Οχτωβριανή Επανάσταση και λογοτεχνία

*

Ο Κωστής Παλαμάς

Από ομιλία του φιλόλογου και ιστορικού Γιώργου Τεμεκενίδη στο αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, σε εκδήλωση με θέμα «Σοσιαλιστική Επανάσταση και Λογοτεχνία» :

«Ο,τι κι αν πει κανείς για το μεγαλείο και την ακτινοβολία της Οχτωβριανής Επανάστασης είναι λίγο. Οι «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο», όπως τις ονομάτισε ο Τζον Ριντ, δεν μπορούν να συγκριθούν με καμιά προγενέστερη επανάσταση, σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης Ιστορίας πάνω στον πλανήτη. Γιατί ήταν η πρώτη και η μόνη που κουβάλησε στις ματωμένες πλάτες της τον άνθρωπο για να τον ταξιδεύει από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας, χαρίζοντάς του για πρώτη φορά το δικαίωμα να απολαμβάνει στο ακέραιο τα αποτελέσματα της εργασίας του.

Το σύνθημα «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» κάνει ακριβώς παγκόσμια την επανάσταση, που για πρώτη φορά δεν περιορίζεται στα όρια και στα πλαίσια, που προσδιορίζουν το χρώμα, η φυλή, ο γεωγραφικός όρος, η θρησκεία. Με την έννοια αυτή σημαδεύει τον 20ό αιώνα ως κοσμοϊστορικό γεγονός, αλλά ταυτόχρονα σημαδεύει συνολικά όλη την πορεία του ανθρώπου από τότε που πέρασε από το στάδιο της πρωτόγονης κομμουνιστικής κοινωνίας σε μια μακραίωνη διαδρομή μέσα από τις ταξικές κοινωνίες – τη δουλοκτησία, τη φεουδαρχία, τον καπιταλισμό. Γι’ αυτό και το «φάντασμα του κομμουνισμού» δεν έχει σύνορα. Ηταν και είναι το πιο όμορφο, το πιο γλυκό «φάντασμα» που γέννησε η ανθρωπότητα. Αυτό, λοιπόν, το «φάντασμα» που γέννησε η ανθρωπότητα, το «φάντασμα» πήρε σάρκα και οστά με την επανάσταση των μπολσεβίκων του Λένιν, πριν από 90 χρόνια. Αποτυπώνοντας τη σημασία της για όλον τον κόσμο, έγραψε ο Λένιν: «Εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Πότε ακριβώς, σε πόσο χρονικό διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό, δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα. Το ουσιαστικό ζήτημα είναι ότι ο πάγος έσπασε, ο δρόμος άνοιξε, ο δρόμος χαράχτηκε».

Το τιμητικό δίπλωμα που συνόδευε το Βραβείο «Λένιν», που απονεμήθηκε στον Γιάννη Ρίτσο

Για την Οχτωβριανή Επανάσταση και τον ηγέτη της Λένιν έγραψε ο Μενέλαος Λουντέμης στη συλλογή του «Κραυγή στα πέρατα»: «Είδα το Λένιν. Τον είδα να τρέχει χέρι – χέρι με τη ζωή. Να σπρώχνει κατά τον ανήφορο, με τον ώμο, την Ιστορία. Τον είδα να λαχανιάζει και να βιάζεται. Γιατί όλα τότε ήταν βιαστικά. Ολα. Οι ώρες, οι σελίδες, οι στιγμές. «Σήμερα νωρίς – αύριο θα ‘ν’ αργά». Η Επανάσταση κοίταξε το παιδί της στα μάτια. Ναι. Ηταν καιρός. Το φώναξε κι η «Αβρόρα» από το ποτάμι. Ηταν καιρός. Θολός σιγόψελνε δίπλα της κι ο Νέβας. Τον ακολούθησαν σιγοψέλνοντας και τα κανάλια. Ηταν καιρός. Η πόλη σώπαινε πνιγμένη στα σκότη. Και μόνο το «Σμόλνυ» έφεγγε. Μόνο το «Σμόλνυ» έφεγγε σαν φανάρι. Για να δείξει στο μέλλον να περάσει»».

Ο Μαγιακόφσκι εκφραστής της Επανάστασης

«Ο σύντομος χρόνος που υπάρχει στη διάθεσή μας δεν επιτρέπει παρά σύντομες αναφορές για την επίδραση που είχε η Επανάσταση στο χώρο της λογοτεχνίας. Κορυφαίος ποιητικός της εκφραστής στη Ρωσία, ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι. Μέσα στις φυλακές έγραψε τα πρώτα του σοσιαλιστικά ποιήματα. Εκείνο που άστραψε την επαναστατική του λογοτεχνία ήταν το ποίημά του «Ενα σύννεφο με παντελόνια». Χαιρέτισε με ενθουσιασμό την Οχτωβριανή εξέγερση. Για τον Λένιν έγραψε ότι ήταν ο «ανθρωπινότερος άνθρωπος». Μαζί με τον Μαξίμ Γκόργκι, έγινε ο ιδρυτής του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Επηρέασε βαθιά το μεγαλύτερο, ίσως, Τούρκο ποιητή, τον Ναζίμ Χικμέτ, τον Λουί Αραγκόν, τον Πάμπλο Νερούντα, αλλά και πολλούς άλλους λιγότερο γνωστούς Ευρωπαίους λογοτέχνες. Ο Μαγιακόφσκι είχε κερδίσει την εκτίμηση του ίδιου του Λένιν. Και ο Στάλιν, για την αξία του είχε γράψει το 1935: «Ο Μαγιακόφσκι ήταν και παραμένει ο καλύτερος, ο πιο προικισμένος ποιητής της σοβιετικής εποχής μας. Η αδιαφορία στη μνήμη του ισούται με έγκλημα». Και να σκεφτεί κανείς ότι έφυγε από τη ζωή μόλις 37 χρονών».

Ο Κ. Βάρναλης, στη Μόσχα (1959), κατά τη διάκρισή του με το Βραβείο «Λένιν»

«Στην Ελλάδα, ποίηση και πεζογραφία, πριν ακόμα από τον Οχτώβρη του ’17, αρχίζουν και μπολιάζονται από τις ακτίνες του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου», με τα βάσανα της εργατικής τάξης και της αγροτικής φτωχολογιάς. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων λογοτεχνών, συνειδητά ή ασυνείδητα, ανεξάρτητα από τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκαν, πρόβαλαν μέσα από το έργο τους τα λαϊκά προβλήματα. Οι εργατικές κινητοποιήσεις ενισχύουν την τάση αυτή.Είναι πολύ δύσκολο να βρεις προοχτωβριανό και, πολύ περισσότερο, μεταοχτωβριανό Ελληνα πεζογράφο ή ποιητή που να μην επηρεάστηκε από τα μηνύματα, τα οποία διαπέρασε τη λογοτεχνική τους φλέβα η μαρξιστική σάλπιγγα, είτε αυτοί οι συγγραφείς ταυτίστηκαν με την επαναστατική ιδεολογία είτε όχι. Αρκετοί, μάλιστα, από αυτούς υπέστησαν και διώξεις και πριν και μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση. Γιατί, απλούστατα, κομμουνισμός δε σημαίνει «κάτω ο δουλοκτήτης, ζήτω ο φεουδάρχης» ούτε «κάτω ο φεουδάρχης ζήτω ο καπιταλιστής». Αλλά σημαίνει ένα μεγάλο ΖΗΤΩ ο Ανθρωπος και οι ανάγκες του. Με λίγες λέξεις: Ζήτω η ζωή, αλλά για όλους.

Ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε κάποιες περιπτώσεις: Ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος επηρεασμένος από τις σοσιαλιστικές ιδέες ιδρύει, μόλις το 1909, στο Μόναχο της Γερμανίας τη Σοσιαλιστική Δημοκρατική Ενωση. Μεταφράζει στη δημοτική γλώσσα το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» και το δημοσιεύει στην εφημερίδα του Βόλου «Εργάτης». Ολο σχεδόν το λογοτεχνικό του έργο είναι βαθιά επηρεασμένο από τις σοσιαλιστικές ιδέες.

Ο Δημοσθένης Βουτυράς

Ο Κώστας Παρορίτης γίνεται εισηγητής της κοινωνικής πεζογραφίας στην Ελλάδα. Ο γιατρός και λογοτέχνης Πέτρος Πικρός είναι από τους πρώτους που προσχωρεί στο ΚΚΕ.Ο Δημοσθένης Βουτυράς επηρεάζεται από τους Ρώσους συγγραφείς, που τότε άρχισαν να μεταφράζονται συστηματικά στην ελληνική γλώσσα. Ο Βουτυράς έπλασε μία ολόκληρη πινακοθήκη από ανθρώπους που βασανίζονταν μέσα στην ανέχεια και τη φτώχεια και πάλευαν να επιζήσουν, πιασμένοι από την αόριστη ελπίδα για μια αυριανή καλύτερη ζωή, στηριγμένη πάνω στην αγάπη και τη δικαιοσύνη. Οι συλλογές του διαβάζονταν με πάθος, ιδίως από τους νέους που ζούσαν την κοινωνική αδικία και ονειρεύονταν έναν καλύτερο κόσμο.

Ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης, από τους πρώτους δημοτικιστές, ακολούθησε τις σοσιαλιστικές ιδέες, που επηρέασαν άμεσα όλο το συγγραφικό του έργο. Μέσα από τις στήλες των περιοδικών «Νουμάς» και «Τέχνη», αγωνίστηκε για την επικράτηση των σοσιαλιστικών ιδεών.

Ο Γεώργιος Σκληρός τυπώνει το 1910 το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Το κοινωνικό μας ζήτημα», όπου για πρώτη φορά εξετάζεται το κοινωνικό ζήτημα της Ελλάδας, με βάση τον ιστορικό υλισμό, και γι’ αυτό προκαλεί έντονες συζητήσεις.

Δέκα χρόνια πριν από την έκρηξη της Επανάστασης και την ίδρυση του ΚΚΕ, ο Κωστής Παλαμάς στο «Δωδεκάλογο του Γύφτου» διακηρύσσει τη φθορά των αστικών αξιών και την ανάγκη για νέους πνευματικούς και κοινωνικούς προσανατολισμούς. «Κίνησε τον τροχό της ιστορίας προς τα μπρος, την εποχή που όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις τραβούσανε την ιστορία προς τα πίσω», θα γράψει ο Κ. Βάρναλης. Από την αντίθετη πλευρά ο Γ. Αποστολάκης θα γράψει το απίστευτο: «η χυδαιότερη οχλοκρατία και ολιγαρχία αντιβουίζει στους στίχους του»»!

Βάρναλης και Ρίτσος: κορυφαίοι υμνητές της

Ο Κώστας Παρορίτης

«Ενας από εκείνους, βέβαια, που θα επηρεαστούν βαθύτατα από την Οχτωβριανή Επανάσταση, είναι ο Κώστας Βάρναλης. Ο ποιητής, με όλη του τη λογοτεχνική ικμάδα και επηρεασμένος από την ορμή που φέρνει το νεογέννητο ΚΚΕ, συνειδητοποιεί την ανάγκη της επαναστατικής αλλαγής στην ελληνική κοινωνία. Το έργο που πυρπολεί τις ψυχές των σκεφτόμενων ανθρώπων της εποχής – και ιδιαίτερα της νεολαίας – είναι «Το φως που καίει». Δίπλα σ’ αυτό οι «Σκλάβοι πολιορκημένοι», «Ο λαός των μουνούχων», «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη», «Το ημερολόγιο της Πηνελόπης», «Οι διχτάτορες».Ο Βάρναλης αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο της εκμετάλλευσης, την υποκρισία της αστικής ηθικής, της θρησκείας και της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας. Θεμελιώνει την ελληνική επαναστατική ποίηση και πρόζα με τα δοκίμια «Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική», «Ζωντανοί άνθρωποι». Ο Βάρναλης, υπέστη αλλεπάλληλους διωγμούς από την αντίδραση και το 1958 βραβεύτηκε με το βραβείο «Λένιν».

Με διώξεις, φυλακίσεις, εκτοπίσεις και πολύχρονες εξορίες αντιμετωπίστηκε ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές του κόσμου, ο Γιάννης Ρίτσος. Η Λήμνος, η Μακρόνησος, ο Αϊ-Στράτης, τα Γιούρα, η Λέρος, η Σάμος έχουν να θυμούνται πολλά από τα μαρτύρια που πέρασαν εκεί, μορφές υψηλές του πνεύματος, της επιστήμης και της τέχνης. Ο Γιάννης Ρίτσος, με το εκπληκτικό ποιητικό του έργο, ο γεννήτορας του «Επιταφίου» και άλλων ποιητικών αριστουργημάτων, είναι, και σήμερα ακόμη, ο πιο αγαπημένος ποιητής αλλά και ο πιο πολυπαιγμένος στο ρωσικό θέατρο, δίπλα και πλάι στους αρχαίους τραγικούς ποιητές.

Ο Κώστας Βάρναλης και ο Γιάννης Ρίτσος είναι οι κορυφαίοι εκπρόσωποι της ελληνικής κομμουνιστικής διανόησης του 20ού αιώνα και τίμησαν με πολλές θυσίες την ιδεολογική τους αυτή επιλογή. Υπήρξαν, όμως, και άλλοι λογοτέχνες που, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές τους καταλήξεις και παλινωδίες στην πορεία του χρόνου, παρουσίασαν άξιο λογοτεχνικό έργο, διασταυρωμένο με την πορεία του ΚΚΕ. Να θυμίσουμε τον Μενέλαο Λουντέμη, τον Δημήτρη Χατζή, τον Στρατή Τσίρκα, τον Μανώλη Αναγνωστάκη.

Ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης

Και βέβαια αξίζει να υπογραμμίσουμε την ιδεολογική σταθερότητα των κομμουνιστών εκείνων που με υψηλή αισθητική υπηρέτησαν, ανυποχώρητα, τις επαναστατικές αξίες του Οχτώβρη: Η Γαλάτεια Καζαντζάκη, η αδελφή της Ελλης Αλεξίου, ο ποιητής Φώτης Αγγουλές, ο Θέμος Κορνάρος, ο Ζήσης Σκάρος, οι ποιητές και θεατρικοί συγγραφείς Γιώργος Κοτζιούλας, Βασίλης Ρώτας, ο ιστορικός και λογοτέχνης Δημήτρης Φωτιάδης. Δεν είναι μικρή και η ιδεολογική επίδραση του ΚΚΕ στη συνείδηση του βάρδου της Εθνικής Αντίστασης, Αγγελου Σικελιανού, ούτε έμεινε ανεπηρέαστη η συνείδηση του Νίκου Καζαντζάκη, του Νίκου Καββαδία ή του Νικηφόρου Βρεττάκου. Κάτω από επίδραση της ΕΑΜικής Αντίστασης θα γράψει ο Οδυσσέας Ελύτης το αριστούργημά του «Αξιον Εστί». Ακόμα και ο αστικών αντιλήψεων Γιώργος Σεφέρης, επηρεάζεται από την εποποιία της Αντίστασης, την οποία διαπερνούσαν πλατιά τα μηνύματα του Οχτώβρη».

Επίκαιρο και αναγκαίο «φάντασμα»

«Το «φάντασμα του κομμουνισμού» εξακολουθεί να πλανιέται πάνω σ’ όλο τον κόσμο και να πανικοβάλλει τους ιμπεριαλιστές και τους εκμεταλλευτές, όπου γης. Το ζούμε και σήμερα σε όλη του την έκταση και στην πατρίδα μας. Πέρα από την πολιτική έχει μπολιάσει όλες τις μορφές του πολιτισμού: τη μουσική (κλασική και λαϊκή), το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη ζωγραφική, τη γλυπτική. Μα πιο πολύ απ’ όλα τη λογοτεχνία (πεζογραφία και ποίηση) που έδωσε βαθιά μηνύματα και πριν το ’17 και μετά το ’17…»