 |
Η χτεσινή μέρα, 9 του Μάη, στις συνειδήσεις εκείνων των εργατών όλου του κόσμου που πρόλαβαν να αποκτήσουν εμπειρία ζωής με υπαρκτή τη σοσιαλιστική εξουσία σε μια σειρά χώρες, έχει κατοχυρωθεί σαν μέρα της Αντιφαστικής Νίκης των Λαών.
Παράλληλα, όμως, οι νεότερες γενιές γίνονται στόχος μιας πολύπλευρης ιδεολογικής επίθεσης από την πλευρά των δυνάμεων του κεφαλαίου, με στόχο όχι απλά το σβήσιμο της μνήμης, αλλά το ξαναγράψιμο της Ιστορίας από τη σκοπιά της αντεπανάστασης, με σκοπό να φρενάρουν την ιστορική εξέλιξη του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, ενισχύοντας την εξουσία του κεφαλαίου, χτυπώντας το ίδιο το εργατικό κίνημα για την κομμουνιστική προοπτική, να στιγματιστεί η κομμουνιστική ιδεολογία και δράση, να χτυπηθεί η πρωτοπορία του κινήματος, να χειραγωγηθούν και να αφοπλιστούν οι συνειδήσεις ιδιαίτερα των νέων γενιών.
Με σειρά πράξεων, οι ίδιες εκείνες δυνάμεις που όπλισαν στο παρελθόν το ναζιστικό τέρας, για να το στρέψουν ενάντια στη νεαρή τότε Σοβιετική Ενωση, επιχειρούν σήμερα να αναγορεύσουν σε έγκλημα τον κομμουνισμό, φτάνοντας στο σημείο να δηλητηριάζουν ακόμα και τα μυαλά μικρών μαθητών στα σχολεία.
Είναι ήδη γεγονός το Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, το 2006, η «Διακήρυξη της Πράγας» το 2008, και η δημόσια ακρόαση που διοργανώθηκε την ίδια χρονιά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Φέτος επιχείρησαν να θεσμοθετήσουν τον αντικομμουνισμό και στο επίπεδο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, μετά από διοργάνωση σχετικής ημερίδας από την Τσέχικη Προεδρία και συζήτηση στην Ολομέλεια του Σώματος, με θέμα «Ευρωπαϊκή Συνείδηση και Ολοκληρωτισμός». Το σχετικό κοινό ψήφισμα νεοφιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατών, αλλά κι η συμπόρευση των Οικολόγων Πράσινων και άλλων αντιδραστικών δυνάμεων, είναι αποκαλυπτικό του σκοπού τους: «Καταδικάζει ισχυρά και απερίφραστα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τις μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχτηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα», ενώ αναφερόμενο στη δήθεν «πρέπουσα διατήρηση της ιστορικής μνήμης», το ψήφισμα ζητά «συνολική επανεκτίμηση της ευρωπαϊκής ιστορίας και πανευρωπαϊκή αναγνώριση όλων των ιστορικών πτυχών της σύγχρονης Ευρώπης», δηλαδή ξαναγράψιμο της Ιστορίας, στα πρότυπα της εμπέδωσης του αντικομμουνισμού, με στόχο την ενίσχυση της «ιδέας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης»…
|
Οχι, τυχαία, επαναφέρουν την απαίτηση να ανακηρυχθεί η «23η Αυγούστου ως Πανευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων, για να τους αποδοθούν τιμές με αξιοπρέπεια και αμεροληψία».
Στις 23/8/39 υπογράφτηκε το «Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ», «Σύμφωνο μη επίθεσης» που αξιοποίησε η Σοβιετική Ενωση για να προετοιμαστεί για την αναπόφευκτη, όπως η ίδια εκτιμούσε, επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας.
Η ΕΣΣΔ εξάντλησε πριν κάθε προσπάθεια για συμφωνία με Αγγλία – Γαλλία, προκειμένου από κοινού να αντιμετωπίσουν τη ναζιστική Γερμανία, αλλά αυτές οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις απέρριψαν κατηγορηματικά κάθε τέτοια πρόταση, «σπρώχνοντας» τη Γερμανία σε πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ. Αλλά οι εξελίξεις δεν ήρθαν όπως επεδίωκαν. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, παρά τον κοινό τους αντισοβιετικό – αντισοσιαλιστικό σκοπό, υπερίσχυσαν και η Γερμανία επιτέθηκε στους άλλους ιμπεριαλιστές.
Αυτό, λοιπόν, το γεγονός του Συμφώνου αξιοποιείται χρόνια τώρα από την αντίδραση και τους οπορτουνιστές για να κρύψουν ότι πριν η ΕΣΣΔ είχε επιδιώξει συνεννόηση με τη Βρετανία και τη Γαλλία, αλλά αυτές την είχαν απορρίψει.
Επίσης, θέλουν να κρύψουν το γεγονός ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με αστικά δημοκρατικά πολιτεύματα ή με φασιστικά ενεργούσαν, έχοντας στόχο την ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας.
Οι ευθύνες της κλιμάκωσης της αντικομμουνιστικής εκστρατείας είναι τεράστιες και επιβαρύνουν ξεκάθαρα, πλέον, όλες τις πολιτικές ομάδες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που συμμετείχαν και συναποφάσισαν αυτήν την ενέργεια που στρέφεται ενάντια στο εργατικό – λαϊκό κίνημα με όργανο τη διαστρέβλωση της Ιστορίας και στόχο τις λαϊκές συνειδήσεις και κυρίως των νέων ανθρώπων.
Παρά τη λυσσαλέα προσπάθεια αυτό που δεν μπορούν να ξεγράψουν ως ιστορικό γεγονός οι δυνάμεις του κεφαλαίου είναι η ίδια η πραγματικότητα: Οτι στις 9 του Μάη του 1945, στις 00.43, στο Κάρλσχορτ – προάστιο του Βερολίνου – η χιτλερική Γερμανία υπογράφει την άνευ όρων παράδοσή της στον Κόκκινο Στρατό. Με αυτό τον τρόπο σφραγίζεται η μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, ένα απ’ τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα του 20ού αιώνα.
Και τούτο για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί έβαλε τέλος στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα απ’ τα μεγαλύτερα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού, όπου η ΕΣΣΔ, μαζί με τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των λαών που οι χώρες τους βρίσκονταν υπό χιτλερική κατοχή, είχε την καθοριστικότερη συμβολή απ’ όλες τις δυνάμεις για την τελική έκβασή του. Και, δεύτερον, γιατί άνοιξε το δρόμο για το πέρασμα στο σοσιαλισμό μιας σειράς χωρών της Ευρώπης και της Ασίας.
|
Πώς όμως φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Ποιες ήταν οι δυνάμεις εκείνες που επενέργησαν ώστε να υπάρχει αυτή κι όχι η άλλη έκβαση του πολέμου; Πώς η χιτλερική Γερμανία γιγαντώθηκε σε τέτοιο βαθμό; Και, κυρίως, γιατί ο διεθνής ιμπεριαλισμός ποτέ δε «συγχώρησε» στους λαούς της Σοβιετικής Ενωσης, και τους άλλους λαούς της Ευρώπης και της Ασίας, αυτή την εξέλιξη; Πόσο μάλλον όταν απ’ την επαύριο του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου ξεκίνησε την κατασυκοφάντηση και την «ψυχροπολεμική» επίθεση σε βάρος της ΕΣΣΔ.
«Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο πρώτος (1914 – 1918), γεννήθηκε στους κόλπους του καπιταλιστικού συστήματος, ως συνέπεια της μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Γι’ αυτό και δε διεξήχθη αμιγώς ανάμεσα στα δύο αντίθετα κοινωνικοοικονομικά συστήματα, το σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό, παρότι κοινός εχθρός και στόχος όλων των καπιταλιστικών δυνάμεων ήταν η Σοβιετική Ενωση. Τη Σοβιετική Ενωση ήθελαν να εξαφανίσουν από προσώπου Γης.
Ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός, σε συνδυασμό με το νόμο της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης – άρα και της ανισόμετρης πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης των καπιταλιστικών κρατών – που αναπόφευκτα γεννά και τον ανταγωνισμό για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής, οδήγησε στην εκ νέου αναβάθμιση κρατών στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, κυρίως της Γερμανίας και της Ιαπωνίας. Η ισχυροποίησή τους έδινε τη δυνατότητα, μαζί με την Ιταλία, να επιδιώξουν και να επιτύχουν την ανατροπή των σε βάρος τους αποτελεσμάτων του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
|
Η ύπαρξη του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, της ΕΣΣΔ, καθώς και η μεγάλη οικονομική κρίση του 1929 – 1933, που υπονόμευσε τη σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος, όξυναν ακόμη περισσότερο τις αντιθέσεις ανάμεσα στα ισχυρότερα καπιταλιστικά κράτη.
Η κρίση του 1929 – 1933 επιτάχυνε τις ανακατατάξεις στο συσχετισμό των δυνάμεων, κυρίως οδήγησε στην παραπέρα στρατιωτικοποίηση της οικονομίας των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών» (Απόσπασμα από τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 60χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών).
Στις 26 του Γενάρη του 1934, με την έκθεση προς το 17ο Συνέδριο του ΚΚ (Μπ.) της ΕΣΣΔ, ο Ι. Στάλιν εντόπιζε τα στοιχεία της συνεχιζόμενης κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και τόνιζε:
«Η κρίση αγκάλιασε όχι μονάχα τη βιομηχανία, αλλά και την αγροτική οικονομία στο σύνολό της. Η κρίση λυσσομανούσε όχι μονάχα στη σφαίρα της παραγωγής και του εμπορίου. Μεταφέρθηκε επίσης και στη σφαίρα της πίστης και της νομισματικής κυκλοφορίας, ανατρέποντας τις πιστωτικές και συναλλαγματικές σχέσεις που υπήρχαν ανάμεσα στις χώρες. Αν παλιότερα συζητούσαν ακόμα κάπου κάπου για το αν υπάρχει ή όχι παγκόσμια οικονομική κρίση, σήμερα δε συζητούν πια γι’ αυτό, γιατί η ύπαρξη της κρίσης και των καταστροφικών της συνεπειών είναι ολοφάνερη. Σήμερα συζητούν πια για κάτι άλλο: Μπορούν άραγε να βγουν από την κρίση ή δεν υπάρχει διέξοδος, και αν υπάρχει διέξοδος πώς να την πραγματοποιήσουν.
|
Στον πολιτικό τομέα, τα χρόνια αυτά ήταν χρόνια παραπέρα όξυνσης των σχέσεων, τόσο ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες, όσο και στο εσωτερικό αυτών των χωρών. Ο πόλεμος της Ιαπωνίας με την Κίνα και η κατάληψη της Μαντζουρίας, που όξυναν τις σχέσεις στην Απω Ανατολή. Η νίκη του φασισμού στη Γερμανία και ο θρίαμβος της ιδέας της ανταπόδοσης, που όξυναν τις σχέσεις στην Ευρώπη. Η αποχώρηση της Ιαπωνίας και της Γερμανίας από την Κοινωνία των Εθνών, που έδωσε καινούρια ώθηση στην ένταση των εξοπλισμών και στις προετοιμασίες για ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η ήττα του φασισμού στην Ισπανία, που δείχνει για μια ακόμα φορά ότι ωριμάζει μια επαναστατική κρίση και ότι ο φασισμός δεν είναι καθόλου μακρόβιος. Αυτά είναι τα σπουδαιότερα γεγονότα της περιόδου που εξετάζει η έκθεση. Δεν είναι παράξενο ότι ο αστικός πασιφισμός μυρίζει λιβάνι και ότι τις τάσεις για αφοπλισμό τις αντικαθιστούν ανοιχτά και άμεσα οι τάσεις για εξοπλισμό και για επανεξοπλισμό».
Αναλύοντας παραπέρα την καπιταλιστική κρίση σημείωνε:
«Η σημερινή οικονομική κρίση στις καπιταλιστικές χώρες διαφέρει απ’ όλες τις ανάλογες κρίσεις, ανάμεσα στα άλλα, και με το ότι είναι πιο μακρόχρονη και παρατεταμένη. Αν παλιότερα οι κρίσεις τελείωναν μέσα σ’ ένα – δυο χρόνια, η σημερινή κρίση συνεχίζεται στον πέμπτο κιόλας χρόνο καταστρέφοντας χρόνο με το χρόνο την οικονομία των καπιταλιστικών χωρών και κατατρώγοντας το λίπος που είχαν συσσωρεύσει τα προηγούμενα χρόνια. Δεν υπάρχει τίποτα το καταπληκτικό στο γεγονός ότι η κρίση αυτή είναι πιο βαριά από όλες τις κρίσεις.
|
Πώς να εξηγήσουμε αυτόν τον χωρίς προηγούμενο παρατεταμένο χαρακτήρα της σημερινής βιομηχανικής κρίσης.
Εξηγείται, πριν απ’ όλα, με το ότι η βιομηχανική κρίση αγκάλιασε όλες χωρίς εξαίρεση τις καπιταλιστικές χώρες και δυσχέρανε τους ελιγμούς μερικών χωρών σε βάρος άλλων.
Εξηγείται, δεύτερο, με το ότι η κρίση της βιομηχανίας μπλέχτηκε με την αγροτική κρίση, που αγκάλιασε όλες χωρίς εξαίρεση τις αγροτικές και μισοαγροτικές χώρες, πράγμα που δεν μπορούσε να μην κάνει την κρίση της βιομηχανίας πιο πολύπλοκη και πιο βαθιά.
Εξηγείται, τρίτο, με το ότι η αγροτική κρίση δυνάμωσε σ’ αυτό το διάστημα και αγκάλιασε όλους τους κλάδους της αγροτικής οικονομίας μαζί και την κτηνοτροφία, και την οδηγεί στην κατάπτωση, στο πέρασμα από τις μηχανές στη χειρωνακτική δουλειά, ως την αντικατάσταση του τρακτέρ με το άλογο, ως την απότομη ελάττωση και κάποτε ως την πλέρια άρνηση της χρησιμοποίησης χημικών λιπασμάτων, πράγμα που παρέτεινε ακόμα περισσότερο τη βιομηχανική κρίση.
Εξηγείται, τέταρτο, με το ότι τα μονοπωλιακά καρτέλ που κυριαρχούν στη βιομηχανία προσπαθούν να διατηρήσουν υψηλές τιμές στα εμπορεύματα, γεγονός που κάνει την κρίση ιδιαίτερα οδυνηρή και που εμποδίζει την απορρόφηση των αποθεμάτων σε εμπορεύματα…
Με τα περιστατικά αυτά εξηγείται και το γεγονός ότι η κρίση δεν περιορίστηκε στη σφαίρα της παραγωγής και του εμπορίου, μα αγκάλιασε και το πιστωτικό σύστημα, το νομισματικό σύστημα, τη σφαίρα των χρεωστικών οφειλών κλπ., και τσάκισε τις πατροπαράδοτες καθιερωμένες σχέσεις, τόσο ανάμεσα στις ξεχωριστές χώρες, όσο και ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες μέσα στις ξεχωριστές χώρες.
|
Μεγάλο ρόλο έπαιξε εδώ η πτώση των τιμών των εμπορευμάτων. Παρ’ όλη την αντίσταση των μονοπωλιακών καρτέλ, η πτώση των τιμών μεγάλωνε με ακατάσχετη δύναμη. Επεφταν, όμως, πριν απ’ όλα και περισσότερο απ’ όλα, οι τιμές των εμπορευμάτων που είχαν οι ανοργάνωτοι κάτοχοι εμπορευμάτων, οι αγρότες, οι βιοτέχνες, οι μικροί καπιταλιστές και μόνο βαθμιαία και σε μικρότερη κλίμακα έπεφταν οι τιμές των εμπορευμάτων που είχαν οι οργανωμένοι κάτοχοι εμπορευμάτων, δηλαδή οι ενωμένοι σε καρτέλ καπιταλιστές. Η πτώση των τιμών έκανε αφόρητη την κατάσταση των οφειλετών (βιομηχάνων, βιοτεχνών, αγροτών, κλπ.). Και, αντίθετα, έκανε σε πρωτάκουστο βαθμό προνομιούχα τη θέση των πιστωτών. Η κατάσταση αυτή έπρεπε να οδηγήσει, και πραγματικά οδήγησε, στην κολοσσιαία χρεοκοπία εταιρειών και ξεχωριστών επιχειρηματιών. Μέσα στα τρία τελευταία χρόνια χάθηκαν μ’ αυτό τον τρόπο δεκάδες χιλιάδες μετοχικές εταιρείες στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, στη Γερμανία, στην Αγγλία, στη Γαλλία. Τη χρεοκοπία των μετοχικών εταιρειών την ακολούθησε η υποτίμηση του νομίσματος, που ανακούφισε λίγο τη θέση των οφειλετών. Και την υποτίμηση του νομίσματος την ακολούθησε το νομιμοποιημένο από το κράτος χρεοστάσιο, τόσο για τα εξωτερικά, όσο και για τα εσωτερικά χρέη. Σ’ όλους είναι γνωστή η χρεοκοπία τέτοιων τραπεζών, όπως είναι η Τράπεζα της Νταρμστάτ, η Τράπεζα της Δρέσδης στη Γερμανία, η «Κρεντίτ – Ανστάλτ» στην Αυστρία και η χρεοκοπία τέτοιων κοντσέρν, όπως είναι το κοντσέρν του Κρόιγκερ στη Σουηδία, το κοντσέρν του Ινσουλ στις ΗΠΑ, κλπ.
Είναι ευνόητο ότι αυτά τα φαινόμενα που κλόνισαν τις βάσεις του πιστωτικού συστήματος έπρεπε να τα ακολουθήσουν – και πραγματικά τα ακολούθησαν – το σταμάτημα των πληρωμών για τις πιστώσεις και τα εξωτερικά δάνεια, το σταμάτημα των πληρωμών για τα διασυμμαχικά χρέη, το σταμάτημα της εξαγωγής κεφαλαίου, μια νέα ελάττωση του εξωτερικού εμπορίου, μια νέα ελάττωση της εξαγωγής εμπορευμάτων, η ένταση της πάλης για τις εξωτερικές αγορές, ο εμπορικός πόλεμος ανάμεσα στις χώρες και το ντάμπιγκ. Ναι, σύντροφοι, το ντάμπιγκ. Δε μιλώ για το φανταστικό σοβιετικό ντάμπιγκ, για το οποίο έως τελευταία ακόμα φώναζαν, ώσπου βράχνιασαν, μερικοί ευγενέστατοι βουλευτές ευγενέστατων κοινοβουλίων της Ευρώπης και της Αμερικής. Μιλώ για το πραγματικό ντάμπιγκ, που εφαρμόζουν τώρα σχεδόν όλα τα «πολιτισμένα» κράτη και για το οποίο κρατούν εύλογη σιωπή αυτοί οι γενναίοι και ευγενέστατοι βουλευτές. Είναι ευνόητο, επίσης, ότι τα καταστροφικά αυτά φαινόμενα που συνοδεύουν τη βιομηχανική κρίση και που διαδραματίστηκαν έξω από τη σφαίρα της παραγωγής, δεν μπορούσαν να μην επιδράσουν με τη σειρά τους στην πορεία της βιομηχανικής κρίσης, να μην την επιδεινώσουν και να μην την κάνουν πιο πολύπλοκη.
Αυτή είναι η γενική εικόνα της πορείας της βιομηχανικής κρίσης…
Ενώ η βιομηχανία των βασικών καπιταλιστικών χωρών έπεφτε διαρκώς, αρχίζοντας από το 1930 και κυρίως από το 1931, για να φτάσει το 1932 στο σημείο της μεγαλύτερης πτώσης, το 1933 άρχισε κάπως ν’ αναλαβαίνει και ν’ ανεβαίνει. Αν πάρουμε τα μηνιαία στοιχεία του 1932 και του 1933, θα δούμε ότι επιβεβαιώνουν ακόμα περισσότερο αυτό το συμπέρασμα, γιατί δείχνουν ότι η βιομηχανία αυτών των χωρών, παρ’ όλα τα σκαμπανεβάσματα της παραγωγής της στη διάρκεια του 1933, δεν εκδήλωσε την τάση να φέρει αυτά τα σκαμπανεβάσματα ως το επίπεδο της μεγαλύτερης πτώσης, που σημειώθηκε το καλοκαίρι του 1932.
Τι σημαίνει αυτό;
Αυτό σημαίνει ότι η βιομηχανία των βασικών καπιταλιστικών χωρών άφησε πίσω της πια, όπως φαίνεται, το σημείο της μεγαλύτερης πτώσης και δεν επανήλθε σ’ αυτό στη διάρκεια του 1933.
Μερικοί πάνε ν’ αποδώσουν αυτό το φαινόμενο στην επίδραση αποκλειστικά τεχνητών παραγόντων, όπως είναι η κατάσταση πολεμικού πληθωρισμού. Δεν μπορεί να υπάρχει αμφιβολία ότι η κατάσταση πολεμικού πληθωρισμού παίζει εδώ όχι μικρό ρόλο. Αυτό είναι ιδιαίτερα σωστό για την Ιαπωνία, όπου αυτός ο τεχνητός παράγοντας αποτελεί την κύρια και την αποφασιστική δύναμη για μια κάποια αναζωογόνηση ορισμένων, κυρίως πολεμικών, κλάδων της βιομηχανίας. Θα ‘ταν όμως χοντροκομμένο λάθος να τα εξηγούμε όλα με την κατάσταση του πολεμικού πληθωρισμού. Μια τέτοια εξήγηση δεν είναι σωστή, έστω και γιατί οι μερικές ανακατατάξεις στη βιομηχανία, που χαρακτήρισα, παρατηρούνται όχι σε ξεχωριστές και τυχαίες περιοχές, μα σ’ όλες, ή σχεδόν σ’ όλες τις βιομηχανικές χώρες, στις οποίες περιλαμβάνονται και οι χώρες που έχουν σταθερό νόμισμα. Είναι φανερό ότι πλάι στην κατάσταση του πολεμικού πληθωρισμού παίζει το ρόλο της εδώ και η δράση των εσωτερικών οικονομικών δυνάμεων του καπιταλισμού.
Ο καπιταλισμός κατόρθωσε ν’ ανακουφίσει κάπως την κατάσταση της βιομηχανίας σε βάρος των εργατών, μεγαλώνοντας την εκμετάλλευσή τους με το δυνάμωμα της εντατικότητας της δουλειάς τους, σε βάρος των φάρμερ, με την πολιτική των πιο χαμηλών τιμών στα προϊόντα της δουλειάς τους, στα είδη διατροφής και εν μέρει στις πρώτες ύλες, και σε βάρος των αγροτών των αποικιών και των οικονομικά αδύνατων χωρών, με ακόμα μεγαλύτερη ελάττωση των τιμών των προϊόντων της δουλειάς τους, κυρίως των πρώτων υλών κι έπειτα των ειδών διατροφής.
Μήπως αυτό σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με πέρασμα από την κρίση σε μια συνηθισμένη ύφεση που οδηγεί σε καινούρια άνοδο και άνθηση της βιομηχανίας; Οχι, δε σημαίνει αυτό. Εν πάση περιπτώσει, σήμερα δεν υπάρχουν τέτοια άμεσα ή έμμεσα στοιχεία που να δείχνουν ότι επίκειται μια άνοδος της βιομηχανίας στις καπιταλιστικές χώρες. Κάτι περισσότερο. Ολα μάς δείχνουν ότι τέτοια στοιχεία δεν μπορεί να υπάρχουν, τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον. Δεν μπορούν να υπάρχουν, γιατί εξακολουθούν να δρουν όλες εκείνες οι δυσμενείς προϋποθέσεις, που δεν αφήνουν τη βιομηχανία των καπιταλιστικών χωρών ν’ ανορθωθεί κάπως σοβαρά…
Είναι ολοφάνερο ότι έχουμε να κάνουμε με το πέρασμα από το σημείο της μεγαλύτερης πτώσης της βιομηχανίας, από το σημείο του μεγαλύτερου βάθους της βιομηχανικής κρίσης σε μια ύφεση, σε μια ύφεση όμως όχι συνηθισμένη αλλά ιδιότυπη, που δεν οδηγεί σε καινούρια άνοδο και άνθηση της βιομηχανίας, μα και που δεν την επαναφέρει στο σημείο της μεγαλύτερης πτώσης.
Το αποτέλεσμα της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης ήταν η πρωτοφανέρωτη έως τώρα όξυνση της πολιτικής κατάστασης (στις καπιταλιστικές χώρες), τόσο στο εσωτερικό αυτών των χωρών, όσο και ανάμεσά τους.
Η ένταση της πάλης για εξωτερικές αγορές, η εξάλειψη και των τελευταίων υπολειμμάτων του ελεύθερου εμπορίου, οι απαγορευτικοί τελωνειακοί δασμοί, ο εμπορικός πόλεμος, ο πόλεμος του συναλλάγματος, το ντάμπιγκ και πολλά άλλα ανάλογα μέτρα, που δείχνουν τον υπερεθνικισμό στην οικονομική πολιτική, όξυναν ως το ακρότατο σημείο τις σχέσεις των χωρών, δημιούργησαν το έδαφος για πολεμικές συγκρούσεις κι έβαλαν στην ημερήσια διάταξη τον πόλεμο, σαν μέσο για το ξαναμοίρασμα του κόσμου και των σφαιρών επιρροής προς όφελος των πιο ισχυρών κρατών.
Ο πόλεμος της Ιαπωνίας με την Κίνα, η κατάληψη της Μαντζουρίας, η αποχώρηση της Ιαπωνίας απ’ την Κοινωνία των Εθνών και η προέλαση στη Βόρεια Κίνα όξυναν ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Η ένταση του αγώνα για τον Ειρηνικό Ωκεανό και η αύξηση των ναυτικών εξοπλισμών στην Ιαπωνία, στις ΗΠΑ, στην Αγγλία, στη Γαλλία είναι αποτέλεσμα αυτής της όξυνσης.
Η αποχώρηση της Γερμανίας απ’ την Κοινωνία των Εθνών και το φάσμα της ανταπόδοσης έδωσαν νέα ώθηση στην όξυνση της κατάστασης και στην αύξηση των εξοπλισμών στην Ευρώπη.
Δεν είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι ο αστικός πασιφισμός περνά σήμερα μια θλιβερή ζωή, ενώ οι φλυαρίες για αφοπλισμό αντικαθίστανται με τις «πρακτικές» συζητήσεις για εξοπλισμό και επανεξοπλισμό.
Και πάλι, όπως το 1914, προωθούνται στο προσκήνιο τα κόμματα του πολεμόχαρου ιμπεριαλισμού, τα κόμματα του πολέμου και της ανταπόδοσης.
Τα πράγματα τραβούν ολοφάνερα για νέο πόλεμο (…)
Ο σοβινισμός και η προετοιμασία του πολέμου σαν βασικά στοιχεία της εξωτερικής πολιτικής, η χαλιναγώγηση της εργατικής τάξης και η τρομοκρατία στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής, σαν απαραίτητο μέσο για τη στερέωση των μετόπισθεν των μελλοντικών πολεμικών μετώπων, να τι απασχολεί ιδιαίτερα σήμερα τους σημερινούς ιμπεριαλιστές πολιτικούς.
Δεν είναι εκπληκτικό ότι ο φασισμός έγινε τώρα το εμπόρευμα που είναι περισσότερο της μόδας στους πολεμοχαρείς αστούς πολιτικούς. Μιλώ όχι μονάχα για το φασισμό γενικά, μα πριν απ’ όλα για το φασισμό γερμανικού τύπου, που λαθεμένα ονομάζεται εθνικοσοσιαλισμός, γιατί και με την πιο προσεχτική εξέταση είναι αδύνατο να ανακαλύψει κανείς σ’ αυτόν έστω και έναν κόκκο σοσιαλισμού.
Γι’ αυτό τη νίκη του φασισμού στη Γερμανία δεν πρέπει να τη βλέπουμε μονάχα σαν σημάδι αδυναμίας της εργατικής τάξης και σαν αποτέλεσμα των προδοσιών της σοσιαλδημοκρατίας σε βάρος της εργατικής τάξης, που προλείαναν το δρόμο στο φασισμό. Πρέπει να τη βλέπουμε επίσης σαν σημάδι αδυναμίας της αστικής τάξης, σαν σημάδι που δείχνει ότι η αστική τάξη δεν είναι πια σε θέση να κυβερνά με τις παλιές μεθόδους του κοινοβουλευτισμού και της αστικής δημοκρατίας, και γι’ αυτό είναι αναγκασμένη στην εσωτερική της πολιτική να καταφύγει σε τρομοκρατικές μεθόδους διακυβέρνησης, σαν σημάδι που δείχνει ότι η αστική τάξη δεν είναι πια σε θέση να βρει διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση πάνω στη βάση μιας ειρηνικής εξωτερικής πολιτικής και γι’ αυτό είναι αναγκασμένη να καταφύγει στην πολιτική του πολέμου.
Αυτή είναι η κατάσταση.
Οπως βλέπετε, τα πράγματα τραβούν για νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, σαν διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση».
«Η «προφητική» ανάλυση που έκανε ο Στάλιν επιβεβαιωνόταν στη ζωή. Διαρκής ήταν η ενίσχυση των δυνάμεων του άξονα από μεγάλα μονοπώλια κυρίως των ΗΠΑ, αλλά και των Αγγλίας και Γαλλίας, σε μια προσπάθεια να στρέψουν τη στρατικοποιημένη μηχανή της Γερμανίας κατά της ΕΣΣΔ. Καθόλου τυχαία, σε αυτό το σημείο, δεν είναι και η ρητορική και πρακτική του Χίτλερ, προκειμένου να συνεχιστεί και να αυξηθεί η εισροή δυτικών κεφαλαίων: «Κύριο καθήκον της Γερμανίας, σκοπός της ζωής μου και έννοια ύπαρξης του εθνικοσοσιαλισμού είναι η εξόντωση του μπολσεβικισμού» (Α. Χίτλερ, Φλεβάρης 1935). Κι έτσι ήταν, όπως αποδείχτηκε.
Σε μια τέτοια πραγματικότητα η Γερμανία έγινε και πάλι μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη, δύναμη κρούσης του διεθνούς ιμπεριαλισμού, χάρη και στην ενίσχυση που της παρείχαν οι νικήτριες καπιταλιστικές δυνάμεις του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, προκειμένου να τη στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Βοηθήθηκε με όλους τους τρόπους, επειδή ήταν φανερό πως δε θα μπορούσε να επιτεθεί στηριγμένη μόνο στις δικές της δυνατότητες και των συμμάχων της.
Οικονομικοί γίγαντες των ΗΠΑ («Στάνταρτ Οϊλ», «Ντιπόν», «Φορντ» κ.ά.) συντέλεσαν ουσιαστικά στην ταχύτατη οικονομική ανόρθωση και στην ενδυνάμωση της Γερμανίας, με συμφέρουσες συναλλαγές. Πραγματοποίησαν τεράστιες επενδύσεις, χρηματοδότησαν αφειδώς το «εθνικοσοσιαλιστικό» κόμμα και την ανάπτυξη του εξοπλισμού και της στρατιωτικοποίησης της Γερμανίας, όπως έκαναν και τα γερμανικά μονοπώλια και οι τράπεζες («Κρουπ», «Τίσεν», «Φλικ» κ.ά.). Οικονομικοί κολοσσοί των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας συνέχισαν τις εμπορικές σχέσεις με τη Γερμανία και κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Οι ΗΠΑ – Γαλλία – Βρετανία ανέχτηκαν την προσάρτηση της Αυστρίας (12 Μάρτη 1938) από τη Γερμανία. Της παραχώρησαν την Τσεχοσλοβακία (Σύμφωνο του Μονάχου, 30 Σεπτέμβρη 1938) και ουσιαστικά της παρέδωσαν την Πολωνία (1 Σεπτέμβρη 1939). Στο μεταξύ, η Ιαπωνία είχε καταλάβει ανενόχλητη τη Μαντζουρία (εισέβαλε στις 18 Σεπτέμβρη 1931) και η Ιταλία είχε κατακτήσει την Αιθιοπία (στις 3 Οκτώβρη 1935 εισέβαλε και στις 9 Μάη 1936 την προσάρτησε). Αργότερα κατέλαβε και την Αλβανία (7 Απρίλη 1939) και στις 28 Οκτώβρη 1940 επιτέθηκε κατά της Ελλάδας. Η κατάκτηση της Νορβηγίας, της Δανίας, της Φινλανδίας και του Βελγίου αποδείχτηκε για τη Γερμανία μια εύκολη υπόθεση, καθώς επέλαυνε απερίσπαστη.
Στις 26 Νοέμβρη 1936 μεταξύ της Γερμανίας και της Ιαπωνίας υπογράφτηκε σύμφωνο στρατιωτικής συνεργασίας, γνωστό και ως «αντικομιντέρν σύμφωνο». Στο «σύμφωνο κατά της Κομμουνιστικής Διεθνούς» προσχώρησαν σταδιακά η Ιταλία, η Μαντζουρία και οι Ουγγαρία, Ισπανία, Βουλγαρία, Κροατία, Δανία, Φινλανδία, Ρουμανία, Σλοβακία και Κίνα του Νανκίν.
Ισχυρή στήριξη πρόσφερε στην ενίσχυση της Γερμανίας και της Ιταλίας το Βατικανό, που συστάθηκε ως κράτος το 1929 από τον Μουσολίνι. Το Βατικανό αναγνώρισε αμέσως το Γ΄ Ράιχ. Στο πρόσωπο της Γερμανίας έβλεπε τη δύναμη που θα συντρίψει τη Σοβιετική Ενωση. Γι’ αυτό, όταν η Γερμανία κατέλαβε την Καθολική Πολωνία, το Βατικανό δεν αντέδρασε. Το ίδιο έκανε και για το ολοκαύτωμα των Εβραίων» (στοιχεία από τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 60χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών).
Οι ιμπεριαλιστές, όχι μόνο έδωσαν απλόχερη βοήθεια στα γερμανικά μονοπώλια και στη χιτλερική κυβέρνηση, αλλά επιπλέον, αρνήθηκαν οποιαδήποτε αντιφασιστική συνεννόηση με την ΕΣΣΔ – συνεχίζοντας, παράλληλα, να στρέφουν τις δυνάμεις του άξονα κατά του μπολσεβίκικου κράτους. Είναι χαρακτηριστικό ότι χάρη στα δάνεια που πήρε από ΗΠΑ και Αγγλία, η δύναμη της Βέρμαχτ – κατά την προετοιμασία της προς τον πόλεμο – αυξήθηκε από 105.000 άντρες σε 3.775.000, δηλαδή κατά 35 φορές. Η δε πολεμική της παραγωγή αυξήθηκε κατά 22 φορές.
«Στις επίμονες και συνεχείς προσπάθειες της ΕΣΣΔ να συνάψουν αντιφασιστική συμμαχία, οι ΗΠΑ – Βρετανία – Γαλλία κρατούσαν αρνητική στάση. Ταυτόχρονα, συνέχιζαν την πολιτική της υπονόμευσης και επίθεσης εναντίον της.
Κατά τη σύγκρουση ΕΣΣΔ – Φινλανδίας (30 Νοέμβρη 1939 – 12 Μάρτη 1940) οι Αγγλογάλλοι οργάνωσαν πολεμική επιχείρηση εναντίον των στρατευμάτων της Σοβιετικής Ενωσης. Επενέβησαν στη Φινλανδία με μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις. Στα τέλη του 1939 σχεδίασαν το βομβαρδισμό των σοβιετικών εγκαταστάσεων πετρελαίου στο Μπατούμ. Και ενώ ο «Αξονας» κατακτούσε χώρες, οι ΗΠΑ κήρυσσαν «ουδετερότητα»». (Απόσπασμα από τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 60χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών).
Και όλα αυτά, σημειώνεται, έγιναν ενώ οι Αγγλία και Γαλλία υποτίθεται πως είχαν κηρύξει τον πόλεμο στη χιτλερική Γερμανία από την 1/9/1939 – δηλαδή, με την είσοδο των Γερμανών στην Πολωνία. Κάτι που συνεχίστηκε ακόμη και μετά την κατάληψη της Γαλλίας από τα γερμανικά στρατεύματα.
«Οι ΗΠΑ – Βρετανία – Γαλλία υπολόγιζαν ότι μια πολεμική σύγκρουση της Γερμανίας με την ΕΣΣΔ θα οδηγούσε στην εξασθένηση και των δύο, ώστε να υπερισχύσουν εκείνες. Από την άλλη, όταν η Γερμανία επιτέθηκε εναντίον της Γαλλίας, η γαλλική αστική τάξη προτίμησε να παραδώσει τη Γαλλία και στη συνέχεια να στηρίξει τη γερμανική κατοχή, αλλά και τη δική της εξουσία, με τη γαλλική κατοχική κυβέρνηση του Βισύ. Εξίσου χαρακτηριστική ήταν η στάση τους και τότε που πρότειναν στη Σοβιετική Ενωση σχέδια συνθηκών κατά του «Αξονα», προκειμένου να κρατούν τα προσχήματα. Οι προτάσεις περιείχαν ετεροβαρείς υποχρεώσεις. Γινόταν προσπάθεια να αναλάβει η Σοβιετική Ενωση ολόκληρο το βάρος του πολέμου και εκείνες να μείνουν μακριά, ώστε να αποκτήσουν τη δυνατότητα να υπαγορεύσουν τους όρους τους στους εμπολέμους την κατάλληλη στιγμή». (Απόσπασμα από τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 60χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών).
Τούτο άλλαξε, μόνο όταν «η Γερμανία κατέλαβε τη Γαλλία και τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, η τακτική της βρετανικής αστικής τάξης άλλαξε και ο Τσόρτσιλ αντικατέστησε στην πρωθυπουργία τον Τσάμπερλεν (Μάης 1940). Τότε ουσιαστικά η Βρετανία μπήκε στον πόλεμο κατά της Γερμανίας, αν και τυπικά, μαζί με τη Γαλλία, τον είχαν κηρύξει από το 1939, δίχως όμως να τον διεξάγουν!… Επρόκειτο για ένα …παράξενο πόλεμο…, όπως έχει χαρακτηριστεί». (Απόσπασμα από τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 60χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών).
Στις 23 Αυγούστου 1939 υπογράφτηκε το γερμανοσοβιετικό «σύμφωνο μη επίθεσης», 10χρονης διάρκειας, το γνωστό ως «σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ». Πολύ αργότερα (13 Απρίλη 1941) υπογράφτηκε και το σοβιετοϊαπωνικό «σύμφωνο ουδετερότητας».
«Το «σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» έχει δεχτεί πυρά από τους υποκριτικούς υπερασπιστές των ελευθεριών και από τους οπορτουνιστές. Αποκρύπτουν το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι τα καπιταλιστικά κράτη, τόσο αυτά με αστικά δημοκρατικά πολιτεύματα, όσο και τα άλλα με φασιστικά, ενεργούσαν έχοντας στόχο την ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας.
Το «σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» εξυπηρετούσε τη Σοβιετική Ενωση. Χρειαζόταν χρόνο, για να προετοιμαστεί καλύτερα μπροστά στην επικείμενη αναπόφευκτη πολεμική επίθεση.
Το «σύμφωνο» χρειαζόταν και στη Γερμανία, επειδή δεν μπορούσε να αποδυθεί σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ενωση, δίχως να έχει προηγουμένως εξασφαλίσει την απαραίτητη οικονομική δύναμη. Διαφορετικά, έστω κι αν νικούσε, θα αποδυναμωνόταν κατά πολύ, με αποτέλεσμα να γίνει προβληματική έως αδύνατη η αντιμετώπιση από την πλευρά της των άλλων ανταγωνιστικών της καπιταλιστικών δυνάμεων με αξιώσεις νίκης». (Απόσπασμα από τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 60χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών).
Στις 22 του Ιούνη 1941, η χιτλερική Γερμανία επιτέθηκε ενάντια στην ΕΣΣΔ. Αρχισε ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος, ο οποίος, όπως έδειξε, υπήρξε ο αποφασιστικός παράγοντας της μετατροπής του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου από ιμπεριαλιστικό σε απελευθερωτικό αγώνα των λαών ενάντια στη φασιστική τυραννία. Η νίκη στοίχισε στο σοβιετικό λαό πάνω από 20 εκατ. ζωές, 30 εκατ. τραυματίες και ανάπηροι πολέμου, 25 εκατ. έμειναν άστεγοι, η χώρα έχασε το 30% του εθνικού της πλούτου. Αντίστοιχα, οι νεκροί της Βρετανίας ανέρχονταν σε 375.000 και των ΗΠΑ σε 405.000!
Επιπλέον: «1.710 πόλεις μετατράπηκαν σε σωρούς ερειπίων. Κάηκαν 70.000 χωριά και κεφαλοχώρια. Καταστράφηκαν ολοκληρωτικά ή εν μέρει 32.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις και 65.000 χιλιόμετρα σιδηροδρομικών γραμμών. Καταληστεύτηκαν 98.000 κολχόζ, 5.000 σοβχόζ και μηχανοτρακτερικοί σταθμοί, χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, ανώτερα ιδρύματα και βιβλιοθήκες.
Η γιγάντια συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης στη νίκη κατά της Γερμανίας και των συμμάχων της επιτεύχθηκε χάρη: Στο ρόλο της εργατικής σοβιετικής εξουσίας στη δημιουργία και στην οργάνωση της αμυντικής θωράκισης της Σοβιετικής Ενωσης. Στα πλεονεκτήματα που προσφέρει η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο των λαϊκών μαζών, με ηγέτιδα δύναμη την εργατική τάξη. Στο ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος ως επαναστατικής εργατικής πρωτοπορίας.
Αν η Σοβιετική Ενωση δεν είχε διανύσει πριν από τον πόλεμο, στη διάρκειά του και σε ελάχιστο χρόνο μια τεράστια απόσταση στο δρόμο της συνειδητά σχεδιασμένης κοινωνικοοικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, θα ήταν αδύνατη η σωτηρία της. Στη μάχη του Στάλινγκραντ, που αποτέλεσε τη ριζική στροφή προς τη νίκη, νικητής ήταν ο σοσιαλισμός και όχι η παγωνιά του ρωσικού χειμώνα, όπως προβάλλεται σκόπιμα από διάφορες πλευρές.
Η κολοσσιαία προσπάθεια του νεαρού σοβιετικού κράτους αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία, αν συνυπολογιστεί ότι πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες καπιταλιστικής περικύκλωσης, εμπορικού αποκλεισμού, ιμπεριαλιστικής προετοιμασίας νέου παγκόσμιου πολέμου, αποβολής της ΕΣΣΔ από την Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ), ανοιχτής παραβίασης διεθνών συμφωνιών και υπονόμευσης από οργανωμένες αντεπαναστατικές εγχώριες αστικές δυνάμεις, ακόμη και μέσα στον στρατό, καθώς και κάτω από τη διαβρωτική, υπονομευτική δράση του οπορτουνισμού, με τη μορφή κυρίως του τροτσκισμού». (Αποσπάσματα από τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για την Αντιφασιστική Νίκη).
Θρίαμβος της ισχύος των σοβιετικών όπλων υπήρξε η μάχη του Στάλινγκραντ, όπου ο φασιστικός συνασπισμός έχασε περίπου 1,5 εκατ. αξιωματικούς και στρατιώτες, το ένα τέταρτο των μάχιμων δυνάμεών του στο σοβιετο-γερμανικό μέτωπο. Η μάχη στο Στάλινγκραντ συνέβαλε αποφασιστικά στην επίτευξη στροφής στην πορεία του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, όσο και όλου του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.
Η Σοβιετική Ενωση σήκωσε το κύριο βάρος του πολέμου. Οι ένοπλες δυνάμεις της, όχι μόνο έφραξαν το δρόμο στη φασιστική επίθεση, αλλά εξόντωσαν κάθε δυνατότητα εκπλήρωσης του στόχου του Χίτλερ. Στο σοβιετο-γερμανικό μέτωπο συντρίφτηκαν οι κύριες δυνάμεις της φασιστικής Γερμανίας, έχασε 10 εκατ. άνδρες από τα 13,6 εκατ. που έχασε αυτή σε όλα τα μέτωπα του παγκόσμιου πολέμου. Οι ένοπλες δυνάμεις της ΕΣΣΔ όχι μόνο υπεράσπισαν την πατρίδα τους, αλλά εκπλήρωσαν με τιμή το διεθνιστικό τους χρέος – βοήθησαν τους λαούς να απελευθερωθούν από τη χιτλερική τυραννία, όπου για την απελευθέρωση των ξένων λαών έπεσαν στο πεδίο των μαχών πάνω από 1 εκατομμύριο άνδρες κι άλλα δύο εκατομμύρια τραυματίες. Μόνο για την απελευθέρωση της Πολωνίας, οι απώλειες ήταν πάνω από 600 χιλ. Σοβιετικοί στρατιώτες. Με τη βοήθεια της Σοβιετικής Ενωσης στα εδάφη της συγκροτήθηκαν τμήματα για αντίσταση όπως των Πολωνίας, Τσεχοσλοβακίας, Ρουμανίας, Γιουγκοσλαβίας, Γαλλίας και έτσι μπόρεσε να αναπτυχθεί ισχυρό κίνημα αντίστασης στις κατεχόμενες ευρωπαϊκές χώρες με 2.200.000 άτομα. (Στοιχεία από το άρθρο της Μαίρης Ζιώγα, Δρ. Ιστορίας, στο «Ρ», στις 26-27/4/2008).
Για τους ιμπεριαλιστές «και εκείνα τα χρόνια και αργότερα δεν έλειψαν οι μεταξύ τους προσπάθειες συνεννόησης, για να αντιμετωπιστεί η Σοβιετική Ενωση. Ακόμη και τους τελευταίους μήνες του πολέμου, όταν ο Τσόρτσιλ ζητούσε από τον Στάλιν να παρατάξει τη μέγιστη δύναμη κατά της Γερμανίας, ακόμη και τότε τα εγγλέζικα και τα αμερικανικά στρατεύματα άφηναν ανενόχλητα τα γερμανικά, που εγκατέλειπαν κατακτημένες χώρες, ώστε απερίσπαστα να αντιμετωπίσουν τον Κόκκινο Στρατό.
Δείγμα των στόχων τους ήταν και ότι μετά τη δημιουργία του «αντιφασιστικού συμφώνου», μεταξύ της Σοβιετικής Ενωσης και της Βρετανίας (12 Ιούλη 1941), οι ΗΠΑ – Βρετανία δεν άνοιγαν δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη κατά του «Αξονα». Μόνο όταν πια έγινε φανερό ότι ο Κόκκινος Στρατός προετοιμαζόταν να απελευθερώσει και τις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης, μόνο τότε οι ΗΠΑ – Βρετανία υποχρεώθηκαν να ανοίξουν το δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη, μόλις στις 6 Ιούνη 1944, με την απόβαση στη Νορμανδία.
Στις 2 Μάη 1945 η Κόκκινη Σημαία υψώθηκε στη γερμανική Βουλή (Ράιχσταγκ). Στις 8 του ίδιου μήνα, η Γερμανία συνθηκολόγησε άνευ όρων. Τέσσερις μήνες αργότερα, μετά την επίθεση και της Σοβιετικής Ενωσης εναντίον της, η Ιαπωνία συνθηκολόγησε (2 Σεπτέμβρη 1945). Νωρίτερα οι ΗΠΑ, δίχως να υπάρχει στρατιωτική ανάγκη, έριξαν την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου 1945).
Επρόκειτο για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού κατά της ανθρωπότητας στον 20ό αιώνα». (Αποσπάσματα από τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για την Αντιασιστική Νίκη των Λαών).
«Μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες (1989 – 1991), ξεκίνησε μια πιο συντονισμένη παγκόσμια προσπάθεια αναθεώρησης της ιστορίας του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ενταγμένη σε γενικότερο σχεδιασμό ιδεολογικής επίθεσης που διαρκεί.
Επιχειρεί να μειώσει ή και να σβήσει την προσφορά του Κομμουνιστικού Κινήματος στους λαούς όλου του κόσμου. Επιδιώκει να δηλητηριάσει τη συνείδηση των νεότερων γενεών, να τις καταστήσει ευάλωτες στη μαύρη προπαγάνδα. Να χειραγωγήσει μαζικά τις νεότερες γενιές στα σημερινά εγκλήματα της ιμπεριαλιστικής τάξης. Κυρίως, αποτελεί παγκόσμια ιδεολογική και πολιτική δράση των δυνάμεων του κεφαλαίου, προκειμένου να υψωθούν απέραστα τείχη, για να μη βγει ο κόσμος από το πισωγύρισμα όπου τον έφερε η αντεπανάσταση του 1989 – 1991.
Τα «κέντρα» της «αναθεώρησης της ιστορίας» συγκαλύπτουν συνειδητά ότι οι άδικοι πόλεμοι ξεπηδούν από τη φλέβα του καπιταλιστικού συστήματος. Οτι δεν οφείλονται σε κάποιους μανιακούς, όπως διάφοροι παρουσιάζουν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Οι πόλεμοι γίνονται, επειδή υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Ταυτόχρονα, αποσιωπούν το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ κατέβαλε μεγάλες και πολύχρονες προσπάθειες για να αποσοβηθεί η πολεμική έκρηξη. Οτι ακολουθούσε με συνέπεια πολιτική ειρήνης, επειδή μόνο απ’ αυτήν είχε συμφέρον για να οικοδομηθεί η σοσιαλιστική κοινωνία. Εχοντας καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είχε καταργήσει και το κίνητρο της συμμετοχής στο μοίρασμα και στο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η Σοβιετική Ενωση υποχρεώθηκε να διεξαγάγει έναν πόλεμο που προκάλεσε ο ιμπεριαλισμός και που η ίδια, βεβαίως, δεν τον ήθελε.
Η Σοβιετική Ενωση διεξήγαγε έναν πόλεμο δίκαιο. Το γεγονός ότι επιδίωξε και βοήθησε να αξιοποιήσουν λαϊκά αντιστασιακά κινήματα την ήττα του «Αξονα», για να ανοίξουν δρόμο προς τα εμπρός, πρέπει να υπολογιστεί στη θετική στάση της προς όφελος των λαών. Κι εξάλλου, οι λαοί υπέφεραν από το σύνολο των καπιταλιστικών κρατών, των εμπρηστών του πολέμου.
Κρύβουν επίσης επιμελώς ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος αναθέρμανε τις ελπίδες των αντεπαναστατικών δυνάμεων στη Σοβιετική Ενωση. Τον είδαν ως τη μεγάλη ευκαιρία για την παλινόρθωση του καπιταλισμού και συμμάχησαν με τους Γερμανούς.
Τα αντικομμουνιστικά «κέντρα» ονοματίζουν σήμερα την Αντίσταση των λαών τρομοκρατία! Εμφανίζουν ως σφαγές αμάχων την παραδειγματική τιμωρία των «δωσίλογων». Και εντοπίζουν, ως βασική αιτία της δημιουργίας οργανώσεων τύπου «Ταγμάτων Ασφαλείας» και της συνεργασίας με τους κατακτητές, την ανάγκη «αθώων να προστατευτούν από το αιματηρό όργιο που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι Κομμουνιστές»!
Αντιστρέφουν πλήρως την πραγματικότητα. Στοχοπροσηλωμένα προκειμένου να ανακόψουν την αντικειμενικά ανεπίστρεπτη πορεία, ακόμη και με ζικ-ζακ και με το μπρος-πίσω, στη δράση των εργατικών επαναστατικών κινημάτων, το αναπόφευκτο της δράσης τους όταν και οι αντικειμενικές συνθήκες, μια γενικευμένη δηλαδή κρίση η επαναστατική κρίση θα φέρει μπρος τους το ιστορικό καθήκον. Την ανατροπή του ιστορικά ξεπερασμένου καπιταλισμού για να ανοίξει ο δρόμος προς στην κομμουνιστική κοινωνία. Αυτό πασχίζουν να καθυστερήσουν οι ιμπεριαλιστές. Μα τα καθήκοντα της ιστορίας, είναι καθήκοντα και της ανθρωπότητας, δηλαδή των τάξεων που μπορούν με τη δράση τους να κινήσουν την κοινωνία προς τα μπρος. Είναι νομοτέλεια που η εργατική τάξη με επικεφαλής το Κόμμα της το Κομμουνιστικό Κόμμα και σε συμμαχία με τ’ αλλά φτωχά λαϊκά στρώματα θα κινήσει. Η κοινωνική επανάσταση ό,τι και αν κάνουν οι αστοί είναι αναπόφευκτη όπως και ο κοινωνικός τους θάνατός.
Πηγή: Ριζοσπάστης, 10/5/2009
Erodotos Weblog 