Μια άλλη ματιά στο Τείχος του Βερολίνου: τα πως, τα γιατί και οι ερμηνείες του σήμερα (2)

Μια άλλη ματιά στις φιέστες για την «πτώση του Τείχους»

Οι πρωτεργάτες των ανατροπών ήταν δικαιωματικά και τα τιμώμενα πρόσωπα, στις φιέστες που έγιναν στο Βερολίνο

Associated Press

Πολλά έχουν γραφτεί και ακουστεί όλες αυτές τις μέρες για το Τείχος του Βερολίνου και τις φιέστες για την πτώση του, που στηρίζουν την κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού από διάφορα αστικά επιτελεία και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην πρώην Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία. Υπάρχουν όμως και «φωνές» μίας πιο νηφάλιας προσέγγισης του θέματος, όπως φαίνεται από άρθρα σε εφημερίδες που κάνουν μια διαφορετική προσέγγιση στο θέμα. Εκτενή αποσπάσματα από αυτά τα άρθρα αναδημοσιεύουμε παρακάτω.

Γιατί ακριβώς γιορτάζουμε;

Με τίτλο «Γιατί ακριβώς γιορτάζουμε την πτώση του Τείχους του Βερολίνου;», ο Τάσος Θεοδωρόπουλος γράφει – ανάμεσα στ’ άλλα – στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα»:

«Επειδή, έτσι γενικά και αόριστα και πολύ πιο βολικά, για κάποιους άλλους, το γκρέμισμα του Τείχους και η επανένωση των δύο Γερμανιών συμβολίζουν τη νίκη της ελευθερίας έναντι του απολυταρχισμού; Σύμφωνα με ποιον ακριβώς; Και από πότε ο Ρόναλντ Ρίγκαν, εφόσον εκείνος υποτίθεται ότι κίνησε τα νήματα ως τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, ταυτίζεται ως πολιτικός με την έννοια της ελευθερίας; Και πώς ορθώθηκε το ρημάδι; Ετσι μονομερώς, μια μέρα είπαν οι Σοβιετικοί «ακούστε, κουκλίτσες μου, θα φτιάξουμε ένα σοβατεπί για να σας κόψουμε τον βήχα»;…

Και τελικά, τι ακριβώς ξέρουμε εμείς, ως πολίτες του δυτικού κόσμου, μέσα από τον αστικό Τύπο για όλα αυτά; Κάτι περισσότερο ή κάτι λιγότερο απ’ όσα μάθαμε με ψεύτικους κορμοράνους μέσα στην πίσσα και πλαστογραφημένες ειδήσεις για το Βιετνάμ, τον Κόλπο, το Ιράκ, μέσα από κυρίαρχα ΜΜΕ που διαπλέκονται σε ένα τεράστιο φάσμα επιχειρηματικών και πολιτικών δραστηριοτήτων;

Μεγάλωσα σε μια φανατισμένη κομμουνιστική οικογένεια και συνήθισα, στη διάρκεια της εφηβείας μου, να αντιδρώ απέναντι σε όλα όσα αντιπροσώπευαν την άκα­μπτη κομματική λογική. Φτάνοντας όμως στο άλλο άκρο, την άκριτη αποδοχή μιας εκδοχής της Ιστορίας, γραμμένης κατά το δο­κούν και προοριζόμενης για μαζική κατανά­λωση και χειραγώγηση.

Δεν αμφισβητώ τις μαρτυρίες των Ανατολικογερμανών για τα τεκταινόμενα της εποχής, αμφισβητώ όμως τη μονόπλευρη διάδοση ιστοριών με το ένα πόδι στην αλήθεια και το άλλο στο κατευ­θυνόμενο μύθευμα, που πρέπει να τις ενστερνιστώ μόνο και μόνο γιατί έτσι αποφά­σισαν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία.

Αμ­φισβητώ το τυχαίο ενός ασταμάτητου ντό­μινο στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 με τε­λικό στόχο τη διάλυση της ΕΣΣΔ, στο οποίο βασικοί παράγοντες και κινητήριος δύναμη δεν ήταν η λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά η εκ­μετάλλευση αυτής της δυσαρέσκειας από το Βατικανό, τη CIA και χίλιους άλλους παρόμοιους. Με τιμητική κατάληξη την αναζωπύρωση θρησκευτικών και τοπικιστικών φανατισμών, τον Εμφύλιο Πόλεμο και τη δι­αίρεση σε τεταρτημόρια ολόκληρων κρα­τών. Αυτά τα αιματοβαμμένα νέα σύνορα σε χώρες της Ευρώπης, όπως η Γιουγκοσλαβία, δεν υπολογίζονται σαν τείχος; Δεν χωρίζουν αδέρφια;

Σαν αντίλογο, μπορεί κάποιος να μου πει ότι, εκμεταλλεύσιμη από τρίτους ή όχι, η οργή των Ανατολικοευρωπαίων απέναντι στα καθεστώτα τους, εφόσον υπήρχε, αρκεί από μόνη της σαν αποδεικτικό στοι­χείο και κατηγορητήριο εναντίον των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων. Μονόπλευρη συλλογιστική με εφαρμογή μόνο στον έναν πόλο, αφού αν αυτό γίνεται δεκτό σαν αξίωμα, τότε το ίδιο πρέπει να εφαρμοστεί για τη λαϊκή δυσαρέσκεια ένεκα της κρίσης και της ανέχειας στην πλειονότητα των Δυτικοευρωπαίων. Πώς ακριβώς μετριέται μια ελευθερία, στα πλαίσια της οποίας αδυνατείς να εξασφαλίσεις τα απαραίτητα της διαβίωσης και της εκπαίδευσής σου;

Και τελικά, ποιου Τείχους το γκρέμισμα είναι σημαντικότερο; Του Τείχους – κατασκευή που διχοτομεί μια πόλη (ως άμεση συνέπεια της συμπεριφοράς ενός κράτους και της κατοπινής συμφωνίας των εκ διαμέτρου αντίθετων ιδεολογι­κά νικητών του πολέμου) ή του ταξικού τείχους, αυτού που ορθώνεται ανάμεσα σε ανθρώπους, χωρίζοντάς τους σε πολίτες δύο, τριών και τεσσάρων κατηγοριών επιπέδου ζωής και ευκαιριών;»…

Πανηγύρια και φιέστες

Με τίτλο «Πανηγύρια και φιέστες για το Τείχος», ο Θοδωρής Λάμπρος, BA Modern History, MA Mediterannean Studies, γράφει μεταξύ άλλων στην εφημερίδα «Πρώτη» της Ηλείας (11/11/2009):

«Οσοι είχατε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε τα προχθεσινά δελτία ειδήσεων, είδατε τις πανηγυρικές εκδηλώσεις και φιέστες για την επέτειο των 20 χρόνων από την πτώση του «Τείχους» του Βερολίνου. Τα αισθήματα που αποκόμισα από τις εικόνες που παρακολούθησα στα δελτία των ειδήσεων, παρέπεμπαν σε ένα «πανηγύρι», ας μου επιτραπεί ο όρος, και μια πολυδιαφημιζόμενη φιέστα όπου ηγέτες ξένων κρατών και προσωπικότητες που σημάδεψαν εκείνα τα χρόνια παραβρέθηκαν και συμμετείχαν στις προχθεσινές εκδηλώσεις.

Εκδηλώσεις που είχαν ως βασικό στόχο να αμαυρώσουν και να διαστρεβλώσουν τον σοσιαλισμό που έζησαν για αρκετά χρόνια οι πολίτες της τότε Ανατολικής Γερμανίας και να δημιουργήσουν στον κόσμο την ιδέα ότι το καπιταλιστικό σύστημα και η ζωή στην ενωμένη πλέον Γερμανία δεν έχει καμιά μα καμιά σχέση με την ζωή στη τότε Ανατολική Γερμανία. Να δημιουργήσουν την εικόνα ότι όλα είναι ρόδινα στην ενωμένη πλέον Γερμανία, ότι οι πολίτες δεν έχουν προβλήματα, ανασφάλειες, φοβίες, εργασιακή ανασφάλεια, τρομοκρατία. Αυτή η εικόνα μου δημιουργήθηκε εμένα, του απλού Ελληνα, από τις προχθεσινές εκδηλώσεις για το «τείχος».

Χαρακτηριστική εικόνα της «φιέστας» που πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο ήταν αυτή του Λεχ Βαλέσα, που ως ηγέτης του Συνδικάτου «Αλληλεγγύη» στην Πολωνία επί χρόνια και με την αμέριστη αρωγή των υπηρεσιών της Δύσης, αλλά και του μακαρίτη πλέον Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β’, αποτελούσε την αιχμή του δόρατος του ιμπεριαλισμού εναντίον των σοσιαλιστικών χωρών. Αυτός έσπρωξε το πρώτο κομμάτι του τεράστιου «ντόμινο» από κουτιά ύψους 2,5 περίπου μέτρων που είχε στηθεί στο κέντρο του Βερολίνου μεταξύ της πλατείας Πότσνταμερ και της Ράιχστανγκ και σε μήκος 1,5 χιλιομέτρου που συμβόλιζε την κατάρρευση του «σιδηρού παραπετάσματος».

Στο Βερολίνο βρέθηκαν επίσης ηγέτες κρατών όπως ο Βρετανός Πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν, ο Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, ο Ρώσος Πρόεδρος Ντιμίτρι Μεντβέντεφ, καθώς και η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον. Η Γερμανίδα Καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, ο Λεχ Βαλέσα, ο πρωτεργάτης κατ’ εμέ της αντεπανάστασης στην πρώην Σοβιετική Ενωση Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και ο πρώην ηγέτης της Ουγγαρίας Μίκλος Νέμετς διέσχισαν συμβολικά την γέφυρα Μπορνχόλμερ στο πρώτο σημείο ελέγχου που άνοιξε μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου.

Η Γερμανίδα Καγκελάριος δήλωσε απερίφραστα ότι τα ιστορικά γεγονότα του 1989 «ήταν αποτέλεσμα μιας μακράς ιστορίας καταπίεσης», ενώ δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ που έκανε δυνατή την αλλαγή στην Ανατολική Γερμανία.

Το πιο κωμικοτραγικό όμως στοιχείο, φίλοι αναγνώστες και αναγνώστριες, ήρθε από την Αμερικανίδα Υπουργό Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον η οποία σε δηλώσεις της για την επέτειο των 20 χρόνων από την πτώση του «τείχους» είπε τα εξής: «Πρέπει να διαμορφώσουμε μια ακόμα πιο δυνατή συνεργασία για να ρίξουμε τους τοίχους του 21ου αιώνα και για να αντιμετωπίσουμε αυτούς που κρύβονται πίσω τους: βομβιστές, καμικάζι, εκείνους που δολοφονούν και τραυματίζουν κορίτσια που η μόνη τους επιθυμία είναι να πάνε στο σχολείο, ηγέτες που επιλέγουν την δική τους μοίρα από την μοίρα των άλλων».

Τι θράσος, αλήθεια, από την Αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών όταν η χώρα της με τις πολιτικές της αιματοκύλησε ανθρώπινες ζωές στην πρώην Γιουγκοσλαβία σκοτώνοντας αμάχους, παιδιά και αθώα κοριτσάκια. Μόνο που κι εκείνα, κυρία Κλίντον, είχαν ως μοναδική επιθυμία να πηγαίνουν σχολείο για να μάθουν γράμματα αλλά οι πιλότοι των ΗΠΑ τούς έριχναν βόμβες κοπτόμενοι για το καλό της χώρας.

Οταν οι ΗΠΑ επίσης πραγματοποιούσαν τις επεμβάσεις τους στο Ιράκ, δήθεν για να το προστατέψουν από τον δικτάτορα Σαντάμ που και αυτόν τον «ξέκαναν» με τον πιο άνανδρο και χείριστο τρόπο. Αλλά βέβαια κανείς δεν λέει για τα μεγάλα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και άλλα πολλά. Για όλα, βλέπετε, φταίει ο σοσιαλισμός»…

Μια άλλη ματιά στο Τείχος του Βερολίνου: τα πως, τα γιατί και οι ερμηνείες του σήμερα (1)

Η μαύρη σπέκουλα του αντικομμουνισμού

Εγκαταστάσεις του αμερικανικού στρατού στο Δυτικό Βερολίνο για την ηλεκτρονική παρακολούθηση της ΓΛΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών

Η εκδήλωση που διοργάνωσε πρόσφατα το ΚΚΕ στο «Σκοπευτήριο» της Καισαριανής και ιδιαίτερα η δήλωση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ότι οι κομμουνιστές παραμένουμε ασυμφιλίωτοι με την ιμπεριαλιστική πραγματικότητα και ότι «δεν πρόκειται να παραιτηθούμε από την πάλη για το σοσιαλισμό, ένα σοσιαλισμό που στην Ελλάδα θα έχει όλα τα καλά του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και βεβαίως θα ενσωματώσει τα διδάγματα από τις αρνητικές εμπειρίες», ήταν αναμενόμενο να ξεσηκώσει αντιδράσεις στους λάτρεις της Νέας (ιμπεριαλιστικής) Τάξης Πραγμάτων.Οντως την επομένη (Τετάρτη 11/11/09) διάφορες εφημερίδες αμόλησαν «τους τρελούς του χωριού» για να σερβίρουν στους αναγνώστες τους ξαναζεσταμένα αντικομμουνιστικά παραληρήματα. Σε όλα, η βασική συνταγή ήταν ίδια: Το τείχος του Βερολίνου ήταν αδικαιολόγητο, άδικο και απάνθρωπο. Πρέπει όμως να αναγνωρίσουμε ότι η δοσολογία στα «μπαχαρικά» τούς οδήγησε σε διαφορετικά φαινόμενα παράκρουσης.

Από τη μια ο «Νι.Κ.» στην εφημερίδα «Η ΑΥΓΗ» εγκαλεί το ΚΚΕ ότι προχώρησε «… – ίσως ως εκεί που δεν έπρεπε – με τον ισχυρισμό ότι ως κυρίαρχο κράτος η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία είχε το «δικαίωμα» να χτίσει το Τείχος, προφανώς με το ίδιο «δικαίωμα» που έχει σήμερα το Ισραήλ να χτίζει το δικό του τείχος στα κατεχόμενα για να μαντρώσει το λαό της Παλαιστίνης…»!

Το έδαφος της ΓΛΔ παραβιάστηκε επανειλημμένα.Με την υποστήριξη, των σοβιετικών αρμάτων μάχης, προβοκάτσιες, όπως αυτή τον Οκτώβρη του 1961, που οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις ήταν παρατεταγμένες στη Φρίντριχστράσε, σταμάτησαν

Τείχος το ένα, τείχος και το άλλο, άρα και τα δύο εξίσου κακά!! Πάλι καλά που του γλίτωσαν τα Μακρά Τείχη, το Σινικό κλπ. Τουλάχιστον μέχρι πρότινος δε χρειαζόταν να είναι κανείς καν μαρξιστής για να κατανοεί ότι οποιοδήποτε ανθρώπινο δημιούργημα ή επίτευγμα δεν κρίνεται «καθεαυτό», αλλά πάντα σε σχέση με τους δημιουργούς του, με τις κάθε φορά κοινωνικές συνθήκες. Τόσος φετιχισμός σε μια εφημερίδα με «αντιδογματικό» προφίλ ξαφνιάζει όντως πολλούς, όχι όμως και αυτούς που γνωρίζουν ότι ο οπορτουνισμός, μπροστά στην ανάγκη του να διατηρηθεί στην επιφάνεια, δε φείδεται μεταλλάξεων. Ειδικά όμως για την απάνθρωπη καταπίεση του παλαιστινιακού λαού από το ισραηλινό κράτος, συνιστούμε στην «ΑΥΓΗ» μαθήματα να κάνει πρώτα στους Γερμανούς συνοδοιπόρους της, στο κόμμα της «Αριστεράς». (Παρεμπιπτόντως, αυτοί είναι ένθερμοι πολέμιοι του «Τείχους του Βερολίνου», αλλά χωρίς «δογματικές προσκολλήσεις» στο Παλαιστινιακό).Από την άλλη ο Π. Μανδραβέλης στην εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», αφού πρώτα – ως παλιότερο είδος μηρυκαστικού – θεωρεί υποχρέωσή του να τονίσει ότι οι Στάλιν – Χίτλερ δεν είναι απλά ίδιοι, αλλά ότι ο Στάλιν προηγήθηκε (και άρα ίσως να ήταν και ο χειρότερος) και ότι το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα «…που δοξολογεί με κάθε ευκαιρία έναν από τους πιο στυγνούς δικτάτορες που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα», όταν φτάνει στο ζήτημα του ισραηλινού τείχους, αφού αποδέχεται(;) «… ευθύνες (sic!) των Ισραηλινών για την κατοχή παλαιστινιακών εδαφών», αναγνωρίζει διαφορές: Τουλάχιστον οι Ισραηλινοί έχουν δικαιολογία!! «…δεν θυμόμαστε την ανατολικογερμανική ηγεσία να δικαιολογεί το Τείχος επειδή έμπαιναν στον κομμουνιστικό παράδεισο ζωσμένοι με εκρηκτικά Δυτικογερμανοί τρομοκράτες» (!!!).

Προβοκάτορες πάνω στα σύνορα απειλούν και πυροβολούν προς το μέρος της ΓΛΔ

Ο ίδιος θεωρεί την τοποθέτηση του ΚΚΕ, ότι τις παραμονές της εγκαθίδρυσης των μέτρων εξασφάλισης και ενίσχυσης της ασφάλειας των συνόρων της ΓΛΔ με το Δυτικό Βερολίνο (162 χλμ από τα οποία τα 26 αποτελούν το καθεαυτό «τείχος») ελλόχευε η απειλή εισβολής ΝΑΤΟικών στρατευμάτων στο έδαφος της ΓΛΔ, ως «ανερυθρίαστα ιστορικά ψεύδη» και αναλαμβάνει να μας διαφωτίσει με τη δική του (;) «αλήθεια»: «…το περικυκλωμένο Δυτικό Βερολίνο ήταν αποκλεισμένο από τον Κόκκινο Στρατό κατοχής και χρειάστηκε αερογέφυρα για να μπορέσουν να έχουν κάτι να φάνε οι πολιορκημένοι. Οχι μόνο δεν απειλούσαν οι Δυτικοί την ακεραιότητα της Ανατολικής Γερμανίας αλλά συνέβαινε και το ακριβώς αντίθετο. Ο «Κόκκινος Στρατός» απειλούσε τη Δυτική Γερμανία»!

Μια πρώτη επισήμανση είναι ότι ο συγκεκριμένος είτε μπέρδεψε τα «σκονάκια» του, είτε γενικά του αρέσει να μπερδεύει …διαφορετικά πράγματα. Τα προπαγανδιστικά παραμύθια περί πεινασμένων που σώθηκαν από τις ΝΑΤΟικές αερογέφυρες δεν αφορούν το 1961, αλλά τον αποκλεισμό του Δυτικού Βερολίνου το 1948! Αλλά ακόμα κι αυτή η προπαγάνδα (για το 1948) διαψεύδεται από τα ίδια τα έγγραφα των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής εκείνης της περιόδου, που αποχαρακτηρίστηκαν και δημοσιοποιήθηκαν όχι βέβαια το 1968 ή 1978, με βάση τους δικούς τους κανόνες «διαφάνειας», αλλά μόλις το 1992!

Ενα από τα πολλά είναι π.χ. η εμπιστευτική αναφορά της CIA (12/6/1948) με τίτλο «Επίδραση των σοβιετικών περιοριστικών μέτρων στη θέση των ΗΠΑ στο Βερολίνο» (δημοσιευμένο και στην επίσημη ιστοσελίδα των αρχείων αυτής της υπηρεσίας: http://www.cia.gov/library/center-for-the-study-of-intelligence/csi-publications), που απευθυνόταν προς τον Αμερικανό Πρόεδρο και προς διάφορους άλλους κρατικούς παράγοντες. Ακόμα και στην περίληψη του εγγράφου (σελ. 1) τονιζόταν (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας):

«

Σε αντίθεση με πολλές δημοσιευμένες αναφορές, η κύρια επιζήμια επίδραση στις ΗΠΑ, από τα σοβιετικά περιοριστικά μέτρα που επιβλήθηκαν στο Βερολίνο από της αποχωρήσεως της ΕΣΣΔ από το Συμμαχικό Συμβούλιο Ελέγχου, δεν ήταν η παρεμβολή στις μεταφορές και στις προμήθειες, αλλά η περικοπή συγκεκριμένων δράσεων των ΗΠΑ, οι οποίες, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους σχετίζονται με την κατασκοπία, την προπαγάνδα και με επιχειρήσεις της τετραμερούς διοίκησης. (…) Ως αποτέλεσμα: α) η γενική χρησιμότητα του Βερολίνου ως κέντρου ενός κατασκοπευτικού δικτύου εξασθένισε, ενώ πιο ειδικά, η πρόσβαση σε Σοβιετικούς λιποτάκτες και Γερμανούς αντικομμουνιστές έγινε ακόμα πιο δύσκολη. β) Καθώς φιλικά προσκείμενοι Γερμανοί δεν μπορούν να μετακινούνται ελεύθερα προς και από τη Σοβιετική Ζώνη, ή μέσα στην πόλη, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να στηρίζουν όπως πρωτύτερα τον αντικομμουνισμό εντός της Σοβιετικής Ζώνης. γ) Η προπαγάνδα των ΗΠΑ δεν μπορεί να διασπείρεται ελεύθερα, με εξαίρεση το ραδιόφωνο. δ) Εμπορεύματα που κατασκευάζονται στο Βερολίνο δεν μπορούν να μεταφερθούν προς τις Δυτικές Ζώνες (σ.σ. την κατοπινή Δυτική Γερμανία)….». Στη σελίδα 2 του ίδιου εγγράφου προστίθεται και το εξής αποκαλυπτικό:

«Η συνέχιση της κατοχής του Βερολίνου από τις ΗΠΑ απαιτεί την εκ δυσμάς προμήθεια σε τρόφιμα και σε άλλα αναγκαία είδη όπως κάρβουνο, τόσο για το αμερικανικό προσωπικό όσο και για το γερμανικό πληθυσμό του αμερικανικού τμήματος της πόλεως. Η είσοδος φορτηγίδων μαουνών, που μεταφέρουν τον κύριο όγκο των τροφίμων για τα δυτικά τμήματα της πόλεως, βάσει αναφορών, παραμένει απαράλλαχτη και συνεχίζει να είναι επαρκής, παρά τις διακοπές μικρής διάρκειας, των βρετανικών μεταφορών διαμέσου της Σοβιετικής Ζώνης. Η είσοδος στρατιωτικών και πολιτικών σιδηροδρομικών φορτίων (σ.σ. εμπορικές άμαξες), που μεταφέρουν το απαραίτητο κάρβουνο και άλλες προμήθειες, συνεχίζεται όπως και πρώτα, με εξαίρεση το γεγονός ότι οι διαδρομές των πολιτικών εμπορικών αμαξοστοιχιών έχουν κάπως περιοριστεί (σ.σ. εισέρχονται δηλαδή στο δυτικό Βερολίνο μέσω λιγότερων διόδων). (…) Η κατάσταση στις μεταφορές, όπως υπογραμμίστηκε παραπάνω, υποδηλώνει ότι συνεχίζεται ακόμα η κάλυψη σε είδη πρώτης ανάγκης του γερμανικού πληθυσμού και του αμερικανικού προσωπικού».

Το κείμενο συνεχίζει με αναλυτικότερες αναφορές στις «ζημίες» που αναφέρει και στην αρχή του. Αρα, τα περί ασύστολων ψευδών που ρίχνει ο Π. Μ. κατά του ΚΚΕ επιστρέφονται στον ίδιο και την επομένη να προσέχει όταν «φτύνει τον ουρανό»! Οσο για το ποιος απειλούσε ποιον, πέρα από το γεγονός ότι κανείς από τους ηγέτες των δυτικών συμμάχων δε χρησιμοποίησε ούτε καν ως προπαγανδιστικό τρικ το ανέκδοτο της «επαπειλούμενης από το Σοβιετικό Στρατό Δυτικής Γερμανίας» (εκτός και εάν ο Π. Μ. δεν έχει καταλάβει ακόμα το πού βρισκόταν η Δυτ. Γερμανία και πού το Δυτ. Βερολίνο), ας ρωτήσει τον οποιονδήποτε σε ποια χώρα πάει ο νους του όταν ακούσει τη φράση «ρεβανσιστικές δυνάμεις την μεταπολεμική περίοδο». Ισως και ο ίδιος κάτι να έχει ακούσει για τον ρεβανσιστή Φραντς Γιόσεφ Στράους. Τον πληροφορούμε, λοιπόν, ότι ο εν λόγω πολιτικός, την περίοδο αυτή τελούσε Υπουργός Αμύνης της Δυτ. Γερμανίας και ότι ακριβώς το καλοκαίρι του 1961 (λίγο πριν το «Τείχος») εισηγήθηκε όχι μόνο την άμεση αύξηση των γερμανικών στρατευμάτων κατά 50% (!), από 12 σε 16 μεραρχίες, αλλά και τον εξοπλισμό τους με τακτικά πυρηνικά όπλα! Η δυτικογερμανική Βουλή είχε άλλωστε προ καιρού εγκρίνει την εγκατάσταση αμερικανικών πυρηνικών όπλων επί των δυτικογερμανικών εδαφών. Αλλωστε, το γεγονός ότι το καλοκαίρι του 1961, 136 Γερμανοί στρατηγοί και ναύαρχοι, καταδικασμένοι ο καθένας τους σε 20 χρόνια φυλάκισης για εγκλήματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όχι μόνο δεν ήταν πια έγκλειστοι, αλλά υπηρετούσαν ήδη στα επιτελεία του ΝΑΤΟ, με επικεφαλής τον Αντολφ Χόιζινγκερ (επικεφαλής της Διαρκούς Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ από το Μάρτη του 1961 και πρώην αρχηγός του Στρατιωτικού Επιτελείου του Χίτλερ) σήμαινε από μόνο του απειλή πολέμου, τουλάχιστον για όσους είχαν πραγματικά αντιταχθεί στο φασισμό! Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι το δυτικογερμανικό κράτος συνήψε συνθήκη ειρήνης με την ΕΣΣΔ και την Πολωνία, μόλις το 1970! Και με την Τσεχοσλοβακία μόλις το 1973! Μέχρι τότε αρνούνταν να αποδεχτεί τα μεταπολεμικά σύνορα αυτών των κρατών!

Απ’ τα κακογραμμένα σκονάκια του ο πέρα για πέρα εμπαθής Π. Μ. «ξεσκονίζει» και κάποιους «διαφωτιστικούς» αριθμούς.

Πριν από αυτό όμως, ας σταθούμε λίγο σε μια «απορία» του: «… αλλά το «μπες-βγες» πώς δικαιολογείται; Διότι απ’ όσο γνωρίζουμε όλοι ήθελαν να βγουν και κανένας να μπει». Μέσα στη μακαριότητά του λοιπόν ο Π. Μ. παρέμεινε στηριγμένος σε προπαγανδιστικές βεβαιότητες πολύ προηγούμενων δεκαετιών, παρόμοιες με εκείνες που έλεγαν ότι στις Λαϊκές Δημοκρατίες «τρώνε ψωμί με οδοντόπαστα». Και όμως πληθώρα ντοκουμέντων της δικής του πολιτικής πλευράς, όπως αυτό της CIA που παραβάλαμε, δείχνουν ξεκάθαρα ότι το διακύβευμα δεν ήταν ένα οποιοδήποτε «μπες-βγες» αλλά το ανεξέλεγκτο, αυτό που θα επέτρεπε στον ιμπεριαλισμό να υπονομεύει σχεδόν ανενόχλητα τη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (και κατ’ επέκταση όλο το σοσιαλιστικό στρατόπεδο στην Ευρώπη) από τα μέσα! Οσο για το ποιοι έμπαιναν στο έδαφος της ΓΛΔ, σεβόμενοι την κυριαρχία και τους νόμους αυτού του κράτους …ας ρωτήσει τους χιλιάδες Δυτικοβερολινέζους, που κάθε τόσο στο Βερολίνο – πρωτεύουσα του σοσιαλιστικού κράτους – όχι μόνο «ξεσήκωναν» δίσκους βινυλίου και βιβλία, αλλά και κατέκλυζαν όπερες και θέατρα όπως το ξακουστό «Μπερλίνερ Ανσάμπλ» του Μπ. Μπρεχτ, κλείνοντας εισιτήρια μήνες νωρίτερα. (Ενα από τα «καλά» του γκρεμίσματος του «Τείχους» ήταν και η μεγάλη αρωγή του «δημοκρατικού» κράτους στην Τέχνη. Τόσο μεγάλη, που πριν τρία χρόνια το εν λόγω θέατρο ψυχορραγούσε. Είναι βλέπετε πιο «προσοδοφόρο», όσα κονδύλια περισσεύουν να δίνονται για ταινίες «Stasi-όπληκτων».) Ας ρωτήσει τους πολιτικούς πρόσφυγες από τη Χιλή, που όπως και οι αντίστοιχοι Ελληνες τρεις δεκαετίες νωρίτερα θεώρησαν τη ΓΛΔ ως δεύτερη πατρίδα τους, τις χιλιάδες φοιτητών και σπουδαστών από την Παλαιστίνη, το Βιετνάμ, τη Λατινική Αμερική, την Αφρική, τις σκανδιναβικές χώρες. Ας ρωτήσει τέλος τους Ελληνες φοιτητές της δεκαετίας του ’80. Ας ρωτήσει τέλος ακόμα και τους Ελληνες μετανάστες του Δυτ. Βερολίνου, που προτιμούσαν να πετάξουν για Αθήνα από το έδαφος της «Ανατολικής Γερμανίας», πληρώνοντας μάλιστα και βίζα, ακριβώς γιατί παρ’ όλα αυτά οι αεροπορικές συγκοινωνίες της Λαοκρατικής Γερμανίας ήταν σημαντικά φτηνότερες και εξίσου ασφαλείς.

Τέλος, ο Π. Μ. προσθέτει με στόμφο: «Οι αριθμοί αυτό λένε: την περίοδο 1945-1961, πριν δηλαδή χτιστεί το τείχος, 3,5 εκατομμύρια (!) Ανατολικογερμανοί δραπέτευσαν από τον σοσιαλιστικό παράδεισο. Αλλά και μετά το χτίσιμο, 5.000 επιχείρησαν να διαφύγουν με κίνδυνο της ζωής τους. …Δολοφόνησαν περί τους 200 από αυτούς…».

Το από πού προκύπτουν αυτοί οι αριθμοί, ο Π. Μ. το κρατάει επτασφράγιστο μυστικό. Πουθενά στο άρθρο του δεν αναφέρει την παραμικρή παραπομπή σε πηγές! Οσοι όμως έχουν στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας, θα αναρωτηθούν: Στα 1945/46 όντως «δραπέτευαν» οι Γερμανοί ή μήπως τελικά προωθούνταν προς τη Δύση, καθώς το σαφώς μικρότερο, πλήρως κατεστραμμένο και ήδη από πριν τον πόλεμο οικονομικά κατά πολύ ασθενέστερο γερμανικό τμήμα της «Σοβιετικής Ζώνης» δυσκολευόταν να συντηρήσει τον πληθυσμό; Εναν πληθυσμό που συνεχώς αυξανόταν, λόγω της αναγκαστικής (βάσει διεθνών συνθηκών) μετακίνησης Γερμανόφωνων από γειτονικές περιοχές (κυρίως από τα πολωνικά πλέον εδάφη) και λόγω της σταδιακής απελευθέρωσης Γερμανών αιχμαλώτων πολέμου από τα σοβιετικά στρατόπεδα; Εκείνη την περίοδο ο όρος «δραπέτευση» αφορά αποκλειστικά τους εγκληματίες πολέμου, που πίστευαν (και όντως δικαιώθηκαν οι προσδοκίες τους) ότι στη Δύση, αν δεν αθωώνονταν, τουλάχιστον θα εξέτιαν σαφώς μικρότερες ποινές.

Τους ίδιους ακριβώς αριθμούς, επίσης χωρίς παραπομπή σε πηγές, καταθέτει και η ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ («ΤΟ ΒΗΜΑ»). Μόνο που εκείνη αναγνωρίζει, έστω χαριτολογώντας, ότι την ιστορική πραγματικότητα την εξετάζει με «…αδαή μάτια», «στραμμένα στις απολαύσεις του καπιταλισμού» και ότι τις γνώσεις της για την ιστορία της ΓΛΔ τις απέκτησε «…μέσα από πρακτορικές ταινίες όπως «Οι ζωές των άλλων», από εικαστικά βίντεο των αδελφών Γουίλσον, από βιβλία όπως το «Stasiland» της Αννας Φάντερ». Παρ’ όλα αυτά είναι πιο προσεκτική σε ό,τι αφορά τα «3,5 εκατομμύρια», καθώς αποφεύγει να αναφερθεί σε οποιαδήποτε χρονολογική αφετηρία.

Σε ιστοσελίδες αμερικανικών υπηρεσιών υπήρχε, σε εισαγωγικό σημείωμα σε σχέση με το «Τείχος» του Βερολίνου και τους «φυγάδες», ο αριθμός 2,5 εκατομμύρια. Φαίνεται ότι το πέρασμα του καιρού δρα προσθετικά στους αριθμούς της «θυματολογίας», ακριβώς όπως στην περίπτωση των «θυμάτων του σταλινισμού».

Εκεί που μας «μπερδεύει» η Λ. Κ. είναι στα μετά του «Τείχους»: «…Από το 1961 ως το 1989 κατάφεραν να δραπετεύσουν περί τα 5.000 άτομα». Από το «επιχείρησαν» έως το «κατάφεραν» υπάρχει διαφορά! Οσο για τους νεκρούς αναφέρει και εκείνη το μαγικό αριθμό 200. (Η γνωστή και καθόλου φιλοκομμουνιστική «Wikipedia» αναφέρει «100 έως 200». Η επίσημη ιστοσελίδα της πόλης του Βερολίνου (http://www.berlin.de) τους ξεπερνάει όλους. Αφού αρχικά κάνει αναφορά σε «εκατοντάδες νεκρούς», παρακάτω αναφέρει μνημείο με 258 ονόματα θυμάτων.) Κανείς τους όμως δε διευκρινίζει αν στους αριθμούς τους συμπεριλαμβάνονται και αυτοί που κατά καιρούς δολοφονήθηκαν καθώς υπερασπίζονταν τα σύνορα του κράτους τους!

Η Λ. Κ. πέρα από άλλα ευτράπελα όπως για «…την υποχρεωτική συνεργασία που επέβαλλαν οι Ρώσοι (sic) στους Σοσιαλδημοκράτες(SPD), να κατέβουν σώνει και καλά με το Κομμουνιστικό Κόμμα στις εκλογές του 1946, …» δεν αποφεύγει ούτε εκείνη τον πειρασμό του «ολοκληρωτισμού», καθώς έχει «άποψη» ότι οι εκλογές στη ΓΛΔ «… θυμίζουν τα δικά μας τα χουντέικα».

Αν και μορφωμένη «…με αμερικανικά εγχειρίδια», όντως πρωτοτυπεί ισχυριζόμενη ότι τον Αύγουστο του 1961, «…οι Σύμμαχοι (οι ιμπεριαλιστές δηλαδή) … και τα σοβιετικά στρατεύματα … είχαν χαλαρώσει»!! Ας αποδεχτούμε λοιπόν ότι ο Κόλπος των Χοίρων στην Κούβα, το Λάος, το Κονγκό, η Σαϊγκόν (Ν. Βιετνάμ) αποτελούν εκείνη τη χρονιά «ασκήσεις χαλάρωσης» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, αν και αυτό δε φαίνεται να είναι αποδεκτό όχι μόνο από τους «ανεπίδεκτους μαθήσεως» (αμετανόητους) κομμουνιστές, αλλά ούτε καν από τα «εγχειρίδια» από τα οποία «μορφώνεται» η ίδια.

Ηδη από το 1955 και ακόμα εντονότερα από το 1957 και έως το φθινόπωρο του 1961, τα αμερικανικά έγγραφα που σχετίζονται με την ΕΣΣΔ αναφέρουν συνεχώς τον όρο «Κρίση του Βερολίνου»! «Κρίση» και «χαλαρότητα» μπορούν ίσως να εκλαμβάνονται ως συνώνυμα, απ’ όσους εξασκούν βιτσιόζικα χόμπι (π.χ. αντικομμουνιστική προπαγάνδα), σε καμιά περίπτωση όμως από τον «κοινό νου»!

Τέτοιον κοινό νου φαίνεται ότι διέθετε ακόμα και ο Βρετανός πρωθυπουργός ΜακΜίλαν. Αυτό υποδηλώνουν και τα πρακτικά της συνάντησής του με τον Αμερικανό Πρόεδρο Κένεντι, στην Ουάσιγκτον στις 6/4/1961:

«Ο Πρωθυπουργός παρατήρησε ότι εμείς συνήψαμε σύμφωνο ειρήνης με τη Δυτική Γερμανία, χωρίς να ερωτηθούν οι Ρώσοι. Αν αυτοί κάνουν το ίδιο, αυτό δεν θα ‘πρεπε να μας απασχολεί. (…) Το θέμα είναι μόνο ζήτημα κύρους. Αυτοί που στερούνται φαντασίας, είναι οι Δυτικογερμανοί. Ενας πραγματικός παράγοντας που θα επηρέαζε ουσιαστικά τους Σοβιετικούς, θα ήταν η ντε φάκτο αναγνώριση της Ανατολικής Γερμανίας από πλευράς της Δυτικής Γερμανίας. Αυτό θα ήταν ένα ζήτημα με μεγάλες συνέπειες, που θα επηρέαζε ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη » (FRUS1961-1963 Vol. V – Soviet Union, doc. 15 http://www.state.gov/r/pa/ho/frus/kennedyjf/xiv/15854.htm).

Του Νίκου ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΑΚΗ

(Ριζοσπάστης, 15/11/2009)