Μια κριτική του βιβλίου του Νίκου Μπογιόπουλου από την Ελευθεροτυπία:
«Η βαθύτερη αιτία των καπιταλιστικών κρίσεων βρίσκεται στη βασική και ανίατη αντίθεση του καπιταλιστικού συστήματος: στην αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής, από τη μια μεριά, και στον ατομικό τρόπο ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της, από την άλλη».
Συγγραφέας των ως άνω, ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος. Περιέχονται στο πρώτο κεφάλαιο του άρτι εκδοθέντος βιβλίου του με τίτλο «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε» και υπότιτλο «Οι υπαίτιοι της Κρίσης και το «χρέος» της ανατροπής τους – Μια ευγενική απάντηση στους πραιτωριανούς των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ» (εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη).
Ο Νίκος Μπογιόπουλος συμμετέχει χρόνια στο δημόσιο διάλογο• με παρρησία και τόλμη παραθέτει τις απόψεις του και υπερασπίζεται με επιχειρήματα τη σοσιαλιστική του ιδεολογία είτε ως συντάκτης του «Ριζοσπάστη» είτε ως ενεργό μέλος του ΚΚΕ. Η εμπειρία του αυτή τον βοηθά να δει πίσω από τα φαινόμενα και να φέρει στο φως τα ψεύδη, αλλά και τη σήψη του καπιταλιστικού συστήματος. Ενα άλλο όπλο που διαθέτει στον «πόλεμο» της ιδεολογικής αντιπαράθεσης είναι η ευρεία μαρξική του παιδεία, η «αποκάθαρση» που επιχειρεί στο μαρξικό λόγο από τη διαστροφή που έχουν επιφέρει αστοί, αλλά και «αριστεροί» αναλυτές του.
Ο συγγραφέας είναι ξεκάθαρος. Η διεθνής οικονομική κρίση δεν είναι προϊόν της κακής διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, όπως ανοήτως (σκοπίμως, όμως) ισχυρίζονται οι θιασώτες του• ούτε οφείλεται στα ανεπαρκή μέτρα διαφάνειας και ελέγχου στη διακίνηση των κεφαλαίων• ούτε, επίσης, στους αστρονομικούς μισθούς των golden boys και στελεχών των τραπεζών• ούτε στα φαινόμενα σκανδάλων και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος• ούτε, τέλος, σ’ εκείνους που βρήκαν ένοχο της κρίσης τον «καζινοκαπιταλισμό».
Η κρίση οφείλεται στη διακοπή του κύκλου αναπαραγωγής του κεφαλαίου, όταν δηλαδή τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια αδυνατούν να διαγράψουν τον κύκλο της διευρυμένης παραγωγής. «Η κρίση υπερπαραγωγής είναι το αναπόφευκτο φαινόμενο του καπιταλιστικού κύκλου παραγωγής και η δυσαναλογία μεταξύ παραγωγής – κατανάλωσης (υπό οποιαδήποτε διαχείριση, κεϊνσιανή ή φιλελεύθερη, περιοριστική ή επεκτατική κ.λπ.) το αναγκαστικό παρακολούθημά της. Και τούτο διότι ποτέ η κατανάλωση δεν μπορεί να υπερκεράσει την παραγωγή…».
Με περισσή άνεση ο Ν. Μπογιόπουλος διαλύει τους μύθους των υπερασπιστών του καπιταλιστικού συστήματος, περί επικράτειας τάχα της αγοράς, ανάγκης να ιδιωτικοποιηθεί η δημόσια περιουσία και όλα όσα επιτάσσει το Μνημόνιο.
Ξεσκεπάζει το ρεσιτάλ ανηθικότητας («όλοι μαζί τα φάγαμε», «κοπρίτες»…) αναλύοντας διεξοδικά τα έργα και τις ημέρες των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, την απληστία, ασυδοσία, αυθαιρεσία του πολιτικού προσωπικού. Με ατράνταχτα στοιχεία αποδεικνύει ποιος, πού, πότε, πώς άρπαξε τον πλούτο της χώρας, βυθίζοντας στην ανέχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση μεσαία, λαϊκά και μειονοτικά στρώματα.
Διπλά εξαιρετικό, με πολυεπίπεδη ανάγνωση. Από τη μια είναι ένα θαυμάσιο αρχειακό corpus και από την άλλη μια διεισδυτική ανάλυση των νόμων της αγοράς που οδηγούν στο καπιταλιστικό αδιέξοδο και τη συνεπακόλουθη φρίκη του συστήματος.
Και, βεβαίως, έχει τη δική του οικονομική πρόταση, τον πανεθνικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας της χώρας, που «κλειδί» της είναι «η αλλαγή των ξεπερασμένων ιστορικά κοινωνικών σχέσεων ιδιοκτησίας, που καθορίζουν το οικονομικό και πολιτικό σύστημα• προϋπόθεση είναι η απαλλοτρίωση της ατομικής ιδιοκτησίας και η μετατροπή της σε κοινωνική».
Ο μόνος δρόμος, υποστηρίζει, είναι ο σοσιαλισμός. Αλλως θα επικρατεί η (καπιταλιστική) βαρβαρότητα. Το βιβλίο τιμά, εκτός από το μεγαλείο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, τη δημοσιογραφία την ίδια».
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ (Ελευθεροτυπία, 16/7/2011)
Erodotos Weblog 
Σκέφτομαι οτι πλέον η έννοια της υπεραξίας τίθεται σε αμφισβήτηση.
Αν υπολογίσεις οτι το μεγάλο κεφάλαιο αυγαταίνει όχι μέσω της εργασίας και της παραγωγής, ούτε καν από τις υπηρεσίες παρά από την συμμετοχή του σε μεγάλες ομάδες που συμμετέχουν σε χρηματιστηριακά στοιχήματα αλλά και σε μεγάλες χρηματοδοτήσεις.
Νομίζω οτι χρειάζονται καινούργια εργαλεία.
Έχεις κάτι υπόψη;
Δεν νομίζω ότι ο νόμος της υπεραξίας έχει πρόβλημα. Ο πλούτος που παράγεται, συνεχίζει να παράγεται από τους εργαζόμενους, από την υπεραξία που παράγουν αυτοί για τον εργοδότη. Αυτά που λές εσύ έχουν να κάνουν με «τζόγο» επί του ήδη παραχθέντος πλούτου. Θα μου πεις το «κέρδος» που βγάζουν από τις σπέκουλες; Αυτό είναι τζογάρισμα επί των ήδη παραχθέντων αξιών νομίζω. Θέλω και γω να το επεξεργαστώ λίγο στο κεφάλι μου είναι η αλήθεια. Ας πούμε, ξέρουμε ποιος είναι ο όγκος του παραγώμενου πλούτου και τι βγαίνει από το τζογάρισμα στα χρηματιστήρια;
Αν έχεις κάποια αρθρογραφία ή παραπομπή βάλε την να τη δούμε…
Ο Μαρξ παρεπιπτόντως είχε γράψει και κάποια πράγματα για τα χρηματιστήρια και τις μετοχές. Άλλη εποχή βέβαια…
Δεν είναι έτσι…
Αν ήταν έτσι, το ισοζύγιο θα ήταν ισοσκελισμένο, αντίθετα συμβαίνει να είναι ολόκληρος ο πλανήτης υπερχρεωμένος, ενώ, απ’ οτι ξέρω, συναλλαγές με άλλους πλανήτες δεν έχουμε.
Έχω την εντύπωση οτι καρφάκι δεν τους καίγεται πλέον αν απεργήσεις ή όχι. Δεν θα επηρεάσει καθόλου την συσσώρευση πλούτου, σε πολύ υψηλό επίπεδο λέω.
Η μείωση μισθών που επιχειρείται σε όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο ίσως είναι μια προσπάθεια να κάνουν πάλι ελκυστική γι’ αυτούς την υπεραξία.
Όχι, δεν έχω βιβλιογραφία. Σκέψεις είναι…
Τα ισοζύγια των κρατών δεν είναι ισοσκελισμένα. Τα έσοδα όμως των τραπεζών και των πολυεθνικών εταιριών ΔΕΝ έχουν να κάνουν με τα έσοδα-έξοδα μιας κυβέρνησης, με τον κρατικό προϋπολογισμό. Μόνο στο βαθμό που πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν (αν τους πληρώνουν και αυτούς). Το κράτος σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και το εθνικό κράτος στο οποίο εδράζουν, είναι πελάτης τους και χρεώνεται σε αυτούς. Φυσικά τα κράτη είναι χρεωμένα και σε άλλα κράτη ή διεθνείς οργανισμούς. Το χρέος όμως μιας χώρας, ενός κράτους, δεν έχει να κάνει με το αν οι επιχειρήσεις εντός αυτής της χώρας αντλούν υπεραξία ή όχι. Βεβαίως και αντλούν.
Να επισημάνω ωστόσο ότι η πολιτική οικονομία δεν είναι το φόρτε μου, ψιλοκουβέντα καφενίου κάνω:ppPpp
Όταν καταλάβει επιτέλους ο κόσμος ότι αυτό που έχουμε είναι σοσιαλισμός και όχι καπιταλισμός (γιατί στον καπιταλισμό στους δύο τρίτος δε χωρεί (κράτος)) τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε στην υπεβαση αυτού του αδιέξοδου. Στην Ελλάδα όμως δε θα δούμε συγγραφείς που να μην ανήκουν κάπου και να ερευνήσουν χωρίς συμμετοχή την πραγματικότητα. Και στην τελική ταυτίζοντας την κρίση με τον καπιταλισμό υπάρχει μια περίπτωση να κλείνουμε τα μάτια μας στη μόνη ηθική και ουσιαστική προοπτική κατάργησης των σύγχρονων δομών εξουσίας και παρεμβατικότητας, τον καπιταλισμό σε μια ελέυθερη αγορά βασιζόμενο σε σκληρό χρήμα.
Η διαφορά του σοσιαλισμού με τον καπιταλισμό δεν είναι φίλε μου η παρέμβαση ή μη του κράτους. Βεβαίως και έχουμε παρέμβαση του κράτους στον καπιταλισμό. Το κράτος στον καπιταλισμό δεν είναι παρά ένα ακόμα όργανο της άρχουσας οικονομικής τάξης, μια διοικητική-πολιτική έκφραση της εξουσίας της (χωρίς βέβαια να ταυτίζεται απόλυτα). Η βασική χαρακτηριστική διαφορά καπιταλισμού-σοσιαλισμού είναι (χοντρικά πολύ) η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Καλό είναι να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε πριν κάνουμε την οποιαδήποτε κριτική (και το λέω πολύ καλοπροραίρετα)
Σε ευχαριστώ που απάντησες, αλλά να ξεκαθαρίσω πως αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι τώρα δίνω πάνω από το 40% του μισθού μου στο κράτος (χωρίς να λάβω υπόψην μου τον κρυφό φόρο του πληθωρισμού και των φόρο λιανικών πωλήσεων). Σε ένα καπιταλιστικό σύστημα η ζωή σου δεν ανήκει στο κράτος αλλά σε σένα και έρχεται από τη φύση (ή το Θεό) όχι από το κράτος. Το να ισχυριστεί κάποιος ότι ο λαός είναι ιδιοκτησία του και να τον διαχειρίζεται σα να πρόκειται για κατοικίδια, μου φέρνει πιο πολύ σε σοσιαλισμό παρά σε καπιταλισμό. Στον καπιταλισμό είναι αδιανόητο να υπάρξει επιδότηση, επιδόματα, δημόσιοι οργανισμοί, δημόσιοι υπάλληλοι και όλα αυτά τα μέσα αναδιανομής πλούτου. Και πραγματικά πιστεύω ότι αυτή η κακή παιδεία γύρω από το τι είναι ο καπιταλισμός μας έχει ωθήσει στην εξίσωσή του με τον κορπορατισμό, ένα σύστημα που ιδιωτικές επιχειρήσεις και πολιτική είναι ένα και δουλεύουν καλά ο ένας για τον άλλον καταστρέφοντας επιδέξια τη μέση τάξη για να μην υπάρχει δυνατότητα να απειληθεί η επιρροή τους από νεότερες γενιές με ειρηνικό τρόπο. Το τέλος ενός συστήματος σαν αυτό που χτίσαμε (και το αξίζουμε γιατι οι ελευθερίες που χάσαμε είναι αυτές που δώσαμε) είναι αναγκαία άσχημο και όποτε βλέπω αναρτήσεις του τύπου «ο καπιταλισμός φταίει για όλα» το μόνο που θα ήθελα μια μεέρα να δω είναι έναν απεγκλωβισμό από αυτό το δόγμα γιατι δεν είναι αληθές. Η αλήθεια υπάρχει και τη βιώνουμε καθε στιγμή. Όταν είναι παράνομο να σου πουλήσω κάτι δικό μου χωρίς να μπει το κράτος στη μέση, και όταν για το δικό μου σπίτι (και το μοναδικό) με υποχρεώνουν να πληρώνω κάθε χρόνο (όπως με το έξτρα χαράτσι τώρα με εκβιασμό μέσω ΔΕΗ) οποιοδήποτε πόσο, αυτό δεν υποδηλώνει ότι δε μου ανοίκει; Ξέρω ότι αν μου ανήκει κάτι δε χρωστάω σε κανέναν. Τα δικαιώματα ιδιοκτησίας βρίσκονται μονίμως υπό αμφισβήτηση, οι συνέπειες είναι ολέθριες. Ένα καλό παράδειγμα είναι υ ρύπανση του περιβάλλοντος από τότε που έγινε αποδεκτό το δόγμα «λίγη ρύπανση είναι απαραίτητη για τη βιομηχανία μας». Σε ένα καπιταλιστικό σύστημα όπου τα δικαιώματα ιδιοκτησίας είναι ουσιαστικής σημασίας, δε θα μπορούσε να ρυπαίνει κανείς κάτι που δεν είναι δικό του, και πίστεψε με το δικό του κεφάλαιο θα το προστάτευε (δες «Η τραγωδία των κοινών»). Δε λέω ότι ένα τέτοιο σύστημα είναι η λύση, το μόνο που λέω είναι ότι οι αφορισμοί αυτοί δεν εξυπηρετούν την εξέλιξή μας.
Στον σοσιαλισμό το άτομο δεν ανήκει στο κράτος. Αυτό δεν προκύπτει από πουθενά. Το που ανήκει η ζωή σου με τη φιλοσοφική έννοια είναι μεγάλη συζήτηση:p
Γιατί είναι αδιανόητο στον καπιταλισμό να υπάρχουν όλα αυτά που λες. Δεν αποτελούν αντίθεση. Εκτώς και αν μιλάς για τη μορφή του καπιταλισμού, με την έννοια του αποκλειστικά ατομικού ελεύθοτου παραγωγού, που υπήρξε κυρίως στα πρώτα χρόνια του καπιταλισμού (αλλά δεν υπήρξε ποτέ με την απόλυτη έννοια που λες εσύ, γιατό ο καπιταλισμός δεν έχει καμμιά σχέση με την ελευθερία, αλλά με τον καταναγκασμό του κέρδους και της υπεραξίας, της συγκέντρωσης και συγκεντρωποιήσης του πλούτου, που προϋποθέτει με τη σειρά του και ανάλογες δομές, νόμους, κατασταλτικό μηχανισμό, ναι, ακόμα και κράτος κοινωνικό με παροχές καμμιά φορά…)
Βλέπω ότι σε ενδιαφέρει γενικά το ζήτημα και από φιλοσοφικής άποψης. Θα σου πρότεινα, όχι για να σε πείσω βέβαια, αλλά σαν «εναλλακτικό» διάβασμα να ρίξεις μια ματιά στον ίδιο τον Μαρξ..
Και βεβαίως δεν υπάρχει θέμα «ευχαριστίας» για την απάντηση. Εγώ σε ευχαριστώ που μας επισκεύτηκες και συνδράμεις τον προβληματισμό σου:-)
Ναι κάπως έτσι είναι το θέμα, αυτό που καταλαβαίνω εγώ μελετώντας τη θεωρία κυρίως από υπαρξιακή σκοπιά βλέπω πως όλες οι πολιτικές φιλοσοφίες (γιατί δε θα τις αποκαλούσα επιστήμες) εξυπηρετούν έναν και μόνο σκοπό, το να δομηθεί μια πυραμίδα εξουσίας και επιροής (όχι διαφορετική από τη herbal life πχ, άλλα σίγουρα πολύ πιο δυνατή) για να έχουν κάποιοι πρόσβαση σε τμήματα αυτής έχοντας το λαό από κάτω. Δε θεωρώ πως είναι κακό να δημιουργούνται τέτοιες δομές, αλλά θεωρώ ολέθριο το να επιβάλλονται από πάνω προς τα κάτω. Όπως το καταλαβαίνω, αν κάτι προκύψει από κάτω προς τα πάνω, είναι υγιειές και διαφανές στους από κάτω, άρα εξυπηρετεί ουσιαστικό σκοπό. Αν εξαιρέσουμε την ουτοπία του σοσιαλισμού που πρόκειται για κάτι που φαινομενικά είναι όμορφο, πρακτικά στην ιστορία τα παραδείγματα εφαρμογής που βλέπω μοιάζουν επικίνδυνα με αυτά στην εποχή μας. Θα έλεγα ότι αυτό που περιγράφει καλύτερα το καθεστώς σήμερα είναι ο «οικονομικός φασισμός». Επίσης ακόμα και στην ιδανική εφαρμογή ενός σοσιαλιστικού συστήματος νομίζω ότι προκύπτουν ψυχολογικές συνέπειες στους ανθρώπους παρόμοιες με αυτές που προκύπτουν σε άλλα πράγματα που μεγαλώνουν σε καλούπια και όχι ελεύθερα (όταν υπάρχει «δωρεάν» (τίποτα δεν είναι δωρεάν) δημόσια παιδία, υγεία, προδιαγεγραμμένος δρόμος κλπ) όπως οι ντομάτες που αγοράζει κανείς στα σούπερ μάρκετ της βόρειας Ευρώπης, άνοστες και όλες ομοιόμορφες. Προτιμώ την εκδοχή της βελτίωσης του περιβάλλοντος όπου θα εξελιχθεί η επόμενη γενιά και όχι η εφαρμογή οποιουδήπτε καθεστώντος γιατί όποιο και αν είναι θα το αμφισβητήσει κια θα το πολεμάει. Όταν μιλάω για μια εκδοχή του καπιταλισμού που μπορεί να προσφέρει κάτι, μιλάω για κάτι που θα στηρίζεται στον απόλυτο σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, που θα αρνείται να αναγνωρίσει προνόμια και δικαιώματα στις ομάδες (γιατί μονο η μονάδα υπάρχει, για την ομάδα μπορούμε να αναπτύξουμε χιλιάδες μάταιες φιλοσοφίες) που θα αναγνωρίζει την ιδιοκτησία του (άρα και το κεφάλαιο του) και την ελευθερία του να τα διαχειρίζεται αυτά όπως αυτός κρίνει απαραίτητο εφόσον δεν παραβιάζει την ελευθερία ή την ιδιοκτησία κάποιου άλλου. Έχει όμως τρομερή σημασία να υπάρχει ελεύθερη αγορά όπου θα προκύψει και η χρήση νομισμάτων που επιλέγει αυτή, άρα χρυσό ή ότιδήποτε άλλο δεν επιτρέπει την πλαστογράφησή του, γιατί αλλιώς οι πολιτικοί πάντα θα έχουν τον τρόπο να εφαρμόζουν πολιτικές για τις οποίες δε πλήρωσε ο λαός (όχι εκείνη τη στιγμή!). Όλα αυτά μοιάζουν τόσο απόμακρα αλλά όσο ερευνώ το θέμα καταλείγω ότι ο σημαντικότερος παράγοντας για τη διαστροφή που έχουμε σήμερα για «πολιτικό σύστημα» είναι το νόμισμα, όλα τα άλλα μοιάζουν συνέπειες. Ναι τα κόματα προσλάβανε χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους και τάξαν σε άλλους τόσους κάτι, εξασφαλίζοντας ψήφους και δημιουργούντας αυτό που λέμε δικοματισμό. Άλλα ακόμα και έξω από αυτό κάτι δε μου κάθετε καλά με τη δημοκρατία, την αντίληψη δηλαδή ότι το 51% μπορεί να επιβάλει τα καπρίτσια του στο 49%. Ελπίζω να καταλαβαίνεις γιατί με τρομάζει ο σοσιαλισμός. Μέχρι πριν 2 χρόνια ένιωθα σοσιαλιστής, κάποτε ήμουν και στη ΚΝΕ, άλλα τα γεγονότα του σήμερα με έκαναν να τα δω από έξω όλα.
Διάβασα μερικά από τα σχόλια. Μου διμιουργήθηκε η εντύωση, ότι το Κράτος,αντιμετωπ΄ζιεται από τους σχολιαστές σαν ένας τρίτος «παίκτης» ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό. Ενας παίκτης, που παραδέρνει πότε προς τον ένα, πότε πρς τον άλλο. Μου κάνει εντύπωση γιατί το Κράτος δεν αντιμετωπίζεται σαν ο αρμόδιος εκπρόσωπος της κοινωνίας, που υφίσταται για τον αποκλειστικό λόγο της υπεράσπισης και της ανάπτυξης των συμφερίντων της τελευταίας !
Χμ, είναι το κράτος «αρμόδιος εκπρόσωπος της κοινωνίας»; Το κράτος δεν μας εκπροσωπεί όλους γενικά. Το κράτος είναι ένα πλαίσιο και ένα εργαλείο άσκησης εξουσίας. Μια προβολή, μια έκφραση των άρχουσων τάξεων και των συμφερόντων τους. Ορίζει όρους και κανόνες ανάλογους προς αυτό. Και τους επιβάλει με νόμους, καταστολή, κλπ. Βεβαίως με τα χρόνια, είτε μέσα από αγώνες, είτε ως απόρροια της ανάγκης ενσωμάτωσης, δημιουργήθηκε και ένα κοινωνικό κράτος, παραχωρήθηκαν δικαιώματα, κλπ. Θα έλεγα όμως να μη χάνουμε το βασικό: ότι το κράτος είναι στην τελική, στην ουσία του μια έκφραση, ένα εργαλείο των εχόντων και κατεχόντων, εκείνων που έχουν την οικονομική εξουσία -και κατά συνέπεια- και την πολιτική…
μπραβο νικο.εκανες καταπληκτικη δουλεια το βιβλιο σου αξιζει συγχαρητηρια.ομως αυτο που με απασχολει ηνε το γιατι ενω υπαρχει ο καλος τροπος διακυβερνησης του πλανητη κοματαρχες ξεκινανε επαναστατικα κ στην πορεια ο εκφιλισμος? η διαβροση?η φθορα?τι ηνε αυτο που στο τελος τους κανει δυναστες των λαων απατεωνες αυλοδουλους κομπιναδορους ψευτες υποκριτες?τελικα γιατι αλαζει ηθεωρια που ηνε υπερ των ανθρωπων της αναπτυξης και της προοδου.εσυ πιστευω μπορεις να μου δοσης μια τεκμηριομενη απαντηση.ευχαριστω.
ΑΚΟΥΣΤΕ ΚΥΡΙΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΜΗ !! Ο ΜΠΟΓΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΑΓΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΚΕ !!! ΑΝ ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΗΤΕ ΟΤΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟ ΑΠΑΥΓΑΣΜΑ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΤΟΥ ΔΙΗΘΗΣΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗ ΑΥΤΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΘΕΩΡΗΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΤΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ ΤΟΤΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΑ ΚΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ!! ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΤΕ ΓΙΑ ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΜΥΣΤΙΚΑ ΝΟΗΜΑΤΑ ΕΔΩ!!! Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ ΜΕ ΤΡΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ—-Κ Κ Ε—— .-
Νίκο, αδερφέ το βιβλίο σου είναι πολύ καλό! Άλλα συμπάθαμε είναι
ακαταλαβίστικο. Ένας βουλευτής θα το καταλάβαινε, ένας δάσκαλος, ίσως εγώ πάντως όχι.. Την επόμενη φορά που θα ξανά γράψεις βιβλίο, προσπάθησε να το γράψεις με ποιο απλά λόγια… Συνέχισε!!!
H κρίση που μαστίζει ένα μεγάλο μέρος του κόσμο και προπαντός τη χώρα μας, προκύπτει από την αλόγιστη και ανορθόδοξη εφαρμογή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, την απόλυτη διαπλοκή των πολιτικών με αυτήν και την σκόπιμη έλλειψη του κράτος σε σημαντικοί τομείς της κοινωνίας με αποτέλεσμα την πλήρη κυριάρχηση, της προκλητικής και νοσηρής ιδιωτικής πρωτοβουλίας, του παρακράτος και των πελατειακών σχέσεων στης προτεραιότητες και διοίκηση του κράτος. Είναι επόμενο να οδηγεί στην καταστροφή αφού, είναι πρωτοβουλία πρωτίστως κτητική και ως κυρίαρχη είναι ασύδοτη και κάνει τους ανθρώπους άπληστούς. Επιπλέον έχει ως βάση την ιδιοκτησία του ατόμου και σκοπό, το άτομο να αποκομίζει από το κράτος πολύ περισσότερα από όσα προσφέρει. Το δε χειρότερο είναι ότι συμβάλει στην καλλιέργεια ιδιωτών – άτομα αντικοινωνικά που πάνω από όλα βάζουν της προσωπικές αξίες και βλέπουν τα συμφέροντά τους σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και είναι σε πλήρη αντίθεση με την πρωτοβουλία του ατόμου η οποία, πηγάζει από της νοητικές ικανότητες του και σκοπεύει στην προόδου και ευημερία της κοινωνία, δημιουργώντας πολίτες- άτομα που πάνω από όλα βάζουν της κοινωνικές αξίες και βλέπουν τα συμφέροντά τους μέσα από το κοινωνικό συνόλου. Όταν εμφανίστηκε μετά την Γαλλική επανάσταση, ως κυρίαρχη δύναμη του χρήματος συνέβαλλε στην ανάπτυξη και προόδου της ανθρωπότητας αφού σχετίζονταν με την πρωτοβουλία του ατόμου, μέχρι την στιγμή που μπήκε σε απόλυτη διαπλοκή με πολιτικούς τους οποίους σήμερα ελέγχει και μέσων αυτούς αφεντεύει την ανθρωπότητα.
Και για να μην αμφιβάλει κανίς την αφεντιά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ως σφετεριστής του χρήματος και των αγορών και αφού κυριάρχησε στα πολιτικά πράγματα, στα Μ.Μ.Ε. αλά και επηρεάζοντας τις επιστήμες κοινωνιολογικού περιεχομένου με χορηγίες, επινοήθηκε η θεωρία του καπιταλισμού, ως ιδεολογία οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας της ανθρωπότητας, πίσω από την οποία καλύπτεται μέχρι και σήμερα. Μέσα στο πλαίσιο της απόλυτης επικράτησης, καλλιέργησε στον κόσμο την ψευδαίσθηση ότι, όλοι μπορούν να είναι επιχειρηματίες ώστε, να γίνει πιστευτή η άποψη ότι, το κράτος δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας και να μας παίρνει τις δουλείες. Ουσιαστικά αυτό σημαίνει ότι, το κράτος δεν μπορεί να ελέγχει το χρήμα και την αγορά, αλά ούτε να αποκομίζει από το κέρδος τους, παίρνοντας μόνο αυτό που του αναλογεί από την φορολόγηση η οποία υπολογίζεται με νόμο από τους κυβερνώντες τους οποίους στην πλειοψηφία τούς αναδεικνύει η ιδιωτική πρωτοβουλία και αυτοί πιστά την υπηρετούν μέσα από αυταρχικά συστήματα διακυβερνήσεις όπου, ουσιαστικά κανίς δεν τους ελέγχει αν και πόσο εφαρμόζουν τους νόμους και το σύνταγμα. Έτσι το κράτος δεν λειτουργοί ορθολογικά και δίκαια αφού, λειτουργεί προς όφελος των ολίγων και εις βάρος των πολλών, όπως δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία για την κατανομή του πλούτου και δεν ανταποκρίνεται στον προορισμό του που είναι, να μεριμνά για την ανάπτυξη και ευημερία όλης της κοινωνίας. Σήμερα η ιδιωτική πρωτοβουλία με τον τρόπο που εφαρμόζεται, όπου πάντα η έρευνα και τεχνολογία για αυτήν ήταν και είναι ανεπιθύμητες, αν πριν απ όλα δεν γεμίζει τα ταμεία της, ότι είχε να δώσει το έδωσε και από εδώ και πέρα θα είναι τροχοπέδη στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας αν δεν ταυτιστεί με την ατομική πρωτοβουλία και προσαρμοστεί στης ανάγκες για την πραγματική προόδου και ευημερία της κοινωνίας. Όλα αυτά επιβεβαιώθηκαν με την εμφάνιση κράτη με αντίθετη άποψη και δράση, κράτη με κυρίαρχη κρατική πρωτοβουλία όπου, οι κρατικές τους επιχειρήσεις καθοδηγούνται από την πολιτειακή εξουσία, τον θεματοφύλακα του κράτος και όχι από τους πολιτικούς όπως η Κίνα κ.α.. Κράτη επιχειρηματίες που καθοδηγούν το χρήμα, την αγορά, το κέρδος και στηρίζονται όχι στην ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά στην ατομική πρωτοβουλία. Σε αυτήν τη βάση αναπτύσσουν και την ιδιωτική πρωτοβουλία. Έτσι κάνουν πράξη τη λέξη κράτος που σημαίνει δύναμη, που είναι ικανό να εξασφαλίσει αναλογικά, την ασφάλεια και ευημερία όλων των ατόμων της κοινωνίας του στη βάση της προσφοράς τους, κάτι που προκύπτει από την συνεχή
ανοδική τους ποριά. Βέβαια τα κράτη αυτά δεν επινόησαν τυπωτά καινούργιο, απλά είδαν αυτό που έρχεται και το εφάρμοσαν άμεσα που άλλα κράτη θέλησαν να αποκρύψουν. Είδαν ότι εδώ και πολύ καιρό η μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίων οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι τελικός αποδέκτης της συγκέντρωσης αυτές θα είναι τα κράτη αφού, μόνο αυτά έχουν την αντίστοιχοι και ανεξάντλητη δύναμη. Αυτό ενισχύετε και οπό το γεγονός ότι, όλο και μεγαλύτερο ρόλο στην οικονομικοί ζωή του κόσμου παίζουν τα διάφορα, διεθνή οικονομικά ταμεία, οργανισμοί, φόρουμ κ. α. όπου, η επιρροή των μεγάλων κρατών είναι καθοριστική. Έτσι τα κράτη αυτά ελέγχουν την οικονομική ζωή του κόσμου και μέσα από τεχνητές κρίσεις που δημιουργούν στα πιο αδύναμα κράτη, προκαλώντας τα, σύγχυση, πανικό και εκβιαστικά διλήμματα, τα αναγκάζουν να ξεπουλούν φτηνά, τα πάντα με αποτέλεσμα οι πιο σημαντικοί κλάδοι του παραγωγικού τομέα να συγκεντρώνονται σε αυτά τα κυρίαρχά κράτη και αφού αυτό οριστικοποιηθεί θα προχωρήσουν σε κυρίαρχη κρατική πρωτοβουλία όπου η ιδιωτική πρωτοβουλία θα έχει συμπληρωματικό ρόλο. Ο σκοπός της απόκρυψης της πορείας αυτής από τα μεγάλα κράτη είναι προφανείς, απλά θέλουν να εξασφαλίσουν την πρωτιά που είχαν ως σήμερα, αλά και η μετάβαση αυτή να γίνει όπως αυτά την επιθυμούν. Η τακτική αυτή τους κόστισε ακριβά αφού, κράτη όπως η Κίνα, έχοντας την κατάλληλη υποδομή όπως, καλά οργανωμένο κράτος, πειθαρχημένο λαό και κοινωνία, με σωστά οργανωμένη παιδία, υγειά, ασφάλιση κ.ο.κ. και βοηθούμενη από ένα τυχαίο γεγονός όπως, για να εξασφαλίσει την επιστροφή του Χονγκ-Κονγκ από την Μεγάλη Βρετανία, αγόρασε όλες της σημαντικές και με παγκόσμια εμβέλεια επιχειρήσεις της και οδηγούμενοι από την εμπειρία τους αλά και τα λάθη του παρελθών της, προχώρησε σε αυτό που είναι σήμερα. Αυτό που κάνει το σύστημα της κυρίαρχης κρατικής πρωτοβουλίας να υπερέχει έναντι του συστήματος της κυρίαρχης ιδιωτικής πρωτοβουλίας είναι η νέα αντίληψη για την διαχείριση του κεφαλαίου αλά και ο τρόπος κατανομής του από τα κράτη που την εφαρμόζουν. Σε αυτήν τη βάση ξεκίνησαν με δικές τους δυνάμεις από μηδενική βάση, γεγονός που της εξασφαλίζει ανοδική πορεία, αινώ οι χώρες τις κυρίαρχης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ξεκίνησαν από ψηλά αφού πρώτα καβάλησαν και λεηλάτησαν άλλους λαούς και όσο οι λαοί αυτοί συνέρχονται τόσο οι χώρες αυτές ακολουθούν καθοδική ποριά, όπως μαρτυρούν τα πιο πρόσφατα γεγονότα. Το κείμενο αυτό δεν έχει σκοπό να υποδείξει ότι, πρέπει να ακολουθήσουμε τον δρόμο της Κίνας η οποιοδήποτε όλο κράτος, η να στηριχτούμε σε κάποιο απ αυτά ως μεσσία αλά, να κατανοήσουμε τη συμβαίνει και ανάλογα να ενεργούμε στις πολιτικές μας επιλογές όπως και να κατανοήσουμε ότι, σήμερα δεν υπάρχουν , δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, κ.ο.κ., αλλά απλά υπάρχουν πολίτες που στηρίζουν την δημοκρατία και ιδιώτες που στηρίζουν τον επικαλυμμένο με διάφορες ωραιοποιημένες ονομασίες αυταρχισμό. Επίσης δεν υπάρχουν , κομουνισμός, σοσιαλισμός και καπιταλισμός, απλά υπάρχει το κεφαλαίο ως εργαλείο, ο καπιταλισμός ως εργαλειοθήκη και οι αγορές ως εργοστάσια της οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας των ανθρώπινων κοινωνιών και αναλόγως ποίος και πώς τα χειρίζεται φέρνουν τα αντίστοιχα αποτελέσματα. Σήμερα δυστυχώς τα χειρίζεται αποκλειστικά και προκλητικά η ιδιωτική πρωτοβουλία και ιδιώτες, με ολίγο ως καθόλου κράτος και για αυτό τα αποτελέσματα είναι καταστρεπτικά. Οι εξελίξεις στον κόσμο δείχνουν ότι το σωστό είναι να τα χειρίζεται το κράτος, εννοείται το σωστό κράτος, αφού αυτός είναι προορισμός του κράτος, να μεριμνά για την ανάπτυξη και ευημερία της ανθρώπινης κοινωνίας. Διαφορετικά ο ανορθόδοξος τρόπος διαχειρίσεις του κεφάλαιο ενθαρρύνει διάφορα άτομα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο ακραίο φαινόμενο της καπιταλαλιτίας η οποία προκαλεί συνεχώς την καλλιέργεια της αντίστοιχης ακραίας σοσιάλαλιτίας, διαφόρων ομάδων ψευδό επαναστατών με εθνικιστικές ή διεθνιστικές αποχρώσεις, που η αντιπαλότητα τους είναι καταστροφική για την ανθρωπότητα.
Συνεπώς το δίλλημα δεν είναι περισσότερο η λιγότερό κράτος αλά, λιγότερο η περισσότερο κρατική πρωτοβουλία και μέσα σε ποία κοινωνικά πλαίσια ασκείται αφού, προορισμός του ανθρώπου είναι να ζει κοινωνικά- σοσιαλιστικά με το ερώτημα ποιο σοσιαλισμό επιλέγομε όπως έλεγε ό Μαρξ, τον σοσιαλισμό τον ολίγων εκλεκτών, των πολλών εργαζομένων, της εκκλησίας και μοναστριών.., η τον σοσιαλισμό της συνοχής και συνεργασίας όλων των ανθρώπων της κοινωνίας που λέγατε δημοκρατία.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια κάθε άτομο και κομμάτι (κόμμα) της κοινωνίας πρέπει να αποφασίσει που ανήκει.
H κρίση που μαστίζει ένα μεγάλο μέρος του κόσμο και προπαντός τη χώρα μας, προκύπτει από την αλόγιστη και ανορθόδοξη εφαρμογή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, την απόλυτη διαπλοκή των πολιτικών με αυτήν και την σκόπιμη έλλειψη του κράτος σε σημαντικοί τομείς της κοινωνίας με αποτέλεσμα την πλήρη κυριάρχηση, της προκλητικής και νοσηρής ιδιωτικής πρωτοβουλίας, του παρακράτος και των πελατειακών σχέσεων στης προτεραιότητες και διοίκηση του κράτος. Είναι επόμενο να οδηγεί στην καταστροφή αφού, είναι πρωτοβουλία πρωτίστως κτητική και ως κυρίαρχη είναι ασύδοτη και κάνει τους ανθρώπους άπληστούς. Επιπλέον έχει ως βάση την ιδιοκτησία του ατόμου και σκοπό, το άτομο να αποκομίζει από το κράτος πολύ περισσότερα από όσα προσφέρει. Το δε χειρότερο είναι ότι συμβάλει στην καλλιέργεια ιδιωτών – άτομα αντικοινωνικά που πάνω από όλα βάζουν της προσωπικές αξίες και βλέπουν τα συμφέροντά τους σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και είναι σε πλήρη αντίθεση με την πρωτοβουλία του ατόμου η οποία, πηγάζει από της νοητικές ικανότητες του και σκοπεύει στην προόδου και ευημερία της κοινωνία, δημιουργώντας πολίτες- άτομα που πάνω από όλα βάζουν της κοινωνικές αξίες και βλέπουν τα συμφέροντά τους μέσα από το κοινωνικό συνόλου. Όταν εμφανίστηκε μετά την Γαλλική επανάσταση, ως κυρίαρχη δύναμη του χρήματος συνέβαλλε στην ανάπτυξη και προόδου της ανθρωπότητας αφού σχετίζονταν με την πρωτοβουλία του ατόμου, μέχρι την στιγμή που μπήκε σε απόλυτη διαπλοκή με πολιτικούς τους οποίους σήμερα ελέγχει και μέσων αυτούς αφεντεύει την ανθρωπότητα.
Και για να μην αμφιβάλει κανίς την αφεντιά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ως σφετεριστής του χρήματος και των αγορών και αφού κυριάρχησε στα πολιτικά πράγματα, στα Μ.Μ.Ε. αλά και επηρεάζοντας τις επιστήμες κοινωνιολογικού περιεχομένου με χορηγίες, επινοήθηκε η θεωρία του καπιταλισμού, ως ιδεολογία οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας της ανθρωπότητας, πίσω από την οποία καλύπτεται μέχρι και σήμερα. Μέσα στο πλαίσιο της απόλυτης επικράτησης, καλλιέργησε στον κόσμο την ψευδαίσθηση ότι, όλοι μπορούν να είναι επιχειρηματίες ώστε, να γίνει πιστευτή η άποψη ότι, το κράτος δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας και να μας παίρνει τις δουλείες. Ουσιαστικά αυτό σημαίνει ότι, το κράτος δεν μπορεί να ελέγχει το χρήμα και την αγορά, αλά ούτε να αποκομίζει από το κέρδος τους, παίρνοντας μόνο αυτό που του αναλογεί από την φορολόγηση η οποία υπολογίζεται με νόμο από τους κυβερνώντες τους οποίους στην πλειοψηφία τούς αναδεικνύει η ιδιωτική πρωτοβουλία και αυτοί πιστά την υπηρετούν μέσα από αυταρχικά συστήματα διακυβερνήσεις όπου, ουσιαστικά κανίς δεν τους ελέγχει αν και πόσο εφαρμόζουν τους νόμους και το σύνταγμα. Έτσι το κράτος δεν λειτουργοί ορθολογικά και δίκαια αφού, λειτουργεί προς όφελος των ολίγων και εις βάρος των πολλών, όπως δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία για την κατανομή του πλούτου και δεν ανταποκρίνεται στον προορισμό του που είναι, να μεριμνά για την ανάπτυξη και ευημερία όλης της κοινωνίας. Σήμερα η ιδιωτική πρωτοβουλία με τον τρόπο που εφαρμόζεται, όπου πάντα η έρευνα και τεχνολογία για αυτήν ήταν και είναι ανεπιθύμητες, αν πριν απ όλα δεν γεμίζει τα ταμεία της, ότι είχε να δώσει το έδωσε και από εδώ και πέρα θα είναι τροχοπέδη στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας αν δεν ταυτιστεί με την ατομική πρωτοβουλία και προσαρμοστεί στης ανάγκες για την πραγματική προόδου και ευημερία της κοινωνίας. Όλα αυτά επιβεβαιώθηκαν με την εμφάνιση κράτη με αντίθετη άποψη και δράση, κράτη με κυρίαρχη κρατική πρωτοβουλία όπου, οι κρατικές τους επιχειρήσεις καθοδηγούνται από την πολιτειακή εξουσία, τον θεματοφύλακα του κράτος και όχι από τους πολιτικούς όπως η Κίνα κ.α.. Κράτη επιχειρηματίες που καθοδηγούν το χρήμα, την αγορά, το κέρδος και στηρίζονται όχι στην ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά στην ατομική πρωτοβουλία. Σε αυτήν τη βάση αναπτύσσουν και την ιδιωτική πρωτοβουλία. Έτσι κάνουν πράξη τη λέξη κράτος που σημαίνει δύναμη, που είναι ικανό να εξασφαλίσει αναλογικά, την ασφάλεια και ευημερία όλων των ατόμων της κοινωνίας του στη βάση της προσφοράς τους, κάτι που προκύπτει από την συνεχή
ανοδική τους ποριά. Βέβαια τα κράτη αυτά δεν επινόησαν τυπωτά καινούργιο, απλά είδαν αυτό που έρχεται και το εφάρμοσαν άμεσα που άλλα κράτη θέλησαν να αποκρύψουν. Είδαν ότι εδώ και πολύ καιρό η μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίων οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι τελικός αποδέκτης της συγκέντρωσης αυτές θα είναι τα κράτη αφού, μόνο αυτά έχουν την αντίστοιχοι και ανεξάντλητη δύναμη. Αυτό ενισχύετε και οπό το γεγονός ότι, όλο και μεγαλύτερο ρόλο στην οικονομικοί ζωή του κόσμου παίζουν τα διάφορα, διεθνή οικονομικά ταμεία, οργανισμοί, φόρουμ κ. α. όπου, η επιρροή των μεγάλων κρατών είναι καθοριστική. Έτσι τα κράτη αυτά ελέγχουν την οικονομική ζωή του κόσμου και μέσα από τεχνητές κρίσεις που δημιουργούν στα πιο αδύναμα κράτη, προκαλώντας τα, σύγχυση, πανικό και εκβιαστικά διλήμματα, τα αναγκάζουν να ξεπουλούν φτηνά, τα πάντα με αποτέλεσμα οι πιο σημαντικοί κλάδοι του παραγωγικού τομέα να συγκεντρώνονται σε αυτά τα κυρίαρχά κράτη και αφού αυτό οριστικοποιηθεί θα προχωρήσουν σε κυρίαρχη κρατική πρωτοβουλία όπου η ιδιωτική πρωτοβουλία θα έχει συμπληρωματικό ρόλο. Ο σκοπός της απόκρυψης της πορείας αυτής από τα μεγάλα κράτη είναι προφανείς, απλά θέλουν να εξασφαλίσουν την πρωτιά που είχαν ως σήμερα, αλά και η μετάβαση αυτή να γίνει όπως αυτά την επιθυμούν. Η τακτική αυτή τους κόστισε ακριβά αφού, κράτη όπως η Κίνα, έχοντας την κατάλληλη υποδομή όπως, καλά οργανωμένο κράτος, πειθαρχημένο λαό και κοινωνία, με σωστά οργανωμένη παιδία, υγειά, ασφάλιση κ.ο.κ. και βοηθούμενη από ένα τυχαίο γεγονός όπως, για να εξασφαλίσει την επιστροφή του Χονγκ-Κονγκ από την Μεγάλη Βρετανία, αγόρασε όλες της σημαντικές και με παγκόσμια εμβέλεια επιχειρήσεις της και οδηγούμενοι από την εμπειρία τους αλά και τα λάθη του παρελθών της, προχώρησε σε αυτό που είναι σήμερα. Αυτό που κάνει το σύστημα της κυρίαρχης κρατικής πρωτοβουλίας να υπερέχει έναντι του συστήματος της κυρίαρχης ιδιωτικής πρωτοβουλίας είναι η νέα αντίληψη για την διαχείριση του κεφαλαίου αλά και ο τρόπος κατανομής του από τα κράτη που την εφαρμόζουν. Σε αυτήν τη βάση ξεκίνησαν με δικές τους δυνάμεις από μηδενική βάση, γεγονός που της εξασφαλίζει ανοδική πορεία, αινώ οι χώρες τις κυρίαρχης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ξεκίνησαν από ψηλά αφού πρώτα καβάλησαν και λεηλάτησαν άλλους λαούς και όσο οι λαοί αυτοί συνέρχονται τόσο οι χώρες αυτές ακολουθούν καθοδική ποριά, όπως μαρτυρούν τα πιο πρόσφατα γεγονότα. Το κείμενο αυτό δεν έχει σκοπό να υποδείξει ότι, πρέπει να ακολουθήσουμε τον δρόμο της Κίνας η οποιοδήποτε όλο κράτος, η να στηριχτούμε σε κάποιο απ αυτά ως μεσσία αλά, να κατανοήσουμε τη συμβαίνει και ανάλογα να ενεργούμε στις πολιτικές μας επιλογές όπως και να κατανοήσουμε ότι, σήμερα δεν υπάρχουν , δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, κ.ο.κ., αλλά απλά υπάρχουν πολίτες που στηρίζουν την δημοκρατία και ιδιώτες που στηρίζουν τον επικαλυμμένο με διάφορες ωραιοποιημένες ονομασίες αυταρχισμό. Επίσης δεν υπάρχουν , κομουνισμός, σοσιαλισμός και καπιταλισμός, απλά υπάρχει το κεφαλαίο ως εργαλείο, ο καπιταλισμός ως εργαλειοθήκη και οι αγορές ως εργοστάσια της οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας των ανθρώπινων κοινωνιών και αναλόγως ποίος και πώς τα χειρίζεται φέρνουν τα αντίστοιχα αποτελέσματα. Σήμερα δυστυχώς τα χειρίζεται αποκλειστικά και προκλητικά η ιδιωτική πρωτοβουλία και ιδιώτες, με ολίγο ως καθόλου κράτος και για αυτό τα αποτελέσματα είναι καταστρεπτικά. Οι εξελίξεις στον κόσμο δείχνουν ότι το σωστό είναι να τα χειρίζεται το κράτος, εννοείται το σωστό κράτος, αφού αυτός είναι προορισμός του κράτος, να μεριμνά για την ανάπτυξη και ευημερία της ανθρώπινης κοινωνίας. Διαφορετικά ο ανορθόδοξος τρόπος διαχειρίσεις του κεφάλαιο ενθαρρύνει διάφορα άτομα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο ακραίο φαινόμενο της καπιταλαλιτίας η οποία προκαλεί συνεχώς την καλλιέργεια της αντίστοιχης ακραίας σοσιάλαλιτίας, διαφόρων ομάδων ψευδό επαναστατών με εθνικιστικές ή διεθνιστικές αποχρώσεις, που η αντιπαλότητα τους είναι καταστροφική για την ανθρωπότητα.
Συνεπώς το δίλλημα δεν είναι περισσότερο η λιγότερό κράτος αλά, λιγότερο η περισσότερο κρατική πρωτοβουλία και μέσα σε ποία κοινωνικά πλαίσια ασκείται αφού, προορισμός του ανθρώπου είναι να ζει κοινωνικά- σοσιαλιστικά με το ερώτημα ποιο σοσιαλισμό επιλέγομε όπως έλεγε ό Μαρξ, τον σοσιαλισμό τον ολίγων εκλεκτών, των πολλών εργαζομένων, της εκκλησίας και μοναστριών.., η τον σοσιαλισμό της συνοχής και συνεργασίας όλων των ανθρώπων της κοινωνίας που λέγατε δημοκρατία.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια κάθε άτομο και κομμάτι (κόμμα) της κοινωνίας πρέπει να αποφασίσει που ανήκει.
Ή που ΔΕΝ ανήκει…
Η εξουσία διαφθείρει, είτε κράτος είναι αυτό είτε ιδιώτης, η μόνη λύση είναι η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής στον λαό έτσι ώστε να διαμοιραστεί η εξουσία όσο το δυνατόν περισσότερο.
Όσο υπάρχει κεφάλαιο με την σημερινή του μορφή, τόσο θα υπάρχει η συσσώρευση για λογαριασμό μιας μειοψηφίας, άρα και συγκέντρωση εξουσίας.
Όσο υπάρχουν έθνη με την σημερινή τους μορφή, τόσο θα υπάρχει η δίψα(φόβος) για επεκτατισμό και υπεροχή, άρα και καταπάτηση των αδύναμων.
Η μόνη λύση ίσως είναι ουτοπική αλλά είναι η μόνη.
Το ζήτημα είναι πως φτάνουμε εκεί.