Οικονομικά συμφέροντα, η διείσδυση ξένων κεφαλαίων και η δράση των μονοπωλίων στη Λιβύη

Χαμηλή στάθμη στα ντεπόζιτα των αγορών = πόλεμος

Στο Αραβοελληνικό Επιμελητήριο Εμπορίου και Ανάπτυξης διακινείται ακόμα και τώρα, εν μέσω βομβαρδισμών, η «Ετήσια Εκθεση 2008 και Επιχειρηματικός Οδηγός» που ολοκληρώθηκε τον Ιούλη 2009 από το Γραφείο Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων της ελληνικής πρεσβείας στην Τρίπολη. Εκεί διαβάζουμε:

Η λιβυκή οικονομία εξαρτάται πρωτίστως από τα έσοδα του τομέα των υδρογονανθράκων. Της συνεισφέρει το 95% στα έσοδα από τις εξαγωγές, το 56% του ΑΕΠ, το 70% των κρατικών εσόδων και το 60% των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Η Λιβύη αποτελεί πόλο έλξης ξένων επενδύσεων κυρίως στον ενεργειακό τομέα. Η κυβέρνηση Καντάφι είχε θέσει στόχο το διπλασιασμό της παραγωγής πετρελαίου ως το 2012. Για να επιτευχθεί ο διπλασιασμός υπολογίστηκε ότι απαιτούνται επενδύσεις ύψους 35 δισ. δολαρίων.

Η κυβέρνηση Καντάφι ανακοίνωσε το 2004 πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων 360 κρατικών επιχειρήσεων και η διαδικασία συνεχίζεται. Εντοπίζονται «επιχειρηματικές ευκαιρίες» στον τομέα των υδρογονανθράκων, στη διύλιση, τις μεταφορές, τις κατασκευές, έργα μηχανικού και αρχιτέκτονα, υπηρεσίες συμβούλου, πληροφορική – νέες τεχνολογίες, μεταποίηση, τουρισμό, στον ιατρικό τομέα (νοσοκομεία, εξοπλισμός, εκπαίδευση), αφαλάτωση και διαχείριση ύδατος, γεωργία. Πρόκειται για μια πολλά υποσχόμενη αγορά σε φάση μετάβασης, με σημαντικές ευκαιρίες στο εμπόριο και στις επενδύσεις, αλλά και σημαντικές προκλήσεις και κινδύνους.

Ας δούμε ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία:

Λιβυκές επενδύσεις στο εξωτερικό: Η Κεντρική Τράπεζα της χώρας κάλυψε ποσό 250 εκατ. ευρώ στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ιταλικής τράπεζας Unicredit. Από 4,9% των μετοχών της τράπεζας, ανέβηκε στο 7%, καθιστάμενη ο μεγαλύτερος μέτοχος της Unicredit. Εξάλλου ο Μπερλουσκόνι συμφώνησε η Λιβύη να εξαγοράσει το 10% της ιταλικής εταιρείας ενέργειας ΕΝΙ (από 2% που κατείχε). Παράλληλα Λιβύη και κυβέρνηση του Λουξεμβούργου συμφώνησαν για την εξαγορά από την πρώτη της τράπεζας Kaupthing Bank.

Μεγάλη τέτοια επενδυτική δραστηριότητα τα λιβυκά κρατικά επενδυτικά κεφάλαια. Π.χ. το Εconomic and Social Development Fund (Ταμείο Οικονομικής και Κοινωνικής Ανάπτυξης) είναι μέτοχος πολλών διεθνών ομίλων όπως οι VINCI (Γαλλία), VEOLIA, SUEZ, BNP PARIBAS, DAEWOO (Κορέα), CCC (Λίβανος), ASAMI (Αυστρία), ITALCIMENTI (Ιταλία).

Εισαγωγές – εξαγωγές: Η χώρα το 2008 πραγματοποίησε εξαγωγές αξίας 66,13 δισ. δολ. και εισαγωγές αξίας 20,64 δισ. δολαρίων.

Σημαντικότεροι πελάτες της Λιβύης ήταν οι Ιταλία (42% του συνόλου των εξαγωγών), Γερμανία (12,%), Ισπανία (7%), ΗΠΑ (7%) και Γαλλία (6%).

Κυριότεροι προμηθευτές ήταν οι Ιταλία (19%), Γερμανία (8%), Κίνα (8%), Τυνησία (7%), Γαλλία (6%), Τουρκία (6%) και ΗΠΑ (4%). Το μερίδιο των ιταλικών εξαγωγών στο σύνολο των λιβυκών εισαγωγών είναι στην πραγματικότητα μεγαλύτερο καθώς μεγάλο τμήμα των ιταλικών εξαγωγών, ιδιαίτερα του κλάδου τροφίμων, διοχετεύεται στη λιβυκή αγορά μέσω Μάλτας και Τυνησίας.

Σύμφωνα με την έκθεση της CIA («Τhe World Factbook»), οι άμεσες ξένες επενδύσεις το 2008 υπολογίζονταν σε 8,736 δισ. δολ. και οι λιβυκές επενδύσεις στο εξωτερικό σε 4,783 δισ. δολ.

Ειδικότερα για την Ενέργεια

Τα πετρελαϊκά αποθέματα της χώρας εκτιμώνται σε 41,4 δισ. βαρέλια (OPEC 2008). Η παραγωγή πετρελαίου το 2006 ανήλθε σε 1,72 εκατ. βαρέλια ημερησίως, η εγχώρια κατανάλωση σε 237.000 βαρέλια ημερησίως και οι εξαγωγές της χώρας διαμορφώθηκαν στα 1,34 εκατ. βαρέλια ημερησίως. Σχεδόν το 90% των λιβυκών εξαγωγών αργού πετρελαίου κατευθύνεται σε ευρωπαϊκές χώρες. Το λιβυκό αργό πετρέλαιο είναι υψηλής ποιότητας, χαμηλής περιεκτικότητας σε θείον, το δε κόστος εξόρυξης και παραγωγής κυμαίνεται (τιμές 2003) περί τα 2-3 δολ. ανά βαρέλι.

Διοχετεύεται στην Ευρώπη από την ΟILINVEST (λιβυκή κρατική εταιρεία) και εμπορεύεται από ευρωπαϊκές εταιρείες όπως οι AGIP, OMV, REPSOL YPF, TUPRAS, CEPSA, TOTAL. Η OILINVEST διαθέτει 40 θυγατρικές στο εξωτερικό, σημαντικότερες των οποίων είναι η ΤAMOIL και η GATOIL. Η σημαντικότερη θυγατρική της TAMOIL, η TAMOIL ITALIA διαθέτει δίκτυο 2.100 σταθμών στην Ιταλία.

Η Λιβύη προσελκύει το ενδιαφέρον των ξένων πετρελαϊκών εταιρειών, λόγω του χαμηλού κόστους παραγωγής πετρελαίου, της εγγύτητας στις ευρωπαϊκές αγορές και των προοπτικών αναπτύξεως των υποδομών. Περίπου 130 ξένες πετρελαϊκές εταιρείες εκδήλωσαν τα τελευταία χρόνια ενδιαφέρον να πάρουν από τη λιβυκή κυβέρνηση άδεια έρευνας, εξορύξεως και εκμεταλλεύσεως πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Η κυβέρνηση Καντάφι είχε τέτοιες συμφωνίες με τις ΕΝΙ (Iταλία), ΟCCIDENTAL/OMV (ΗΠΑ/Αυστρία), REPSO/ΤOTAL/OMV/STATOIL/HYDRO (Ισπανία/Γαλλία/Αυστρία/Νορβηγία) και PETROCANADA (Καναδάς). Μάλιστα σε επαναδιαπραγμάτευση πέτυχε κάθε εταιρεία/όμιλος για την ανανέωση της συμφωνίας να καταβάλει bonus 1 δισ. δολ., όπως και να μειωθεί το ποσοστό που λαμβάνουν οι ξένες εταιρείες από το εξορυσσόμενο πετρέλαιο.

Η χώρα διαθέτει 5 διυλιστήρια σε Ρας Λανουφ, Ζάουια, Τομπρούκ, Σαρίρ και Μπρέγκα. Αύγουστο 2008 η TRANSASIA GA και η STAR PETRO ENERGY (Hνωμένα Αραβικά Εμιράτα) υπέγραψαν συμφωνία με τη Λιβύη για τον εκσυγχρονισμό του διυλιστηρίου Ρας Λανούφ. Κορεατική εταιρεία ανέλαβε τον εκσυγχρονισμό του διυλιστηρίου της Ζάουια. Ioύλη 2008 υπεγράφη συμφωνία για ίδρυση μεικτής εταιρείας μεταξύ της νορβηγικής YARA και της Λιβύης για τον εκσυγχρονισμό και επέκταση της μονάδας παραγωγής ουρίας και αμμωνίας στην Μπρέγκα. Οκτώβρη 2008 η αμερικανική FOSTER WHEELER ανέλαβε το «project management» κατασκευής διυλιστηρίου στη Ζουάρα στα λιβοτυνησιακά σύνορα.

Στο φυσικό αέριο τα μέχρι στιγμής βεβαιωμένα αποθέματα της Λιβύης ανέρχονται σε 53 tcf (τρισ. κυβικά πόδια = 1.314 τρισ. κυβικά μέτρα) κατατάσσοντας τη χώρα πλέον στη 13η θέση παγκοσμίως, ενώ υπολογίζεται ότι το σύνολο των αποθεμάτων της χώρας ανέρχεται σε 70-100 tcf. Δεκέμβρη 2007 έλαβε χώρα ο πρώτος γύρος παραχώρησης αδειών έρευνας και εκμετάλλευσης φυσικού αερίου στη Λιβύη, όπου πλειοδότησαν η αγγλοολλανδικών συμφερόντων SHELL, η ρωσική GAZPROM, η αλγερινή SONATRACH και η πολωνική POLSKI. Στο διαγωνισμό συμμετείχαν 35 εταιρείες για παραχώρηση 12 συμβολαίων. Η SONATRACH συμμετείχε στο διαγωνισμό σε συνεργασία με την OIL INDIA. Μέχρι το Δεκέμβρη 2008 η NOC είχε υπογράψει συμβόλαια με τις OCCIDENTAL (ΗΠΑ), RWE (Γερμανία), SHELL (Ολλανδία/Μ. Βρετανία), GAZPORM (Ρωσία), SONATRACH (Αλγερία) και PGNIG (Πολωνία). Εχει επίσης υπογράψει συμβόλαια με τις SHELL (2005), ENI (2007) και BP (2007).

Εξάλλου η λιβυκή κυβέρνηση ξεκίνησε το έργο Western Libya Gas Project (εκμετάλλευση χερσαίων κοιτασμάτων στην κοιλάδα του Γκαντάμες. Ιταλολιβυκή κοινοπραξία (η λιβυκή NOC και η ιταλική ΕΝΙ) κατασκεύασε τον υποθαλάσσιο αγωγό «Greenstream» που συνδέει τη Mελίτα κοντά στα σύνορα με την Τυνησία, με τη Σικελία μετά από διαδρομή 520 χλμ. Το έργο κόστισε 8,7 δισ. δολ.

H εταιρεία SHELL ανέλαβε το 2005 την ολοκλήρωση ενός μεγάλου έργου για εκσυγχρονισμό του σταθμού υγροποίησης φυσικού αερίου (LNG) στην πόλη Μπρέγκα παράλληλα με την έρευνα και ανάπτυξη 5 περιοχών στην πλούσια σε υδρογονάνθρακες κοιλάδα της Σύρτης. Επίσης υπάρχουν σχέδια για την κατασκευή ενός νέου σταθμού LNG στο Ρας Λανούφ. Μάη 2007 υπεγράφη μεταξύ λιβυκού δημοσίου και της ΒRITISH PETROLEUM συμφωνία αξίας 900 εκατ. δολ. για έρευνα και εκμετάλλευση φυσικού αερίου και πετρελαίου σε υπεράκτιες περιοχές στον κόλπο της Σύρτης και χερσαίες στην κοιλάδα του Γκαντάμες σε έκταση συνολικά 54.000 τ.χλμ.

Στην ηλεκτρική ενέργεια ανακοινώθηκε η υπογραφή συμβολαίων με τη γαλλική AREVA για κατασκευή δικτύου διανομής (440,6 εκατ. δολ.), με την κορεατική HYUNDAI ENGINEERING & CONSTRUCTION για κατασκευή θερμοηλεκτρικού σταθμού (717 εκατ. δολ.) και την κορεατική DOOSAN HEAVY INDUSTRIES & CONSTRUCTION για κατασκευή σταθμού ηλεκτροπαραγωγής (267,5 εκατ. δολ.). Η κυβέρνηση Καντάφι πριν την επίθεση σχεδίαζε την κατασκευή 13 νέων σταθμών για την αύξηση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Κατασκευές, Βιομηχανία, Υποδομές

Στις Κατασκευές η HYDRA PROPERTIES με έδρα τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα υπέγραψε συμβόλαιο για κατασκευή γραφείων αξίας 150 εκατ. δολ. Εργα υποδομής στην πόλη Τατζούρα ανατέθηκαν στην αυστριακή STRABAG αξίας 638 εκατ. δολ. Στην αγορά δομικών υλικών εισάγονται σχεδόν στο σύνολο οι υψηλότερες κατηγορίες, όπως πατώματα, χρώματα, πόρτες – παράθυρα, ηλεκτρολογικά – υδραυλικά προϊόντα. Κυριαρχούν τα κινεζικά, αιγυπτιακά, τουρκικά, τυνησιακά και ιταλικά προϊόντα.

Η Βιομηχανία της χώρας εκτός πετρελαϊκού τομέα, περιλαμβάνει επεξεργασία αγροτικών προϊόντων, πετροχημικά, τσιμεντοβιομηχανίες, επεξεργασία σιδήρου και χάλυβα. Εχουν ανακοινωθεί προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων στην τσιμεντοβιομηχανία και στη χαλυβουργία.

Στον Τουρισμό το Σεπτέμβρη 2007 ανακοινώθηκε ένα μεγαλόπνοο έργο τουριστικής ανάπτυξης της Κυρηναϊκής με την ονομασία «Πράσινο Βουνό». Καλύπτει παραλιακή, κυρίως, έκταση 5.500 τ.χλμ. μεταξύ Βεγγάζης και Τομπρούκ. Το «master plan» του έργου εκπόνησε η βρετανική εταιρεία συμβούλων FOSTER & PARTNER και στα πρώτα πιλοτικά έργα στον αρχαιολογικό χώρο της Κυρήνης συμμετέχουν οι εταιρείες GHALLENGER (συμφερόντων Τατανάκη) και STANISLAW ENERGY.

Στην Υγεία από τα εισαγόμενα προϊόντα το 70% αφορά φαρμακευτικό υλικό και 30% ιατρικό εξοπλισμό. Οι σημαντικότεροι προμηθευτές είναι οι Βρετανία, Ιταλία, Ελβετία, Γερμανία και Γαλλία.

Στη λιβυκή τραπεζική αγορά κυριαρχούν 5 τράπεζες που ανήκουν πλήρως ή σε πλειοψηφία στην Κεντρική Τράπεζα. Κατέχουν το 90% της αγοράς όσον αφορά τις καταθέσεις. Δύο είναι σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης. Η γαλλική BNP PARIBAS απέκτησε τον Ιούλη 2007 το 19% της SAHARA BANK και το «management» της τράπεζας με δυνατότητα αγοράς του 51% τα επόμενα 3-5 έτη. Επίσης η ιορδανική ARAB BANK απέκτησε το 19% της WAHDA BANK.

Στις Τηλεπικοινωνίες η Λιβύη υπέγραψε συμβόλαιο 161 εκατ. ευρώ με τη γαλλική ALCATEL και την ιταλική SIRTI για εκσυγχρονισμό δικτύου. Η κινεζική ΖΤΕ υπέγραψε συμβόλαιο για προμήθεια δικτύου. Η ALCATEL ανέλαβε και την εγκατάσταση δικτύου κόστους 40 εκατ. ευρώ.

Στις Μεταφορές η λιβυκή κυβέρνηση σχεδίαζε παράκτιο αυτοκινητόδρομο για σύνδεση Τυνησίας με Αίγυπτο. Στην επίσκεψή του στη Λιβύη τον Αύγουστο 2008 ο Μπερλουσκόνι πρότεινε η Ιταλία να χρηματοδοτήσει την κατασκευή του. Εξάλλου σημαντικός αριθμός μειοδοτικών διαγωνισμών για κατασκευή νέων και εκσυγχρονισμό υφισταμένων οδών κατακυρώθηκε σε ασιατικές κυρίως εταιρείες.

Στα αεροδρόμια τρία μεγάλα έργα τελούσαν υπό την επίβλεψη της γαλλικής εταιρείας ΑDP-I:

• Εκσυγχρονισμός και επέκταση του αερολιμένα της Τρίπολης. Στον όμιλο που ανέλαβε την εκτέλεση του έργου συμμετέχουν η τουρκική κοινοπραξία TAV, η CCC (λιβανική με έδρα την Αθήνα), η ODERBRECHT (Βραζιλία) και η γαλλική VINCI.
• Επέκταση του αερολιμένα της Βεγγάζης. Το ανέλαβε η καναδική S.C. LAVALIN.
• Μετατροπή του αερολιμένα της Σέμπχα σε διεθνή αερολιμένα. Οι εργασίες πραγματοποιούνται από την τουρκική TAV και τη CCC.

Στους σιδηροδρόμους κατασκευή σημαντικών τμημάτων ανατέθηκε στην κινεζική CHINA RAILWAY CONSTRUCTION. Η κατασκευή του τμήματος Σύρτη – Βεγγάζη πήγε στην RUSSIAN RAILWAY RZD. Η σύμβαση υπογράφηκε κατά την επίσκεψη Πούτιν στη Λιβύη τον Απρίλη 2008. Στους Ρώσους αναμενόταν να κατακυρωθεί και η κατασκευή του δικτύου Βεγγάζη – Τομπρούκ. Επρόκειτο να προκηρυχθούν κι άλλοι μειοδοτικοί διαγωνισμοί. Η επίβλεψη των εργασιών είχε προγραμματιστεί να γίνεται σε συνεργασία με το γερμανικό όμιλο GI-CONSULT.

Η διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου

• Στον κατασκευαστικό τομέα δραστηριοποιούνται οι εταιρείες J&P, ΕΤΕΠ (που μετονομάστηκε σε ΤΑGECO), ΑΡΧΙΡΟΔΟΝ (επέκταση – εκσυγχρονισμός λιμένος Τριπόλεως), ΣΙΚΕΛΙΣ και MARITECH (ανέλαβε την τοποθέτηση καλωδίων οπτικών ινών στα λιβυκά παράλια). Η OLYMPIA ανέλαβε λιμενικό έργο δυτικά της Τρίπολης. Επίσης ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες έχουν ιδρύσει υποκαταστήματα στη χώρα και διεκδικούν ανάληψη έργων.
• Η INTRACOM με τη θυγατρική της INTRACOM LIBYA BRANCH διεκδίκησε την ανάληψη τηλεπικοινωνιακών έργων.
• Τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΑΕ (συμμετοχή 20% σε κοινοπραξία με την αυστραλιανή WOODSIDE ENERGY και την ισπανική REPSOL) πούλησαν τον Ιούλη 2008 τη συμμετοχή τους στην GAZ DE FRANCE έναντι τιμήματος 151 εκατ. δολ.
• Τα Διυλιστήρια Χερσονήσου του Αίμου ΑΕΒΕ (GREEN OIL SA) συμμετέχουν με 66% σε Joint Venture με τη λιβυκή εταιρεία FARIS AL KHALLEJ.
• Η ΕΤΕΜ ίδρυσε μεικτή ελληνολιβυκή επιχείρηση υπό την επωνυμία LAMAR SA PRODUCTION & STOCK JOINT COMPANY και επένδυσε 20 εκατ. ευρώ στην κατασκευή μονάδας χύτευσης αλουμινίου και μονάδων παραγωγής προφίλ αλουμινίου και ηλεκτροστατικής βαφής. Το 2008 εξαγόρασε το ποσοστό του Λίβυου συνεταίρου και κατέχει πλέον το 90% του κεφαλαίου της LAMAR.
• Υπεγράφη Μνημόνιο Συνεργασίας μεταξύ των ελληνικών εταιρειών ELITHERM και ΕUROAXES, και της Λιβυκής Αρχής Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας για εκτέλεση δύο επενδυτικών έργων (μονάδα παραγωγής συστημάτων ηλιακής ενέργειας και μονάδα παραγωγής φωτοβολταϊκών στοιχείων).

Από προηγούμενη ανθρωπιστική παρέμβαση των αγορών στο Ιράκ

11η Σεπτεμβρίου (9/11). Δύο όψεις: Η επίθεση στους δίδυμους πύργους (2001) και το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα κατά Αλιέντε στη Χιλή (1973)

*

Μια διαρκής «11η του Σεπτέμβρη»!

Συμπληρώθηκαν 9 χρόνια. Ολα όσα μεσολάβησαν από εκείνο το πρωινό στο Μανχάταν το απέδειξαν περίτρανα:

*

Η 11η Σεπτέμβρη του 2001 αξιοποιήθηκε ως το αναγκαίο πρόσχημα, η αναγκαία αφορμή, για την εκδήλωση μιας άνευ προηγουμένου παγκόσμιας τρομοκρατίας από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

*

Σήμερα, μετά από δυο θητείες Μπους και στο μέσον της θητείας του Ομπάμα, οι ΗΠΑ «ψάχνουν» ακόμα – και πάντα… ανεπιτυχώς – τον Μπιν Λάντεν.

Απέτυχαν, όμως, σε κάτι πολύ πιο σημαντικό:

Απέτυχαν να μετατρέψουν το αίμα των 3.000 νεκρών των δίδυμων πύργων σε ένα διαρκές «άλλοθι» για τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και την ιμπεριαλιστική θηριωδία που έχουν σπείρει στον πλανήτη.

*

Ο κόσμος μετά την 11η Σεπτέμβρη «άλλαξε» και κατά έναν «συμπτωματικό» τρόπο πήρε την κατεύθυνση που είχαν δείξει οι θεωρητικοί της λεγόμενης «αμερικανικής ηγεμονίας για τον 21ο αιώνα».

Ο Τσένι, ο Ράμσφελντ, ο Ρίτσαρντ Περλ, ο Γούλφοβιτς, έναν ολόκληρο χρόνο πριν (!) από το χτύπημα στους δίδυμους πύργους (το Νοέμβρη του 2000, στο περίφημο μανιφέστο τους με τίτλο «Σχέδιο για ένα νέο Αμερικανικό Αιώνα») το είχαν «ομολογήσει» ωμά:

Η προώθηση των σχεδίων τους, με στόχο τη μετατροπή του 21ου αιώνα σε ένα «νέο Αμερικανικό Αιώνα», θα μπορούσε – όπως έλεγαν στα επίσημα κείμενά τους – να επιταχυνθεί εφόσον προηγουμένως θα είχε υπάρξει κάποιο γεγονός που θα λειτουργούσε σαν καταλύτης για τη «νομιμοποίηση» της αμερικανικής επιθετικότητας.

Συγκεκριμένα, και όπως είχαν «προφητέψει» (!), ο δρόμος για τα σχέδιά τους θα γινόταν ευκολότερος, αν προηγουμένως είχε «σημειωθεί ένα καταστροφικό συμβάν, όπως ένα νέο Περλ Χάρμπορ (…)»!

***

Το «νέο Περλ Χάρμπορ» που ζητούσαν (;) οι ΗΠΑ, πράγματι προέκυψε.

*

Το τι και το πώς συνέβη ό,τι συνέβη εκείνο το πρωινό στη Νέα Υόρκη, το τι προηγήθηκε, το πώς σχεδιάστηκε, το ποιες είναι οι πραγματικές διαστάσεις της επιχείρησης και των μηχανισμών που την έφεραν σε πέρας ίσως δεν αποκαλυφθούν ποτέ.

Αλλωστε, αν και διανύουμε την πέμπτη δεκαετία από το Ντάλας του 1963, ουδέποτε αποκαλύφθηκε τι κρυβόταν πίσω από το παραβάν της δολοφονίας του Κένεντι.

*

Εντούτοις, ήδη αυτά που γνωρίζουμε είναι πάρα πολλά.

*

Εχει αποκαλυφθεί, πλέον, ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιεί σαν πρόσχημα το αίμα ακόμα και του αμερικανικού λαού, όπως συνέβη με τα σχεδόν 3.000 θύματα των δίδυμων πύργων, για να επεκτείνει τη θηριωδία του.

*

Εκείνο που, επίσης, έχει πια απαντηθεί πεντακάθαρα είναι το «ποιος είχε όφελος» από μια τέτοια ενέργεια:

Αρκεί μια ματιά στο χάρτη της υδρογείου, όπου, μετά την 11η Σεπτέμβρη, σε πάνω από 150 χώρες του πλανήτη έχει εγκατασταθεί η μπότα του Αμερικανού πεζοναύτη.

*

Εκείνο που επίσης πέραν πάσης αμφιβολίας αποκαλύφθηκε είναι ότι εννιά χρόνια μετά, και στο όνομα της «καταδίωξης» των δημιουργημάτων του Αμερικανού «Φρανκενστάιν», είτε αυτά τα δημιουργήματα λέγονται Μπιν Λάντεν, είτε Σαντάμ,

η ανθρωπότητα βυθίζεται σε δεκάδες «11ες του Σεπτέμβρη»!

*

Ο πλανήτης βιώνει μια διαρκή «11η του Σεπτέμβρη»:

• Στις πολλές εκατοντάδες χιλιάδες υπολογίζεται ο (απροσδιόριστος ο ακριβής) αριθμός των δολοφονημένων αμάχων στο Ιράκ.
• Πάνω από 35.000 εκτιμώνται – σύμφωνα με την ανεξάρτητη πηγή «Wikipedia» – οι νεκροί ως συνέπεια της εισβολής και κατοχής του Αφγανιστάν, που σημαίνει ότι οι ΗΠΑ έχουν προκαλέσει στη χώρα μια ανθρωπιστική καταστροφή που αντιστοιχεί σε έντεκα… «11ες του Σεπτέμβρη»!
• Κάθε μέρα που περνάει, σε μια μόνο πόλη του Ιράκ, στη Βαγδάτη, τα θύματα της βίας που προκαλεί η αμερικανική κατοχή υπολογίζονται κατά μέσο όρο σε 50 νεκρούς! Στη Βαγδάτη, δηλαδή, αυτό που έγινε στο Λονδίνο με τους 52 νεκρούς στις 7 Ιούλη 2005, συντελείται …κάθε μέρα!
• Μόνο μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2010 – σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ – στο Αφγανιστάν σκοτώθηκαν 1.250 άμαχοι και τραυματίστηκαν ακόμα 1.997! Και βέβαια είναι γνωστό ότι στα στοιχεία του ΟΗΕ δε λαμβάνονται υπόψη οι δεκάδες άμαχοι που σκοτώνονται σε κατοχικές επιχειρήσεις και χαρακτηρίζονται «Ταλιμπάν» ή αποκρύπτονται τελείως…

***

Εχει πια αποκαλυφθεί στην ολότητά του:

*

Πρώτον, η 11η Σεπτέμβρη 2001 ήταν η αφορμή για την επιβολή μιας παγκόσμιας χούντας, που στα κελιά της, στο Γκουαντάναμο, στο Αμπού Γκράιμπ, στις μυστικές επίγειες ή ιπτάμενες φυλακές της CIA βασιλεύει ο νόμος των νέων «Αουσβιτς».

*

Δεύτερον, η 11η Σεπτέμβρη ήταν το σκαλοπάτι που πάνω του πάτησε ο ιμπεριαλισμός για να περάσει από τους «ανθρωπιστικούς» του πολέμους (όπως στη Γιουγκοσλαβία), στους «προληπτικούς» του πολέμους (Αφγανιστάν) και από εκεί στους πολέμους «εξαγωγής της δημοκρατίας» (Ιράκ)…

*

Τρίτον, η 11η Σεπτέμβρη αποτέλεσε σταθμό για τη διακήρυξη της «ενοχής» όλου του πλανήτη (!), αφού, κατά τον Μπους, «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».

*

Το κράτος – τρομοκράτης, οι ΗΠΑ, μαζί με τους συμμάχους τους, χρησιμοποίησαν την 11η Σεπτέμβρη για να γυρίσουν σελίδα και να τυλίξουν τον κόσμο «σε μια κόλλα χαρτί»:

Εγκατάσταση «Τσολάκογλου» και αμερικανοτσολιάδων ανά τον κόσμο, τρομο-υστερία, τρομονόμοι, χαφιεδοκάμερες, φακέλωμα, καταπάτηση ελευθεριών, φαλκίδευση ατομικών δικαιωμάτων, απροσχημάτιστες επεμβάσεις στο εσωτερικό κρατών, κατασκευασμένες «επαναστάσεις», Κοσσυφοπέδια, «δικαίωμα» στη CIA για δολοφονίες ξένων ηγετών, απαγωγές, βασανιστήρια, «πόλεμος των άστρων».

*

Η επόμενη μέρα της 11ης Σεπτέμβρη ήταν η απαρχή για την εκδήλωση της θηριωδίας ενός νέου «Ράιχ», κτηνώδους και καταστροφικού, που

ή θα επιφέρει το τέλος της ανθρωπότητας

ή θα πρέπει να έχει ένα τέλος πανομοιότυπο με το τέλος του προηγούμενου.

*

Ο λαός της Ελλάδας οφείλει τη δική του συμβολή για να έρθει μια ώρα αρχύτερα αυτή η νέα «Νυρεμβέργη»:

Συνεχίζοντας και εντείνοντας την αταλάντευτη αντιπαράθεσή του με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τον ευρω-ατλαντισμό, καταδικάζοντας πολιτικά και

ανατρέποντας τους στυλοβάτες και τα ερείσματα των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στον τόπο μας.

Και η άλλη όψη της «επετείου»…για να μην ξεχνιώμαστε…

1973: Η χούντα του Πινοσέτ ανατρέπει τον Αλιέντε

Αριστεροί εργάτες οδηγούνται υπό την απειλή των όπλων στο κολαστήριο του Εθνικού Σταδίου στο Σαντιάγκο

Τα ξημερώματα της 11ης του Σεπτέμβρη του 1973 εκδηλώνεται στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή. Επικεφαλής των πραξικοπηματιών είναι τετραμελής χούντα με αρχηγό τον στρατηγό Αουγκούστο Πινοσέτ. Ο σοσιαλιστής Πρόεδρος, Σαλβαδόρ Αλιέντε, οχυρώνεται μαζί με τους συνεργάτες του στο Προεδρικό Μέγαρο, το οποίο περικυκλώνεται από τις δυνάμεις των στασιαστών. Αρχίζει μάχη, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Αλιέντε πέφτει νεκρός με το όπλο στο χέρι. Μέχρι τη δύση του ηλίου το πραξικόπημα επικρατεί σε όλη τη χώρα, αν και εξακολουθούν να μαίνονται πολύνεκρες μάχες σε πολλά εργοστάσια της πρωτεύουσας Σαντιάγκο και άλλων πόλεων, στο Πολυτεχνείο και σε μια σειρά άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Στο πρώτο μήνυμά της η χούντα ισχυρίζεται ότι η επέμβαση του στρατού ήταν αναγκαία, «για να λυτρωθεί η πατρίδα από το μαρξιστικό ζυγό». Την ίδια ώρα, το αμερικανικό πρακτορείο ειδήσεων «Ασοσιέιτεντ Πρες» μεταδίδει ότι «το πραξικόπημα υπήρξε έργο του σκληρού, φιλοαμερικανικού πυρήνα των Ενόπλων Δυνάμεων».Το πραξικόπημα ήταν το επιστέγασμα μιας επιχείρησης για την ανατροπή του Αλιέντε και της κυβέρνησης της «Λαϊκής Ενότητας», στην οποία συμμετείχαν κομμουνιστές, σοσιαλιστές, ριζοσπάστες, αριστεροί, χριστιανοδημοκράτες. Στην επιχείρηση αυτή πήραν μέρος οι βιομήχανοι, οι μεγάλοι γαιοκτήμονες, οι κερδοσκόποι και, φυσικά, τα πιο αντιδραστικά στοιχεία του στρατού. Την επιχείρηση σχεδίασαν, χρηματοδότησαν και καθοδήγησαν η κυβέρνηση των ΗΠΑ και μυστικές αμερικανικές υπηρεσίες, ενώ το ρόλο του συντονιστή είχε ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Χένρι Κίσινγκερ. Ολα τα παραπάνω αποδείχτηκαν εκ των υστέρων από επίσημα έγγραφα, στα οποία, εξάλλου, στηρίχτηκε το Ανώτατο Δικαστήριο της Χιλής για να ζητήσει (πριν δύο μήνες) την προσαγωγή του Κίσινγκερ ως κυρίως υπεύθυνου.

Με την επικράτηση των στρατιωτικών ξεκινά ένα τρομακτικό, ακόμα και για τα δεδομένα της πολύπαθης Λατινικής Αμερικής, πογκρόμ. Χιλιάδες αριστεροί οδηγούνται στο Εθνικό Στάδιο του Σαντιάγκο, εκατοντάδες δολοφονούνται ύστερα από φρικτά βασανιστήρια. Για περίπου έναν μήνα, οι εργάτες καθαριότητας ανακαλύπτουν στους δρόμους του Σαντιάγκο πτώματα δολοφονημένων με ρυθμό 250-300 τη μέρα. Μέχρι το τέλος της χρονιάς οι πιο μετριοπαθείς δημοσιογραφικοί υπολογισμοί ανεβάζουν τους νεκρούς σε 200.000.

Δε χρειάζεται να πούμε ότι οι ΗΠΑ ήταν το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την «κυβέρνηση» των στρατιωτικών ανδρεικέλων.