Αναδείχθηκε η δύναμη του «γίγαντα λαού». Πλώρη για νέους, πιο οργανωμένους ταξικούς αγώνες βάζουν οι ταξικές δυνάμεις
Γεμάτη η οδός Σταδίου από την Ομόνοια προς το Σύνταγμα, την ώρα της συγκέντρωσης την Τετάρτη
 * |
Πιο δυνατό, πιο αποφασισμένο, «βγαίνει» το εργατικό – λαϊκό κίνημα από τη διήμερη σκληρή αναμέτρηση των εργαζομένων με τη μεγαλοεργοδοσία, την κυβέρνηση, το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς τους, κατά τη διάρκεια της 48ωρης απεργίας στις 19 και 20 Οκτώβρη. Η απεργιακή συγκέντρωση της περασμένης Τετάρτης ήταν η μεγαλύτερη στη μεταπολιτευτική περίοδο.
Η απεργία αυτή αποτελεί σταθμό για το εργατικό – λαϊκό κίνημα της χώρας και είναι αποτέλεσμα της επίμονης δουλειάς των ταξικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων όλο το προηγούμενο διάστημα σε χώρους δουλειάς, γειτονιές, χωράφια, σχολές και σχολεία. Αποτυπώθηκε τόσο στη μαζική συμμετοχή, όσο και στο περιεχόμενο των αιτημάτων και των συνθημάτων, η συνεπής ταξική στάση των δυνάμεων, που πρωτοστάτησαν στη συλλογική άρνηση πληρωμής των χαρατσιών, που αποκάλυψαν την κυβερνητική επιδίωξη για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, που πάλεψαν και συσπείρωσαν νέες δυνάμεις ενάντια στην αθλιότητα της εργασιακής εφεδρείας, που έδειξαν το πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης ως άλμα προς τη βαρβαρότητα.
Η απεργιακή αυτή σύγκρουση κουβαλούσε πίσω της μιαν ήδη μεγάλη εμπειρία του ταξικού κινήματος που έχει βάλει πλώρη για τη συνολική κοινωνική, πολιτική, ιδεολογική χειραφέτηση της εργατικής τάξης. Είναι η ίδια η επίμονη αποκάλυψη της αλήθειας ότι ο εργαζόμενος λαός παράγει τεράστιο πλούτο και τον διεκδικεί όλο. Ετσι, για δυο μέρες με πίστη στη δύναμη του λαού χιλιάδες και χιλιάδες απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη τη χώρα, έκαναν πράξη το σύνθημα: «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».
Συγκλονιστικές απεργιακές συγκεντρώσεις
Για δύο μέρες οι μεγάλες βιομηχανικές ζώνες, τα εργοστάσια, τα γραφεία, οι υπηρεσίες, τα νοσοκομεία, οι πρώην ΔΕΚΟ, οι σχολές και τα σχολεία νεκρώνουν. Η εργοδοτική και κυβερνητική τρομοκρατία, οι ωμές απειλές, τα εκβιαστικά διλήμματα για τη «σωτηρία της χώρας» «έσπασαν» στην πράξη από την παλλαϊκή συμμετοχή. Την πρώτη μέρα της απεργίας, τα μικρομάγαζα σε όλη τη χώρα παρέμειναν κλειστά. Αναδείχθηκε η δύναμη του «γίγαντα λαού». Ολη η χώρα συγκλονίζεται για δυο μέρες, με εργατόκοσμο, νέους, σπουδαστές, άνεργους, συνταξιούχους, αυτοαπασχολούμενους, φτωχούς αγρότες, λαϊκές οικογένειες, ανθρώπους όλων των ηλικιών να δίνουν το «παρών».
Η έκταση της απεργιακής συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ, την Τετάρτη 19 Οκτώβρη
|
Στην Αθήνα, την πρώτη μέρα της απεργίας, την ώρα που ξεκινούσε η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια, οι διαδηλωτές ήδη έχουν καταλάβει όλη τη Σταδίου από την Ομόνοια μέχρι το Σύνταγμα. Οταν πια ξεδιπλώνεται όλη η πορεία του ΠΑΜΕ, τότε ένα ανθρώπινο ποτάμι κυκλώνει την Ομόνοια, το Σύνταγμα, τη Φιλελλήνων, τη λεωφόρο Αμαλίας, μέχρι την Πανεπιστημίου στο ύψος της πλατείας Κοραή. Στη Θεσσαλονίκηόλοι μιλούν για τη μεγαλύτερη απεργιακή συγκέντρωση των τελευταίων δεκαετιών, λέγοντας ότι ξεπέρασε ακόμη και την πανελλαδική κινητοποίηση που έγινε στην πόλη το 2003, κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής.
Τη δεύτερη μέρα, η συμμετοχή στην απεργία παραμένει μεγάλη, στους χώρους δουλειάς, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις σχολές και στα σχολειά κυριαρχεί η ίδια αγωνιστική εικόνα. Στην Αθήνα, η πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ για περικύκλωση της Βουλής βρίσκει μεγάλη ανταπόκριση στον εργατόκοσμο όλου του Λεκανοπεδίου. Από τις προσυγκεντρώσεις πλήθος κόσμου αρχίζει να συγκλίνει προς το Σύνταγμα. Οσο περνάει η ώρα, κόσμος συρρέει διαρκώς προς τη Βουλή σε όλη την πολύωρη διάρκεια της περικύκλωσης. Η προσπάθεια τρομοκράτησης του κόσμου, που είχε γίνει την προηγούμενη μέρα, δεν έπιασε τόπο. Με εμπιστοσύνη στο οργανωμένο και περιφρουρημένο λαϊκό κίνημα, χιλιάδες λαού έδωσαν και πάλι το «παρών» στις συγκεντρώσεις των ταξικών δυνάμεων.
Ακόμη και μετά το δολοφονικό χτύπημα των παρακρατικών σε διατεταγμένης αποστολή, με μεγάλη πειθαρχία, αποφασιστικότητα και ψυχραιμία, οι διαδηλωτές ανασυντάχθηκαν αμέσως, έσφιξαν περισσότερο οι ανθρώπινες αλυσίδες, δυνάμωσαν τα συνθήματα που καλούσαν το λαό σε αντίσταση και πάλη κόντρα στην τρομοκρατία. Υπήρχαν εργαζόμενοι που είχαν φύγει εκείνη τη στιγμή και μόλις πληροφορήθηκαν για τη δολοφονική επίθεση προς τους διαδηλωτές, επεδίωξαν να επιστρέψουν είτε για να βοηθήσουν, είτε για να συμμετέχουν στη συγκέντρωση της Ομόνοιας. Με τη μεγαλειώδη πορεία στην Πανεπιστημίου και τη συγκέντρωση στην Ομόνοια, ολοκληρώθηκε η ολοήμερη κινητοποίηση του ΠΑΜΕ στην Αθήνα.
Νέα ποιοτικά βήματα
Η διήμερη σκληρή μάχη αποτέλεσε και ένα αποφασιστικό βήμα στην οργάνωση των εργαζομένων, στη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησής τους, στην περιφρούρηση των λαϊκών αγώνων, στο προχώρημα της κοινωνικής συμμαχίας με τα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού.
Εγιναν δεκάδες γενικές συνελεύσεις για την οργάνωση και την περιφρούρηση της απεργίας. «Ζωντάνεψαν» και στέριωσαν οι απεργιακές επιτροπές και οι επιτροπές αγώνα σε μια σειρά εργασιακούς χώρους. Αποκαλύφθηκε πιο έντονα ο ρόλος του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Τα μπλοκ των ταξικών συνδικάτων ήταν πιο μαζικά από κάθε άλλη φορά, ενώ χιλιάδες εργαζόμενοι συντάχθηκαν πίσω από τα πανό των Επιτροπών Αγώνα και των επιχειρησιακών τους σωματείων. Ιδιαίτερα μεγάλη ήταν η συμμετοχή αυτοαπασχολούμενων, ελευθεροεπαγγελματιών και μικρομεσαίων αγροτών στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Τα λαϊκά στρώματα διαδήλωσαν μαζί με τους εργαζόμενους, με τη νεολαία, με γυναίκες λαϊκών οικογενειών.
Ενα ακόμη βήμα έγινε και στο περιεχόμενο της απεργίας, στην πολιτικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων. Περισσότεροι άνθρωποι από κάθε άλλη φορά διαδήλωσαν «σαν τάξη απέναντι σε τάξη». Βροντοφώναξαν «καμία θυσία για την πλουτοκρατία», τον «πλούτο τον παράγουν οι εργάτες και όχι τα παράσιτα οι κεφαλαιοκράτες», «πάμε για ανατροπή και κοινωνία άλλη», «μέτωπο λαέ για την εξουσία». Συνειδητοποίησαν περισσότεροι πως ο οργανωμένος και χωρίς αυταπάτες λαός έχει τη δύναμη να φέρει «τα πάνω – κάτω». Απαίτησαν όχι μόνο να μην ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο και να πέσει η κυβέρνηση, αλλά να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές στην οικονομία και στην εξουσία. Εδειξαν να συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο την ανάγκη να παλέψουν συνειδητά για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Εγκρίθηκαν τα τρία ψηφίσματα του ΠΑΜΕ: Οτι απορρίπτουν τους εκβιασμούς, ότι έχουν πάρει ήδη θέση μάχης για την ανατροπή αυτής της πολιτικής ισχυροποιώντας τα ταξικά συνδικάτα, έχοντας στόχο πλέον την ίδια τη λαϊκή εξουσία και οικονομία. Αποφάσισαν και ψήφισαν ότι αρνούνται να πληρώσουν τα χαράτσια, ότι θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να πληρώσουν οι καπιταλιστές. Αποφάσισαν και ψήφισαν: Να ξεμπερδέψουν με τους εργατοπατέρες και τα αφεντικά τους, για ένα κίνημα αντάξιο της εργατικής τάξης.
Η 48ωρη απεργία αποτελεί νέα αφετηρία για ακόμα πιο στοχοπροσηλωμένο αγώνα. Εδωσε στίγμα για μαζική αντεπίθεση με χρήση κάθε μορφής που θα αντιστοιχεί στο προωθημένο περιεχόμενο του αγώνα. Οι άξονες πάλης έγιναν ακόμα πιο καθαροί: Το χρέος να πληρώσει η πλουτοκρατία. Τώρα είναι η ώρα για ριζική ανατροπή συσχετισμών. Κάτω η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας, μονομερής διαγραφή του χρέους με αποδέσμευση από την ΕΕ, με το λαό στην εξουσία.
Ο λαός έχει τη δύναμη
Μεγάλη η επιτυχία της 48ωρης γενικής πανελλαδικής, πανεργατικής απεργίας
Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη. Η συμμετοχή στην απεργία καθολική. Η Αθήνα επί 48 ώρες, παρά το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργείται τις προηγούμενες μέρες, «βουλιάζει». Ιδια εικόνα σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας.
Επί 48 ώρες ένας ολόκληρος λαός μετράει το μπόι του, το σηκώνει πάνω και πέρα από εκβιασμούς, ψευτοδιλήμματα, τρομοκρατία. Αρνούμενος να βυθίζεται μέρα με τη μέρα στη φτώχεια και την πείνα, την ανεργία και την αβεβαιότητα, να ματώνει για την πλουτοκρατία.
Η δουλειά «μυρμηγκιού» που γίνεται όλο το προηγούμενο διάστημα αποτυπώνεται στη διαρκώς αυξανόμενη συσπείρωση στις γραμμές των ταξικών συνδικάτων, η οποία ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Νέες δυνάμεις τραβιούνται στον αγώνα. Νέες μάζες λαού και νεολαίας μπαίνουν μέσα στα απεργιακά μπλοκ του ΠΑΜΕ. Ο σπόρος έχει ήδη πέσει…
Εργοστάσια νεκρώνουν. Δημόσιες υπηρεσίες και μαγαζιά κλείνουν τις πόρτες τους. Αντί για τα σχολεία και τις σχολές, μαθητές και φοιτητές κάνουν μάθημα στους δρόμους του αγώνα.
Η 48ωρη γενική πανελλαδική πανεργατική απεργία είχε επιτυχία. Μέτρησε το κίνημα νέα ποιοτικά στοιχεία στην άνοδο της ταξικής πάλης. Κι αυτό εκφράστηκε στους ίδιους τους χώρους δουλειάς, στις απεργιακές φρουρές και φυσικά στις ογκώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις που έκαναν ακόμα και τους αστούς και τους απολογητές τους να μην μπορούν να αρνηθούν το μήνυμα που έστειλε ο λαός. Αλλο που προσπάθησαν για άλλη μια φορά να το διαστρεβλώσουν και να το φέρουν στα μέτρα τους. Να το σβήσουν δεν μπορούσαν, γι’ αυτό μιλούσαν για «μεγαλειώδεις» συγκεντρώσεις, τις «μεγαλύτερες εδώ και πολλά χρόνια» κ.ο.κ.
Η λαϊκή ανάταση που δημιούργησε η 48ωρη απεργία δεν μπορεί και δεν πρέπει να σβήσει. Ούτε από την οργανωμένη δολοφονική προβοκάτσια. Η ταξική πάλη οξύνεται. Ολα αυτά είναι εκφράσεις της όξυνσης της ταξικής πάλης. Και ο λαός από την όξυνση της ταξικής πάλης έχει να κερδίσει. Να κερδίσει έδαφος, να βαδίσει ακόμα πιο αποφασιστικά, οργανωμένα, με το βλέμμα στραμμένο στο στόχο της δικής του νίκης.
Ενα τεράστιο ανθρώπινο ποτάμι περικύκλωσε το πρώτο λιμάνι της χώρας. Η συμμετοχή του εργατόκοσμου του Πειραιά στην απεργία ήταν από τις μεγαλύτερες των τελευταίων δεκαετιών κι αυτό εκφράστηκε και στην ογκωδέστατη συγκέντρωσή τους.
Θεσσαλονίκη: Εργοστάσια «νεκρώνουν», εμπορικά καταστήματα, μικροβιοτεχνίες και φαρμακεία κατεβάζουν ρολά. Πλήθος κόσμου στους δρόμους. Περικύκλωση της Γενικής Γραμματείας Μακεδονίας – Θράκης την Πέμπτη.Αγωνιστικές διαδηλώσεις με αποκλεισμό λιμανιών στην Καβάλα, τη Θάσο, τη Νάουσα. Στην Κοζάνη και την Πτολεμαΐδα αποκλεισμός του βιομηχανικού συγκροτήματος των ορυχείων της ΔΕΗ.
Μια από τις μεγαλύτερες και πιο δυναμικές απεργιακές συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών πραγματοποιείται και στην Πάτρα. Οι μαθητές στην πρώτη γραμμή τραγουδούν κι αγωνίζονται για τη ζωή που τους αξίζει. Η πορεία καταλήγει στο Σύνδεσμο Βιομηχάνων Πελοποννήσου.Πρωτοφανής σε όγκο και οργάνωση και η απεργιακή συγκέντρωση στον Πύργο. Δυναμικές και μαζικές συγκεντρώσεις γίνονται σε Αίγιο, Καλαμάτα, Κρανίδι, Κεφαλονιά, Ζάκυνθο, Κόρινθο, Σπάρτη και Τρίπολη.
Ξημερώματα Τετάρτης και η μάχη της περιφρούρησης δίνεται σε εργασιακούς χώρους και σούπερ μάρκετ πολυεθνικών στη Χαλκίδα, στο Αλιβέρι, στην Ιστιαία και στα Λουτρά Αιδηψού (φωτό από Χαλκίδα: Κατάληψη διοικητηρίου Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας).Η συσπείρωση όλο και περισσότερων εργαζόμενων στις γραμμές του ΠΑΜΕ και η καθολική συμμετοχή στην 48ωρη απεργία ήταν τα χαρακτηριστικά των κινητοποιήσεων στη Λαμία, στην Αμφισσα, στη Λιβαδειά, στη Θήβα.
Από νωρίς το πρωί της Τετάρτης ομάδες περιφρούρησης του ΠΑΜΕ αποκλείουν τη Βιομηχανική Περιοχή στο Ηράκλειο Κρήτης, τα εμπορικά καταστήματα βάζουν λουκέτο. Μεγαλειώδης η συμμετοχή στην απεργία και την απεργιακή συγκέντρωση στα Χανιά, το Ρέθυμνο, το Λασίθι.
Και στη Λάρισα η μάχη της απεργίας δίνεται από το ξημέρωμα. Με κατάληψη στο κτίριο της Περιφέρειας, στο κτίριο του Δημοτικού Ραδιοφώνου Λάρισας και μετάδοση απεργιακών δελτίων. Οι κόρνες των τρακτέρ δίνουν τον τόνο στις εξόδους των χωριών. Επιτυχημένη απεργία και συγκεντρώσεις και στις άλλες θεσσαλικές πρωτεύουσες, αλλά και σε μικρότερες πόλεις: Στην Ελασσόνα, στα Φάρσαλα, στον Αλμυρό, στη Σκόπελο, στην Καλαμπάκα.
Σε κάθε απεργιακή συγκέντρωση, σε κάθε πόλη, παντού και πάντα αντίκριζες εικόνες σαν κι αυτές, εργάτες και νεολαίους, με το «Ριζοσπάστη» στο χέρι. Γιατί η αλήθεια γράφεται με κόκκινο.
Τα τρακτέρ μαρσάρουν και στο Αργος, όπου με φορτηγά και ΙΧ, οι απεργοί φτάνουν στο Ναύπλιο.
Μαχητικές, οργανωμένες και μαζικές απεργιακές διαδηλώσεις και σε Μυτιλήνη (φωτ.), Σάμο, Ικαρία, Νάξο, Τήνο, Ανδρο, Ρόδο, Κω, Κάλυμνο, Λέρο, Σύρο κ.α.
Το ένα μπλοκ διαδέχεται το άλλο σε μια από τις μεγαλύτερες απεργιακές συγκεντρώσεις των τελευταίων 30 χρόνων στα Γιάννενα. Η καρδιά της παραγωγικής δραστηριότητας παραλύει, με τις ταξικές δυνάμεις να στήνουν απεργιακές φρουρές από το χάραμα στην Αρτα, στην Πρέβεζα, στην Αιτωλοακαρνανία, στην Ηγουμενίτσα, στο Αγρίνιο.
Στην Κατερίνη (φωτ.) πλήθος απεργών, μαθητών, φοιτητών κατεβαίνει στο δρόμο με τις ταξικές δυνάμεις. Το Σωματείο Βενζινοπωλών παρατάσσει τα βυτιοφόρα στην πλατεία. Στη Φλώρινα, στη Χαλκιδική και τη Βέροια περιφρούρηση απεργίας στα σούπερ μάρκετ. Στα Γρεβενά κατάληψη στο αμαξοστάσιο του δήμου. Πολύμορφες απεργιακές κινητοποιήσεις γίνονται στις Σέρρες, στο Κιλκίς, στην Ξάνθη, στην Κομοτηνή, στην Αλεξανδρούπολη.
Ταξική συσπείρωση και ανασύνταξη του κινήματος
Τα ψηφίσματα που εγκρίθηκαν από τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές σε όλη τη χώρα στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ δίνουν τον προσανατολισμό και τη βάση για την οργάνωση του αγώνα
Η εργατική τάξη της χώρας μας βγαίνει από μια μεγάλη ταξική αναμέτρηση. Η 48ωρη απεργία – παρά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου από την κυβερνητική πλειοψηφία με τις πλάτες της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ. – η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων, οι μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα ανέδειξαν τη δύναμη του αγώνα, τη δύναμη της εργατικής τάξης. Και στην απεργία αυτή, η σφραγίδα του ΠΑΜΕ, του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι ανεξίτηλη. Βάζει, ταυτόχρονα, το εργατικό κίνημα μπροστά σε νέα καθήκοντα και ευθύνες, καθώς η αντιλαϊκή λαίλαπα θα φουντώσει ακόμα περισσότερο, τα μονοπώλια και οι πολιτικοί τους υπηρέτες θα γίνουν ακόμα πιο επιθετικοί.
Γι’ αυτό, τα ψηφίσματα που έθεσε το ΠΑΜΕ σε όλες τις απεργιακές συγκεντρώσεις της χώρας και εγκρίθηκαν από τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, δεν είναι εθιμοτυπικά. Είναι πυξίδα δράσης και οργάνωσης των αγώνων. Συμπυκνώνουν, την απάντηση που πρέπει να δώσουν οι εργαζόμενοι, μπροστά στις κρίσιμες στιγμές που βιώνουν αυτοί και οι οικογένειές τους, την απάντηση των συνδικάτων και συνολικά του λαού μας απέναντι σε μια πολιτική που απειλεί την ίδια την επιβίωσή του. Και αυτή η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την «Ταξική Συσπείρωση, Κλιμάκωση και Αντεπίθεση».
Από το μπλοκ των οικοδόμων
Μια συσπείρωση με συγκεκριμένο περιεχόμενο και προσανατολισμό. Οπως χαρακτηριστικά τονίζεται και στο ψήφισμα: «Είναι ώρα να ενωθούμε κάτω από το αίτημα «Κάτω η κυβέρνηση της πλουτοκρατίας, κάτω τα κόμματα της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου». Παλεύουμε για αλλαγές και διακυβέρνηση που θα υπηρετούν το λαό και όχι τα μονοπώλια.
Κάθε λεπτό που περνάει χωρίς να υπάρχει μαζική λαϊκή αντίδραση στη βαρβαρότητα δίνει πίστωση χρόνου στην ιερή συμμαχία κεφαλαίου, κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ για να προετοιμάσει νέα, πιο αιματηρή επιδρομή εναντίον των δικαιωμάτων μας».
Γι’ αυτό, απαιτείται πλατιά συμμετοχή, λαϊκή αυτενέργεια και πρωτοβουλία, καθημερινή δράση για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η λαϊκή εργατική οικογένεια. «Ούτε ένας εργάτης κι εργάτρια έξω από τα Σωματεία, καθολική συμμετοχή των εργαζομένων στις Γενικές Συνελεύσεις των Συνδικάτων, μαζικές εγγραφές νέων στα Σωματεία, εργατική – λαϊκή συμμετοχή σε κάθε μορφή κινητοποίησης, από την απεργία, την παράσταση διαμαρτυρίας, μέχρι την πικετοφορία στις γειτονιές, μέχρι τις πιο ανεβασμένες μορφές μαζικής, λαϊκής πάλης».
Ομόνοια - 1η μέρα της απεργίας
Συσπείρωση, συμμετοχή και δράση που κάθε μέρα, βήμα – βήμα, θα οικοδομείται ένα αρραγές εργατολαϊκό μέτωπο, για να εμποδιστούν τα μέτρα όλεθρος. Ενα παλλαϊκό μέτωπο που – όπως υπογραμμίζεται στο ψήφισμα – να θέτει εδώ και τώρα:
- Τέλος στις θυσίες για την κρίση και την κερδοφορία της πλουτοκρατίας.
- Καθολική ασφάλιση, ξεκούραση, ελεύθερος χρόνος, μόνιμη, σταθερή δουλειά.
- Ταξική αλληλεγγύη και φροντίδα για κάθε άνεργο.
- Ειδικά μέτρα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών, της μητρότητας, της λαϊκής οικογένειας που να ανακουφίζουν από τις συνέπειες της ανισοτιμίας που καλλιεργεί το καπιταλιστικό σύστημα.
- Εξασφάλιση για τους νέους των εργατικών – λαϊκών οικογενειών σύγχρονων δικαιωμάτων στη μόρφωση, στη δουλειά, στη ζωή.
- Σύγχρονα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα. Να ανήκει στην εργατική τάξη και στο λαό ο πλούτος που παράγουν, με λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.
Προϋπόθεση η ανασύνταξη του κινήματος
Ορος απαράβατος, βασική προϋπόθεση για να οργανωθεί αυτός ο αγώνας, για να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική είναι η ανασύνταξη του εργατικού, συνδικαλιστικού κινήματος σε ταξική αγωνιστική κατεύθυνση. Ακριβώς αυτό είναι και το περιεχόμενο του δεύτερου ψηφίσματος που εγκρίθηκε στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ για: «Ενα κίνημα με σωματεία μαζικά, δεμένα με τους τόπους δουλειάς που θα κινητοποιούν και θα στηρίζονται στα μέλη τους. Θα αποφασίζουν με μαζικές συλλογικές διαδικασίες και θα ενδιαφέρονται για όλα τα προβλήματα που βασανίζουν τις εργατικές λαϊκές οικογένειες. Με συσπειρωμένους τους εργαζόμενους κατά κλάδο, χωρίς τον κατακερματισμό και τη σημερινή πολυδιάσπαση, με συντονισμό και ενότητα απέναντι στους εργοδότες και τις πολυεθνικές στον κάθε κλάδο παραγωγής και των υπηρεσιών… Παντού, σε κάθε χώρο δουλειάς, υπηρεσία, εργοστάσιο, γιαπί, σχολειό, χωράφι, θα πρωτοστατήσουμε για την ανασύνταξη του κινήματος και την απαλλαγή του από τις ηγεσίες που στέκονται εμπόδιο σε όλα τα επίπεδα. Μέσα από μαζικές συλλογικές διαδικασίες, συνελεύσεις, αρχαιρεσίες, να ξεκινήσουμε τον αγώνα για ένα συνδικαλιστικό κίνημα απαλλαγμένο από την επιρροή της εργοδοσίας, του κράτους, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου, για τη μαζικοποίηση και τη δημοκρατική λειτουργία των σωματείων, για την αλλαγή των συσχετισμών και την ανάδειξη ηγεσιών που θα δεσμεύονται μπροστά στην εργατική τάξη, θα δέχονται τον έλεγχό της και θα παλεύουν με συνέπεια για τα συμφέροντά της».
Σήμερα, γίνεται σε ευρύτερες μάζες εργαζομένων καθαρό ότι πρέπει να ξεμπερδεύουμε με τους εκπροσώπους της ταξικής συνεργασίας και της εργοδοσίας στις γραμμές του κινήματος. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, που κυριαρχούν στην ηγεσία του, είναι σοβαρό εμπόδιο στην ισχυροποίηση των αγώνων, του ίδιου του κινήματος.
Να αποδυναμώσουμε τους εργατοπατέρες
Υπάρχει πλέον μεγάλη εμπειρία από το ρόλο τους. Οπως σημειώνεται στο ψήφισμα: «Οι θέσεις και η τακτική αυτών των ηγεσιών αφόπλισε το συνδικαλιστικό κίνημα, έδωσε χρόνο στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις του και την ΕΕ, διευκόλυνε την επίθεσή τους. Με αποτέλεσμα η εργατική τάξη να βρεθεί ανέτοιμη να αντιμετωπίσει τη νέα λαίλαπα που ξέσπασε με αφορμή την κρίση.
Εχουν βαριές ευθύνες για τα φαινόμενα του εργατοπατερισμού, του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, της απεργοσπασίας, του συντεχνιασμού, της εξαγοράς και των εκφυλιστικών φαινομένων που στιγματίζουν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, για το χαμηλό βαθμό οργάνωσης, για την απομάκρυνση χιλιάδων εργαζόμενων από τα σωματεία».
Ομως δεν είναι μόνο το παρελθόν τους που πρέπει να καταδικαστεί. Ακόμα και τώρα μπροστά στις δραματικές αυτές εξελίξεις οι ηγεσίες αυτές δεν αλλάζουν ντορό. Μένουν γαντζωμένες στην ίδια στρατηγική, επιχειρούν με όλα τα μέσα να ποδηγετήσουν τους εργαζόμενους, να τους αποπροσανατολίσουν. Η στρατηγική τους για μια άλλη «καπιταλιστική ανάπτυξη», που θα ικανοποιεί δήθεν και τους εργάτες, μια «ανάπτυξη» πέρα από τις κρίσεις – που και γι’ αυτές αποκρύπτουν τις πραγματικές τους αιτίες – με εγγυημένα τα εργατικά δικαιώματα, είναι το νέο φαρμάκι, με το οποίο ποτίζουν τις συνειδήσεις του εργατόκοσμου. Είναι ο λάκκος που ανοίγουν για να ξαναθάψουν το κίνημα, να το καταστρέψουν για πολλά χρόνια μπροστά.
Να γιατί η επισήμανση του ψηφίσματος πως «Η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις διευρυνόμενες ανάγκες της εργατικής οικογένειας και η ικανοποίησή τους θέτει μπροστά στο εργατικό και γενικότερα το λαϊκό κίνημα το καθήκον της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Εμείς παράγουμε όλο τον πλούτο. Εμείς μπορούμε να πάρουμε στα χέρια μας όλη την παραγωγή κι εξουσία», δεν εχει μόνο θεωρητική αξία. Εχει και αμεση πρακτική σημασία για το εργατικό κίνημα. Πρέπει και μπορεί να γίνει οδηγός της παρέμβασης των ταξικών δυνάμεων μέσα στους χώρους δουλειάς, στην καθημερινή δράση και συζήτηση με τους εργαζόμενους για όλα τα προβλήματά τους.
Το ρεπορτάζ είναι του «Ριζοσπάστη», 23/10/2011
Erodotos Weblog 