Σε μια εκλογική αναμέτρηση που χαρακτηρίστηκε από αυξημένες καταγγελίες για νοθεία και κρατικές παρεμβάσεις, από την αύξηση του εκλογικού ορίου για είσοδο στη Βουλή (από το 5 στο 7%), από τον αυθαίρετο αποκλεισμό του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας – Επαναστατικό Κόμμα των Κομμουνιστών (ΚΕΚΡ – ΕΚΚ), τα αποτελέσματα είχαν ως κύριο χαρακτηριστικό την πτώση του κόμματος του Πούτιν «Ενιαία Ρωσία» (από 64,3% σε 49,5%) και την άνοδο του Κομμουνιστικού Κόμμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας (από 11,5 σε 19,1%)
Erodotos Weblog 
Το οποίο ΚΚΡΟ πάντως δεν είναι και κανα κόμμα που θα φέρει τη σοσιαλιστική άνοιξη. Πιο πολύ φέρνει για ρώσικος ΣΥΡΙΖΑ, για να μην πω Κουβέλοφ!
και έτσι να είναι επειδή πρέπει να κοιτάμε τις διαμορφωμένες συνθήκες, σε μία χώρα την οποία την κάνει ότι θέλει ένας μόνο (Πούτιν) και συγχρόνως έχει «ρίξει» τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» για να απαλλαχθεί από αυτόν, εκ των πραγμάτων, το ότι ένα αριστερό κόμμα κερδίζει ένα 19% είναι άκρως ελπιδοφόρο μήνυμα νομίζω
Θα συμφωνήσω με την πιο πάνω τοποθέτηση του Στέλιου! Πότε επιτέλους θα σταματήσουμε να αναζητούμε ή/και να επιδιώκουμε το τέλειο και να δαιμονοποιούμε τους εν δυνάμει σύμμαχους και συνοδοιπόρους μας στο όνομα της όποιας ιδεολογικής καθαρότητας; Το 19% δεν αποτελεί μια σοβαρή αμφισβήτηση και μάλιστα εξ αριστερών της πολιτικής του Πούτιν; Παράλληλα τούτο δεν δημιουργεί νέες δυναμικές για μαζικούς αγώνες; Τι πιστεύουμε τέλος πάντων; Ότι θα σώσουμε τον κόσμο από μόνοι μας;
diladi ti soi komma ine afto, gia na katalavoume ke emis pou den kseroume, den ine kk koma?
Σίγουρα είναι ενθαρρυντική η άνοδος του ΚΚ της Ρωσίας, αν και οι συνθήκες της ρωσικής πολιτικής, το πως διεξάγονται οι εκλογές, ποιες είναι οι πολιτικές ιδεολογίες και τα προγράμματα των κομμάτων, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη.
Χωρίς να γνωρίζω και πολλά για όλα αυτά (ομολογώ πως έχω σοβαρές ελλείψεις γύρω από τη πολιτική σκηνή της Ρωσίας σήμερα), θα έλεγα να είμαστε κάπως πιο επιφυλακτικοί στις εκτιμήσεις μας και να μη βιαζόμαστε να εξάγουμε «αναλογίες» με το πολιτικό σκηνικό και τα κόμματα στην Ελλάδα
Η άποψη του ΚΚΕ για την πολιτική του ΚΚΡΟ διατυπώθηκε στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη:
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6577049&publDate=4/12/2011
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6537834&publDate=11/11/2011
Αν δεχτούμε πως τα μισά οφείλονται στις τυχόν «προτιμήσεις» του ΚΚΕ (στο ΚΕΚΡ), τα άλλα μισά δεν παύουν να εμπνέουν επιφυλάξεις. Φυσικά, σε κάθε περίπτωση (και στη χειρότερη ακόμα), θετική και ελπιδοφόρα είναι η ενίσχυση ενός ΚΚ. Μην ελπίζουμε όμως να δούμε την κόκκινη σημαία ν’ανεμίζει και τον Λένιν να ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του Ζιουγκάνοφ!
Για όποιον γνωρίζει ρώσικα:
http://kprf.ru/
(Για να ολοκληρώσω τις …κακίες, κάπως κιτς ο Ζιουγκάνοφ μπροστά από τις κόκκινες σημαίες)
Εγώ πάντως το ψήφισα ,καθώς πιστεύω ότι οι προτάσεις του ΚΚΡΟ είναι αριστερότατες, αφού εκτός από κοινωνικοποίηση των φυσικών πόρων γράφει στο πρόγραμμα του για κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας(κοινωνικοποίηση της βιομηχανίας κτλ) στο 20% εάν προσθέσουμε και το 13% που πήρε το κεντροαριστερό Δίκαιη Ρωσία(κάτι μεταξύ ΚΚΕ και Κουβέλη) έχουμε 33%, ένα πολύ υψηλό νούμερο(από 18% που είχαν πάρει το 2007) που κατά την γνώμη μου αλλάζει το κλίμα και ευνοεί μελλοντικές εξελίξεις στην Ευρώπη και στο υπόλοιπο κόσμο.
αυτες οι αυθαιρετες προσθέσεις ποσοστών πόσο ανούσιες μπορεί να είναι…αντε τωρα να αθροίσεις μήλα (και μάλιστα κόκκινα) με πατάτες…δεν βγαίνει ακρη…Έλεος πια…
Αγαπητοί φίλοι, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά από το πως παρουσιάζονται. Η συζήτηση «είναι ‘συνεπές’ ή όχι το ΚΚΡΟ» κλπ. είναι λίγο επιδερμική, επιτρέψτε μου να πω. Οι πολιτικές δυνάμεις δεν προκύπτουν από παρθενογένεση. Οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις στη Ρωσία αποτελούν συνέχιση – και εξέλιξη ασφαλώς – κοινωνικών και πολιτικών τάσεων και ρευμάτων της τελευταίας περιόδου της ΕΣΣΔ.
Μ’άλλα λόγια, το βασικό μπλοκ της παλιάς κομματικής-κρατικής γραφειοκρατίας (που ήταν και ο κύριος κορμός της ιδιότυπης «άρχουσας τάξης» της τελευταίας περιόδου) βρήκε την πολιτική του συνέχεια, βασικά στο κόμμα του Πούτιν, αλλά και στο ΚΚΡΟ και στα άλλα «κεντροαριστερά» σχήματα ΄(«Δίκαιη Ρωσία» κλπ.). Η συνεργασία και οι συγκλίσεις που παρατηρούνται δεν είναι προιόν αφηρημένων ιδεολογικών προσανατολισμών, αλλά εποικοδόμημα υπαρκτών κοινωνικών διαστρωματώσεων. Εκείνο που διαφοροποιεί τον Πούτιν από τον Ζιουγκάνοφ, έτσι, είναι τα μέσα και οι μορφές μέσω των οποίων το στρώμα της κρατικής-κομματικής γραφειοκρατίας θα διεκδικήσει το ρόλο του στο σύστημα: από τη μια, στη βάση του ιδιότυπου «κρατικού καπιταλισμού» και σε συμβιβασμό με την νέα μονοπωλιακή αστική τάξη, τάση που εκφράζει ο Πούτιν, από την άλλη στη βάση του «σοσιαλισμού της αγοράς» του Ζιουγκάνοφ, στον οποίο τον κυρίαρχο ρόλο διεκδικεί να έχει το ίδιο το γραφειοκρατικό στρώμα, με την αστική τάξη σε δεύτερο ρόλο. Η διαφορά είναι στο σημείο ισορροπίας του μίγματος κι όχι στα συστατικά του. Οι διαφορές είναι ακόμα μικρότερες στην εξωτερική πολιτική, μιας και ο αντιαμερικανισμός υπήρξε σημείο αναφοράς του διευθυντικού στρώματος στην πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ επί δεκαετίες: χάρη σ’αυτόν δικαιολογούσε εν μεγάλω μέρει την ίδια την ύπαρξή του. Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό συμβαίνει και σήμερα.
Ομοίως και τα άλλα πολιτικά κόμματα και ρεύματα, δεν είναι «νέα» δημιουργήματα. Τα φιλελεύθερα π.χ. κόμματα εκφράζουν τα συμφέροντα του κομματιού της νέας αστικής τάξης (η οποία είχε ήδη δημιουργηθεί επί Γκορμπατσώφ) που συνδέθηκε επιχειρηματικά με τη Δύση. Στην πρώτη φάση της μετασοβιετικής περιόδου, μάλιστα, το κομμάτι αυτό, εκμεταλλευόμενο τη διάλυση του σοβιετικού κρατικού μηχανισμού που εκ των πραγμάτων δυσκόλεψε αφάνταστα το να εκφραστεί με συντεταγμένο τρόπο η κρατική-κομματική γραφειοκρατία, πήρε προσωρινά το «πάνω χέρι», όμως δε μπόρεσε – και δε θα μπορούσε κατά την άποψή μας ούτως ή άλλως – να το κρατήσει. Η αντίφαση ανάμεσα στην πολιτική του και στην πραγματική κοινωνικο-οικονομική δομή της νεο-κρατικο-καπιταλιστικής Ρωσίας λύθηκε υπέρ της μεταμφιεσμένης σε «αστικο-κοινοβουλευτική» παλιάς γραφειοκρατίας. Η παράδοση αυτή, στη Ρωσία, είναι τόσο παλιά (οι Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν είχαν αναλύσει τα χαρακτηριστικά του ρωσικού «ασιατικού τρόπου παραγωγής» που κυριάρχησε επί αιώνες, μέχρι και τα μέσα σχεδόν του 19ου αι.) που δύσκολα θα μπορούσε να διαγραφεί και να μην έρθουν στην επιφάνεια πλευρές της, αμέσως μόλις ανατράπηκε και τυπικά το πρώτο σοσιαλιστικό εγχείρημα.
Και βέβαια, τα «αριστερά» ΚΚ, πέραν του ΚΚΡΟ (π.χ. ΚΕΚΡ κλπ.) είναι η ιστορική συνέχεια – με τις αντιφάσεις τα συν και τις παθογένειες – του ρεύματος της ταξικής, κομμουνιστικής αντιπολίτευσης στην προιούσα κυριαρχία της εργατικής αριστοκρατίας (που αποτυπώθηκε στο 20ο συνέδριο για πρώτη φορά σε μορφή ολοκληρωμένης πολιτικής «πλατφόρμας»), η οποία με τη σειρά της μετεξελίχθηκε σε κοματική-κρατική γραφειοκρατία και – ένα τμήμα της – σε νέα αστική τάξη. Η κομμουνιστική αυτή αντιπολίτευση, σταδιακά ηττήθηκε κατά κράτος στο ΚΚΣΕ, περιορίστηκε σε «πλατφόρμες» μειοψηφίας οι οποίες δημιούργησαν στη συνέχεια τα σημερινά ΚΚ και ομάδες που βρίσκονται «αριστερά» του ΚΚΡΟ. Η αντίθεση, λοιπόν, ΚΚΡΟ και ΚΕΚΡ είναι βαθύτερη, έχει παλιές ρίζεις και μ’αυτή την έννοια εξηγείται και το γιατί υπάρχει κι από τις δυο πλευρές τέτοια ακαμψία στο θέμα του ενδεχόμενου σχηματισμού «αριστερού μετώπου» με΄στρατηγικό χαρακτήρα – καθώς επίσης και τις πολύ πενιχρές προοπτικές να προκύψει κάτι τέτοιο στο μέλλον, πέρα από συγκυριακές συνευρέσεις τακτικής.
Τι μπορεί κανείς να περιμένει, λοιπόν, στη σημερινή Ρωσία από τη σκοπιά της εργατικής τάξης; Κατά τη γνώμη μου, άσχετα με το τι είναι το ΚΚΡΟ (που σίγουρα δεν είναι ΚΚ με την έννοια της ιδεολογικής-πολιτικής συνέπειας στις αρχές), η ενίσχυσή του είναι θετική στο βαθμό που εκφράζει μια μετατόπιση του πολιτικού συσχετισμού υπέρ της «παλιάς» γραφειοκρατίας και σε βάρος της νέας αστικής τάξης. Εδώ υπάρχει μια πραγματική αντίθεση και είναι χρέος των αληθινών κομμουνιστών στη Ρωσία να την εκμεταλλευτούν για να φέρουν στο προσκήνιο, όχι μόνο τις ανάγκες και τα άμεσα αιτήματα της εργατικής τάξης πετυχαίνοντας νίκες στο επίπεδο του «οικονομικού αγώνα, αλλά και για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις όξυνσής της σε τέτοιο βαθμό που ένα νέο σοσιαλιστικό εγχείρημα να αποδειχθεί ρεαλιστική δυνατότητα της στιγμής.
Παρατηρητής
Οι συνθήκες στην μετά-σοβιετική κοινωνία είναι πολύ διαφορετικές απ’ ότι στην τσαρική Ρωσία και θέλω να πω ότι το 1917 οι αναδιανομή της γης(σε αγρότες- δουλοπάροικους ουσιαστικά) , τα εργατικά συμβούλια, η εκδίωξη του τσάρου κτλ εξέφραζαν το 90% του πληθυσμού. Σήμερα η απελευθέρωση των φυσικών πόρων,της βιομηχανίας, των μεγάλων και μεσαίων επιχειρήσεων από το κεφάλαιο , το κρατικό μονοπώλειο στο αλκοόλ είναι τα αιτήματα που προβάλλει το ΚΚΡΟ(και όχι μόνο) και αντικειμενικά εκφράζουν το 90% του λαού, σήμερα το διακύβευμα στην Ρωσία είναι η απελευθέρωση από τον καπιταλιστικό ζυγό των ολιγαρχών και και της μεσαίας αστικής τάξης.
Επίσης τα μεγαλύτερα ποσοστά του το ΚΚΡΟ τα πήρε στις βιομηχανικές-εργατικές περιφέρειες π.χ στην Σαμάρα( 35%) μια περιοχή που στηρίζεται στην αυτοκινητοβιομηχανία( θέση του ΚΚΡΟ είναι η απελευθέρωση της αυτοκινητοβιομηχανίας από το κεφάλαιο), οπότε οι εργαζόμενοι κάτι έχουν να προσμένουν από το ΚΚΡΟ.
Να προσθέσω, επίσης ότι το 3ο κόμμα η Δίκαιη Ρωσία(13%), αλλά και το 6ο Πατριώτες της Ρωσίας(1%) μιλάνε ξεκάθαρα για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής κτλ , οπότε μια
συνεργασία είναι πολύ ποίο ρεαλιστική απ´ ότι στην Ελλάδα όπου υπάρχουν θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ Σύριζα και ΚΚΕ ,ο Ζιογκάνωφ εξάλλου είπε ότι ότι η Δίκαιη Ρωσία αντέγραψε επακριβώς τα 3/4 των θέσεων του ΚΚΡΟ.
Η αποτυχία του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης σε σύγκριση με τον κεντρικό σχεδιασμό, όπως εφαρμόστηκε με τα εκατοντάδες λάθη των ηγεσιών του κόμματος(το μοναδικό συγκρίσιμο εμπειρικά μοντέλο για τον μέσο Ρώσο πολίτη)είναι τόσο εμφανής στην Ρωσία που ακόμα και οι εθνικιστές-καραγκίοζηδες-φασίστες έκαναν κωλοτούμπα (που μπροστά της ο Καρατζαφέρης φαντάζει βράχος σοβαρότητας και υπευθυνότητας) και σε αυτές τις εκλογές από κει που για όλα έφταιγε η οικονομική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης ξαφνικά είδαν ότι υπήρχε τεράστια βιομηχανία που εντέχνως διαλύθηκε ή κλάπηκε από τους καπιταληστές, ανακάλυψαν τους ολιγάρχες κτλ.
Και κλείνοντας να πω ότι είμαι πολύ αισιόδοξος γιατί υπάρχει μια τεράστια ιδεολογική μετατόπιση που θα ευνοήσει τις πολιτικές εξελίξεις σε μια Ευρώπη όπου η σοσιαλδημοκρατία έχει εκφυλιστεί και η »φιλελεύθερη παράταξη» μοιάζει όλο και περισσότερο στην άλλη όψη του ιδίου νομίσματος της φασίστικης ακροδεξιάς.
Πολυ ενδιαφέρουσα συζήτηση πάντως. Έχει πολύ ζουμί το θέμα και χαίρομαι ιδιαίτερα που το ανοίξατε!
Απλώς μια συμπλήρωση σε όσα ανέφερα στην κυρίως παρέμβασή μου… εκείνο που χαρακτηρίζει τη ρώσικη πολιτική σκηνή, ειδικά στο «κεντροαριστερό» της σκέλος, είναι η ρευστότητα. Ένα χαρακτηριστικό είναι η ευκολία «μεταγραφών» της τελευταίας στιγμής, όπως π.χ. συνδικαλιστών από το μέτωπο ΡΟΤ ΦΡΟΝΤ (του ΚΕΚΡ) στο κόμμα της Δικαιης Ρωσίας, μόλις απαγορεύτηκε τελικά η κάθοδός του στις εκλογές. Ίσως, τελικά, η πρόβλεψη του mike επαληθευτεί… αν και προσωπικά κλίνω περισσότερο προς το ότι οι διαφορές της «κεντροαριστερής»-πατριωτικο-μπρεζνιεφικής αντιπολίτευσης με το κόμμα του Πούτιν είναι κυρίως στα λόγια και στις διακηρύξεις και λιγότερο στην πράξη. Πάντως συμφωνώ κι εγώ ότι η αυξανόμενη εμπλοκή του ΚΚΡΟ και της «Δίκαιης Ρωσίας» στα κυβερνητικά πράγματα θα έχει θετικές επιπτώσεις…
Επίσης με τη σειρά μου πιστεύω πως η ενίσχυση του ΚΚΡΟ στις ρωσικές εκλογές θα έχει θετικές επιπτώσεις τόσο στην ίδια τη Ρωσία αφού ενισχύεται ο αγώνας ενάντια στην αστική τάξη όσο και ευρύτερα στον ευρωπαικό χώρο διότι η ανάπτυξη του κόμματος αυτού θα συνεχιστεί.