Στην ίδια την Ρωσία, ο κόσμος έχει αρχίσει από καιρό να επανεκτιμάει το παρελθόν, το σοσιαλιστικό παρελθόν.
· Στο ψήφισμα για την ανάδειξη της «Προσωπικότητας του Αιώνα» που διεξήχθη στην Ρωσία, ο Β. Ι. Λένιν ήρθε πρώτος σε ψήφους. Δεύτερος αναδείχθηκε ο Ι. Β. Στάλιν, τρίτος ο κάτοχος βραβείου Νόμπελ Α. Ζαχάρωφ και τέταρτος ο Γ. Γκαγκάριν, ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε στο διάστημα.[i]
· Ο Jean–Marie Chauvier έγραψε στην Le Monde Diplomatique (τεύχος Μαρτίου 2004) πως το 57% των Ρώσων θέλει την επανασύσταση της Σοβιετικής Ένωσης, πως το 45% θεωρεί το σοβιετικό σύστημα καλύτερο από το υπάρχον, καθώς και πως το 43% επιθυμεί μια νέα Μπολσεβίκικη Επανάσταση.
Αναφερόμενος δε στον δοκιμαζόμενο από τις εθνικιστικές συγκρούσεις Καύκασο, επεσήμανε ότι «Πολλοί άνθρωποι νοσταλγούν το πνεύμα φιλίας των παλιών πολυεθνικών Σοβιετικών κοινοτήτων εργαζομένων και μεταναστών.»
Τόνισε τέλος –και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία- πως «οι αρχές και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης απέτυχαν στην προσπάθειά τους να παρουσιάσουν τα 70 χρόνια της Σοβιετικής εξουσίας ως έναν εφιάλτη», προσθέτοντας ότι «οι πιέσεις που ασκήθηκαν ώστε να δημιουργηθεί μια τέτοια εικόνα δεν είναι πλέον αποτελεσματικές.»[ii]
Αξίζει να σημειωθεί πως το ίδιο συμβαίνει και με πάρα πολλούς Έλληνες Ποντίους από την Σοβιετική Ένωση που βρίσκονται σήμερα στην χώρα μας και αρνούνται να σκύψουν το κεφάλι στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα ορθώνοντας ανάστημα στη συκοφαντία και το ψέμα.
Μακριά από ωραιοποιήσεις και πάντοτε με κριτικό πνεύμα, πέρα από στερεότυπα και δογματικά στεγανά, η μελέτη του σοσιαλιστικού παρελθόντος αποτελεί αναγκαιότητα. Αφορά κάθε προοδευτικό άνθρωπο, ανεξάρτητα από το αν προσδιορίζει τον εαυτό του κομμουνιστή ή όχι. Από την άλλη μεριά όμως, η Ιστορία δεν μπορεί να γράφεται με κραυγές, με όρους «σατανικών αυτοκρατοριών», «υποχθόνιων ανθρώπων», κ.α. τινά, που προσεγγίζουν τα όρια του θρίλερ επιστημονικής φαντασίας.
Τριανταπέντε χρόνια «αποσταλινοποίησης» και άλλα δεκαπέντε κατασυκοφάντησης του σοσιαλισμού με όλα τα μέσα που είχε στη διάθεσή της η καπιταλιστική πλέον Ρωσία δεν στάθηκαν αρκετά ώστε να διαβρώσουν, να διαγράψουν, να επαναπροσδιορίσουν την ιστορική μνήμη ενός λαού. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως η αναθεώρηση της ιστορίας θα καταθέσει τα όπλα. Τουναντίον, όσο η άρχουσα τάξη συνειδητοποιεί την αυξανόμενη αναποτελεσματικότητα των μεθόδων που υιοθετεί, εφαρμόζει και επιχειρεί να επιβάλλει στην συνείδηση των λαών, τόσο θα οξύνεται η πάλη των ιδεών.
Η παρουσία μας λοιπόν μπορεί να έφτασε στο τέλος της, ωστόσο η έρευνα και συζήτηση γύρω από τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε συνεχίζεται. Γιατί, αν αναδείχθηκε κάτι ξεκάθαρα την περίοδο που μεσολάβησε από την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Σοβιετική Ένωση ως τα σήμερα, είναι ότι η Ιστορία, όχι μόνο δεν «τελείωσε» το 1991, αλλά επανέρχεται όλο και πιο επιτακτικά: για τις μεν νικήτριες –προσωρινά- εκμεταλλεύτριες τάξεις ως εφιάλτης…
…για τους δε απανταχού της γης εκμεταλλευομένους, τον εργαζόμενο λαό, ως ελπίδα, αναγκαιότητα και επιταγή για το μέλλον!
[i] Associated Press, 12/2/2006
[ii] Βλέπε άρθρο του Chauvier J M στην Le Monde Diplomatique, τεύχος Μαρτίου 2004, με τίτλο «Russia: Nostalgic for the Soviet Era»
Περιεχόμενα
Erodotos Weblog 