Ο Στάλιν, οι Τατάροι της Κριμαίας και η Eurovision

Τατάροι της Κριμαίας, συνεργάτες των Ναζί

 

Μάλιστα…Νικητής στη Eurovision του 2016 ένα τραγούδι με…»πολιτικό περιεχόμενο»…Ένα τραγούδι για την «εξορία των Τατάρων της Κριμαίας από τον Στάλιν το 1944″…Ποιοι ήταν οι Τατάροι της Κριμαίας όμως, γιατί η Σοβιετική κυβέρνηση έλαβε μέτρα μετεγκατάστασής τους, κανείς δεν ασχολήθηκε…»Γιατί έτσι» θα πει κανείς…Στάλιν ήταν αυτός, κομμουνιστές ήταν αυτοί, απλά σφάζανε και ταλαιπωρούσαν τον κόσμο χωρίς λόγο! Έτσι είναι αυτοί! Ένας απροκάλυπτος κεκαλυμμένος αντικομμουνισμός με μια δόση μαζικής ποπ κουλτούρας!!

Θυμήθηκα λοιπόν χθες ότι κάπου είχα διαβάζει για το τι ήταν οι Τατάροι της Κριμαίας και γιατί η Σοβιετική κυβέρνηση (και πως) τους μετεγκατέστησε από κει που βρίσκονταν…Σας το παραθέτω λοιπόν, έτσι, για να υπάρχει και ένας αντίλογος στην αντικομμουνιστική υποκουλτούρα που πλασάρεται (αθώα;) στις μέρες μας… 

«Ένα επιπλέον στοιχείο που σπανίως αναδεικνύεται στη σχετική ιστοριογραφία είναι η ιδιαίτερη σκληρότητα με την οποία έπεσε η ναζιστική κατοχή πάνω στους λαούς της Κριμαίας. Στα εγκλήματα του φασισμού συγκαταλέγονται μεταξύ άλλων και η εκτέλεση 91.678 σοβιετικών πολιτών μεταξύ του Οκτώβρη του 1941 και του Απρίλη του 1942. Με άλλα λόγια, μέσα σε έξι μήνες περίπου εκτελέστηκε από τις δυνάμεις κατοχής ο ένας στους δέκα κατοίκους της περιοχής. Σε αυτό το πλαίσιο, η συνεργασία με τις δυνάμεις κατοχής, είτε αυτή ήταν στρατιωτικού είτε οικονομικού χαρακτήρα, αποκτά την πραγματική της διάσταση. Και όμως, σήμερα, ο αστικός αναθεωρητισμός έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο αποθράσυνσης ώστε να απαιτεί (!) την ‘δικαίωση’ ακόμα και εκείνων οι οποίοι πήραν τα όπλα και πολέμησαν τον σοβιετικό λαό στο πλευρό των Ναζί, συμμετέχοντας ενεργά στα εγκλήματα του φασισμού κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.[1] Χαρακτηριστική ως προς αυτό είναι η περίπτωση των Τατάρων της Κριμαίας:

Γράφει ο J. O. Pohl: «Η γερμανική στρατιωτική κατοχή της Κριμαϊκής Χερσονήσου στηρίχθηκε εν μέρει πάνω στις τοπικές μονάδες αυτοάμυνας των Τατάρων (Selbschutze). Οι μονάδες αυτές διεξήγαν αντι-παρτιζανικό πόλεμο ενάντια στις σοβιετικές άτακτες μονάδες που δρούσαν στα μετόπισθεν των γερμανικών γραμμών. Όταν ο Σοβιετικός Κόκκινος Στρατός ανακατέλαβε την χερσόνησο της Κριμαίας, το καθεστώς του Στάλιν επέβαλε μια αδίστακτη τιμωρία στους Τατάρους της Κριμαίας για την δράση αυτών των μονάδων αυτοάμυνας. Το σταλινικό καθεστώς εξόρισε ολόκληρο τον πληθυσμό των Τατάρων της Κριμαίας σε ειδικούς οικισμούς στο Ουζμπεκιστάν ως απάντηση στις μονάδες αυτοάμυνας των Τατάρων.»[2]

Ποιο το εύρος της συνεργασίας των Τατάρων με τους Ναζί; Σύμφωνα με τον ίδιο τον J O Pohl -που καταγγέλλει το «σταλινικό καθεστώς», χαρακτηρίζοντας την απόφαση της μετοίκησης ως «γενοκτονία»- καθ’ όλη τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι κατοχικές αρχές οργάνωσαν περίπου 20.000 Τατάρους σε μάχιμες μονάδες «αυτοάμυνας». Ταυτόχρονα, μόλις 630 Τάταροι της Κριμαίας εντάχθηκαν σε σοβιετικές παρτιζάνικες ομάδες.[3] Κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Κόκκινου Στρατού, μετά την απώθηση των δυνάμεων του Άξονα από την περιοχή τον Απρίλη-Μάη του 1944, εντοπίστηκε και κατασχέθηκε σημαντικός όγκος οπλισμού από αντισοβιετικές ομάδες που συνέχιζαν να δρουν στα δάση της Κριμαίας: 39 εκτοξευτείς όλμων, 981 πολυβόλα παντός τύπου, 7.238 τουφέκια, 3.657 όλμους, 10.296 χειροβομβίδες και 280.000 σφαίρες. Η επιχείρηση της μετοίκησης άρχισε λίγες μέρες μετά…

Υπό ποιες συνθήκες πραγματοποιήθηκε η διαδικασία της μετεγκατάστασης; Αξίζει σε αυτό το σημείο να παραθέσουμε σχετικά την απόφαση της Κρατικής Επιτροπής Άμυνας της ΕΣΣΔ για τους Τατάρους της Κριμαίας, οι οποίοι αποτέλεσαν και την συντριπτική πλειοψηφία των μετεγκατεστημένων:

 

Άκρως Απόρρητο

Απόφαση νο.5859 της Κρατικής Επιτροπής Άμυνας

11 Μαΐου 1944, Κρεμλίνο Μόσχα

 

Για τους Τατάρους της Κριμαίας[4]

 

Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, πολλοί Τάταροι της Κριμαίας πρόδωσαν την Μητέρα πατρίδα, αυτομολώντας από τις μονάδες του Κόκκινου Στρατού που υπερασπίζονταν την Κριμαία και περνώντας στο πλευρό του εχθρού, εντασσόμενοι σε εθελοντικές στρατιωτικές μονάδες που σχημάτισαν οι Γερμανοί προκειμένου να πολεμήσουν ενάντια στον Κόκκινο Στρατό. Ως μέλη των Γερμανικών ταγμάτων τιμωρίας, κατά την διάρκεια της κατοχής της Κριμαίας από τα Γερμανικά φασιστικά στρατεύματα, οι Τάταροι της Κριμαίας ειδικότερα διακρίθηκαν για τις βάρβαρες αντεκδικήσεις τους εναντίων των σοβιετικών παρτιζάνων, ενώ βοήθησαν επίσης τους Γερμανούς επιδρομείς να οργανώσουν βίαιες συγκεντρώσεις σοβιετικών πολιτών που προορίζονταν για σκλάβοι των Γερμανών, καθώς και στη μαζική εξόντωση των σοβιετικών πολιτών.

Οι Τάταροι της Κριμαίας συνεργάστηκαν ενεργά με τις Γερμανικές αρχές κατοχής, συμμετέχοντας στις λεγόμενες «Ταταρικές Εθνικές Επιτροπές», που συστάθηκαν από τα Γερμανικά όργανα πληροφοριοδοτών, και χρησιμοποιήθηκαν συχνά για την διείσδυση στα νώτα του Κόκκινου Στρατού από κατασκόπους και δολιοφθορείς. Με την υποστήριξη των Τατάρων της Κριμαίας, οι «Ταταρικές Εθνικές Επιτροπές», στις οποίες ηγετικό ρόλο έπαιξαν οι Λευκοφρουροί-Τάταροι του εξωτερικού, προσανατόλισαν τις δραστηριότητές τους στις διώξεις και την καταπίεση του μη-Ταταρικού πληθυσμού της Κριμαίας, ξεκινώντας τις προετοιμασίες για την απόσπαση της Κριμαίας από τη Σοβιετική Ένωση με την βία, με την βοήθεια των Γερμανικών στρατιωτικών δυνάμεων.

Λαμβάνοντας υπόψη τα γεγονότα που παρατέθηκαν παραπάνω, η Κρατική Επιτροπή Άμυνας αποφασίζει πως:

1. Όλοι οι Τάταροι πρέπει να φύγουν από την περιοχή της Κριμαίας και να μετεγκατασταθούν μόνιμα ως ειδικοί μέτοικοι στις περιοχές της Ουζμπεκικής ΣΣΔ. Η μετεγκατάσταση θα ανατεθεί στην Σοβιετική NKVD. Η Σοβιετική NKVD (σύντροφος Μπέρια) θα πρέπει να ολοκληρώσει την μετεγκατάσταση μέχρι την 1^η Ιουνίου 1944.
2. Η ακόλουθη διαδικασία και συνθήκες μετεγκατάστασης πρέπει να λάβουν χώρα:

α) Θα επιτραπεί στους ειδικούς μέτοικους να πάρουν μαζί τους προσωπικά αντικείμενα, ρούχα, οικιακά αντικείμενα, πιάτα και άλλα σκεύη και μέχρι 500 κιλά τροφή για κάθε οικογένεια.

β) Ιδιοκτησίες, κτίρια, εξωτερικές κατασκευές, έπιπλα και γαίες που αφήνονται πίσω θα αναλαμβάνονται από τις τοπικές αυτοδιοικήσεις. Όλα τα οικόσιτα ζώα θα αναλάβει το Λαϊκό Επιτροπάτο των Βιομηχανιών Κρέατος και Γάλακτος, όλη την αγροτική παραγωγή θα αναλάβει το Λαϊκό Επιτροπάτο για τη Γη της ΕΣΣΔ, τα άλογα το Λαϊκό Επιτροπάτο για την Αγροτική Οικονομία…

Θα αποδοθούν αποδείξεις για την παραλαβή (των παραπάνω) σε κάθε μέρος εγκατάστασης των πληθυσμών και σε κάθε αγρόκτημα, αποδείξεις για κάθε ζώο, σιτηρά, λαχανικά, και για άλλους τύπους αγροτικής παραγωγής.

Μέχρι την 1^η Ιουλίου αυτού του έτους, η NKVD της ΕΣΣΔ, το Λαϊκό Επιτροπάτο για την Βιομηχανία Κρέατος και Γάλακτος, Αγροτικής Οικονομίας και Γης…[κλπ] πρέπει να καταθέσουν στο Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων της ΕΣΣΔ προτάσεις για την διαδικασία αποπληρωμής των ειδικών μετοίκων, βάσει των αποδείξεων παραλαβής για τα ζώα και την αγροτική παραγωγή που παρέλαβαν από αυτούς.

γ) Το Λαϊκό Επιτροπάτο για τους Σιδηροδρόμους (σύντροφος Καγκάνοβιτς) να οργανώσει την μεταφορά των ειδικών μετοίκων από την Κριμαία στην Ουζμπεκική ΣΣΔ, χρησιμοποιώντας ειδικά διαμορφωμένα τρένα, σύμφωνα με ένα χρονοδιάγραμμα που θα εκπονηθεί από κοινού με την NKVD της ΕΣΣΔ…

δ) Σε κάθε τρένο ειδικών μετοίκων, το Λαϊκό Επιτροπάτο Δημόσιας Υγείας (σύντροφος Μήτερεφ) να μεταθέσει, μέσα σε ένα χρονικό πλαίσιο που θα οριστεί από την NKVD της ΕΣΣΔ, ένα γιατρό και δύο νοσοκόμες, καθώς επίσης και την κατάλληλη ποσότητα φαρμάκων, και να καλύψει τις ανάγκες για ιατρική φροντίδα και πρώτες βοήθειες στους ειδικούς μετοίκους κατά την μετάβασή τους.

ε) Το Λαϊκό Επιτροπάτο της ΕΣΣΔ για το Εμπόριο (σύντροφος Λιουμπίμοφ) θα τροφοδοτήσει όλα τα τρένα που θα μεταφέρουν τους ειδικούς μετοίκους με ζεστό φαγητό και βραστό νερό σε καθημερινή βάση…

3. Μέχρι την 1^η Ιουνίου αυτού του έτους, ο Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκοι) του Ουζμπεκιστάν, ο σύντροφος Γιουσούποφ, ο Πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων της ΣΣΔ του Ουζμπεκιστάν, σύντροφος Αμπντουραχμάνοφ, και ο Λαϊκός Επίτροπος Εσωτερικών Υποθέσεων της ΣΣΔ του Ουζμπεκιστάν, σύντροφος Κομπούλοφ, πρέπει να φέρουν εις πέρας τα εξής σε σχέση με την υποδοχή και εγκατάσταση των ειδικών μετοίκων:

α) Να υποδεχθούν και να εγκαταστήσουν στην ΣΣΔ του Ουζμπεκιστάν 140 με 160 χιλιάδες ειδικούς μετοίκους, Τατάρους, σταλμένους εκ μέρους της NKVD της ΕΣΣΔ από την ΑΣΣΔ της Κριμαίας.

Η εγκατάσταση των ειδικών μετοίκων θα πραγματοποιηθεί σε κοινότητες κρατικών αγροκτημάτων, υπάρχουσες αγροτικές κολεκτίβες, αγροκτήματα σχετιζόμενα με βιομηχανίες, σε εργατικές κοινότητες, με σκοπό την επαγγελματική τους αποκατάσταση στη γεωργία και τη βιομηχανία.

β) Να σχηματίσουν επιτροπές στις περιοχές (Oblast) όπου οι ειδικοί μέτοικοι πρόκειται να εγκατασταθούν, αποτελούμενες από τον πρόεδρο της εκτελεστικής επιτροπής της περιοχής, τον αρχηγό της διοίκησης της NKVD, αναθέτοντάς τους την εφαρμογή όλων των μέτρων σχετικά με την υποδοχή και κατανομή των νεοαφιχθέντων  ειδικών μετοίκων.

γ) (το ίδιο σε επίπεδο Raion)…

δ) Να οργανώσουν την μηχανοκίνητη μεταφορά των ειδικών μετοίκων, κινητοποιώντας τα μεταφορικά μέσα των διαφόρων επιχειρήσεων και θεσμών [της τοπικής αυτοδιοίκησης, της περιοχής, κλπ] για αυτό τον σκοπό.

ε) Να χορηγήσουν κομμάτια καλλιεργήσιμης γης στους νεοαφιχθέντες ειδικούς μετοίκους και να τους βοηθήσουν να χτίσουν σπίτια προμηθεύοντάς τους με οικοδομικά υλικά…

4. Επταετή δάνεια μέχρι και 5.000 ρούβλια ανά οικογένεια, για την οικοδόμηση και εξοπλισμό οικιών, θα αποδοθούν από την Αγροτική Τράπεζα (σύντροφος Κράβτσοφ) στους ειδικούς μετοίκους στην ΣΣΔ του Ουζμπεκιστάν, στους τόπους εγκατάστασής τους.
5. Κάθε μήνα κατά την διάρκεια της περιόδου Ιούνης-Αύγουστος 1944, ίσες ποσότητες αλευριού, δημητριακών, και λαχανικών θα αποδοθούν από το Λαϊκό Επιτροπάτο για τη Γη της ΕΣΣΔ (σύντροφος Σουμπότιν) στο Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων της ΣΣΔ του Ουζμπεκιστάν για να κατανεμηθούν στους ειδικούς μετοίκους.

Το αλεύρι, τα δημητριακά, και τα λαχανικά θα μοιραστούν δωρεάν στους ειδικούς  μετοίκους κατά την περίοδο Ιούνη-Αυγούστου, ως αποπληρωμή της αγροτικής παραγωγής και του ζωικού αποθέματος που παραλήφθηκαν από τις περιοχές που εγκατέλειψαν…

 

Ι. Στάλιν

Πρόεδρος, Κρατική Επιτροπή Άμυνας

[…]

Οι υποδείξεις της Κρατικής Επιτροπής Άμυνας για τις μέριμνες που έπρεπε να ληφθούν, τόσο κατά την μεταφορά όσο και κατά την εγκατάσταση των Ειδικών Μετοίκων έχουν ειδική σημασία. Ακόμα περισσότερο δε αν αναλογιστεί κανείς τις βαρύτατες κατηγορίες που επέβαλαν τα συγκεκριμένα μέτρα. Οι εκάστοτε μαρτυρίες που έχουν επικαλεσθεί ανά καιρούς στην βιβλιογραφία κάνοντας λόγο για απάνθρωπες συνθήκες μεταφοράς δεν συνάδουν με το γενικό πνεύμα που απορρέει από τα κρατικά ντοκουμέντα. Το «παράδοξο» αυτό μπορεί ενδεχομένως να οφείλεται στα εξής: είτε α) σε υποκειμενικές υπερβολές, είτε β) σε πραγματικές ελλείψεις ή παρατυπίες κατά την μεταφορά που δεν αποκλείεται να συνέβησαν σε μια τόσο μεγάλη επιχείρηση.

Το ποσοστό θνησιμότητας μεταξύ των Ταταρικών πληθυσμών, για παράδειγμα, κατά την διάρκεια της μετακίνησής και εγκατάστασής τους ήταν περίπου 0,09% σύμφωνα με τις επίσημες καταγραφές της NKVD. Εκτιμήσεις του Radio Liberty (προβοκατόρικου ραδιοφωνικού σταθμού, που συστάθηκε από το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών και την CIA με αποκλειστικό σκοπό να εκπέμπει την πολιτική προπαγάνδα των ΗΠΑ στις Σοβιετικές Δημοκρατίες) ανεβάζουν «με δικούς τους υπολογισμούς» το ποσοστό αυτό στο 5%: 55 φορές και πλέον δηλαδή πάνω από τα επίσημα στοιχεία! Περιττό ίσως να πούμε τι από τα δύο υιοθετείται και προβάλλεται από την αστική ιστοριογραφία.[5]

Σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως μια τέτοια διαδικασία θα δύνατο ποτέ να χαρακτηριστεί «εύκολη» ή «ευχάριστη». Όμως το περιεχόμενο και το πνεύμα των οδηγιών που εξέδωσε η κεντρική εξουσία αναφορικά με την μεταφορά και εγκατάσταση των εν λόγω πληθυσμών δεν φανερώνει πουθενά προθέσεις «αντεκδίκησης». Τουναντίον, γίνεται λόγος για μια ιδιαίτερα εκτενή και σύνθετη επιχείρηση ώστε να εξασφαλιστεί ή όσο το δυνατόν ομαλή μετακίνηση και κοινωνικοοικονομική αποκατάστασή τους.

Στα παραπάνω συνηγορεί και η πρόνοια που προβλέφθηκε ιδιαίτερα για τα περισσότερο «αδύναμα» μέλη των οικογενειών των Ειδικών Μετοίκων. Σε σχετική έκθεση του καθοδηγητή του τμήματος των σοβχόζ της ΚΕ του ΚΚ(μπ) του Ουζμπεκιστάν αναφέρεται πως «Για την ενίσχυση της διατροφής των παιδιών, αρρώστων και εξαντλημένων στο σοβχόζ ‘Ναρπάι’, στη διάρκεια των πέντε μηνών το 1944 δαπανήθηκαν: Ξηρά Φρούτα -1,5 τόνοι, Κρέας -3 τόνοι, Λίπος -300 κιλά, Πατάτα -3 τόνοι, Φρέσκα Λαχανικά -20 τόνοι, Ζάχαρη -350 κιλά, Γαλακτοκομικά Είδη -300 κιλά, Ρύζι -150 κιλά, Γάλα 3.500 λίτρα, Αποβουτυρωμένο Γάλα 1.400 λίτρα. Σε πιο φτωχές οικογένειες παραχωρήθηκαν 10 αγελάδες και 10 κατσίκες.»[6]»

 

[1] Κάποιοι δε υποστηρίζουν πως η περίπτωση των Τατάρων της Κριμαίας οφείλεται «να μνημονεύεται όπως γίνεται με τα κρεματόρια του Άουσβιτς και του Νταχάου». Βλέπε Alexeyeva L (1998) «Mustafa Jemiloglu: His Character and Convictions», στο Allworth (επ.) «The Tatars of Crimea: Return to the Homeland» (Durham, NC: Duke University Press) σελ.214

[2] Pohl J O (1999) σελ.109

[3] Pohl J O (1999) σελ.109-118 και Fisher A (1978) σελ.155

[4] Πηγή: Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου των ΗΠΑ

[5] Uehling G (2000) «Having a Homeland: Recalling the Deportation, Exile, and Repatriation of the Crimean Tatars to their Historic Homeland» (PhD: University of Michigan) σελ.213-214 και Critchlow J (1991) «Punished Peoples of the Soviet Union: The Continuing Legacy of Stalin’s Deportations» (Washington D.C.: Human Rights Watch) σελ.8. Σχετικά με το Radio Liberty βλέπε την ιστιοσελίδα του σταθμού: http://www.rfel.org/about/organization/history-print.asp

[6] Όπως παρατίθεται στο Πογκόσοβα Γ (2002) σελ.139

Πηγή: Αναστάσης Γκίκας, «Οι Έλληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ», εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2007

Ο κοινωνικός χαρακτήρας της Επανάστασης του 1821

Ο Ρήγας ψέλνει το Θούριο (Μουσείο Μπενάκη)

«Ας εξετάση διακεκριμένως οποιοσδήποτε έλαβεν μέρος εις την Επανάστασιν, και θέλει ίδει ότι η τάξις των ξενιτευμένων λογιοτάτων και εμπόρων είναι ήτις πρώτη ετόλμησεν και εκίνησεν τον μοχλόν τούτον και έμβασεν και τους Προεστούς και τους Αρματολούς εις τα αίματα.»¹

Ετσι περιγράφει την κινητήρια δύναμη της Επανάστασης του 1821 ένας εκ των πρωταγωνιστών της, ο Σερραίος επαναστάτης Ν. Κασομούλης, καταδεικνύοντας το κοινωνικό της περιεχόμενο. Εκτοτε, αυτό εκτοπίστηκε από την κρατούσα ιστοριογραφία, για να κυριαρχήσουν το θρησκευτικό και μια «υπερταξική» έννοια του εθνικού ως αποκλειστικά κίνητρα της Επανάστασης.

Σε κάθε ιστορική εποχή, μια κοινωνική τάξη προβάλλει ως πρωτοπόρα, αποτελώντας την ηγέτιδα δύναμη – μοχλό της κοινωνικής προόδου. Την περίοδο που εξετάζουμε, ο ρόλος αυτός ανήκε στην αστική τάξη, η οποία διαμορφώθηκε και αναπτύχθηκε στα πλαίσια του φεουδαρχικού συστήματος. Σε μια μακρόχρονη πορεία, οι φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής έγιναν εμπόδιο για την περαιτέρω ανάπτυξη των νέων παραγωγικών δυνάμεων, των καπιταλιστικών. Επρεπε, λοιπόν, να σπάσουν. Και έσπασαν, με τη νίκη των αστικών επαναστάσεων, οι οποίες συνέτριψαν τη φεουδαρχική εξουσία και συγκρότησαν τα αστικά έθνη – κράτη.

Η ελληνική επανάσταση του 1821 δε διέφερε ως προς αυτό, από τις αντίστοιχες επαναστάσεις και κινήματα που σημειώθηκαν σε μια σειρά χώρες το ίδιο διάστημα. Βεβαίως, πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες οθωμανικής κατάκτησης, με ηγετική δύναμη την ελληνόφωνη χριστιανική αστική τάξη. Ηταν, επομένως, εθνικοαπελευθερωτική στη μορφή και αστικοδημοκρατική στο περιεχόμενο.

Οπως σε όλες τις αστικές επαναστάσεις, έτσι και στην ελληνική του 1821, πήραν μέρος, ως κινητήριες δυνάμεις, οι πλατιές μάζες της αγροτιάς, καθώς και η μικρή ακόμα αριθμητικά εργατική τάξη (ναύτες, τεχνίτες, κ.ά.). Ο μαζικός λαϊκός ηρωισμός, ακόμα και μεταξύ των αμάχων, η συλλογική δράση που έλαβε όλες τις μορφές πάλης – και κυρίως την ένοπλη – η αυτοθυσία, σφράγισαν τον πολυετή αγώνα, αφήνοντας πίσω διαχρονικά διδάγματα.

Η άνοδος της αστικής τάξης

*

Επίθεση τουρκικού ιππικού εναντίον των Ελλήνων στο Βελεστίνο. Λαϊκή γκραβούρα εποχής

Ο 18οςαιώνας υπήρξε μια περίοδος, όπου η ελληνική αστική τάξη σημείωσε πρωτόγνωρη ανάπτυξη. Σε αυτό συνέβαλαν μια σειρά παράγοντες. Οι αλλαγές στο οθωμανικό καθεστώς γαιοχρησίας και η εξάπλωση του διεθνούς εμπορίου επέφεραν σημαντικές μεταβολές στο επίπεδο της αγροτικής οικονομίας, που, από κλειστή, άρχισε σιγά σιγά να γίνεται εμπορευματική. Το χρήμα έπαψε πια αποκλειστικά να αποθησαυρίζεται και άρχισε σταδιακά να κυκλοφορεί και να επενδύεται στο εμπόριο, στις τράπεζες, στη βιοτεχνία, κ.α.Η Συνθήκη του Κιουτσούκ – Καϊναρτζή (1774) και οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι (1793-1813) δημιούργησαν τις συνθήκες για ραγδαία ανάπτυξη και κερδοφορία του ελληνικού εμπορικού και ναυτιλιακού κεφαλαίου. Εκατοντάδες πλοία ναυπηγήθηκαν, εμπορικά δίκτυα εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη, ενώ οι δραστηριότητες των Ελλήνων κεφαλαιούχων επεκτάθηκαν γρήγορα στους τομείς των τραπεζών και των ασφαλειών. Σημαντική υπήρξε, επίσης, η ανάπτυξη της βιοτεχνίας.

Κατά τα τέλη του 18ουαιώνα, η ελληνική αστική τάξη, πέραν της οικονομικής δύναμης, οπλίστηκε ακόμη με ιδεολογία και πολιτικό πρόγραμμα, που άντλησε από το Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση. Τα εμπορικά – βιοτεχνικά κέντρα των Ελλήνων αποτέλεσαν πνευματικά φυτώρια, όπου συντελέστηκε η εθνική αφύπνιση, μετατρέποντας το «χριστιανικό γένος των Ρωμαίων» σε «ελληνικό έθνος». Στην εθνική συνειδητοποίηση προστέθηκε σε μια πορεία και η επαναστατική ψυχολογία.

Ο Κολοκοτρώνης και τα παλικάρια του μετά τη μάχη. Ζωγραφιά του Θεόφιλου

Ολη αυτή η κίνηση – απειλή για την παλαιά τάξη πραγμάτων – προκάλεσε την αντίδραση της επίσημης Εκκλησίας, η οποία καταδίκασε τα «αθεΐας λίμπερα» των Γάλλων, ζήτησε να καούν τα «ανίερα» βιβλία (όπως του Βολτέρου) και να αφοριστούν όσοι τα διάβαζαν. Λίγο πριν την Επανάσταση δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποστήριζαν: «Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου.»²Ωστόσο, η δυναμική που απελευθέρωσε η αστική τάξη της Γαλλίας δεν κατέστη εφικτό να καταπνιγεί. Οπως υπογράμμισε ο ίδιος ο Θ. Κολοκοτρώνης, «η γαλλική επανάσταση και ο Ναπολέοντας, έκαμε, κατά την γνώμη μου, ν’ ανοίξουν τα μάτια του κόσμου.»³

Η ανερχόμενη αστική τάξη δεν υπήρξε μόνον ο κοινωνικός φορέας της εθνικής αφύπνισης – συνειδητοποίησης, αλλά και ο οργανωτής της επανάστασης, στην οποία προσέδωσε σαφές ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο. Ο Ρήγας Φεραίος μέσα από τον Θούριο πρόβαλλε τόσο ένα απελευθερωτικό σχέδιο όσο και ένα πολιτικό πρόγραμμα. Εκεί, καθώς και στο έργο του Νέα Πολιτική Διοίκησις που ακολούθησε, καλούσε σε εξέγερση όλους τους λαούς της Βαλκανικής («Χριστιανούς και Τούρκους»), με σκοπό το γκρέμισμα της οθωμανικής κυριαρχίας και τη δημιουργία μιας Βαλκανικής ομοσπονδίας. Ο Ρήγας ήρθε σε επαφή με το Διευθυντήριο της Γαλλικής Επανάστασης, ίδρυσε μυστική Εταιρεία και ανέπτυξε δράση στα εμποροβιοτεχνικά κέντρα των Ελλήνων, στον ελλαδικό χώρο και τα Βαλκάνια.

Η σύσταση συνωμοτικών οργανώσεων με ταξικούς – εθνικοαπελευθερωτικούς σκοπούς υπήρξε συνήθης πρακτική για τα αντίστοιχα κινήματα της εποχής. Εκτός από την Εταιρεία του Ρήγα, συγκροτήθηκαν τα επόμενα χρόνια μια σειρά οργανώσεις, όπως η Εταιρεία των Πέντε, το Ελληνόγλωσσον Ξενοδοχείον (Παρίσι 1809), η Φιλόμουσος Εταιρεία (Αθήνα 1813) και, βεβαίως, η Φιλική Εταιρεία (Οδησσός 1814). Η τελευταία υπήρξε σαφώς η πιο σημαντική, τόσο από την άποψη της μαζικότητας, όσο και της μαχητικότητας, αλλά και του ρόλου τον οποίο έπαιξε.Στον πυρήνα της Φιλικής Εταιρείας (ΦΕ) ήταν η αστική τάξη. Στις γραμμές της εντάχθηκαν πολλοί σημαίνοντες έμποροι και τραπεζίτες (όπως οι Α. Κροκίδας ή ο Εμμ. Παππάς αντίστοιχα), εφοπλιστές (όπως οι Κουντουριώτης και Μεξής), κ.ο.κ. Η οργάνωση, η δομή και οι αρχές λειτουργίες της ΦΕ αντλούσαν από την αντίστοιχη ευρωπαϊκή εμπειρία, ιδιαίτερα της καρμποναρίας.

Στη συνέχεια μυήθηκαν στη ΦΕ και κοτζαμπάσηδες (όπως οι Π. Μαυρομιχάλης και Λόντος, οι Ρούφοι και οι Ζαΐμηδες), Φαναριώτες (όπως οι Μαυροκορδάτος, Νέγρης Νούτσος και Φιράρης) και ανώτεροι κληρικοί (όπως οι Α. Γαζής, Παλαιών Πατρών Γερμανός και Ιγνάτιος Ουγγροβλαχίας). Οι δυνάμεις αυτές δεν υπήρξαν ομοιογενείς, δημιουργώντας συχνά αντιθέσεις και τριβές στους κόλπους της Φιλικής, ενώ η στάση τους στην Επανάσταση ποίκιλλε. Τέλος, ενόψει της ταυτόχρονης κήρυξης της Επανάστασης στα Βαλκάνια εντάχθηκαν στη ΦΕ πολλοί Σέρβοι, Βούλγαροι, Μολδαβοί και Βλάχοι. Το 1819-1820 άρχισαν να στρατολογούνται στο Μοριά και μέλη από τις λαϊκές τάξεις.

Παραμονές του 1821, ο μηχανισμός της Φιλικής κινητοποιήθηκε για την έκρηξη της Επανάστασης. Στην Πελοπόννησο, όπου θα δινόταν βάρος λόγω της ύπαρξης συμπαγούς ελληνικού πληθυσμού και της έλλειψης σημαντικών οθωμανικών δυνάμεων (οι οποίες είχαν δεσμευτεί για την αντιμετώπιση του Αλή πασά των Ιωαννίνων), στάλθηκαν οι Παπαφλέσσας και Αναγνωσταράς. Στις 22 Φεβρουαρίου 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης (αρχηγός της ΦΕ) πέρασε τα σύνορα της Ρωσίας με την οθωμανική αυτοκρατορία κηρύσσοντας στη Μολδαβία την Επανάσταση.

Το διεθνές πλαίσιο

Η Επανάσταση του 1821 εκδηλώθηκε όταν στη Γαλλία είχε ήδη ηττηθεί ο Ναπολέων (1815) και στην Ευρώπη είχε συγκροτηθεί η Ιερά Συμμαχία, η οποία αντιμετώπιζε με καχυποψία έως και ανοιχτή καταστολή όλα τα ανάλογα πολιτικά – επαναστατικά κινήματα της εποχής (στη Νεάπολη, στη Σικελία, στο Πεδεμόντιο, στη Μαδρίτη, στη Λισαβόνα, κ.α.).

Πολλοί εκ των πρωταγωνιστών των εθνικών – αστικοδημοκρατικών αυτών κινημάτων κατέφυγαν διωκόμενοι στην επαναστατημένη Ελλάδα, λαμβάνοντας ενεργό μέρος στον Αγώνα. Τα φιλελληνικά «κομιτάτα» που εμφανίστηκαν σε μια σειρά χώρες έδρασαν όχι μόνον ως πόλοι συγκέντρωσης χρημάτων και εθελοντών για την επαναστατημένη Ελλάδα, αλλά και ως «βιτρίνες» για τη διεξαγωγή της αστικοδημοκρατικής προπαγάνδας στις ίδιες, σε μια περίοδο έντονων πολιτικών διώξεων.

«Η ναυμαχία του Ναβαρίνου» (πίνακας του Αϊβαζόφσκι, 1846)

Η στάση των Μεγάλων Δυνάμεων δεν υπήρξε ενιαία. Οι αντιθέσεις και η διαπάλη που αναπτύχθηκε μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας, και που εκφράστηκε με τη διαφορετική στρατηγική της κάθε μιας στο λεγόμενο Ανατολικό Ζήτημα, επέδρασαν σημαντικά – κάποια στιγμή αποφασιστικά – στην τελική έκβαση του ελληνικού ζητήματος. Επέδρασαν, όμως, άμεσα και στα διάφορα τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης, αναφορικά με τη στάση τους απέναντι στην Επανάσταση.

*

Κοινωνικές δυνάμεις και Επανάσταση

Η Εκκλησία: Ως επικεφαλής του μιλιέτ των Ρουμ η Εκκλησία κατέστη αναπόσπαστο τμήμα των οθωμανικών φεουδαρχικών δομών εξουσίας, επιφορτισμένη με συγκεκριμένα διοικητικά καθήκοντα, εξουσίες και αρμοδιότητες. Αναπτύσσοντας ιστορικά και σε μια πορεία σημαντικούς δεσμούς με το εμπορικό κεφάλαιο, εξελίχθηκε η ίδια σε οικονομική δύναμη. Μεταξύ άλλων, ήταν υπεύθυνη και για τη διατήρηση της ευταξίας στους υπ’ ευθύνη της πληθυσμούς. Ετσι, το Πατριαρχείο αρχικά, όχι μόνο δεν ευνόησε, αλλά καταδίκασε και κατέστειλε κάθε απελευθερωτική ιδέα ή κίνηση.

Προς το σκοπό αυτό επιστράτευσε επανειλημμένα το όπλο του αφορισμού: Για τους συμμετέχοντες στα Ορλωφικά (και την παρεπόμενη εξόντωση των κλεφτών του Μοριά), για τις εξεγέρσεις του 1807, του 1808, για την εξέγερση των Σουλιωτών κατά του Αλή Πασά των Ιωαννίνων και – βεβαίως – για την Επανάσταση του 1821.

Η αντεπαναστατική δραστηριότητα της επίσημης Εκκλησίας συνεχίστηκε και στη διάρκεια της Επανάστασης. Βεβαίως, η στάση στις γραμμές της γενικά δεν υπήρξε ενιαία. Σημαντικό μέρος, κυρίως του κατώτερου κλήρου, δε συντάχθηκε με τη γραμμή του Πατριαρχείου, μετέχοντας ενεργά στην Επανάσταση. Μαζί τους και μια σειρά μεσαίοι ή ανώτεροι κληρικοί, όπως οι Φιλικοί Ανθιμος Γαζής και Γρηγόριος (Δίκαιος) Παπαφλέσσας, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, κ.ά.Οι Φαναριώτες: Πρόκειται για πρώην ευγενείς του Βυζαντίου που απέκτησαν σημαντικό πλούτο μέσω του εμπορίου, ενώ αναρριχήθηκαν σε υψηλά πόστα της οθωμανικής διοίκησης (Μεγάλου Δραγουμάνου της Πύλης, Δραγουμάνου του Στόλου και Ηγεμόνα της Βλαχίας και Μολδαβίας). Η στάση τους απέναντι στην Επανάσταση επίσης δεν ήταν ενιαία. Ορισμένοι υιοθετούσαν την προοπτική της ένοπλης εξέγερσης και συγκρότησης ενός ανεξάρτητου αστικού κράτους. Οι περισσότεροι, όμως, υποστήριζαν μια πολιτική «εκ των έσω διάβρωσης» της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπου η ελληνική αστική τάξη θα κυριαρχούσε σταδιακά οικονομικά και πολιτικά.

Οι Φαναριώτες – μέλη της Φιλικής Εταιρείας, όπως οι Α. Μαυροκορδάτος και Θ. Νέγρης, που έλαβαν ενεργό μέρος στην Επανάσταση, κλήθηκαν στη συγκρότηση των πρώτων πολιτειακών θεσμών και μηχανισμών διοίκησης, συνδράμοντας αποφασιστικά στον αστικοφιλελεύθερο χαρακτήρα τους.

Κλέφτες και αρματολοί: Οι κλέφτες ήταν κυρίως πρώην αγρότες ή κτηνοτρόφοι, οι οποίοι, είτε λόγω της φτώχειας είτε από αντίθεση στις οθωμανικές αρχές και τους κοτζαμπάσηδες (χριστιανούς και μουσουλμάνους), κατέφευγαν στην παρανομία, στο βουνό, μακριά από την κατασταλτική δυνατότητα των οργάνων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι αρματολοί ήταν κλέφτες που αμνηστεύονταν και επανεντάσσονταν στην οθωμανική νομιμότητα, επιφορτιζόμενοι με την τήρηση της τάξης σε συγκεκριμένες περιοχές.Η διατάραξη των υφιστάμενων κοινωνικών ισορροπιών – συσχετισμών και οι δυναμικές που αναπτύχθηκαν με την Επανάσταση, άνοιξαν νέες προοπτικές για τους ενόπλους, οι οποίοι διεκδίκησαν την απεξάρτησή τους από πρότερες δεσμεύσεις εξουσίας (π.χ. τους προκρίτους), διεκδικώντας αυτόνομη πολιτική παρουσία και ρόλο. Στον απεγκλωβισμό τους αυτό, συνέβαλε τα μέγιστα η αρχική τους στοίχιση με τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα της αστικής τάξης, την ΦΕ και τον Υψηλάντη. Εν συνεχεία, η συγκρότηση συγκεντρωτικών αστικών οργάνων που προωθούσαν οι τελευταίοι ήρθε σε αντίθεση με τα νεοαποκτηθέντα τοπικά προνόμιά τους, με αποτέλεσμα να διαταραχθούν οι προηγούμενες συμμαχίες και να διαμορφωθούν νέες.

Οι πρόκριτοι – εφοπλιστές των νησιών: Διακρίνονταν από τους προκρίτους της ηπειρωτικής Ελλάδας, αφού, αν και εκπλήρωναν παρόμοιες λειτουργίες στα πλαίσια του οθωμανικού αυτοδιοικητικού συστήματος, η οικονομική τους βάση ήταν πολύ διαφορετική. Αν και το εφοπλιστικό κεφάλαιο έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην προώθηση ενός αστικού τύπου κράτους, παραμονές της Επανάστασης υπήρξε εν μέρει επιφυλακτικό. Οι επιφυλάξεις αυτές οφείλονταν μεταξύ άλλων και στους δεσμούς που διατηρούσε με το αγγλικό κεφάλαιο (η Μ. Βρετανία ήταν τότε κατά της προσβολής της ακεραιότητας της οθωμανικής αυτοκρατορίας). Οι όποιες επιφυλάξεις – αντιδράσεις κάμφθηκαν ή καταργήθηκαν σύντομα με επαναστατική βία από ένα γενικότερο αστικοδημοκρατικό κίνημα, που αναπτύχθηκε στα νησιά αυτά και πριν την Επανάσταση ακόμα, καθώς και από την αλλαγή της βρετανικής πολιτικής απέναντι στην οθωμανική αυτοκρατορία.

Ξυλογραφίες του Α. Τάσσου για το 1821 (από το λεύκωμα «Ελευθερία ή Θάνατος»)

Οι κοτζαμπάσηδες: Οι κοτζαμπάσηδες στελέχωναν το κατώτερο τμήμα της οθωμανικής διοικητικής ιεραρχίας. Μεταξύ άλλων, ήταν υπεύθυνοι για τη διαχείριση της κοινοτικής περιουσίας, για την απονομή δικαιοσύνης σε μια σειρά θέματα, για την είσπραξη των φόρων και βεβαίως για την καταστολή των χωρικών στις περιοχές υπ’ ευθύνη τους.Αν και προέρχονταν από τη φεουδαρχία, στα πλαίσια της ιστορικής της αποσύνθεσης, οι κοτζαμπάσηδες σταδιακά αστικοποιούνταν. Η είσπραξη των φόρων, μία από τις κύριες λειτουργίες τους και στοιχείο εμπορευματοχρηματικών σχέσεων, υπήρξε βασικός παράγοντας στην τελική μετάλλαξη – αστικοποίησή τους.

Την εξέλιξή τους αυτή αντανακλά η διφορούμενη στάση τους απέναντι στην Επανάσταση. Από τη μια διέθεταν προνόμια και καθήκοντα συνυφασμένα με το υπάρχον οθωμανικό καθεστώς. Από την άλλη είχαν υλικό συμφέρον για την ανατροπή του. Ετσι, άλλοι εντάχθηκαν στις γραμμές της Φιλικής, άλλοι κράτησαν στάση επιφυλακτική και άλλοι τάχθηκαν εναντίον. Από τη στιγμή της έκρηξης της Επανάστασης, κάποιοι κοτζαμπάσηδες συμπαρατάχτηκαν με τους εμπόρους, τους εφοπλιστές, κ.λπ., ενώ άλλοι βρέθηκαν σε αντιπαράθεση με αυτούς, σε μια προσπάθεια να επικρατήσουν ως η ηγεμονική μερίδα της αστικής τάξης. Η σύγκρουση για τον έλεγχο των επαναστατικών διεργασιών και οργάνων υπήρξε σφοδρότατη.

Η εξέλιξη της Επανάστασης

Η σύγκρουση αυτή εκφράστηκε τόσο στο επίπεδο διαμόρφωσης των νέων επαναστατικών δομών και θεσμών (συντάγματα, διοίκηση, κ.λπ.), όσο και στη διαπάλη για την εξουσία, που δεν άργησε μάλιστα να λάβει και ένοπλη μορφή (οι λεγόμενοι «εμφύλιοι»).

Το Προσωρινόν Πολίτευμα (Σύνταγμα) της Επιδαύρου που ψηφίστηκε στην Α’ Εθνοσυνέλευση (Δεκέμβρης 1821) αποτέλεσε μια σύνθεση ιδεών και αρχών, επηρεασμένων από τα αντίστοιχα επαναστατικά Συντάγματα της Αμερικής (1787) και της Γαλλίας (1793 και 1795).

Φώτης Κόντογλου: «Αρματολοί και Κλέφτες», 1948

Αντλώντας από την ιδεολογικοπολιτική δεξαμενή της επαναστατημένης αστικής τάξης και του Διαφωτισμού, το νέο Σύνταγμα προέβλεπε: Τη διάκριση των εξουσιών (Βουλευτικό – Εκτελεστικό), την ανεξιθρησκία, την τυπική ισονομία, την κατοχύρωση των ατομικών, πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την εισαγωγή καθολικού συστήματος αντιπροσώπευσης και βεβαίως την κατάργηση των όποιων τοπικών – ταξικών προνομίων. Ετσι, τέθηκαν οι βάσεις για τη δημιουργία ενός αστικού κράτους. Οι πολιτικές εξουσίες (και κάποιες από τις οικονομικές) που απολάμβανε μέχρι πρότινος η Εκκλησία στα πλαίσια του φεουδαρχικού συστήματος καταργούνταν ή περιορίζονταν σημαντικά. Η αποδυνάμωση των τοπικών – περιφερειακών διοικήσεων και η μεταφορά των βασικών τους αρμοδιοτήτων στην κεντρική εξουσία, σήμαινε και αντίστοιχη αποδυνάμωση των τοπικών εξουσιών πάνω στις οποίες εδραζόταν μέχρι τότε η πολιτική δύναμη των κοτζαμπάσηδων. Οι βασικές αυτές αρχές επιβεβαιώθηκαν και στις επόμενες Εθνοσυνελεύσεις (Β’ του Αστρους, 1823 και Γ’ της Τροιζήνας, 1827).Η διαπάλη, που αρχικά εκφράστηκε σε πολιτικό επίπεδο, οδήγησε γρήγορα στη διάσπαση της κεντρικής Διοίκησης και τη δημιουργία δύο χωριστών κυβερνήσεων: Της Τρίπολης (κοτζαμπάσηδες – Κολοκοτρώνης) και του Κρανιδίου (Υδραίοι, Μαυροκορδάτος, Κωλέττης και οι κοτζαμπάσηδες Λόντος και Ζαΐμης). Σύντομα, οι αντιθέσεις αυτές έλαβαν και ένοπλη μορφή.

Γνωρίζοντας πως το δάνειο από τη Μ. Βρετανία είχε ήδη εγκριθεί, η κυβέρνηση του Κρανιδίου έδρασε αποφασιστικά. Επιτέθηκε σε όλα τα στρατηγικά σημεία που έλεγχε η άλλη πλευρά, κατέλαβε την Ακροκόρινθο, ενώ έθεσε σε πολιορκία Ναύπλιο και Τρίπολη. Δίχως προοπτική άμεσης επικράτησης της μίας ή της άλλης μεριάς, η πρώτη φάση του «εμφυλίου» (α’ εξάμηνο του 1824) έληξε με συμβιβασμό, σαφώς όμως υπέρ της κυβέρνησης του Κρανιδίου. Οι «στασιαστές» αμνηστεύτηκαν, αποκλείστηκαν όμως από τα όργανα της κεντρικής διοίκησης.

Βεβαίως, οι προσωρινά ηττημένοι κοτζαμπάσηδες δεν προτίθεντο εύκολα να καταθέσουν τα όπλα. Οταν στις εκλογές της 3ης Οκτωβρίου 1824 για το Βουλευτικό – Εκτελεστικό δεν κατάφεραν και πάλι να συγκεντρώσουν την πλειοψηφία, άρχισαν να προσανατολίζονται ξανά προς την ένοπλη σύγκρουση: Κάτι που το επιδίωκε εξίσου και η άλλη πλευρά, ώστε να λύσει οριστικά το ζήτημα της μορφής άσκησης της εξουσίας. Ξεκίνησε λοιπόν η δεύτερη φάση του «εμφυλίου», που επικεντρώθηκε κυρίως στην Τρίπολη και έληξε στα τέλη του 1824 με ήττα των κοτζαμπάσηδων και τη φυγή τους εκτός Πελοποννήσου.

Τόσο οι ενδοαστικές συγκρούσεις, όσο και οι αλλεπάλληλες στρατιωτικές ήττες τα επόμενα χρόνια (1825-1827) ευνόησαν τις δυνάμεις εκείνες που ζητούσαν περιορισμό των χρονοβόρων κοινοβουλευτικών διαδικασιών και περισσότερο συγκεντρωτική διακυβέρνηση, στα πρότυπα μιας συνταγματικής μοναρχίας.

Σε μια περίοδο, λοιπόν, έντονων πολιτικών ζυμώσεων πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά και η οργάνωση των αντιτιθέμενων συμφερόντων σε κόμματα: Το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό. Η ονομασία τους, που παραπέμπει στις αντίστοιχες «προστάτιδες Δυνάμεις», δεν υποδηλώνει εξάρτηση (όπως μονοσήμαντα και ισοπεδωτικά έχει ειπωθεί στο παρελθόν), αλλά τμήματα αστικά προσκείμενα από άποψη συμφερόντων σε κάποιο ισχυρό κράτος.

Οδεύοντας προς τη Γ’ Εθνοσυνέλευση, το ζήτημα που βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής διαπάλης ήταν η αναζήτηση διεξόδου στο τέλμα των στρατιωτικών επιχειρήσεων (κυριαρχία Ιμπραήμ στη Πελοπόννησο, πτώση Μεσολογγίου, κ.λπ.), μέσω της εξασφάλισης κάποιας διεθνούς διαμεσολάβησης – προστασίας ή την εκλογή ξένου μονάρχη. Στην κατεύθυνση αυτή κινήθηκαν όλα τα κόμματα. Την πρωτοβουλία ανέλαβαν από τα μέσα του 1825 οι «αγγλόφιλοι» με τη λεγόμενη Αίτηση προστασίας (ή Πράξη υποταγής). Η Γ’ Εθνοσυνέλευση ψήφισε τον Ι. Καποδίστρια ως κυβερνήτη της Ελλάδος.

Το καλοκαίρι του 1827, η πορεία της Επανάστασης φαινόταν καταδικασμένη. Η πορεία αυτή ανατράπηκε από μια σειρά παρεμβάσεις του διεθνούς παράγοντα. Το Πρωτόκολλο της Πετρούπολης (1826) και η Συνθήκη του Λονδίνου (1827), η ναυμαχία του Ναβαρίνου (Οκτώβρης 1827), ο ρωσοτουρκικός πόλεμος (1828-1829) και η αποστολή γαλλικού εκστρατευτικού σώματος κατά του Ιμπραήμ στο Μοριά (Ιούλιος 1828) υπήρξαν γεγονότα – σταθμοί ενόψει της αναγνώρισης της Ελλάδας ως ανεξάρτητου κράτους (Πρωτόκολλο του Λονδίνου, 3 Φεβρουαρίου 1830). Βασικός όρος της ανεξαρτησίας των Ελλήνων υπήρξε η μορφή του πολιτεύματος, το οποίο όφειλε να είναι μοναρχικό.

Τον Ιανουάριο του 1828 αφίχθη στην επαναστατημένη Ελλάδα ο Ι. Καποδίστριας. Ο νέος κυβερνήτης προέβη άμεσα στη συγκέντρωση όλων των εξουσιών, γνωρίζοντας πως για να εφαρμοστούν οι αναγκαίες αστικές μεταρρυθμίσεις και να στερεωθεί το αστικό κράτος απαιτούνταν άμεσες κινήσεις, απαλλαγμένες από χρονοβόρες κοινοβουλευτικές διαδικασίες, επιβαλλόμενες με πειθώ ή και αυταρχισμό – όπου και όποτε αυτό κρινόταν αναγκαίο.

Οι αποκλεισμένοι από την εξουσία συσπειρώθηκαν και ανασυντάχθηκαν συγκροτώντας το μέτωπο των «συνταγματικών» με κέντρο την Υδρα. Η ένοπλη σύγκρουση δεν άργησε και γρήγορα γενικεύτηκε. Συνεχίστηκε δε και μετά τη δολοφονία του Ι. Καποδίστρια στις 9 Οκτωβρίου 1831, δίχως όμως μια από τις δύο πλευρές να μπορεί να επικρατήσει οριστικά επί της άλλης. Το 1832, λοιπόν, η κεντρική εξουσία είχε σχεδόν αποσυντεθεί ολοκληρωτικά, ενώ η ύπαιθρος στεκόταν ρημαγμένη από μια δεκαετία πολέμου και εχθροπραξιών.

Υπό αυτές τις συνθήκες στις 25 Ιανουαρίου 1833 αποβιβάστηκε στο Ναύπλιο από τη βρετανική φρεγάτα Μαδαγασκάρη ο Οθωνας, υποσχόμενος να βάλει τέρμα στην «αναρχία» του παρελθόντος και εγκαθιδρύοντας – σύμφωνα πάντοτε με τους όρους των σχετικών διεθνών συνθηκών – καθεστώς απόλυτης μοναρχίας. Το ελληνικό αστικό κράτος άρχιζε να κάνει τα πρώτα του βήματα.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Κασομούλης Ν., Ενθυμήματα στρατιωτικά, τ. Γ, 1942, σελ. 625-626.

2. Gazette de France, 7 Ιουλίου 1821, στο Μοσκώφ Κ., Ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης, 1988, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 95-96.

3. Κολοκοτρώνης Θ., Διηγήσεις των συμβάντων της Ελληνικής Φυλής, 1889, Εστία, σελ. 49.

Το κείμενο είναι βασισμένο σε ομώνυμο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ, τ. 2, 2011.

Του
Αναστάση ΓΚΙΚΑ*
*Ο Αναστάσης Γκίκας είναι Δρ. Πολιτικών Επιστημών, συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ