γκίκας (γιατί βέβαια τους κάνει ρόμπα στην κυριολεξία)…
Για την αντικομμουνιστική αναθεώρηση της Ιστορίας
Σε μια εποχή όπου ο κομμουνισμός εξισώνεται με τον φασισμό, όπου οι κομμουνιστές και όλοι οι αντιφασίστες-αντιστασιακοί χαρακτηρίζονται «κόκκινοι τρομοκράτες» και διώκονται ως «προδότες», ενώ οι πρώην συνεργάτες των Ναζί τιμώνται ως «μαχητές της ελευθερίας», ίσως δεν θα έπρεπε να μας προξενεί εντύπωση ο χυδαίος αντικομμουνισμός του κ. Αγτζίδη [i]. Άλλωστε, εμείς οι κομμουνιστές είμαστε μάλλον συνηθισμένοι στο να μας προσάπτουν διάφορα ανά καιρούς, από τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ (που ο Χίτλερ απέδωσε στους κομμουνιστές, ώστε να ξεκινήσει τις διώξεις και να στερεώσει το φασιστικό του καθεστώς) μέχρι το «σαμποτάζ του Έβρου» (τη δολιοφθορά σε στρατιωτικά οχήματα το 1965, που σκηνοθέτησε ο μετέπειτα δικτάτορας Παπαδόπουλος, για να ενισχύσει τον «κομμουνιστικό μπαμπούλα» στο δρόμο προς τη Χούντα).
Οι κομμουνιστές έχουν επανειλημμένα κατηγορηθεί στο παρελθόν ως «συνωμότες», «υποκινητές», «κατάσκοποι», «ξενόδουλοι», «ανήθικοι» και βεβαίως ως «αιμοσταγείς» ή «δολοφόνοι». Και κάθε φορά η αντικομμουνιστική προπαγάνδα κατέρρεε υπό το βάρος της πραγματικότητας. Ο λαός γνωρίζει τους κομμουνιστές από τους αγώνες τους στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, από την αυταπάρνηση και τη συνέπεια με την οποία αγωνίστηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των εργαζομένων, της φτωχής αγροτιάς, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης, των γυναικών, της νεολαίας. Δικαιώματα και ελευθερίες που υπερασπίστηκαν με τίμημα ακόμα και την ίδια τους τη ζωή. Όπως έγραψε και ο ποιητής «Σε τούτα δω τα μάρμαρα, κακιά σκουριά δε πιάνει»…
Τα τελευταία χρόνια ο κ. Αγτζίδης, μέσα από μια αποσπασματική, επιφανειακή, πλήρως κακοποιημένη και διαστρεβλωμένη εκδοχή της ιστορικής διαδρομής των Ελληνοποντίων της ΕΣΣΔ, προσπαθεί να μας πείσει πως η Σοβιετική Ένωση είχε κάποια μεταφυσικού τύπου εμμονή με τους Έλληνες, κάνοντας μάλιστα λόγο ακόμη και για «γενοκτονία». Αν και είναι αδύνατο να αποδομήσει κανείς όλα τα ψέματα και τις συκοφαντίες του κ. Αγτζίδη μέσα σε λίγες μόνο παραγράφους, θα μπορούσαμε να σταθούμε ενδεικτικά στο «επίμαχο» ζήτημα των διώξεων της περιόδου 1937-1939, οι οποίες -σύμφωνα με τον ίδιο- έγιναν «με εθνικά κριτήρια» και οδήγησαν «στη σύλληψη και εξόντωση της πλειονότητας των ενήλικων Ελλήνων».
Ποιο ήταν το γενικό πλαίσιο που συνδιαμόρφωσε και εν πολλοίς καθόρισε τις εξελίξεις (που ο κ. Αγτζίδης αποσιωπά ή αγνοεί παντελώς, εμφανίζοντας τα όσα έγιναν ως λίγο-πολύ απόρροια «ψυχασθένειας» της σοβιετικής ηγεσίας); Οι παράγοντες που οδήγησαν στην ανάγκη λήψης επείγοντων και δραστικών μέτρων ήταν πολλοί και σύνθετοι. Σε γενικές όμως γραμμές είχαν να κάνουν: α) με την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία και γενικότερα στην Ευρώπη, β) με την εκτίμηση ότι ένας δεύτερος ιμπεριαλιστικός πόλεμος ήταν αναπόφευκτος, γ) με τη δράση διαφόρων εθνικιστικών-φασιστικών ομάδων, όπως η Ουκρανική Στρατιωτική Οργάνωση (UVO) και η Οργάνωση των Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), που στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αποτέλεσαν τη μαγιά της ουκρανικής «πέμπτης φάλαγγας» και δ) με την όξυνση της ταξικής πάλης στην ΕΣΣΔ, η οποία έλαβε και νέες μορφές. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε ένας Ουκρανός αντεπαναστάτης, μετά την ήττα της αντίδρασης στη μάχη της κολεκτιβοποίησης «προτιμήθηκε ένα σύστημα παθητικής αντίστασης, το οποίο στόχευε σε μια συστηματική παρακώλυση του προγραμματισμού των Μπολσεβίκων». Δηλαδή σαμποτάζ, το οποίο σύντομα επεκτάθηκε από τους αγρούς στα εργοστάσια.[ii]
Ορισμένοι πάλι ισχυρίζονται πως κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Πως δεν ήταν παρά ένα πρόσχημα για τα όσα επακολούθησαν. Όμως, σοβιετικές εκθέσεις και αρχειακά ντοκουμέντα της εποχής σκιαγραφούν μια τελείως διαφορετική εικόνα. Υλικά της ίδιας της ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων (Φλεβάρης-Μάρτης 1937) αναφέρουν: «Η βαριά βιομηχανία, όπως και οι σιδηροδρομικές μεταφορές, χαίρουν της ιδιαίτερης προσοχής των δολιοφθορέων…Και είναι κατανοητό. Είναι τα πιο σημαντικά, τα αποφασιστικά στοιχεία όλης μας της οικοδόμησης. Είναι η βάση της σοσιαλιστικής μας ανόδου και ανάπτυξης. Γι’ αυτό ο εχθρός δίνει ιδιαίτερη προσοχή στη πάλη για την αποδιοργάνωση των κλάδων και των επιχειρήσεων της βαριάς βιομηχανίας…» Καταλήγουν δε με την αναγκαιότητα να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των δολιοφθορών όσο το δυνατόν γρηγορότερα ενόψει και του επερχόμενου πολέμου: «πρέπει να βιαστούμε να ολοκληρώσουμε αυτό το έργο πριν την αρχή αυτών των μαχών».[iii]
Πως φτάσαμε στις διώξεις της περιόδου 1937-1939; Η Αμερικανίδα ανταποκρίτρια των Moscow Times, A. L. Strong, η οποία έζησε και κατέγραψε από κοντά τα γεγονότα έγραψε: «Ο αντισοβιετικός Τύπος έχει μια εύκολη απάντηση. Ισχυρίζεται πως ο σοσιαλισμός είναι από την φύση του ‘ολοκληρωτικός και αδίστακτος’. Κανείς ο οποίος γνωρίζει τη δυναμικότητα των σοβιετικών ανθρώπων τα τελευταία χρόνια και το πάθος τους για αυτό που αποκαλούν την ‘δική τους ελευθερία’ δεν αποδέχεται μια τέτοια άποψη.»[iv]
Σε γενικές γραμμές, η διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας γύρω από τις διώξεις πραγματοποιήθηκε σε δύο κυρίως άξονες: α) τον χαρακτήρα των διώξεων και β) την έκτασή τους. Συχνά ακούμε για τα «εφτασφράγιστα αρχεία» της Σοβιετικής Ένωσης, που τώρα δήθεν φωτίζουν προηγουμένως αθέατες πλευρές της σοβιετικής Ιστορίας, και άλλα τέτοια πολλά. Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν είναι αληθές. Τα Κρατικά Αρχεία της ΕΣΣΔ είναι προσβάσιμα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και έχουν ερευνηθεί εκτενώς. Τα διεθνή ακαδημαϊκά έντυπα βρίθουν στη κυριολεξία από πληθώρα μελετών πάνω σε πτυχές του σοβιετικού παρελθόντος.
Αντίστοιχα, τα αρχειακά δεδομένα για τις διώξεις έχουν ερευνηθεί και έχουν αναπαραχθεί από το 1993 κιόλας σε πολλά επιστημονικά περιοδικά της Δύσης, όπως το Αμερικανικό Historical Review ή το L’ Historie του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας της Γαλλίας. Τα δεδομένα αυτά προσφέρουν μια σειρά ακράδαντων στοιχείων που αποδομούν από τα θεμέλιά τους τις διάφορες «θεωρίες» περί εθνοκάθαρσης των μειονοτήτων στην ΕΣΣΔ[v]. Συγκεκριμένα, η έρευνα αυτή κατέληξε συμπερασματικά πως η λεγόμενη «περίοδος της τρομοκρατίας» (αναφέρεται στην περίοδο 1936-1940) «στόχευε κυρίως στις ελίτ παρά στις εθνικές ομάδες αυτές καθαυτές.» Επηρέασε δηλαδή μέλη εθνοτήτων τα οποία ανήκαν στη διοικητική και οικονομική ελίτ (και τα οποία αντιμετώπιζαν κατηγορίες διαφθοράς, κατάχρησης εξουσίας, κλπ.), λόγω της θέσης που κατείχαν και όχι εξαιτίας της καταγωγής τους. Ιδιαίτερα για «τους λαούς του Καυκάσου», τα αρχειακά ευρήματα αποδεικνύουν πως «ως εθνικές ομάδες επηρεάστηκαν λιγότερο συγκριτικά κατά το 1937-1938».[vi]
Τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία που προκύπτουν από τα Σοβιετικά Κρατικά Αρχεία, επιβεβαιώνονται και ειδικά με τους Έλληνες από τα αντίστοιχα ελληνικά. Συγκεκριμένα, τα αρχεία του ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών (φάκελος 143/β του 1939) κάνουν λόγο για 2.177 συλληφθέντες ως το 1939 (και όχι δεκάδες χιλιάδες όπως ισχυρίζονται ορισμένοι), εκ των οποίων μόλις οι 86 αντιμετώπιζαν κατηγορίες επί παραβάσει του άρθρου 58 για αντεπαναστατική δράση. Τα στοιχεία της NKVD για τους συλληφθέντες ανά εθνότητα μιλούν για 1.291 συλλήψεις το 1937 και 2.171 το 1938 (συλλήψεις, όχι καταδίκες). Σύμφωνα με τις αναφορές του ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών τουλάχιστον το 1/3 εξ αυτών αφέθηκαν ελεύθεροι άμεσα. Η πλέον συνήθης κατηγορία που προέκυπτε επανειλημμένα στις αιτήσεις των ίδιων των ομογενών στη Πρεσβεία της Μόσχας, αφορούσε την παράνομη κατοχή και διακίνηση συναλλάγματος, καθώς και το μαύρο εμπόριο. Στον «εθνικό» καταμερισμό των εγκλείστων στα Gulag οι Έλληνες δεν προβάλλουν καν στη λίστα με τις 14 εθνότητες με την μεγαλύτερη «αντιπροσώπευση» σε αυτά. Πράγματι, τα αρχεία της ΕΣΣΔ κάνουν λόγο για 2.610 Έλληνες στα Gulag το 1942 και 1.247 το 1947 (και πάλι, όχι δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες όπως έχει ανά καιρούς ειπωθεί). Είναι λοιπόν σαφές ότι α) οι διώξεις της περιόδου 1937-1939 δεν είχαν εθνικό χαρακτήρα και πως β) οι Έλληνες της ΕΣΣΔ επηρεάστηκαν λιγότερο συγκριτικά.[vii]
Αυτά αναφέρουν τα αρχειακά δεδομένα για τις λεγόμενες «σταλινικές διώξεις». Δεν τα γνωρίζει ο κ. Αγτζίδης; Τα γνωρίζει γιατί τα έχουμε δημοσιεύσει εδώ και 2,5 χρόνια (αν υποθέσουμε ότι για τους χ ή ψ λόγους τα αγνοούσε μέχρι τότε, αφού στην ακαδημαϊκή κοινότητα διεθνώς είναι γνωστά πάνω από 15 χρόνια τώρα). Αυτά και πληθώρα άλλων δεδομένων από αρχεία της ΕΣΣΔ, της Ελλάδας, της Βρετανίας και των ΗΠΑ, εμπλουτισμένα και διασταυρωμένα με πάνω από 200 προφορικές και γραπτές μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα, παρατίθενται επίσης στο έργο «Οι Έλληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» (Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή). Και όμως, στις τόσες «απαντήσεις» του, ο κ. Αγτζίδης δε βγήκε ουσιαστικά να διαψεύσει συγκεκριμένα ή να αντιπαρατεθεί χειροπιαστά σε τίποτε (πως θα μπορούσε άλλωστε; Τα δεδομένα είναι δεδομένα). Τουναντίον απαντά καταφεύγοντας στην προσφιλή -και «εύκολη»- μέθοδο μιας γενικής και αόριστης σταλινολογίας. Απαντά στη λογική «αν η πραγματικότητα διαφωνεί με μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα»…
Μιας όμως και αναφερθήκαμε σε μαρτυρίες ας παραθέσουμε ενδεικτικά ορισμένες. Ένας Πόντιος από τη Κριμαία δήλωσε σε συνέντευξή του (από το Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού):
«-Διωγμούς εκεί από το κομμουνιστικό καθεστώς είχατε;
-Όχι! Όχι δεν το είπαμε; Παρακαλώ…
-Γιατί φύγατε;
-Υπήρχε μια αρρώστια να πάμε στην Ελλάδα. Όταν ήρθανε οι δικοί μου στην Ελλάδα (21 Αυγούστου 1937) εγώ δεν έφυγα μαζί τους…
-Για την Ελλάδα τι ακούγατε;
-Για την Ελλάδα; Θαύμα! Γι’ αυτό μαζεύτηκαν όλοι και φύγανε εδώ…»[viii]
Ένας άλλος από την Αμπχαζία (ήρθε στην Ελλάδα το 1939):
«-Δηλαδή από φόβο φύγατε; Γιατί φύγατε; Φοβόσασταν και φύγατε;
-Το 1939 που φύγαμε από φόβο δεν φύγαμε. Με την άδεια φύγαμε. Ελεύθερα. Αν είχες διαβατήρια και άδεια απ’ την πρεσβεία πήγαινες στην Ελλάδα.
-Δηλαδή γιατί φύγατε;
-Γιατί θέλαμε να πάμε στην Ελλάδα, στην πατρίδα. Σε ξένα μέρη ήμασταν.»[ix]
Σύμφωνα με τον κ. Αγτζίδη, δεν υπήρχε Έλληνας που να μην επηρεάστηκε από τις διώξεις. Και όμως, αυτοί -και άλλοι πολλοί- οι οποίοι έζησαν τα γεγονότα σκιαγραφούν μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή που προσπαθεί να μας επιβάλλει η αντικομμουνιστική αναθεώρηση της ιστορίας. Προφανώς, όλοι αυτοί δε ζούσαν σε «γυάλα», ή σε κάποια άλλη ΕΣΣΔ σε κάποιο άλλο «παράλληλο σύμπαν»…
Υπήρχαν και Έλληνες που πολέμησαν στην αντίπερα όχθη της ταξικής πάλης; Η απάντηση είναι πως ναι, υπήρχαν. Χαρακτηριστική είναι η αίτηση του Αλέξιου Ελευθεριάδη προς τις προξενικές αρχές (22 Σεπτεμβρίου 1935), που αναφέρει συγκεκριμένα: «Πλην εάν εγώ απηλλάγην εκ των δεινών της Κομμουνιστικής Ρωσίας υπάρχουν εκεί οικογένειαι υποφέρουσι τα πάνδεινα διότι είναι εχθροί του Κομμουνιστικού καθεστώτος. Οι άνθρωποι ούτοι υπό την ηγεσία μου κατ’ επενάληψιν εξεγερθέντες τα έτη 1929 και ιδίως κατά τα έτη 1931-1932 έστρεψαν τα όπλα κατά των κομμουνιστών, πλην όμως δεν είχον την τύχην να ιδούν τας προσπάθειάς των ευδοκιμούσας…»[x]
Η μαρτυρία του Γιάννη Αθανασιάδη (του οποίου ο πατέρας συνελήφθη την περίοδο 1937-1939) είναι αποκαλυπτική:
«Έγινε όντως ξαφνικά. Δεν ήταν προετοιμασμένοι. Ζούσανε ωραία, δουλεύανε στα κολχόζ, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Το 1937 ήταν μια μεταβατική περίοδος γενικά για το καθεστώς αυτό, μια ανήσυχη περίοδος που επηρέασε όχι μόνο τους απλούς ανθρώπους, αλλά και τα κομματικά στελέχη και τον στρατό.
-Γιατί ήταν ανήσυχη εκείνη η περίοδος;
-Αυτοί, και τότε ακόμα, περιμένανε και θέλανε να διαλυθεί το σοβιετικό καθεστώς. Υπονομεύανε.
-Ποιοι;
-Όλοι αυτοί που είχαν αποκουλακοποιηθεί. Αυτούς δεν μπορούσαν να τους στείλουν όλους στη Σιβηρία ή να τους βάλουν στις φυλακές. Αυτοί παραμένανε και ζούσανε, κάνανε πως υιοθετούσανε, αλλά συνέχεια υπονομεύανε. Κάνανε σαμποτάζ. Και όταν το σαμποτάζ έφτασε στο απροχώρητο οι σοβιετικές αρχές έπρεπε να επέμβουν.
-Υπήρχε δηλαδή όντως σαμποτάζ, γιατί κάποιοι ισχυρίζονται πως όλα αυτά ήταν σκευωρία των σοβιετικών αρχών.
-Ήταν γεγονός. Εγώ τα έζησα τότε. Οι άνθρωποι, οι πλούσιοι, όταν τους αποκουλακοποιήσανε γίνανε απλοί, μπήκαν και δουλεύανε στα κολχόζ κάνοντας μονίμως σαμποτάζ, μονίμως καταστρέφανε τα τρακτέρ, καίγανε τα σιτηρά, καταστρέφανε τους νερόμυλους και πηγαίνανε πίσω την παραγωγή, πηγαίνανε πίσω τα πάντα. Ο κόσμος όμως πεινούσε, γιατί αν η αγροτιά δεν τροφοδοτούσε την πόλη δεν μπορούσε να λειτουργήσει ούτε η βιομηχανία της πόλης. Πιστεύανε μέχρι τελευταία στιγμή ότι θα διαλυθεί το καθεστώς.»[xi]
Έγιναν λάθη, αυθαιρεσίες και υπερβολές; Η απάντηση είναι πως ναι, έγιναν. Αυτό κανείς δεν το αρνείται (όσο και αν θέλετε εσείς κ. Αγτζίδη να παρουσιάζετε για προπαγανδιστικούς λόγους ότι «ωραιοποιούμε» τα πράγματα). Και δεν χρειάζεται καν να «καταφεύγετε» στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ για να πείτε «να, το λένε και οι ίδιοι». Η ίδια η ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων εξέδωσε απόφαση στις 11 Νοεμβρίου 1938, όπου κατήγγειλε τα φαινόμενα κατάχρησης εξουσίας και τις αυθαιρεσίες μερίδας των οργάνων του Λαϊκού Επιτροπάτου Εσωτερικών, τονίζοντας μεταξύ άλλων πως «προσπάθησαν με όλα τα μέσα να περιπλέξουν το προανακριτικό έργο…παρερμήνευαν εσκεμμένα τους σοβιετικούς νόμους, προέβαιναν σε μαζικές και αστήριχτες συλλήψεις.» Κατέληγε δε ως εξής: «Το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού και η ΚΕ του ΚΚ(μπ) προειδοποιούν όλους τους υπαλλήλους του ΛΕΕ και της δικαιοσύνης, ότι για την παραμικρή παραβίαση των σοβιετικών νόμων και οδηγιών του Κόμματος και της Κυβέρνησης, κάθε υπάλληλος, αδιακρίτως, θα γίνει αντικείμενο αυστηρής ποινικής δίωξης.» Επίσης απαγόρευε κάθε μαζική σύλληψη και εκτοπισμό. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί βρέθηκαν ένοχοι και τιμωρήθηκαν. Ο ίδιος ο επικεφαλής της NKVD δικάστηκε για τις ευθύνες του και καταδικάστηκε στην υψίστη των ποινών.
Ήταν αυτά τα μέτρα αναγκαία; Η A. L. Strong, έγραψε σχετικά: «…Ο συντάκτης μου, όταν διαμαρτυρήθηκα για την σύλληψη τριών υπαλλήλων της εφημερίδας μας, μου έκανε μια ακόμα πιο αφοπλιστική δήλωση ως προς το λόγο γιατί ο σοβιετικός λαός δεν αντιδρούσε [στο κύμα συλλήψεων].
‘Γιατί δεν βλέπεις την βασική εικόνα; Οι κορυφαίοι μας οικονομολόγοι πιστεύουν ότι ο κόσμος θα έρθει στο χείλος του γκρεμού το 1939. Η μεγαλύτερη μάχη που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα πλησιάζει. Η μάχη αυτή θα καθορίσει αν η ανθρωπότητα θα κατρακυλήσει πίσω στον μεσαίωνα της δουλείας και του πολέμου, ή αν η ανθρωπότητα θα νικήσει δημιουργώντας έναν καλύτερο κόσμο…Ολόκληροι πολιτισμοί κατέρρευσαν στο παρελθόν. Ποιο είναι το καθήκον μας μπροστά στην επερχόμενη παγκόσμια κρίση; Πρέπει να είμαστε σε θέση να την αντιμετωπίσουμε όσο το δυνατόν πιο δυνατοί, με όσο το δυνατόν περισσότερη σοφία και σύνεση, με όσο το δυνατόν περισσότερους υγιείς ανθρώπους και όσο το δυνατόν λιγότερους δολιοφθορείς.»[xii]
Ο Αμερικανός Πρέσβης στην Μόσχα υπήρξε επίσης κατηγορηματικός: «Η κάθαρση [της περιόδου 1936-1939]», τόνισε στη βιογραφία του, «καθάρισε την χώρα και την εξασφάλισε από την προδοσία.»[xiii]
Πράγματι, η Σοβιετική Ένωση ήταν η μόνη δύναμη που στάθηκε όρθια στην επέλαση του φασισμού στην Ευρώπη, όταν οι υπόλοιπες χώρες (όπως η Γαλλία) παραδίδονταν η μία μετά την άλλη σε διάστημα μόλις λίγων εβδομάδων. Το γεγονός αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα όσα είχαν προηγηθεί την αμέσως προηγούμενη περίοδο. Αυτό τείνουν να το ξεχνούν εκείνοι που σήμερα σπεύδουν αβίαστα να κατακρίνουν αυτό το ομολογουμένως κρίσιμο, όχι μόνο για την ΕΣΣΔ αλλά και για την ανθρωπότητα γενικότερα, κεφάλαιο της Ιστορίας. Δεν αποκλείεται βέβαια να υπάρχουν και ορισμένοι που ενδεχομένως επιθυμούσαν διαφορετική εξέλιξη των γεγονότων, τα οποία οδήγησαν στη συντριβή του φασισμού…
Οι οποιεσδήποτε ενέργειες από πλευράς Σοβιετικού κράτους είχαν συγκεκριμένα αίτια και σκοπούς, που καθορίζονταν από τον χαρακτήρα και την όξυνση της ταξικής πάλης στις δοσμένες ιστορικές συνθήκες, την άνοδο του φασισμού και την απειλή του πολέμου. Αποτελεί λίαν υποτιμητικό, κατά την γνώμη μου, για τον ποντιακό ελληνισμό, για την πορεία και την προσφορά του στην Σοβιετική Ένωση, να ταυτίζεται τόσο ισοπεδωτικά και εξολοκλήρου με τις διώξεις του 1937-1939, όπως έχει επικρατήσει να αποτυπώνεται σε μερίδα της ιστοριογραφίας. Οι εκδοχές αυτές της Ιστορίας, απογυμνώνοντας τις μερικές εξελίξεις από το γενικότερο πλαίσιο που τις επέβαλλε –και εν πολλοίς τις καθόρισε- προσπάθησαν να στοιχειοθετήσουν μια σχεδόν μεταφυσική ανθελληνική εμμονή στην πολιτική της Σοβιετικής Πολιτείας.
Και όμως, ο ποντιακός ελληνισμός, ως εθνική κοινότητα στο σύνολό της, διέπρεψε σε όλα ανεξαιρέτως τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας, στις Τέχνες, τις Επιστήμες, τα Γράμματα, τον Αθλητισμό, κλπ. Μορφές του σοβιετικού και παγκόσμιου πολιτισμού όπως οι Οδυσσέας Δημητριάδης (στη Μουσική) και ο Αλέξανδρος Σγουρίδης (στο Κινηματογράφο), διέγραψαν τα πρώτα βήματα της λαμπρής τους καριέρας στην κατά τ’ άλλα «ανήσυχη» δεκαετία του 1930. Το 1939, πάνω από 1 στους 10 Έλληνες στην ΕΣΣΔ είχε ανώτατη μόρφωση.
Ο ποντιακός ελληνισμός μετείχε ενεργά στις κοινωνικές διεργασίες, σε όλες τις περιόδους και πτυχές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (στην κολεκτιβοποίηση, εκβιομηχάνιση και ούτω καθεξής). Οι Έλληνες κατείχαν από τα υψηλότερα ποσοστά ένταξης στο ΚΚ και συμμετοχής στις εκλογές. Ιδιαίτερα δε οι ελληνίδες, οι οποίες απέκτησαν για πρώτη φορά ισονομία ή το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στην ΕΣΣΔ και όχι στην Ελλάδα. Ο ποντιακός ελληνισμός απέδειξε έμπρακτα το ποιόν της σχέσης του με το σοβιετικό καθεστώς, όταν με ηρωισμό και αυταπάρνηση ρίχτηκε στα πεδία των μαχών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπερασπιζόμενος την σοσιαλιστική του πατρίδα, ακόμα και με τίμημα την ίδια του την ζωή. Ορισμένες αναφορές κάνουν λόγο μέχρι και για 13.000 Έλληνες που πολέμησαν στα μέτωπα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου μόνο από την Γεωργία. Θα μάχονταν όλοι αυτοί για μια χώρα που τους αντιμετώπιζε ως «ξένους», ως εχθρούς; Θα έδιναν τη ζωή τους για ένα καθεστώς που όλο το προηγούμενο διάστημα τους καταδυνάστευε, τους δίωκε, τους εξόντωνε; Ακόμη και η στοιχειώδης λογική ενίσταται στις απαράδεκτες ιστορικές διαστρεβλώσεις του αντικομμουνισμού.
Υπήρξε γενοκτονία των Ελληνοποντίων στην Σοβιετική Ένωση; Τα πληθυσμιακά δεδομένα δεν υποστηρίζουν αυτή την άποψη. Αν μη τι άλλο, στο διάστημα 1926-1959 ο ελληνικός πληθυσμός αυξήθηκε 10% παραπάνω από τον μέσο όρο της επικράτειας.
Η αφερεγγυότητα όμως τέτοιων ισχυρισμών αποδεικνύεται επίσης και από την ίδια την πορεία των Ελλήνων στην ΕΣΣΔ και την καταξίωσή τους μέσα από όλα σχεδόν τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας. Μέλη μιας ομάδας ανθρώπων που δραστηριοποιείται και αναπτύσσεται σε ένα περιβάλλον «εχθρικό», δεν είναι δυνατό να διαπρέψουν παρά μόνο ως μεμονωμένες εξαιρέσεις. Οι επαναλαμβανόμενες «εξαιρέσεις», διάχυτες στο σύνολο της βιβλιογραφίας (ακόμα και της αντικομμουνιστικής), παύουν πλέον εκ των πραγμάτων να καθίστανται εξαιρέσεις και αναπόφευκτα συνθέτουν την πραγματική αλήθεια. Πως δηλαδή ήταν το συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα το οποίο έδωσε την δυνατότητα σε μια εθνική μειονότητα όπως οι Έλληνες να αναπτυχθεί και στα μέλη της να αναδείξουν τα ταλέντα, τις δεξιοτεχνίες και τις δημιουργικές τους ικανότητες. Γι’ αυτό και στα τέλη της δεκαετίας του 1930 πάνω από ένας στους δέκα Έλληνες στην ΕΣΣΔ κατείχε ανώτατη μόρφωση, ενώ αντίστοιχα στην Ελλάδα τα ποσοστά του αναλφαβητισμού ξεπερνούσαν το 40% (ιδίως στους πρόσφυγες). Και βέβαια πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού στην καπιταλιστική Ελλάδα πάνω από το ένα τρίτο των εργαζομένων στις βιομηχανικές επιχειρήσεις της πρωτεύουσας ήταν παιδιά;
Πόσοι γνωρίζουν σήμερα ότι ένας από τους πρωτοπόρους που άνοιξαν το δρόμο για την πρώτη πτήση του ανθρώπου στο διάστημα ήταν Έλληνας και «Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης»; Ότι ο διευθυντής του Θεάτρου Μπολσοι, ο διευθυντής της κρατικής ορχήστρας της Σοβιετικής Ένωσης, ο μουσικός που επιμελήθηκε της τελετής έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας το 1980, ο Πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Επιστημονικού Κινηματογράφου, ο βραβευμένος στα Διεθνή Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Βενετία το 1946 και στο Κάρλοβι Βάρι το 1950 διδάκτωρ του Πανενωσιακού Κρατικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου, και πόσοι άλλοι, ήταν όλοι Έλληνες Πόντιοι της Σοβιετικής Ένωσης; Ποιος γνωρίζει τα έργα τους; Ορισμένες από τις λαμπρότερες σελίδες της ιστορίας του ποντιακού ελληνισμού διαγράφονται στον βωμό του αντικομμουνισμού.
Μακριά από ωραιοποιήσεις και πάντοτε με κριτικό πνεύμα, πέρα από στερεότυπα και δογματικά στεγανά, η μελέτη του σοσιαλιστικού παρελθόντος –ιδιαίτερα σε περιόδους έξαρσης του αντικομμουνισμού- αποτελεί αναγκαιότητα. Η Ιστορία δεν μπορεί να γράφεται με κραυγές, με όρους «σατανικών αυτοκρατοριών», «υποχθόνιων ηγετών», κ.α. τινά, που προσεγγίζουν τα όρια του θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Ένα είναι σίγουρο: αν πάρουμε τους ισχυρισμούς του κ. Αγτζίδη (και του κάθε κ. Αγτζίδη) ως δεδομένους, τότε η Σοβιετική Ένωση θα αποτελεί πραγματικά ένα πρωτοφανές παράδοξο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Θα είναι το μοναδικό «δικτατορικό», «απολυταρχικό», «αιμοσταγές» (κλπ., κλπ.) καθεστώς, που ενέπνευσε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο (περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον 20ο αιώνα) στους αγώνες τους για δικαιώματα και ελευθερίες, για μια καλύτερη ζωή, ενάντια στην εκμετάλλευση και την αδικία, ενάντια σε κάθε είδους καταπίεση, σε κάθε αποικιοκρατικό, ιμπεριαλιστικό ή φασιστικό ζυγό…
Το 1923-1924 οι κρατούντες, φοβούμενοι τη μετατροπή των προσφύγων σε μαχητική, διεκδικητική, ριζοσπαστική κοινωνική δύναμη, καλλιέργησαν με κάθε τρόπο τον μπαμπούλα του κομμουνισμού. Ενίσχυσαν με κάθε μέσο τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ γηγενών και προσφύγων εργατών, αποσκοπώντας στη διάσπαση των κοινών τους αγώνων και στη μεγαλύτερη εκμετάλλευση και των δύο. Τότε οι πρόσφυγες τους γύρισαν την πλάτη, εντασσόμενοι δυναμικά στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες της χώρας μας. Οι δεσμοί των προσφύγων με το ΚΚΕ παραμένουν έκτοτε δυνατοί και ακατάλυτοι. Σήμερα, κάποιοι άλλοι σύγχρονοι «πεφωτισμένοι προσφυγοσωτήρες» κραδαίνουν και πάλι τον μπαμπούλα του κομμουνισμού. Δε «βλέπουν» τα μύρια όσα προβλήματα που μαστίζουν την εργατική τάξη της χώρας μας, ανεξαρτήτως καταγωγής. Οι έλληνες ποντιακής καταγωγής δεν ζουν μέσα στην εργασιακή-οικονομική ανασφάλεια; Δεν απολύονται από τις δουλειές τους; Δεν γίνονται θύματα της καπιταλιστικής κρίσης; Δεν εκμεταλλεύονται εξίσου από τους εργοδότες τους (ανεξαρτήτως επίσης καταγωγής); Και όμως, σε μια περίοδο όπου απαιτείται ταξική ενότητα και αντεπίθεση των εργαζομένων μπροστά στη λαίλαπα που έρχεται (αν δεν έχει έρθει ήδη) κάποιοι καλλιεργούν και πάλι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ «γηγενών και προσφύγων». Κάποιοι «βλέπουν» ως το μεγαλύτερό τους πρόβλημα τον…Στάλιν!
Η γενικότερη αντικομμουνιστική επίθεση που βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη δεν είναι μόνο υπόθεση των κομμουνιστών, είναι υπόθεση όλων εργαζομένων, των αγροτών, της νεολαίας, όλων των προοδευτικών και δημοκρατικών ανθρώπων, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφωνίες τους με το ΚΚΕ ή το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Ο αντικομμουνισμός ιστορικά υπήρξε πάντοτε προπομπός απολυταρχικών, δικτατορικών ή φασιστικών καταστάσεων. Το γεγονός αυτό μας το υπενθυμίζουν τα λόγια του πάστορα Martin Niemoller, βγαλμένα από την ίδια του την εμπειρία στη ναζιστική Γερμανία (επέζησε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Νταχάου και του Σάτσενχαουζεν):
«Πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους Καθολικούς, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί ήμουν Προτεστάντης.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να διαμαρτυρηθεί.»
Υ.Γ.1 Άραγε δεν προβληματίζει τον ίδιο τον κ. Αγτζίδη το γεγονός ότι τα άρθρα του αναπαράγονται συνεχώς και με μνεία από μια σειρά ακροδεξιά-φασιστικά σάιτ στο ίντερνετ;
Υ.Γ.2. Με τις διαστρεβλώσεις του όσον αφορά την ιστορία του ΚΚΕ θα ασχοληθούμε πιο επισταμένα μια άλλη φορά. Είναι όμως ενδεικτικό το πώς σε άρθρο του στον «Εύξεινο Πόντο» το Δεκέμβρη του 2008 «κατάφερε» να αποδώσει «δωσιλογικές συμπεριφορές» (!) σε «ομάδα» μέσα στο ΚΚΕ την οποία κατασκεύασε ο ίδιος (ομάδα Πουλιόπουλου-Μπεναρόγια δεν υπήρξε ΠΟΤΕ), να «διαγράψει» τον Πουλιόπουλο το 1923 (ενώ εκλέχθηκε Γραμματέας του Κόμματος το 1924) και να τους εμφανίσει ως «δολοφονηθέντες από την ΟΠΛΑ» (ενώ ο μεν Α. Μπεναρόγια εγκαταστάθηκε από το 1953 και έπειτα στο Ισραήλ, ο δε Πουλιόπουλος εκτελέστηκε από τις Ιταλικές δυνάμεις κατοχής το 1943 στο Νεζερό). Τι να πει κανείς…
Αναστάσης Γκίκας
Δρ. Πολιτικών Επιστημών
Συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ
[i] Ο κ. Αγτζίδης μιλά για «έρευνα» σε «λευκές σελίδες» της Ιστορίας, όμως η προπαγάνδα περί «σταλινικών εθνοκαθάρσεων» δεν είναι καθόλου καινούργια, τουναντίον μετρά πολλές δεκαετίες. Επίσης, να εξηγούμεθα προς αποφυγή παρεξηγήσεων (μιας και ο ίδιος το έχει επικαλεστεί πολλές φορές): η κριτική στο ΚΚΕ ή τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε ΔΕΝ είναι αντικομμουνισμός. Η σκόπιμη όμως διαστρέβλωση της ιστορίας του ντόπιου και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος με σκοπό τη συκοφάντησή του είναι.
[ii] Mazepa I (1934) «Ukraine under Bolshevik Rule», στο Slavonic Review, Γενάρης, σελ.342-343
[iii] Υλικά της Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚ(μπ), Φλεβάρης-Μάρτης 1937, Εισήγηση Μολότοφ, Πρωινή Συνεδρίαση, 28/2/1937
[iv] Strong A L (1957) «The Stalin Era» (New York: Mainstream Publishers) σελ.58
[v] Getty J A, Rittersporn G T, Zemskov V N (1993) «Victims of the Soviet Penal System in the pre-war Years: A First Approach on the Basis of Archival Evidence», στο «American Historical Review», τόμος 98, τεύχος 4 Οκτωβρίου. Πρόκειται για μια ανάλυση των σχετικών αρχειακών δεδομένων που περικλείονται στα GARF (Κρατικά Αρχεία της Ρωσικής Ομοσπονδίας) και TsGAOR (Κεντρικά Κρατικά Αρχεία της Οκτωβριανής Επανάστασης της ΕΣΣΔ). Για λόγους χώρου δε παραθέτουμε εδώ αναλυτικά τους φακέλους.
[vi] Getty J A, Rittersporn G T, Zemskov V N (1993) σελ.1028-1029
[vii] Για τα Σοβιετικά Αρχεία βλέπε: GARF και TsGAOR στο Getty J A, Rittersporn G T, Zemskov V N (1993) και στο Pohl J O (1999) «Ethnic cleansing in the USSR, 1937-1939» (Westport: Greenwood Press) σελ.123, Khaustov V N (1997) «Deiatel’nost organov gosudarstvennoi bezopastnosti NKVD SSSR (1934-1941gg.)» (Moscow: Dokt. diss. ist. nauk. Academia FSB RF) σελ.482-483. Για τα ελληνικά: Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο του Υπουργείου των Εξωτερικών, Φάκελοι 143/Β του 1939 και 43 του 1940
[viii] Συνέντευξη Ρ17 και Ρ18: Κουκοζίδης Ηρακλής και Κουκοζίδου Ευτυχία, Κερτς Κριμαίας (ΙΑΠΕ)
[ix] Συνέντευξη Ρ30: Ελευθεριάδης Χρήστος, Σούλι Αμπχαζίας (πρόσφυγας από Πόντο), ΙΑΠΕ
[x] Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών, Φάκελος 45.5 του 1936
[xi] Συνέντευξη Αθανασιάδη Γιάννη (19/7/2006)
[xii] Strong A L (1957) σελ.69
[xiii] Davis J E (1944) «Mission to Moscow» (London: Gollancz) σελ.280
Erodotos Weblog 
Εμετικοί είναι, δεν είναι απλά χυδαίοι…
Βασικά συμφωνώ με αυτό που είπες στην εισαγωγή, ότι δλδ παρα-ασχολήθηκες με το θέμα. Εγώ είμαι 2ης γενιάς πόντιος εκ ρωσίας (εσσδ δλδ) και ξέρω από πρώτο χέρι ότι ελάχιστοι μοιράζονται τις απόψεις των Αγτζίδη, Παπαχελά κ ΣΙΑ. Οι Πόντιοι από τη πρώην ΕΣΣΔ έχουν οι περισσότεροι κάτι καλό να πουν για το σύστημα εκεί, ακόμα και αν είναι δεξιοί. Και αυτό για μένα τα λέει όλα. Ακόμα και άνθρωποι που για τους χ ή ψ λόγους είχαν άτομα στην οικογένειά τους που τους έστειλαν στο Καζακστάν ή αλλού. Οι οποίοι, να το τονίσω και αυτό, πρόκοψαν και έκαναν μεγάλα πράγματα…Τέσπα, η άποψή μου είναι μην ασχολήσαι. Προσωπικά προτιμούσα τις αναλύσεις για τη φιλοσοφία:-) Δεν μπορώ να διαβάζω άλλο αντικομμουνιστικές μλκς
vasika giati uparxei toso antidrasi sto pontiako stoixeio? toso akrodeksia, antikommounismos, klp.? oi prosfyges istorika den itan perissotero proodeytikoi (kai malista KKE?)?
Όλα καλά σύντροφε, αλλά στη συγκεκριμένη εκδήλωση δεν ήταν κανένας Παπαχελάς, ούτε και Τέλογλου.
Επρόκειτο απλώς να προβληθεί το ντοκιμαντέρ τους, το οποίο τελικά δεν προβλήθηκε. Προβλήθηκε μόνο το αντίστοιχο ντοκιμαντέρ του Τάσου Ψαρρά
Έχεις απόλυτο δίκιο, έγιναν οι απαραίτητες διορθώσεις:-)
Αγαπητέ «φίλε»,
είναι αλήθεια ότι λίγο αργά αντιληφθήκαμε αυτή σου την ανάρτηση. Αλλά, κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Είναι γνωστό ότι μας χωρίζει άβυσσος στις εκτιμήσεις μας για εκείνη τη θλιβερή εποχή, όταν στο όνομα της υποταγής στο μητρικό κόμμα εκατοντάδες αφωσιωμένοι κομμουνιστές θα τεθούν στο περιθώριο μετά τα γεγονότα της Τασκένδης και ο Νίκος Ζαχαριάδης θα πεθάνει στη Σιβηρία.
Τότε άλλοι συνέχισαν να πορεύονται ως ΚΚΕ και άλλοι δημιούργησαν τις σταλινο-ζαχαριαδικές τους σέχτες.
Το ότι σήμερα οι νικητές της Τασκένδης αποδέχονται πλήρως και φανατικά τις εκτιμήσεις των παλιών θυμάτων τους αποτελεί άλλο ένα από παράδοξα του κομμουνιστικού μας κινήματος.
Αλλά όπως καταλαβαίνεις, εδώ δεν γράφουμε για να συζητήσουμε αυτές τις διαφωνίες, αλλά για να συμφωνήσουμε μαζί σου ότι ο διάλογος και η σύγκρουση πρέπει να γίνεται πάντα μέσα σε πολιτικά πλαίσια, χωρίς ψεύδη, σπέκουλα και ανυπόστατες συκοφαντίες..
Δυστυχώς όλη σου η Εισαγωγή, πριν παραθέσεις το κείμενό σου που δημοσιεύτηκε στον «Εύξεινο Πόντο», ανήκει στην απευκταία κατηγορία και έχει όλα τα χαρακτηριστικά που ανέφερα. Οι συκοφαντικοί και υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί είναι προφανείς και δεν χρειάζεται να επαναληφθούν.
Τα ψεύδη είναι τα εξής:
1. Στην παραδοσιακή εκδήλωση για τις σταλινικές διώξεις (ξεκίνησαν από το 1987) που έγινε στην Αγία Βαρβάρα μίλησαν μόνο οι Αγτζίδης, Τζουχά, Καταϊφτσής, Τσενκελίδης.
2. Επρόκειτο να προβληθεί το ντοκιμαντέρ Παπαχελά-Τέλογλου, το οποίο τελικά και δεν προβλήθηκε.
3. Ο Παπαχελάς δεν είχε καν ιδέα για την πραγματοποίηση της εκδήλωσης. Ούτε την προέβαλε στο μέσο που διευθύνει.
4. Το πλαίσιο της εκδήλωσης δεν ήταν αντικομμουνιστικό αλλά κριτικό προς το σταλινισμό
5. Ειδικά ο Αγτζίδης δεν αναφέρθηκε καθόλου στους σταλινικούς διωγμούς, αλλά παρουσίασε τον ελληνικό σοβιετικό πολιτισμό του Μεσοπολέμου.
6. Επίσης επιλλέγεις να χτυπάς και να συκοφαντείς ανθρώπους που προσπαθούν τουλάχιστον να κρατήσουν την κριτική εντός αριστερών πλαισίων και καλύπτεις σκανδαλωδώς αντίστοιχες προκλητικές δεξιές εκδηλώσεις, όπως αυτή που προηγήθηκε της Αγίας Βαρβάρας και έγινε από τη Νομαρχία Θεσσαλονίκης με Ψωμιάδη-Φωτιάδη,
7. Επίσης, ενώ τα σοβιετο-τουρκικα από την πλευρά μας παίρνουν τη θέση που έχουν αντικειμενικά και προβάλλεται κυρίως η ενοχή των συμμάχων κα της ελληνικής Δεξιάς, εσύ αβαντάρεις θέσεις και πρόσωπα που δίνουν πρωτεύοντα ρόλο στη σχέση αυτή. Ενδιαφέρον έχει ότι κριτικάρεις το αντίστοιχο άρθρο του Φωτιάδη, χωρίς όμως εντέχνως να αναφέρεις το συγγραφέα του επίμαχου άρθρου.
Όλα αυτά συγκροτούν μια ανέντιμη πρακτική. Που νομίζω ότι δε σου ταιριάζει.
Επειδή η αντιπαράθεση αυτή θα συνεχιστεί για πολύ ακόμα, και επειδή θεωρούμε ότι η στάση που επέλεξες να υπερασπιστείς πράγματα που έγιναν 70 χρόνια πριν είναι παράλογη και αντικειμενικά υπονομεύει την επιρροή του ΚΚΕ σ’ έναν κόσμο που ψάχνεται,
θα σου ζητούσαμε να τηρήσεις έναν κώδικα αντιπαράθεσης που θα σέβεται τον πολιτικό διάλογο και θα αποφεύγει τη σπέκουλα και τη συκοφαντία.
Εμείς σε προτιμούμε Γκίκα-επιστήμονα, και όχι Γκίκα-σπεκουλαδόρο…
Γι αυτό θα σε παρακαλούσαμε όλη αυτή την εισαγωγή σ΄αυτό το ποστ να την διαγράψεις.
Εάν επιμένεις στην τακτική σου αυτή, και δεν τη διαγράψεις, πολύ σύντομα θα έχεις τη δημόσια απάντησή μας η οποία θα λάβει το χαρακτήρα μόνιμης σύγκρουσης με το δικό σου ύφος.
Είναι κρίμα να ταυτιστεί το ΚΚΕ με τέτοιες μεθοδεύσεις και πρακτικές…
Σε φιλώ συντροφικά
Ομέρ
1. Οι αναγνώσεις και εκτιμήσεις μας για το σοβιετικό παρελθόν όντως απέχουν παρασσάγγας
2. «ψεύδη, σπέκουλα και ανυπόστατες συκοφαντίες» εμπεριέχουν οι δικές σας προσσεγγίσεις, οι οποίες κυριολεκτικά κακοποιούν την ιστορία του εργατικού-κομμουνιστικού κινήματος σε βαθμό κακουργήματος. Είμαι πάρα πολλά χρόνια στα πανεπιστήμια και τέτοια κακοποίηση, λαθροχειρία και διαστρέβλωση της ιστορίας -ειλικρινά- σπάνια βλέπω (όχι πως δεν έχω συναντήσει στο παρελθόν, αλλά η προσσέγιση του κ. Αγτζίδη στην σοβιετική ιστορία καθώς και την ιστορία του ΚΚΕ ανήκει σίγουρα στο Top10)
3. Δεν θα απαντήσω λοιπόν στα περί «ψευδών, σπέκουλας και ανυπόστατων συκοφαντιών» γιατί το ιστιολόγιό σας είναι γεμάτο (και απορώ πως έχετε το θράσσος να κάνετε και «κριτική»)
4. «όλη σου η Εισαγωγή, πριν παραθέσεις το κείμενό σου»: η εισαγωγή είναι δική μου, το κείμενο όχι.
5. «Το πλαίσιο της εκδήλωσης δεν ήταν αντικομμουνιστικό αλλά κριτικό προς το σταλινισμό»: όταν διαστρεβλώνει την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος είναι αντικομμουνιστικό, ο «αντισταλινισμός» είναι πρόσχημα
6. «επιλλέγεις να χτυπάς και να συκοφαντείς ανθρώπους που προσπαθούν τουλάχιστον να κρατήσουν την κριτική εντός αριστερών πλαισίων και καλύπτεις σκανδαλωδώς αντίστοιχες προκλητικές δεξιές εκδηλώσεις, όπως αυτή που προηγήθηκε της Αγίας Βαρβάρας και έγινε από τη Νομαρχία Θεσσαλονίκης με Ψωμιάδη-Φωτιάδη»: ο δεξιός ή ο φασίστας είναι αυτό που είναι και σπάνια το κρύβει. Πιο ποταπό πράγμα όμως από έναν που φορά ένα αριστερό προσωπείο και κάνει χειρότερο αντικομμουνισμό και από τον φασίστα, κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει. Εξ ου και το «κόλημα» (αν θέλεις) με τις συγκεκριμένες τοποθετήσεις τύπου Αγτζίδη
7. «θα σου ζητούσαμε να τηρήσεις έναν κώδικα αντιπαράθεσης που θα σέβεται τον πολιτικό διάλογο και θα αποφεύγει τη σπέκουλα και τη συκοφαντία.»: δάσκαλε που δίδασκες…Δύο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν;
8. Δεν είναι θέμα υπεράσπισης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε έτσι γιατί μας αρέσει…η κριτική στα λάθη, στις διαστρεβλώσεις, στις υπερβολές κλπ κλπ, δεν έχει σε τίποτε να κάνει με αυτό που κάνετε εσείς. Εμένα προσωπικά με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο από εσάς τι πήγε στραβά τότε. Αλλά άλλο αυτό και άλλο η ισωπέδωση και η διαστρέβλωση που επιχειρείται(ε) σήμερα.
9. «Εμείς σε προτιμούμε Γκίκα-επιστήμονα, και όχι Γκίκα-σπεκουλαδόρο…»: ;;; Αυτό να το πείτε στον ίδιο (δεν είμαι ο Γκίκας, αν αυτό υποννοείτε- είμαι απλά fan:-)
10. «Γι αυτό θα σε παρακαλούσαμε όλη αυτή την εισαγωγή σ΄αυτό το ποστ να την διαγράψεις.» ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ: είναι πολύ λίγο αναλογικά με αυτό που σας αρμόζει. Προσβάλετε ένα κίνημα και έναν λαό (τον σοβιετικό) που έδωσε το αίμα του για να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Ή πολεμική θα είναι αμείλικτη.
11. «Εάν επιμένεις στην τακτική σου αυτή, και δεν τη διαγράψεις, πολύ σύντομα θα έχεις τη δημόσια απάντησή μας η οποία θα λάβει το χαρακτήρα μόνιμης σύγκρουσης με το δικό σου ύφος.»: το ύφος σας είναι έτσι και αλλιώς απαράδεκτο. Εκτός αυτού, οι απειλές σας δεν με αγγίζουν. Δεν είναι θέμα προσωπικό: από την στιγμή που αποφασίζετε να πολεμίσετε τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, να ρίξετε λάσπη σε αυτό το κίνημα και αυτούς τους ανθρώπους που έδωσαν τόσα πολλά στην ανθρωπότητα, με τέτοια άθλια μέσα, εμένα τουλάχιστον, όσο περνάει από το χέρι μου, θα με βρίσκετε μπροστά σας. Και σιγά τα αυγά θα μου πείτε. Ό,τι μπορώ με τις μικρές μου δυνάμεις. Δεν είμαι άλλωστε μόνος. Είναι πολλοί αυτοί που πάνε κόντρα στο ρεύμα…
Επειδή ίσως να μην έχεις δει την Ανακοίνωση των Ποντίων, σου την παραθέτω. Και μιας και συ φαίνεσαι πιο ενημερωμένος, ίσως θα ήταν καλύτερο να απαντήσεις εσύ στα «γιατί» των Ποντίων:
«Απάντηση στη συκοφαντική επίθεση του ΚΚΕ κατά του ΣΠΟΣ Ν. Ελλάδας και Νήσων της ΠΟΕ
Κύριοι,
Με αφορμή τα συκοφαντικά για εμάς δημοσιεύματα από την εφημερίδα «Ριζοσπάστης» (27 και 28 Ιουνίου) σχετικά με την εκδήλωση Μνήμης που διοργανώσαμε για να τιμήσουμε τα θύματα των σταλινικών διωγμών και των βίαιων εκτοπίσεων μεγάλου μέρους των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, που ειδικά φέτος, οι καθιερωμένες από το 1987 εκδηλώσεις Μνήμης συνέπεσαν με τη συμπλήρωση 60 χρόνων από τις διώξεις του Καυκάσου και 65 χρόνων από τις διώξεις της Κριμαίας. Στα συκοφαντικά δημοσιεύματα αναφέρεται ότι ο ΣΠΟΣ Ν. Ελλάδας και Νήσων της ΠΟΕ «Συμμετέχει στον αντικομμουνισμό και στην παραχάραξη της Ιστορίας. Οργανώνει εκδήλωση για «τον εκτοπισμό των Ελλήνων» στην πρώην ΕΣΣΔ, προκαλώντας οργισμένες αντιδράσεις από φορείς των Ποντίων.
Επιπλέον η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ, καταδίκασε με ανακοίνωσή της «…την αντικομμουνιστική επιχείρηση διαστρέβλωσης της ιστορικής πραγματικότητας από τη διοίκηση, σημειώνοντας ότι πρόκειται για συστηματική προσπάθεια αναβίωσης ψυχροπολεμικών κατασκευασμάτων περί «γενοκτονίας των Ποντίων επί Στάλιν».
Στα παραπάνω θα θέλαμε να δηλώσουμε τα εξής:
1) Δεν υπήρχε φυσικά καμιά «οργισμένη αντιδράση» από ποντιακούς φορείς. Δεν υπήρξε ούτε μια απόφαση Δ.Σ. Ποντιακού Συλλόγου ή άλλου Ποντιακού φορέα που να υιοθετεί το συγκεκριμένο κείμενο που αναφέρετε στην εφημερίδα σας. Υπήρξε μόνο μια ανακοίνωση «μελών Δ.Σ.» τριών (3) σωματείων τα οποία αποδέχτηκαν το σύνολο της παραδοσιακής αντιλαϊκής σταλινικής μυθολογίας.
2) Τέτοιες εκδηλώσεις Μνήμης για τις σταλινικές διώξεις γίνονται ανελλιπώς στην Αθήνα κάθε χρόνο από το 1987, στις περιοχές των προσφύγων όπου εγκαταστάθηκαν τα θύματα του σταλινισμού.
3) Από το 1997 υπάρχει ΟΜΟΦΩΝΗ απόφαση του 4ου Παγκόσμιου Ποντιακού Συνεδρίου ψηφισμένη από 560 σύνεδρους απ’ όλο τον κόσμο, με την οποία καθιερώνεται η 13η Ιουνίου ως Ημέρα Μνήμη για τις σταλινικές διώξεις. Παρατηρούμε ότι ποτέ μέχρι σήμερα το ΚΚΕ δεν είχε αντιδράσει στη συγκεκριμένη Επέτειο και μας προκαλεί έκπληξη αυτή η πρώτη του αντίδραση να εκδηλώνεται με ακατανόητη σφοδρότητα. Στην απόφαση του Ποντιακού Συνεδρίου αναγράφεται ότι οι σύνεδροι αποφάσισαν: «Την ανακήρυξη της 13ης Ιουνίου ως Ημέρας Μνήμης για τα θύματα των σταλινικών διώξεων στην πρώην Σοβιετική Ένωση, εφόσον την ημέρα αυτή, το 1949, πραγματοποιήθηκε η βίαιη εκτόπιση των ποντιακών πληθυσμών από τον Καύκασο στην Κεντρική Ασία».
4) Στην πρόσκληση της εκδήλωσής μας αναφερόταν: «Στις 13 Ιουνίου συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από τις βίαιες μετακινήσεις του ελληνικού πληθυσμού του Καυκάσου στην Κεντρική Ασία. Η σκληρή αυτή μεταχείριση που επιφύλαξε ο σταλινισμός στις ελληνικές κοινότητες, κατάστρεψε τη σημαντική ελληνική παρουσία στην περιοχή. Κατάστρεψε όλες τις ελληνικές δομές και μεταξύ τους και τον ελληνικό σοβιετικό πολιτισμό που είχε δημιουργηθεί το Μεσοπόλεμο…»
Δύσκολα κάποιος αμερόληπτος θα μπορούσε να βρει αντικομμουνιστικές αιχμές στην παραπάνω μας διατύπωση πολύ δε περισσότερο όταν αυτή η διατύπωση είναι πολύ ηπιότερη από τη θέση της βουλευτού του ΚΚΕ κ. Λιάνας Κανέλλη, η οποία χαρακτήρισε τις σταλινικές διώξεις «Γενοκτονία» και σε παρέμβασή της στο 4ο Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού είπε επί λέξει: «“Και όταν μιλάμε για γενοκτονία των Ποντίων να αρχίσουμε να την φτάνουμε και στη γενοκτονία που έχει γίνει σε άλλες περιοχές, όπως στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Συγνώμη, αλλά και εκεί είχαμε μια μορφή γενοκτονίας με τον δικό της τρόπο…… Παίρνω την ευθύνη και το βάρος αυτού του σχολιασμού…..”
Απ’ τη στιγμή που η βουλευτής σας μίλησε για «γενοκτονία» και είχε πλήρη επίγνωση και ευθύνη αυτής της έκφρασης, είναι αδιανόητο να εγκαλείτε τον ΣΠΟΣ Ν. Ελλάδας και Νήσων της ΠΟΕ για πολύ ηπιότερες εκφράσεις.
5) Η αρνητική αντιμετώπιση που επιφυλάξατε σε μια καθιερωμένη εκδήλωση Μνήμης του Ποντιακού Ελληνισμού, θεωρούμε ότι προσβάλλει όχι μόνο τους χιλιάδες Πόντιους αγωνιστές που εντάχθηκαν στο ΚΚΕ μετά την προσφυγιά του ’22 και συνέβαλαν μαζί με τους υπόλοιπους πρόσφυγες και ντόπιους συντρόφους τους στην εκρηκτική ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα κατά το Μεσοπόλεμο (μια ανάπτυξη, στην οποία συνέβαλαν καθοριστικά και οι ποντιακές κομμουνιστικές οργανώσεις που υπήρχαν στη Σοβιετική Ένωση μέχρι το 1937 και συνετρίβησαν στο πλαίσιο της ρατσιστικής αντιμειονοτικής πολιτικής του σταλινισμού) αλλά και όλους τους Ποντίους.
6) Εάν επιμένετε στην πρωτοεμφανιζόμενη αρνητική σας στάση, θα πρέπει πρωτίστως να απαντήσετε :
-γιατί ο σταλινισμός εξόντωσε τους Έλληνες κομμουνιστές (Πόντιους, Ελλαδικούς και Μαριουπολίτες) και διάλυσε τις ελληνικές κοινότητες το ‘37-΄38,
-γιατί κατάργησε τη σοβιετική ελληνική εκπαίδευση και έκλεισε όλα τα σοβιετικά ελληνικά σχολεία,
-γιατί κατάργησε τις σοβιετικές ελληνικές θεατρικές σκηνές,
-γιατί έκλεισε τις σοβιετικές ελληνικές εφημερίδες ( «Κόκκινος Καπνάς», «Ο Κομμουνιστής», «Ο Κολεκτιβιστής » κλπ) και κατέστρεψε τα ελληνικά κομματικά τυπογραφεία,
-γιατί κατάργησε τις σοβιετικές ελληνικές περιοχές (rayion)
κ.λπ.
-γιατί μετέφερε στην Κεντρική Ασία ομαδικά και με βάση την εθνική καταγωγή τους Έλληνες της Κριμαίας το 1944 και του Καυκάσου το 1949.
Δεδομένου ότι τέτοιες εκδηλώσεις Μνήμης θα συνεχίζονται εσαεί στις περιοχές των προσφύγων, σας καλούμε να σεβαστείτε την ιστορική αλήθεια και πάνω απ’ όλα να σεβαστείτε τους πατεράδες μας και τους παππούδες μας, δηλαδή τον απλό εργαζόμενο λαό που υπέστη την αδικαιολόγητη βία μιας ανεξέλεγκτης εξουσίας.”
Τι να πει κανείς: άλλη μια περίπτωση του πόσο παραποιείτε την πραγματικότητα για να εξυπηρετήσετε τους σκοπούς σας (είναι όμως χαρακτηριστική του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζετε πρόσωπα και γεγονότα):
«Δύσκολα κάποιος αμερόληπτος θα μπορούσε να βρει αντικομμουνιστικές αιχμές στην παραπάνω μας διατύπωση πολύ δε περισσότερο όταν αυτή η διατύπωση είναι πολύ ηπιότερη από τη θέση της βουλευτού του ΚΚΕ κ. Λιάνας Κανέλλη, η οποία χαρακτήρισε τις σταλινικές διώξεις «Γενοκτονία» και σε παρέμβασή της στο 4ο Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού είπε επί λέξει: «“Και όταν μιλάμε για γενοκτονία των Ποντίων να αρχίσουμε να την φτάνουμε και στη γενοκτονία που έχει γίνει σε άλλες περιοχές, όπως στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Συγνώμη, αλλά και εκεί είχαμε μια μορφή γενοκτονίας με τον δικό της τρόπο…… Παίρνω την ευθύνη και το βάρος αυτού του σχολιασμού…..” »
Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα, μια λεπτομέρεια που αγνοείτε (;): Η Κανέλλη, όταν έγινε η δήλωση, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ. Για την ακρίβεια ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΟΤΕ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ. Η Λ. Κανέλη προσσέγγισε το ΚΚΕ μετά το 1998 εξαιτίας της παλικαρίας στάσης του απέναντι στους άθλιους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας. Είναι λογικό τότε να μην γνώριζε τότε ότι υπάρχει και άλλη άποψη πέραν της κυρίαρχης περί «εθνοκαθάρσεων»…
Όσο για τα ερωτήματα που θέτονται, αν προς στιγμήν αποχωριζόσασταν τις αντικομμουνιστικές σας παρωπίδες και ασχολούσασταν σοβαρά με το ζήτημα (και δεν το αντιμετωπίζατε τόσο επιφανειακά και δογματικά) θα βρίσκατε απαντήσεις που απέχουν χάος από αυτό που νομίζετε. Έχουν γίνει εκατοντάδες αρχειακές έρευνες σε αυτά τα ζητήματα από δυτικούς ακαδημαϊκούς, ασχολήθείτε επιτέλους και με αυτούς και ξεκολάτε (αν και αμφιβάλλω αν οι προθέσεις σας έχουν να κάνουν με την αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας)…Όλα αυτά που περιγράφετε πιο πάνω αποτελούσαν σύνθετες διαδικασίες που απέχουν πολύ από τις επεξηγήσεις που εσείς επιλέγετε (σκοπίμως;) να δώσετε…
Κα ένα τελευταίο.
Μην επιτρέπετε σε σοβαρούς συντρόφους σας να ξεφτελίζονται. Μόνο και μόνο για να κάνουν το χατήρι στη φιλοσταλινική υστερία που σας έχει πιάσει (και κάνετε το καλύτερο δώρο στη δεξιά και τον αντικομμουνισμό με τον τρόπο αυτό, αλλά δε φαίνεται να σας πολυνοιάζουν οι συνέπειες).
Διάβασε το τελευταίο άρθρο του εξαιρετικού Ερμή Μουρατίδη για το ποντιακό σοβιετκό θέτρο στον «Εύξεινο Πόντο». Πρόσεξε πώς τελειώνει. Από ‘κει που γράφει:
«Στο 20 Συνέδριο, τον Φλεβάρη του 1956 ο αντιμαρξιστής, αντιλενινιστής, αντικομμουνιστής Νικήτας Χρουτσόφ…» έως εκεί που λέει ότι υπάρχαν ελληνικά φιλοναζιστικά ένοπλα τμήματα που χτυπούσαν τον Κόκκινο Στρατό από πίσω και για υτό τους εκτόπισαν στην Κεντρική Ασία.
Είναι κρίμα, γιατί μόνο σε φιλοναζιστικές σελίδες βρίσκεις τέτοια στοιχεία με αφορμή την ύπαρξη του φιλοναζί πράκτορα Σεβαστιανού Φουλίδη, που στρατολογήθηκε στην Αθήνα και ανήκει στην κατηγορία Κισά Μπατζάκ και Πούλου.
Ένας φίλος μας κάνει μια δουλειά πάνω σ’ αυτούς τους μύθους των Ελλήνων νεοναζί. Είναι κριμα να ανπαράγεται η ακροδεξιά ανοησία! Πολυ κρίμα.
Ο μόνος που αναπαράγεται από φιλοναζιστικά έντυπα και ιστιοσελίδες είναι ο φίλος σας ο Αγτζίδης. Και μόνο αυτό θα έπρεπε να σας είχε προβληματίσει από καιρό…
Δεν υπήρχαν Έλληνες που πολέμησαν με τους Νάζί ε; Ο Κωνσταντίνος Κρομιάδης (για να πάρουμε μια τρανταχτή περίπτωση μιας και ήταν ο επιτελάρχης του Βλασσόφ) δε σου λέει τίποτε; Όσο για το άρθρο που μου λες δεν το έχω διαβάσει, με την πρώτη ευκαιρία θα το διαβάσω όμως…
«Μην επιτρέπετε σε σοβαρούς συντρόφους σας να ξεφτελίζονται. Μόνο και μόνο για να κάνουν το χατήρι στη φιλοσταλινική υστερία που σας έχει πιάσει (και κάνετε το καλύτερο δώρο στη δεξιά και τον αντικομμουνισμό με τον τρόπο αυτό, αλλά δε φαίνεται να σας πολυνοιάζουν οι συνέπειες).» Ούτε καν θα το σχολιάσω αυτό…
Είναι πράγματι θρασύτατοι! Και διαστρεβλώνουν τα πάντα με χυδαιότητα και ζητούν τα ρέστα από πάνω εγκαλώντας αυτούς που υπερασπίζουν το σοσιαλισμό. Αν ξόδευαν όμως έστω και το 1% της ενέργειάς τους μη ρίχνοντας λάσπη στην ΕΣΣΔ ή το ΚΚΕ, ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, τον καπιταλισμό, μπορεί και να ζούσαμε σε καλύτερο κόσμο. Όχι μόνο οι συγκεκριμένοι του Πόντος και Αριστερά, αλλά όλοι εκείνοι που αντιμετωπίζουν το ΚΚΕ και την ΕΣΣΔ ως τον μεγαλύτερο εχθρό τους.
Έτσι γράφουν ιστορία:
«Υ.Γ.2. Με τις διαστρεβλώσεις του όσον αφορά την ιστορία του ΚΚΕ θα ασχοληθούμε πιο επισταμένα μια άλλη φορά. Είναι όμως ενδεικτικό το πώς σε άρθρο του στον «Εύξεινο Πόντο» το Δεκέμβρη του 2008 «κατάφερε» να αποδώσει «δωσιλογικές συμπεριφορές» (!) σε «ομάδα» μέσα στο ΚΚΕ την οποία κατασκεύασε ο ίδιος (ομάδα Πουλιόπουλου-Μπεναρόγια δεν υπήρξε ΠΟΤΕ), να «διαγράψει» τον Πουλιόπουλο το 1923 (ενώ εκλέχθηκε Γραμματέας του Κόμματος το 1924) και να τους εμφανίσει ως «δολοφονηθέντες από την ΟΠΛΑ» (ενώ ο μεν Α. Μπεναρόγια εγκαταστάθηκε από το 1953 και έπειτα στο Ισραήλ, ο δε Πουλιόπουλος εκτελέστηκε από τις Ιταλικές δυνάμεις κατοχής το 1943 στο Νεζερό). Τι να πει κανείς…»
Καμιά ανοχή στους παραχαράκτες της ιστορίας!!!
Είναι μια ευκαιρία τώρα να δεις και μόνος σου που σε οδηγούν οι προκαταλήψεις σου!
Αναζητώντας επιχειρήματα για να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα, φορτώνεις στους Πόντιους και το σοβιετικό Ελληνισμό με πράγματα ανήκουστα.
Αναφέρεσαι στον Κωνσταντίνο Κρωμιάδη, ως απόδειξη της συνεργασίας του σοβιετικού Ελληνισμού με τους Ναζί.
Όμως ο Κρωμιάδης προέρχεται από τον ελλαδικό χώρο και είναι γεννημένος στην Κέρκυρα: «Kromiadis was born to Greek parents on the Greek island of Corfu….» μας ενημερώνει η Βικιπαιδεία.
Αποτελεί την κορυφαία περίπτωση του νεοελληνικού δωσιλογισμού.
Δεν είναι λίγο παράξενο να τον φορτώνουμε στους Πόντιους μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουμε τις βίαιες, σκληρές, άδικες εκτοπίσεις του 1949 στην Κεντρική Ασία. Για ανθρώπους αθώους μιλάμε. Που είναι ο κομμουνιστικός μας ουμανισμός;
Τέλος πάντων. Ο Κρωμιάδης και ο Φουλίδης αποτελούν εμβληματικές μορφές στον ελληνικό νεοναζιστικό χώρο. Ένα απλό ψάξιμο στις σελίδες τους θα στο επιβεβαιώσει. Και για να αποδείξουν τους μύθους τους, ότι τάχα υπήρχαν οπαδοί τους, αρχίζουν και μιλούνν για 1000, 10.000 κ.λπ. εθελοντές κατά των σοβιετικών δυνάμεων. Αποκορύφωμα αυτής της πλαστογραφίας υπάρχει στη βουλγαρική νεοναζιστική σελίδα Bulgarmak, όπου αναφέρονται 20.000 Πόντιοι εθελοντές. Η πρακτική τους αυτή είναι αντίστοιχη με την προσπάθειά τους να πείσουν για την τάχα «εθνική δράση» των Ταγμάτων Ασφαλείας.
Όμως η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Στις σοβαρές μελέτες για τους φιλοναζί εθελοντές δεν υπάρχει ούτε μια λέξη για Πόντιους της ΕΣΣΔ. Αναφέρονται ακόμα και 20 Βρετανοί εθελοντές στο ναζιστικό στρατό, αλλά ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΣ ΠΟΝΤΙΟΣ…
Στα κείμενα αυτά, ως συλλογική ελληνική συμμετοχή αναφέρονται μόνο στην περίπτωση της ΕΣΠΟ.
Έας φίλος, όπως σου έγραψα και πριν, δουλεύει πάνω σ’ αυτές τις μελέτες. Σύντομα θα σου έχω και βιβλιογραφία εάν σ’ ενδιαφέρει.
Δεν είναι κρίμα κομμουνιστές να πέφτουν σε φασιστικές παγίδες;
————————-
Πάντως, πιστεύω ακόμα ότι έχουμε πολύ περισσότερα κοινά απ’ αυτά που μας χωρίζουν. Και αν δεις στο ιστολόγιό μας, μέχρι το 18ο Συνέδριο που ανετράπη η μέχρι τότε γραμμή του ΚΚΕ γαι τα ιστορικά ζητήματα, είμασταν ιδιαιτέρως φιλικοί.
Να τα πούμε κάποτε
Ομέρ
Δεν υπάρχουν λαοί ήρωες και λαοί προδότες, λαοί πατριώτες και λαοί δωσίλογοι. Συνεργάτες των Γερμανών υπήρχαν και ανάμεσα στους Ποντίους όπως υπήρχαν ανάμεσα σε όλους τους λαούς. Το να λέει κανείς πως οι Πόντιοι ήταν «καθαροί» ως προς αυτό -συγνώμη κιόλας- αλλά παραπέμπει ιδεολογικοπολιτικά στην ακροδεξιά, τον φασισμό.
Θα συμφωνίσω ότι οι Πόντιοι -από τα διαθέσιμα στοιχεία που υπάρχουν- ΔΕΝ είχαν μαζική συμμετοχή σε φιλοναζιστικές ή δωσιλογικές ομάδες. Ούτε ο Γκίκας, ούτε το ΚΚΕ ισχυρίζεται κάτι τέτοιο (αν υποθέσουμε ότι ο πρώτος εκφράζει επίσημα το ΚΚΕ). Αν μη τι άλλο έμφαση δίνεται στην υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας από τους Ποντίους της ΕΣΣΔ. Ο Ε. Μουράτίδης εκφράζει την άποψή του (διάβασα το άρθρο του), με την οποία, ως προς το συγκεκριμένο, δεν συμφωνώ.
Αλλά ΔΕΝ ήταν αυτός ο λόγος (δλδ η συνεργασία με τους Γερμανούς) για τη μετεγκατάσταση ορισμένων Ελλήνων από τον Καύκασο στο Καζακστάν το 1949. Οι λόγοι, που τουλάχιστον καταγράφονται στο βιβλίο «οι Έλληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ», ήταν άλλοι. Θα σας πρότεινα να το διαβάσετε, ή μάλλον να το ξαναδιαβάσετε (υποθέτω ότι το έχετε διαβάσει-αν και καμιά φορά όταν διαβάζω την κριτική σας απορώ…).
Βεβαίως και αν υπάρχουν μελέτες πάνω σε αυτό το θέμα θα μ’ενδιέφερε να τις διαβάσω και να γίνουν ευρύτερα γνωστές.
Εμένα με ενδιαφέρει κυρίως η σοσιαλιστική οικοδόμηση και η γενικότερη σοβιετική ιστορία και όχι τόσο η ειδική ιστορία ενός λαού όπως η Πόντιοι (η οποία βεβαίως και με ενδιαφέρει ως αναπόσπαστο τμήμα της γενικότερης σοβιετικής ιστορίας).
«Δεν είναι κρίμα κομμουνιστές να πέφτουν σε φασιστικές παγίδες;»: Αυτό ακριβώς λέω και γω…:-)
Διαβλέπω στη στάση σας έναντι του ΚΚΕ ένα σχετικό «μαλάκομα». Ελπίζω να μην είναι πρόσκαιρο και να αποβεί επικοδομητικό:-)
Εδώ θα μαστε όλοι…!
Και μιας και βλέπω email με το όνομα Αγτζίδης στον γράφοντα το παραπάνω σχόλιο, θα έλεγα πως θα ήταν σίγουρα πιο επικοδομητικό να συζητούσατε-ανταλλάσατε τις απόψεις σας με το ΚΚΕ απαυθείας (ιδιαίτερα αν θεωρείτε ότι «αδικήστε» ή «παρερμηνεύεστε» από την πλευρά του), παρά να απευθύνεστε σε έναν απλό οπαδό του ΚΚΕ και μελετητή της σοβιετικής ιστορίας (όπως εγώ). Δεν υποτιμώ αυτό τον τρόπο διαλόγου, αλλά νομίζω πως θα πρεπε να δίνετε το βάρος αλλού…
Φταίει το γεγονός ότι το Π&Α άνοιξε πριν τρία χρόνια με πρωτοβουλια του Αγτζίδη και γι αυτό βλέπεις το μέιλ του, που είχε πρωτοδηλωθεί στη wordpress. Έκτοτε διευρύνθηκε αρκετά η ομάδα και σήμερα είμαστε τρεις οι διαχειριστές και αρκετοί στον περίγυρο.
Η γνώμη μου(μας) είναι ότι η θέση «έχουμε πολύ περισσότερα κοινά απ’ αυτά που μας χωρίζουν» δεν είναι καινούργια. Απλώς τελευταία έγινε η επίσημη στροφή του ΚΚΕ και βγήκε ένας επιθετικός λόγος που δεν τον είχαμε συνηθίσει σε παλιότερες χρονιές..
Ας μη συνεχίσουμε την αντιπαράθεση εδώ. Η γνώμη μας είναι ότι η επικοινωνία θα έπρεπε να είναι πιο ανθρώπινη και με πιο πολιτικούς όρους. Μιλώντας με τον Αγτζίδη μου είπε ότι με τη δημοσίευση του άρθρου του Γκίκα στην ΚΟΜΕΠ πριν τρία (;) περίπου χρόνια προσπάθησε να τον συναντήσει, άφησε μηνύματα και τηλέφωνα στο Τμήμα Ιστορίας, χωρίς όμως να υπάρχει καμιά ανταπόκριση.
Η γνώμη μου είναι ότι μια μεγάλη ευκαιρία πραγματικής συζήτησης χάθηκε στο συνέδριο των καυκασίων της Καλαμαριάς.
Όπως και νά έχει το πράγμα, και όσες διαφωνίες και να έχουμε δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε τη χρήση αυτών των τραγικών σελίδων της ιστορίας, από τους δεξιούς και τους αντικομμουνιστές.
Εσύ πιστεύεις ότι αυτό θα το καταφέρουμε πείθοντας τους πάντες ότι τα πάντα έβαιναν καλώς στη σταλινική εποχή και όλοι όσοι εκτελέστηκαν ή στάλθηκαν στα γκουλάγκ ήταν «εχθροί του λαού» και ότι ο Στάλιν μόνο και προσωπικά εξέφραζε την εργατική τάξη.
Εμείς από την πλευρά μας πιστεύουμε ότι το κομμουνιστικό κίνημα θα πρέπει να κάνει βαθύτατη αυτοκριτική, να πονέσει και να κόψει τις σχέσεις με τις εποχές και τις δυνάμεις της σοσιαλιστικής παραμόρφωσης. Μόνο έτσι θα πείσει ότι το μέλλον που προτείνει στο λαό δεν θα είναι σκοτεινό!
Ομέρ
«Απλώς τελευταία έγινε η επίσημη στροφή του ΚΚΕ και βγήκε ένας επιθετικός λόγος που δεν τον είχαμε συνηθίσει σε παλιότερες χρονιές..»:
1. καμμιά «επίσημη στροφή» δεν έγινε στο ΚΚΕ τελευταία. Και μόνο αυτή σου η τοποθέτηση αποδείχνει -με το συμπάθειο κιόλας- τη θεμελειώδη άγνοια που έχετε για τις θέσεις και την ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας
2. Όταν πετάτε τόση λάσπη στο παρελθόν του παγκόσμιου και ντόπιου κομμουνιστικού κινήματος, τί περιμένετε δηλαδή; να σας σερβίρουν και καφέ; και πολύ άργησε κατά την γνώμη μου το άνοιγμα ενός πλατιού ιδεολογικοπολιτικού μετώπου με την νέα έξαρση του αντικομμουνισμού στη χώρα μας και διεθνώς.
» Μιλώντας με τον Αγτζίδη μου είπε ότι με τη δημοσίευση του άρθρου του Γκίκα στην ΚΟΜΕΠ πριν τρία (;) περίπου χρόνια προσπάθησε να τον συναντήσει, άφησε μηνύματα και τηλέφωνα στο Τμήμα Ιστορίας, χωρίς όμως να υπάρχει καμιά ανταπόκριση.»
Φίλε μου «Πόντε και Αριστερά» (όποιος τελικά και αν είσαι) επέτρεψέ μου να αμφιβάλλω. Να αμφιβάλλω ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Μου φαίνεται απίστευτο να ήθελε να έρθει κάποιος (ο οποιοσδήποτε) σε επικοινωνία με κάποιον από το ΚΚΕ και να μην «μπορούσε». Εγώ έχω «ενοχλήσει» αρκετές φορές τμήματα της ΚΕ για πληροφορίες (για την έρευνά μου-και χωρίς να ξέρουν τα πιστεύω μου) και ποτέ δεν μου αρνήθηκαν βοήθεια.
«Εσύ πιστεύεις ότι αυτό θα το καταφέρουμε πείθοντας τους πάντες ότι τα πάντα έβαιναν καλώς στη σταλινική εποχή και όλοι όσοι εκτελέστηκαν ή στάλθηκαν στα γκουλάγκ ήταν “εχθροί του λαού” και ότι ο Στάλιν μόνο και προσωπικά εξέφραζε την εργατική τάξη.»
Και μόνο αυτή σου η φράση δείχνει ότι, μπορεί να διαβάζεις, αλλά ουσιαστικά ΔΕΝ δίνεις σημασία στα όσα γράφονται εδώ ή δημοσιεύονται από το ΚΚΕ (για το σοσιαλισμό γενικότερα) ή τον Γκίκα (για τους Έλληνες στην ΕΣΣΔ ειδικότερα). Έχεις τις προκατασκευασμένες σου απόψεις και πέρα από κει δεν υπάρχει τίποτε. Δεν ξέρω πως περιμένεις να κάνεις ουσιαστικό διάλογο με τέτοια στάση, πραγματικά δε ξέρω…
Αν αυτό συμπέρανες εσύ, τότε κρίμα, πολύ κρίμα…δεν θα μπορούσες όμως να είσαι περισσότερο λάθος…
Οι διαφορές είναι τεράστιες, είναι στην προσσέγγιση, την αφετηρία, την ανάλυση και ερμήνευση των γεγονότων, στις πηγές, κλπ κλπ. Εμένα προφανώς με έχει πείσει η «άλλη πλευρά». Και πείστικα στην πορεία, δεν είχα προδιαμορφωμένη άποψη στο θέμα.
Το κίνημα έκανε και κάνει αυτοκριτική. Δεν την έχεις παρακολουθήσει φαίνεται. Θα έπρεπε όμως αφού έχεις τόσο απόλυτες απόψεις για τον αντίπαλο, αγνοώντας ταυτόχρονα τις δικές του θέσεις/αναλύσεις. Δεν νομίζω ότι είναι σωστό. Εσύ;
Θυμάμαι όταν στο ιστιολόγιό σας, το Πόντος και Αριστερά, χρησιμοποιούσατε την σ. Μαρία Δημητριάδη, που μόλις μας είχε αφίσει από τη ζωή, προκειμένου να επιτεθείτε για μια ακόμη φορά στο ΚΚΕ. Εκεί έχετε φτάσει ρεεεεε…
Να ποιος γίνεται όπλο στα χέρια των ακροδεξιών-φασιστών:
http://www.neos-forum.com/viewtopic.php?f=13&t=4074
Σύντροφοι, όταν συζητάτε να μένετε στο θέμα σας. Οι αστοί και η ακροδεξιά πάντα θα εκμεταλλεύονται για δικό τους όφελος τους πάντες. Εξ άλλου το ίδιο δεν έκανε τον περασμένο Δεκέμβρη με την εξέγερση της νεολαίας; Δεν είναι δυνατόν να επηρρεαζόμαστε διαβάζοντας τα εγκωμιαστικά τους σχόλια για την «σοβαρή και υπεύθυνη» στάση του ΚΚΕ τη στιγμή που η νεολαία βρισκόταν στους δρόμους.
Τις ενδοσοβιετικές διαμάχες πάντα τις χρησιμοποιούσαν οι αντιδραστικοί για να σπέρνουν τη σύγχυση. Κρατούσαν μόνο αυτά που τους συνέφεραν και απέκρυβαν όλα τα άλλα.
Τα συγχαρητήρια μου στον Ομέρ του ΠκΑ που κατάφερε να αντέξει την αντιπαράθεση με το ΚΚΕ σε αυτό το post. Πολλά κουράγια σύντροφε, μπράβο! Δίνεις παράδειγμα θάρρους και υπομονής σε όλους μας.
Απλά να προσέχεις, γιατί να ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα «χαρακτηριστείς»: αν πας έξω από ένα ψυχιατρείο και αρχίσεις να μιλάς με τους τρόφιμους, δε θα πουν ότι είσαι για δέσιμο;
:-) Ε, δεν πήγε και στο μέτωπο…»κατάφερε να αντέξει την αντιπαράθεση»…πωπωπωωω…δε βγαίνετε και πολύ έξω από το σπίτι σας μου φαίνετε, τέσπα…
«αντιπαράθεση με το ΚΚΕ»: δεν έκανε αντιπαράθεση με το ΚΚΕ σε αυτό το post φίλε μου, με μένα έκανε.
«Πολλά κουράγια σύντροφε, μπράβο! Δίνεις παράδειγμα θάρρους και υπομονής σε όλους μας.»: Ανώνυμε, καταλαβαίνω γιατί είσαι ανώνυμος:-ppp
Άμα απαντούσε έστω και ένας από σας επί της ουσίας στα ζητήματα της σοβιετικής ιστορίας που θίγονται στα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ πραγματικά θα ήμουν πολύ ευτυχής. Και δεν εννοώ να απαντούσε εδώ, σε αυτό το ιστιολόγιο ειδικά, αλλά γενικότερα.
Τέσπα, να υποθέσω ότι η αδυναμία απάντησης σημαίνει έλλειψη επιχειρημάτων, κάτι το οποίο το υποψιαζόμουν από την αρχή, όταν άρχισα να ασχολούμε και γω με το ζήτημα (γιατί πρώτα διάβασα τον Αγτζίδη και μετά τον Γκίκα:-)
Καλή δύναμη και καλά κουράγια σε όλους εμάς που, ενώ αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη κοινωνία, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και έναν αναβιώσαντα αντικομμουνισμό, που πολλές φορές προέρχεται από πλευρές που δεν το περιμένεις (και καλά, γιατί πολλάκις στο παρελθόν το οπλοστάσιο του αντικομμουνισμού τροφοδοτούνταν με ζήλο εξ «αριστερών», τη σοσιαλδημοκρατία, τους τροτσκιστές, κλπ κλπ…)
Μίλησε μας και για την ΚΥΠ που ήταν πίσω από τα γεγονότα του Δεκέμβρη…
Φίλε «γιατρέ» (πρώην «ανώνυμε»: το email σου σε προδίδει ξέρεις-στη περίπτωση που ήθελες να εμφανιστείς ως κάποιος άλλος δλδ), λυπούμαι που στο λέω, να με συμπαθάς κιόλας, αλλά βρίσκεσαι σε σύγχηση. Για δες μήπως κάνας συνάδελφός σου με την κατάλληλη ιδιότητα μπορεί να σε βοηθήσει…
Πάντως ο Αγτζίδης οριοθετείται από τη δεξιά, με απόλυτο τρόπο. Φτάνει να τους αποκαλεί «συνένοχους τση Γενοκτονία» κάτι που είναι μάλλον πολύ βαρύ:
«… Παράλληλα όμως θα πρέπει να αναχαιτιστεί και η υποκριτική υιοθέτηση φιλοπροσφυγικών θέσεων από τους παλιούς αντιπάλους των Ελλήνων της Ανατολής και εν μέρει συνένοχους στη Γενοκτονία, δηλαδή από την ελλαδική Ακροδεξιά. Είναι σημάδι των καιρών ότι οι λάτρεις του Ιωάννη Μεταξά και της αντιπροσφυγικής παλαιοΔεξιάς, έχουν ενδυθεί πλέον τη λεοντή του υπερασπιστή των προσφυγικών δικαιωμάτων. Όπως έγραφα και στην εισαγωγή τούτου του αφιερώματος: «Το αντιπροσφυγικό συναίσθημα στην Ελλάδα ιστορικά είχε βρει τον εκφραστή του στην πολιτική του Ιωάννη Μεταξά, της Μοναρχίας και του Λαϊκού Κόμματος. Σήμερα όμως βρισκόμαστε σ’ ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό σημείο! Έχει διαμορφωθεί μια νέα αναθεωρητική σχολή που έχει πάρει τη σκυτάλη από τους προηγούμενους, παρότι επιφανειακά τουλάχιστον φαίνεται ότι προέρχεται από διαφορετική πολιτική παράδοση….»
http://kars1918.wordpress.com/2008/12/17/plevris-nakratzas/#more-62
Βλέπω όμως να υπάρχει μια περίεργη «μονομαχία» Αγτζίδη-Γκίκα που προσωπικά με ενοχλεί. Θα προτιμούσα να τους δω να συνεργάζονται παρά να αλληλοσκοτώνονται. Εάν έλειπε το αρνητικό πάθος σ’ αυτή τη «μονομαχία», η συμβολή στην αναζήτηση της αλήθειας θα ήταν γόνιμη και απολαυστική για μας.
Εξάλλου υπάρχει πολύς δρόμος να διανυθεί μέχρι να γνωρίσουμε την αλήθεια και αυτό θα συμβεί μόνο όταν μάθουμε τι αναφέρουν τα ίδια το σοβιετικά αρχεία.
Καλά, καταρχάς ανοίγεις ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο, αυτό της Μικρασιαστικής Καταστροφής και Γενοκτονίας του Πόντου, των τεράστιων ευθυνών του αστικού πολιτικού κόσμου, ΟΛΟΥ, μοναρχικών και βενιζελικών (οι ευθύνες του Βενιζέλου κατά τη γνώμη μου υποτιμούνται στον κ. Αγτζίδη-πέραν των απόψεών του περί συμμαχίας μοναρχικών-κομμουνιστών, για τις οποίες έχω τεράστιες ενστάσεις), που χωράν πολύ συζήτηση και δεν είναι της παρούσης, ίσως σε κάπόιο άλλο post…
Δεν νομίζω ότι πρόκειται περί μονομαχίας (σε αυτό βέβαια μόνο οι ίδιοι μπορούν να απαντήσουν), αλλά περί σύγκρουσης με καθαρό ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο. Υπάρχει τεράστια διάσταση στη προσσέγγιση, την μεθοδολογία και τον τρόπο αντιμετώπισης του όλου ζητήματος.
Είναι η άποψή μου ότι ο κ. Γκίκας προσσεγγίζει το θέμα από τη σωστή πλευρά: στη βάση δηλαδή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ενός πρωτόγνωρου για τα πανανθρώπινα δεδομένα κοινωνικοπολιτικού πειράματος, κατά το οποίο υπήρξαν αξιοθαύμαστα παραδείγματα ηρωισμού (χιλιάδες και όχι ένα), σημαντικότητες επιτυχίες, αλλά και προκλήσεις, λάθη, υπερβολές, κλπ. Και δεν πρόκειται για ένα «κομματικό» κείμενο, αλλά για μια ιδιαίτερα εμπεριστατομένη και τεκμηριομένη επιστημονικά μελέτη, με πλήθος αρχειακού υλικού και μαρτυριών.
Στο βιβλίο του κ. Γκίκα «Οι Έλληνες στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» διαβάζει κανείς -για πρώτη φορά ίσως- για το τι ήταν πραγματικά π.χ. η κολλεκτιβοποίηση, πως έγινε, ποιες οι προκλήσεις, κλπ. Διαβάζει κανείς για το πως λειτουργούσαν οι συναιτερισμοί, τι ήταν η ΝΕΠ, η εκβιομηχάνιση, για την πολιτική του σοβιετικού κράτους έναντι των εθνοτήτων. Και όλα αυτά μέσα από αρχεία και ιδιαίτερα σημαντικές -εν πολλοίς άγνωστες μέχρι σήμερα- πηγές.
Ο κ. Αγτζίδης αντιμετωπίζει την σοβιετική ιστορία λίγο-πολύ ως ένα θρίλερ, μια ιστορία αίματος, παραλογισμού και σφαγών. Δεν ασχολείται με το πως λειτουργούσε η σοβιετική κοινωνία, το κράτος, το κόμμα, κλπ. Παίρνει «έτοιμα» στερεότυπα περί «σταλινικής γραφειοκρατίας», «σταλινικής τρομοκρατίας», κλπ και τα αναπαράγει. Γεγονός που εμένα προσωπικά με «ενοχλεί», γιατί τέτοια επιχειρήματα και απόψεις βρίσκει κανείς πανομοιότυπα σε ψυχροπολεμικές μελέτες του 1950-1980, π.χ. από τον Conquest (που επίσης τον αναπαράγει ως αξιόπιστη πηγή), κ.ο.κ. Μιλάει π.χ. για διαδικασίες όπως η κολεκτιβοποίηση, όμως δεν ασχολείται με την ουσία του πράγματος, δλδ τι ήταν η κολεκτιβοποίηση, γιατί έγινε. Δεν θα βρει πουθενά κανείς στον κ. Αγτζίδη αποφάσεις του κόμματος των μπολσεβίκων πάνω στο θέμα (ή για οτιδήποτε άλλο). Γενικά σπάνια θα συναντήσει κανείς εκτιμήσεις, αναλύσεις, αναφορές κλπ της «άλλης πλευράς». Η προσσέγγισή του είναι με άλλα λόγια (σε γενικές γραμμές πάντα) ισωπεδωτική, μονομερής και εμπαθής -θα μου επιτρέψεις- σε μια σειρά ζητήματα. Εμένα αυτού του ίδους η ιστορία δεν με ικανοποιεί, ούτε ως ακαδημαϊκό-ερευνητή, ούτε ως αριστερό.
Νομίζω ότι ο κόσμος, μέσα από αυτή την αντιπαράθεση, μπορεί να κρίνει και να συνειδητοποιήσει πάρα πολλά πράγματα. Και εγώ είμαι ανάμεσα σε αυτούς. Εκείνους που δεν είχαν σχηματίσει ιδιαίτερη άποψη για το συγκεκριμένο θέμα (των Ελλήνων στην ΕΣΣΔ), αλλά και για την σοβιετική περίοδο (δεκαετίες 1920-1950). Μη σου πω ότι για το τελευταίο ήμουν πολλά χρόνια αρνητικός. Μέσα από την μελέτη και την αρχειακή έρευνα κατέληξα στα όποια συμπεράσματα έχω καταλήξει σήμερα, να μην εμπιστεύομαι πλέον την κυρίαρχη ιστιογραφία, να την αμφισβητώ και να παλεύω εναντίον της, με τις όποιες μικρές μου δυνάμεις…
Υ.Γ. Τα σοβιετικά αρχεία είναι ανοικτά εδώ και πολύ καιρό. Αναπαράγονται στο έργο του κ. Γκίκα με τους αριθμούς των φακέλων τους και τα πάντα. Τα περί «μυστικών» και «επτασφράγιστων» αρχείων δεν ισχύουν. Γνωρίζω πολλούς συναδέλφους που τα έχουν επισκευτεί. Ελπίζω ότι και γω σύντομα θα έχω την ευκαιρία.
Εμένα μ’άρεσε πραγματικά αυτό το κομμάτι στο τέλος του άρθρου:
«Μακριά από ωραιοποιήσεις και πάντοτε με κριτικό πνεύμα, πέρα από στερεότυπα και δογματικά στεγανά, η μελέτη του σοσιαλιστικού παρελθόντος –ιδιαίτερα σε περιόδους έξαρσης του αντικομμουνισμού- αποτελεί αναγκαιότητα. Η Ιστορία δεν μπορεί να γράφεται με κραυγές, με όρους «σατανικών αυτοκρατοριών», «υποχθόνιων ηγετών», κ.α. τινά, που προσεγγίζουν τα όρια του θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Ένα είναι σίγουρο: αν πάρουμε τους ισχυρισμούς του κ. Αγτζίδη (και του κάθε κ. Αγτζίδη) ως δεδομένους, τότε η Σοβιετική Ένωση θα αποτελεί πραγματικά ένα πρωτοφανές παράδοξο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Θα είναι το μοναδικό «δικτατορικό», «απολυταρχικό», «αιμοσταγές» (κλπ., κλπ.) καθεστώς, που ενέπνευσε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο (περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον 20ο αιώνα) στους αγώνες τους για δικαιώματα και ελευθερίες, για μια καλύτερη ζωή, ενάντια στην εκμετάλλευση και την αδικία, ενάντια σε κάθε είδους καταπίεση, σε κάθε αποικιοκρατικό, ιμπεριαλιστικό ή φασιστικό ζυγό…»
Ακόμα και αν κάποιος είναι δύσπιστος (λογικό, τόσους τόνους λάσπης έχουν φάει οι κομμουνιστές) ως προς αυτό το κομμάτι της ιστορίας, τουλάχιστον δε μπορεί παρά να δει αυτό το παράδοξο και αν μη τι άλλο να προβληματιστεί…
Ε ναι…ορισμένες φορές ακόμα και η ίδια η λογική ενίσταται στους παραλογισμούς που ακούμε. Αλλά αν οι άνθρωποι συνειδητοποιούσαν πάντοτε το τι είναι λογικό και τι όχι, θα συνειδητοποιούσαν και τον παραλογισμό του καπιταλισμού και σήμερα θα ζούσαμε καλύτερα:-/
Βρε σύντροφοι θα ήθελα να το αποδεχτώ το σχήμα σας. Αλλά έχω ένα πρόβλημα γιατί το παρακολουθώ και γω χρόνια. Όλο το άγνωστο κεφάλαιο της ύπαρξης Ποντίων μπολσεβίκων, ποντιακών κομμουνιστικών οργανωσεων, ελληνικής σοβιετικης πολιτιστικής έκρηξης μέχρι το 1937, από τον Αγτζίδη τα έμαθα. Ας μη μηδενίζουμε τα πάντα. Όσο και να διαφωνούμε γι αυτή τη διακριση «λενινιστικής» με τη «σταλινική» πολιτική, η θετική λειτουργία της κομμουνιστικής κοινωνίας πάνω στην έκφραση της ποντιακής κοινωνίας τονίζεται κατά κόρον από τον Αγτζίδη. Τουλάχιστον το βιβλίο του 1990 για τον ποντιακό ελληνισμό μας άνοιξε δρόμους. Εγώ ανήκω σε μια πιο ήπια αντίληψη των πραγμάτων, που θεωρεί τις συνθέσεις αναγκαίες και την επικοινωνία μεταξύ των ερευνητών επιβεβλημένη. Αλλοιώς μπαίνετε σ’ ένα φαύλο κύκλο αντιπαράθέσεων και ύβρεων που θυμίζει ριγκ. Και αυτό εμάς τους αριστερούς που ακόμα ψηφίζουμε ΚΚΕ αλλά διατηρούμε το κριτικό μας πνεύμα μας ενοχλεί.
Εν συντομία (να με συμπαθάς, είμαι λίγο πτώμα), η σύνθεση δεν είναι αυτοσκοπός: η αλήθεια είναι συγκεκριμένη και δεν αποτελεί απλά ένα mix όλων των απόψεων και ξεμπερέψαμε. Η ανάγνωση των διεργασιών, της σοβιετικής κοινωνίας είναι πολύ διαφορετική στον κ. Αγτζίδη και στον κ. Γκίκα. Είναι θέμα προσσέγγισης όπως είπαμε και πριν, ερμήνευσης και αξιολόγησης των γεγονότων, όπου παράγουν δύο πολύ διαφορετικές απόψεις του τι συνέβη στην ΕΣΣΔ τις δεκαετίες 1920-1950. Η μελέτη του κ. Αγτζίδη για τον Μεσοπόλεμο έχει όντως ορισμένα θετικά στοιχεία ως προς τις πληροφορίες που μας δίνει, αλλά και πάλι όχι ως προς την ανάγνωση, προσσέγγιση και ανάλυση των γεγονότων.
Ανταλλαγή απόψεων: σίγουρα. Δεν είναι όμως απαραίτητο να συμφωνούμε. Ρινγκ; Κανείς δεν είπε ότι η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη διεξάγεται πάντοτε με αμβρότητες και πούπουλα….και ούτε είναι απαραίτητο. Στον αντικομμουνισμό, στη διαστρέβλωση, χρειάζεται πόλεμος. Είναι πόλεμος ιδεών. Όταν ο κομμουνισμός εξισώνεται με τον φασισμό και οι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης με τους δωσίλογους, ε, κάποια στιγμή πρέπει να αντιδράσεις…και καμιά φορά χωρίς «σεις» και «σας»…
Και μεις διατηρούμε κριτικό πνεύμα. Γιαυτό άλλωστε παραμένουμε κομμουνιστές. Γιαυτό στηρίζουμε το ΚΚΕ:-)
[…] ενάντια στους απεργούς στη Χαλυβουργία. Ή ότι τον Ιούλη του 2009, ο κύριος Παπαχελάς είχε κληθεί να συμμετά…. Ή ότι ο ιδιοκτήτης του άλλου εργοδότη του κυρίου […]
[…] […]
[…] Ivan Tzouha: Cadre du «Parti des Forces de Droite» russe, historien charlatan, anticommuniste de carrière…, Anastasis Gkikas Docteur en Science politique, collaborateur à la Section historique du CC du KKE https://erodotos.wordpress.com/2009/07/31/antikommoynismos-agtzidis-papaxelas/). […]
[…] 1 Βλάσσης Αγτζίδης (μετανοήσας ΜΛας, πρώην μαθηματικός, νυν κομπογιανίτης ιστορικός και καριερίστας αντικομμουνιστής), Ιβάν Τζούχα (Στέλεχος του Ρωσικού “Κόμματος των Δεξιών Δυνάμεων”, επίσης κομπογιανίτης ιστορικός και καριερίστας αντικομμουνιστής)…, Αναστάσης Γκίκας; Δρ. Πολιτικών Επιστημών, συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ [https://erodotos.wordpress.com/2009/07/31/antikommoynismos-agtzidis-papaxelas/] […]
Στην Σοβιρυική Ενωση η κάθε εθνότητα διατήρησε την θρησκεία της και την γλώσσα της μεχρι σήμερα αυτό τα λεει όλα, τα περί γενοκτονίες είναι μπούρδες, Σιγουρα εγιναν κάποιες διώξεις αλλα πρεπει να ερευνήσουμε το γιατί και πως στα πλαίσια της δικτατορίας του προλεταριάτου και τι στάση κράτησε μια μερίδα του πληθυσμού στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και στο διάστημα της εισβολής των Ναζί στην Ε.Σ.Σ.Δ είναι γνωστά τα ταγματα δοσίλογων από Ουκρανούς Τάταρους, Λιθουανούς, Λετονούς, Γεωργίανούς κ.λ.π.
Γιαυτό να μην στηρίζουμε την αντισοσιαλιστική- αντι ΚΚΕ εκστρατία σε μια χώρα όπως την ΕΣΣΔ που στήριξε τον λαό και την ύπαρξη της κάθε εθνότητας οι οποίες εθνότητες εχουν διατηρήσει στο ακαίρεο την ταυτοτητά τους σε αντίθεση με τις καπιταλιστικές χώρες που τις περισσότερες εθνότητες-μειονότητες εντεχνα τις αφομοίωσαν γλωσσικά ή τις εξαφάνισαν π.χ Ινδιάνούς Αμερικής.
Σήμερα που η φασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας προσπαθεί να καταστείλει βιαία τα κινήματα για ανεξαρτησία στην Ανατολική Ουκρανία, ακούμε διαρκώς για βομβαρδισμούς Ελληνικών κοινοτήτων από το φιλοναζιστικό καθεστώς του Κιεβου.
Ολοι αυτοί οι αντικομμουνιστές που μιλαν για γενοκτονία των Ελλήνων της ρωσίας την εποχή του Στάλιν γιατί δεν καταπίνουν την γλώσσα τους από τα υπερμετρα ψεματα που μας έχουν φλωμωσει εδώ και δεκαετίες περί γενοκτονίας των Ελλήνων της Ρωσίας οι οποίοι (Ελληνες) αυτόητα κατοικούν εκεί, εδω και εκατοντάδες χρόνια..